Νίκος Σούλης: «Ο Κασσελάκης έχει μεγάλο επικοινωνιακό ταλέντο»

Ο σκηνοθέτης Νίκος Σούλης είναι πίσω από τα βίντεο ενός προσώπου των ημερών. Του Στέφανου Κασσελάκη. Η πληροφορία διακινήθηκε αμέσως, εμείς τη γράψαμε πρώτοι στα «ΝΕΑ». Για τους νεότερους συναδέλφους μπορεί να πέρασε λίγο αμήχανα. Ή να γράφτηκε και λίγο ατσούμπαλα ως ο βασιλιάς των βιντεοκλίπ εν Ελλάδι.

Ο Νίκος είναι όλα αυτά αλλά και πολύ περισσότερα. Υπήρξε μαθητής του Αλέξη Δαμιανού και του Παντελή Βούλγαρη. Εκανε τις δικές του ταινίες μικρού μήκους. Βραβεύθηκε. Αλλά και εικονοποίησε μεγάλο μέρος του ελληνικού τραγουδιού για πάνω από τρεις δεκαετίες. Ισορρόπησε θα έλεγα ανάμεσα στα διδάγματα του Δαμιανού – που του έμαθε τον ρυθμό των ηθοποιών – αλλά και στα βίντεο του Μαζωνάκη, του Νταλάρα ή της Μίλβα.

Απενοχοποιημένα για τον ίδιο, απλώς φώτισε ιστορίες τραγουδιών, και το κάνει και σήμερα.

Και μας μιλάει για όλα αυτά, πρώτα απ’ όλα για τον Κασσελάκη βέβαια.

Να πω μόνον πως μιλήσαμε ανάμεσα στους δύο γύρους των εκλογών ΣΥΡΙΖΑ και με το αποτέλεσμα άγνωστο για την επόμενη ημέρα του κόμματος.

Να ξεκινήσουμε, κ. Σούλη, από τη συμβολή σας στην καμπάνια του Στέφανου Κασσελάκη. Πώς σας βρήκε, αλήθεια, και πώς επιλέξατε να πάτε μαζί του;

Ο Στέφανος με βρήκε. Βεβαίως υπάρχουν άνθρωποι που ξέρω και με ξέρουν και επίσης πολλά χρόνια τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ έχω δουλέψει εθελοντικά πολύ. Γι’ αυτό μου κάνει εντύπωση που εκ των υστέρων υπάρχουν άνθρωποι που μου την πέσανε, πολλοί και άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιος υποψήφιος θα μου ζητούσε βοήθεια με βίντεο θα του την έδινα, π.χ. ο Ευκλείδης. Πολύ περισσότερο το έκανα για άνθρωπο που συμφωνούσα και περισσότερο πολιτικά.

Τον ξέρατε από πριν;

Θα σου πω πώς τον έμαθα. Τον είδα ένα βράδυ μετά τις εκλογές σε ένα πάνελ στο ΟΝΕ και σε αντιπαράθεση με τον δικηγόρο Σαράκη της Ελληνικής Λύσης για τις ΛΟΑΤΚΙ οικογένειες. Μέσα στην κατήφεια των ημερών είδα έναν άνθρωπο που τα έλεγε. Χωρίς ηττοπάθεια. Και λέω, ωραίος ο νέος. Μετά από μέρες μού έσκασε ένα τηλέφωνο από συνεργάτη του που με ήξερε. Είμαι εθελοντής αποζημιωμένος. Ολο αυτό έγινε με τα απολύτως απαραίτητα. Με απλά μέσα. Με μια κάμερα.

Πώς τον αξιολογείτε στο πεδίο της επικοινωνίας;

Μεγάλο ταλέντο είναι επικοινωνιακά. Σαν συνεργάτης είναι εξαιρετικός. Σε ακούει, αλλά έχει και άποψη. Το κείμενο, για παράδειγμα, που είπε στο πρώτο του βίντεο δεν του το έγραψα εγώ. Στη Μακρόνησο δεν ήμουν εγώ. Θα σου πω κάτι: Πάει στο Κιλκίς, παίρνει ανθρώπους από κει. Πάει στη Ρόδο, επίσης. Δεν τον πήρα εγώ εργολαβία τον Κασσελάκη. Ασχολούνται πολλοί.

