Η άγνωστη ιστορία του Τρούμαν Καπότε – Είχε γραφτεί με μολύβι σε σημειωματάριο

Το «Another Day In Paradise», το οποίο ο Τρούμαν Καπότε έγραψε στη Σικελία στις αρχές της δεκαετίας του 1950, βρέθηκε χειρόγραφο στις σελίδες ενός φλωρεντινού σημειωματάριου.

«Ο Καπότε είναι, θα έλεγα, ίσως ένας από τους πέντε κορυφαίους συγγραφείς διηγημάτων του 20ού αιώνα», δήλωσε ο Andrew F Gulli, εκδότης του περιοδικού Strand, ο οποίος ανακάλυψε την ιστορία, ενώ έχει βρει και άλλα χαμένα έργα αναγνωρισμένων συγγραφέων.

Ο Καπότε, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 59 ετών το 1984, έχει μείνει περισσότερο γνωστός για τη νουβέλα «Πρόγευμα στο Τίφανις», του 1958 και το «μη μυθιστόρημα, Εν ψυχρώ», του 1966, καθώς και για τη στενή φιλία του με τη Χάρπερ Λι, συγγραφέα του κλασικού μυθιστορήματος «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», του 1960.

Τα δύο κανίς με τα «διαμαντένια» λουριά

Η πρόσφατα ανακαλυφθείσα ιστορία του Καπότε, «Another Day in Paradise» (Μια μέρα ακόμα στον Παράδεισο), αφορά μια στιγμή στη δυστυχισμένη ζωή της Iris Greentree, μιας Αμερικανίδας που ζει σε μια βίλα στη Σικελία. Παρά την ομορφιά του περιβάλλοντός της, η Greentree συγκρούεται με την Ιταλίδα υπηρέτριά της, καταβροχθίζει το περιοδικό Time για να πάρει μια γεύση από την πατρίδα της και γνωρίζει την κυρία Daphne Beatty-Bayliss, μια «τεράστια» Βρετανίδα που οδηγεί δύο κανίς με «διαμαντένια λουριά».

Όπως οι faux πέτρες σε αυτά τα λουριά, οι λάμψεις του σαρκώδους ύφους του Καπότε αντανακλούν το μεσογειακό φως. Η Greentree θρηνεί για «εκείνες τις καμπάνες που την ξυπνούσαν την αυγή, τα μεσάνυχτα, οποιαδήποτε ώρα όριζε ο ανόητος μονσινιόρ*».

(*Ο μονσινιόρ, monsignor είναι μια μορφή προσφώνησης ή τίτλου για ορισμένα μέλη του κλήρου στην Καθολική Εκκλησία).

Η καμαριέρα, η Giovanna, δυσανασχετεί με τη «σινιόρα» αποκαλώντας την «τρελή, γριά. Τρελή και κακιά και τσιγκούνα και πλούσια». Η Greentree δεν συμμερίζεται αυτή την κρίση, σημειώνοντας: «Ποιο είναι το πιο αόρατο αντικείμενο στον κόσμο; Ένας Αμερικανός χωρίς χρήματα».

«Σε αρκετές επιστολές του έλεγε ότι αγαπούσε τις μικρές ιστορίες επειδή τον ανάγκαζαν να είναι περιεκτικός. Τον ανάγκαζαν να γράψει κάτι πολύ διασκεδαστικό, σε ένα πολύ μικρό σχήμα».

Ταξίδια με κρουαζιερόπλοια

Η ιστορία δεν είναι χαρούμενη, αλλά είναι πλούσια σε περιγραφή, φέρνοντας στο νου μια πλούσια σκηνή, στην οποία ένας κακοφτιαγμένος caffè-latte μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις –  «το κατσικίσιο γάλα να πήξει τον ουρανό».

Παραθέτοντας αναφορές, μεταξύ άλλων και σε ταξίδια με κρουαζιερόπλοια, ο Gulli χρονολογεί το σκηνικό στη δεκαετία του 1950. Το πότε έγραψε την ιστορία ο Καπότε είναι πολύ λιγότερο προφανές.

Ερωτηθείς γιατί πιστεύει ότι η ιστορία δεν δημοσιεύτηκε, ο Gulli είπε: «Τα έργα που κατέληγαν να πληρώνουν λογαριασμούς για τους συγγραφείς δεν ήταν διηγήματα. Ήταν μυθιστορήματα. Αλλά κάποιοι συγγραφείς διέπρεψαν πραγματικά στις μικρές ιστορίες και τους άρεσε να τις γράφουν και ο Καπότε ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Και αν βρείτε κάτι ολοκληρωμένο από τον Καπότε, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι είναι κάτι που θα σας ικανοποιήσει πάρα πολύ.

»Σε αρκετές επιστολές του έλεγε ότι αγαπούσε τις μικρές ιστορίες επειδή τον ανάγκαζαν να είναι περιεκτικός. Τον ανάγκαζαν να γράψει κάτι πολύ διασκεδαστικό, σε ένα πολύ μικρό σχήμα. Όταν επρόκειτο για διηγήματα, με τον Τρούμαν Καπότε, ήξερες ότι θα έπαιρνες κάτι που ήταν πολύ καλής ποιότητας. Με εξέπληξε το γεγονός ότι αυτό το διήγημα δεν δημοσιεύτηκε».