Τον ψάχνουν πολλοί από την πρώτη μέρα.

Κοίτα, και εμείς που τον στηρίζουμε τον ψάχνουμε ακόμη. Θα τον δαγκώσουμε αν χρειαστεί. Δεν είναι το πολιτικό του κεφάλαιο γραμμένο. Είναι ανοιχτό. Λέει: «Είμαι νέος, έχω όρεξη, βάλτε με να δουλέψω». Βλέποντας την απελπισία που υπάρχει από πίσω, κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ, έχει αξία αυτό. Κοιμόμασταν με τα τσαρούχια. Και το 2019. Ηταν όλοι βέβαιοι, αλλά κανείς δεν είχε αντιληφθεί το εύρος της ήττας. Ηταν και είναι μεγάλο πρόβλημα αυτό. Δεν ακούγαμε τι γίνεται έξω. Τώρα τον Μάη – Ιούνη ξέραμε πως θα χάναμε, αλλά όχι τόσο βαριά. Ετσι, λίγο φως μπήκε τώρα με την υποψηφιότητά του (μιλήσαμε με τον Σούλη πριν από τον δεύτερο γύρο των εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ). Ολα αυτά τα περί αριστεροσύνης τα σέβομαι. Κι εγώ είμαι αριστερός αλλά είμαι ένας γέρος αριστερός.

Εχεις δουλέψει για άλλα κόμματα σε καμπάνιες;

Ναι. Εχω δουλέψει παλιά και με άλλα κόμματα. Πριν από είκοσι χρόνια στη Νέα Δημοκρατία επί Αρη Σπηλιωτόπουλου. Είχα κάνει τον πιτσαδόρο με τη νιτσεράδα. Που είχε πτυχίο αλλά μοίραζε και πίτσες. Και είχε κλάψει και η μάνα μου. Είχα κάνει και σποτ της Φώφης Γεννηματά όταν ήταν για τις εκλογές στην Υπερνομαρχία.

Αρα είστε επαγγελματίας πάνω απ’ όλα.

Δεν είμαι τώρα έτσι. Ηταν πιο ανύποπτα χρόνια τότε. Δούλευα τότε στη Spot Thomson. Δεν θα το ‘κανα τώρα. Από την κρίση και μετά δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι που δεν θα συμφωνούσα ιδεολογικά.

Πάμε λίγο με τη ζωή σας, την πορεία σας.

Είμαι γεννημένος στην Πάτρα το 1960. Ηλθαμε εδώ και μείναμε σε Ψυρρή, Κεραμεικό και στον Κολωνό. Τότε ήταν χωματόδρομοι στου Ψυρρή. Μετά πήγαμε Κεραμεικό, που μείναμε μέχρι την εξέγερση του Πολυτεχνείου και μετά το 1975 στον Κολωνό.

Και φοιτάτε στη Σχολή Χατζίκου.

Ξεκίνησα από την Ιταλία, έμεινα κάποιους μήνες, έδωσα για τη γλώσσα και πέρασα αμέσως, έδωσα εξετάσεις και με πήρανε για τη σχολή την Τσινετσιτά. Με ανακάλεσαν εδώ για τον στρατό όμως και δεν πήγα. Κάνω τη θητεία μου και πάω στη Σχολή Χατζίκου. Ηταν στην οδό Ασημάκη Φωτήλα και απέναντι ήταν το καφενείο «Τα Ωραία Τρίκαλα» που εκεί γίνονταν όλες οι ζυμώσεις. Ηταν δάσκαλοί μου ο Παντελής Βούλγαρης – που δουλέψαμε μαζί –, ο Δημήτρης Σταύρακας, ο Φαίδων Πατρικαλάκις, ο Γιάννης Σολδάτος. Είχαμε ωραίους δασκάλους.

Πρώτη δουλειά;

Δουλεύω λίγο με τον Βούλγαρη και σε Θέατρα της Δευτέρας και στα «Πέτρινα Χρόνια», στην προεργασία της όμως. Ο Παντελής είχε βοηθό τον Περικλή Χούρσογλου. Με πήρε πάντως γιατί είδε την πρώτη μου μικρού μήκους ταινία που ήταν πάνω σε ένα ποίημα της Κατερίνας Γώγου που το είχα κάνει όλο με σκιές και του άρεσε του Παντελή. Μετά με πήρε ο Σταύρακας να δουλέψω σε μια ταινία που λεγόταν «Η Παρεξήγηση». Εκεί έπαιζε ως ηθοποιός ο σκηνοθέτης Αλέξης Δαμιανός. Από την πρώτη μέρα είχαμε μια χημεία με τον Δαμιανό. Με πήρε στο κτήμα του με την οικογένειά του στην Εύβοια. Δουλεύαμε ένα σίριαλ, τον «Πατούχα» του Κονδυλάκη (με Πατούχα τον Νίκο Βερλέκη). Εκεί έκανε το μεγάλο βήμα ο Δαμιανός. Εμεινα εκεί έναν χρόνο. Σκάβουμε, φυτεύουμε, τρώμε και διαβάζουμε λογοτεχνία ενώ ο ίδιος γράφει και το σενάριο. Θα σου πω τι έγινε τότε, που πάντα όταν το θυμάμαι με συγκινεί και είναι καθοριστικό για τη ζωή μου. Τότε για να δουλέψεις έπρεπε να είσαι στο σωματείο, στην ΕΤΕΡ. Ερχεται το συνεργείο και του λένε να πάρει βοηθό σκηνοθέτη από το σωματείο. Παίρνει τον Χούρσογλου. Και εμένα με βαφτίζει σκηνοθέτη – ο σκηνοθέτης τότε δεν είχε υποχρέωση να είναι στο σωματείο! Την άλλη μέρα έπαιζε αυτός σε μια σκηνή και βρέθηκα να τον σκηνοθετώ.

Τι μάθατε από αυτόν;

Ο Δαμιανός μου έμαθε να τρώω αλλά και τι σημαίνει ρυθμός όταν παίζει ένας ηθοποιός. Με έβαζε ο Δαμιανός και έπαιζα τύμπανο σε πρόβες για να κρατάω τον ρυθμό των ηθοποιών.

Πάμε στο πρώτο, το διατροφικό…

Μου έμαθε να μην τρώω σκουπίδια. Να βρίσκω πράγματα φυσικά. Δεν ήθελε να τρώω πλαστικοποιημένα. Με έβαλε σε μια γραμμή από τότε να προσέχω. Ξέρεις πως έβγαινε στο Κολωνάκι με καρότσι και πούλαγε φρούτα; Εκεί δε στο κτήμα του είχε φτιάξει θίασο με τα χωριά και ανέβαζε παράσταση. Στα Βασιλικά της Βόρειας Εύβοιας. Πήγαινα με το φορτηγό και τους μάζευα. Αυτό όλο για μένα ήταν πανεπιστήμιο. Ενα Σαββατοκύριακο πήγα στα μπαράκια και μου κράταγε μούτρα πως δεν ήμουν συγκεντρωμένος στα γυρίσματα. Κουρευόμασταν για να δουλέψουμε. Ηταν λίγο μύηση. Ο Δαμιανός μου έμαθε το κέντρο της σκηνής και τη σημασία που έχει η δική μου αλήθεια.

Ο Παντελής Βούλγαρης είναι πρόσωπο που σας επηρέασε;

Αυτοί οι άνθρωποι μου φέρθηκαν σαν πατεράδες. Δεν σε βλέπανε ως υπάλληλο. Μετά από όλο αυτό κάνω μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Μια φορά στις τόσες» με μια παρέα πιτσιρικάδων που πάνε σε έναν οίκο ανοχής. Κλέβουνε αυτοκίνητο για να πάνε. Ολοι ερασιτέχνες ήταν οι ηθοποιοί, ήμουν ακόμη επηρεασμένος από τον Δαμιανό. Φωτογραφία μου έκανε ο γαμπρός του, ο Χρήστος Βουδούρης, που μετά έγινε σπουδαίος διευθυντής φωτογραφίας. Κόπηκε στα φεστιβάλ. Με βοήθησε μια κυρία που δούλευα ως πωλητής και πήγα σε ένα φεστιβάλ στην Ολλανδία. Ο Δαμιανός μου αφιέρωσε μια σελίδα με εγκώμια σε ένα βιβλίο που είχε κάνει γι’ αυτόν ο Λάκης Παπαστάθης. Μετά όμως, όταν μπήκα στη διαφήμιση, με έβριζε. Μου ‘λεγε «φύγε». Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1989 συμμετέχω με μια ταινία που λεγόταν «Romeo των συσκευών». Παίρνω το Κρατικό Βραβείο και μου το δίνει ο Δαμιανός. Από εκεί ξεκινώ.

Πώς μπαίνετε στα βιντεοκλίπ; Ποιο ήταν το πρώτο σας;

Ηταν τρία. Το πρώτο ήταν ενός φίλου μου που το είχα εντάξει στην ταινία, έγινε για την ταινία αυτή δηλαδή. Λεγόταν «Αγγελοι Εραστές». Ολο συμβολικό, ο φίλος μου πέθανε στα γυρίσματα. Πήγα να δειγματίσω σε εταιρείες, αλλά παράλληλα στη Stefi – που δούλευα εγώ – στήνεται το «Στα 20 Πρώτα» για το Mega, είχε μπει ήδη η ιδιωτική τηλεόραση. Τα πρώτα βιντεοκλίπ γίνανε μια εβδομάδα ή λίγο πριν μπει το 1990. Και ήταν ο Λευτέρης Πανταζής με το «Εξακολουθώ», η Βίσση με το «Ψέματα» και η Αρλέτα με το «Ροντέο» που επειδή είχε μέσα νεκροταφείο μου το κόψανε! Αυτά είναι τα τρία μου πρώτα.

Πόσα έχετε κάνει;

Γύρω στα δυόμισι χιλιάδες. Ακόμη κάνω. Πρόσφατα έκανα τους «Δραπέτες» με τον Νταλάρα, το «Σφαγείο» με τους Μάτζικ Ντε Σπελ και το «Οσο Ζω Μαζώ» με τον Μαζωνάκη. Τα κάνω πάντα σαν ιστορίες, με σενάρια. Στην αρχή με θέλανε όλοι αλλά γρήγορα κατάλαβαν πως δεν θέλω εγώ. Δεν είμαι «βιντεοκλιπάς», αλλά ένας άνθρωπος του κινηματογράφου που χρησιμοποιώ τη γλώσσα για να φωτίσω ένα τραγούδι. Ετσι αισθάνομαι. Μια μουσική ταινία. Δεν θέλω να τους βγάλω όμορφους αλλά να υπηρετούν μία ιδέα.

Τι συνέβη στα γυρίσματα για το τραγούδι «Λάβα»;

Εγινε στη Σαντορίνη. Εμείς τότε επειδή δεν είχαμε ρεύμα, στο ηφαίστειο ήταν δύσκολο να κουβαλήσουμε γεννήτρια, ρίχναμε φωτοβολίδες και είχαμε και κάτι τεράστιες κοτρόνες από φελιζόλ. Και πιάνει φωτιά και το φόρεμα της Αλκηστης και τα χόρτα και το φελιζόλ. Και πήγα μέσα αυτόφωρο στη Νάξο. Και μου είπε τότε ο εισαγγελέας, «στο επόμενο βίντεό σας για να εντυπωσιάσετε θα κάψετε άνθρωπο»;

Από τις πίστες, στις παραστάσεις και στα video art

Με το «Gucci φόρεμα» του Μαζωνάκη τι έγινε;

Από τα καλάθια της Ερμού το πήραμε το φόρεμα εκείνο. Μου αρέσουν αυτές οι κόντρες, οι αντιθέσεις. Σχεδόν έχω κάνει τα πρώτα βιντεοκλίπ των ήδη μεγάλων καλλιτεχνών. Αυτών που μεγαλουργούσαν ήδη. Κάποιους τους ακολουθούσαν σε περιοδείες τους. Με Νταλάρα κυρίως και με Πρωτοψάλτη. Και πίστες έχω κάνει αλλά πάντα ως παραστάσεις. Οπως με τον Γιώργο Μαζωνάκη. Ενιωθα πάντα ως καλλιτέχνης σε αυτά. Ή με τον Κραουνάκη, με Ελένη Δήμου, Τάκη Ζαχαράτο και άλλους στο Ζουμ, που ήταν όλο σε διάδρομο αποσκευών αεροδρομίου.

Εχει ενδιαφέρον να μας πείτε πώς κάνατε τη σειρά «Μπακούρια». Τη βλέπαμε φανατικά στις αρχές ’90 ως μαθητές του γυμνασίου.

Τα «Μπακούρια» έρχονται το 1992. Ιδέα του Ηλία Ψινάκη ήταν. Θέλανε να το κάνουμε με σταρ όπως τον Στράτο Τζώρτζογλου και κάνω την επανάστασή μου και λέω να το κάνουμε με άκαφτα πρόσωπα. Και στο κάστινγκ έρχεται ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ως φοιτητής του Εθνικού Θεάτρου. Και μάλιστα δεν τον άφηναν από κει στην αρχή. Κι εκεί μου φέρνει και τραγούδια στο σπίτι και παθαίνω πολιτισμικό σοκ, τραγούδια του Νίκου Ζούδιαρη. Εκανα και τα βιντεοκλίπ αυτά. Πιο μετά κάνω και το «Γεια χαρά νταν Ζούγκα» με τον Γιάννη Ζουγανέλη. Δεν έκανα πολλά, ούτε ταινίες. Δεν με θέλανε κιόλας!

Το βιντεοκλίπ άλλαξε με τα χρόνια;

Αλλαξε πολύ σήμερα. Δεν έχει γίνει και κάτι καινούργιο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ενδιαφέροντα γίνανε. Κλιπ μου αρέσουν αυτά που κάνει η Μαρίνα Σάττι. Είναι πρόταση. Εχουμε εξαιρετικούς τραγουδιστές αλλά δεν έχει σκάσει το καινούργιο. Εσχάτως κάνω video art και συνεργάζομαι με τη σκηνοθέτρια Σοφία Σπυράτου. Με τα χρόνια από άποψη διάρκειας μάλλον είμαι ο σκηνοθέτης του Νταλάρα. Το πρώτο μας ήταν το «Το πες». Κανείς δεν μου έχει φερθεί τόσο ίσια και σωστά σαν τον Νταλάρα. Το κούρδισμα που έχει για τη δουλειά του δεν παίζεται.

Εχετε δουλέψει και με ξένους. Θυμάμαι με τη Μίλβα, τότε που συνέπραξε με τον Θάνο Μικρούτσικο.

Αισθάνθηκα δέος με τη Μίλβα. Δούλεψα και με τους Vaya Con Dios. Είχαν έλθει για ένα αφιέρωμα στο Μega. Είδαν τη δουλειά, τους άρεσε, την αγόρασαν. Το «Puerto Rico» ήταν δικό μου, γυρισμένο στον Πειραιά. Ημουν με μια άγνοια κινδύνου τότε. Είμαι ταγμένος σε αυτό που αγαπάω. Ημουν πάντα ο εαυτός μου.