«Αυτό το μικρό μαργαριτάρι στο κοχύλι»

Ο Gulli ζει στο Ντιτρόιτ, αλλά βρήκε την ιστορία σε έγγραφα στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στην Ουάσιγκτον. Στο ίδιο ταξίδι βρέθηκε και μια ιστορία του Τζέιμς Μάλαχαν Κέιν (James M Cain), της νουάρ ιδιοφυΐας πίσω από τα «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές», «Έξαψη» (Double Indemnity) και «Η άνοδος και η πτώση της Μίλντρεντ Περς» (Mildred Pierce).

«Ο Θεός ξέρει ότι αγαπώ τους συγγραφείς και τα περιοδικά, και τους εκδότες, αλλά μερικές φορές χρειάζεσαι έναν εκδότη για να βρεις αυτό το μικρό μαργαριτάρι στο κοχύλι» δήλωσε ο Gulli. «Πρέπει να πω ότι ήταν μια πολύ ωραία συγκομιδή, το να βρω αυτές τις δύο ιστορίες την ίδια στιγμή».

Στην περίπτωση του Καπότε «εξεπλάγην γιατί είχα ξανακοιτάξει τις εφημερίδες, πριν από χρόνια, και με κάποιο τρόπο αυτό είχε ξεφύγει». Αυτή τη φορά, βρήκε ένα «παλιό σημειωματάριο της Φλωρεντίας με κόκκινες και χρυσές περγαμηνές» και μέσα σε αυτό την ιστορία.

«Αυτό το χαρτοπωλείο είναι ακόμα ανοιχτό» είπε «στον Άγιο Μάρκο, στη Βενετία, και είναι ένα από τα παλαιότερα χαρτοπωλεία σε όλη την Ευρώπη».

Δείτε ένα βίντεο με μια συνέντευξη του Τρούμαν Καπότε 

Δύσκολη η αποκρυπτογράφηση

Το σενάριο του Καπότε, με μολύβι, αποδείχθηκε «εξαιρετικά δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Ο μεταγραφέας μας δυσκολεύτηκε πολύ. Ο επιμελητής μυθοπλασίας δυσκολεύτηκε πάρα πολύ και τελικά η Louise Schwartz, η οποία είναι μια καταξιωμένη συγγραφέας και δουλεύει πάνω στο έργο του Τρούμαν Καπότε, κοίταξε το χειρόγραφο και μας έδωσε πολλές χρήσιμες συμβουλές. Χρειάστηκε λοιπόν ένα χωριό για να το φέρουμε στην υπέροχη τάξη που βρίσκεται τώρα το διήγημα».

Το Another Day in Paradise τυπώθηκε από την Strand και περιέχει μια υποσημείωση, που αφορά κάτι που φαίνεται να είναι ένα «κλειδί», μια λέξη που ανήκει αποκλειστικά στον συγγραφέα.

Η λέξη είναι «foranesi», που ορίζεται ως «συνδυασμός του πρώτου μέρους της λέξης «foràneo» (έξω από την πόλη) με την κατάληξη «esi», η οποία δηλώνει «αυτούς που προέρχονται από έναν τόπο».

«Ήταν πολύ έξυπνος» δήλωσε ο Gulli. «Νομίζω ότι χρησιμοποιούσε το χιούμορ του. Συμβουλεύτηκα τέσσερις Ιταλούς μεταφραστές και όλοι είχαν διαφορετική ιδέα. Τελικά, μίλησα με έναν θαυμάσιο μεταφραστή που είπε: «Εντάξει, αυτό θα πω». Υπάρχει 85% πιθανότητα να είναι ‘foranesi’, αλλά ποτέ δεν μπορούμε να το πούμε 100% με τον Τρούμαν Καπότε, γιατί απλά δεν ξέρεις. Δεν μιλούσε την ιταλική γλώσσα».

Ήταν, ωστόσο, μάστορας της αγγλικής γλώσσας

Άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους

Το Another Day in Paradise «έχει κάπως την αίσθηση του Breakfast at Tiffany’s», είπε ο Gulli, «όπου υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους. Αυτή η ιστορία αφορά δύο χαρακτήρες. Ο ένας βαρύνεται από το παρελθόν και δυσκολεύεται να επεξεργαστεί τους αγώνες της ζωής με οποιαδήποτε μορφή προσωπικής ανάπτυξης. Και είναι πολύ πικρόχολος. Και ο άλλος χαρακτήρας έχει χάσει τόσα πολλά, έχει υποφέρει πάρα πολύ, αλλά προσπαθεί να δημιουργήσει μια ουσιαστική ανθρώπινη σχέση.

«Και αυτό είναι που αγαπώ στον Καπότε. Έγραψε ιστορίες που δεν αφορούσαν απαραίτητα το υπερφυσικό ή το απρόσμενο αλλά απλώς την απώλεια, την πικρία, πήρε έναν ομογενή στην Ιταλία, και το μετέτρεψε σε κάτι που έχει ένα πολύ βαθύ μήνυμα».

Η ιστορία τελειώνει με μια καυστική νότα χαρακτηριστική για τον Καπότε, σχετικά με την τιμή ενός ποτού σε ένα καφέ. Αλλά για τον Gulli, ακόμη και το τέλος «έχει ένα μήνυμα ελπίδας, όπου αντί να κοιτάξεις τον χαρακτήρα που είναι πολύ πικραμένος και αποθαρρυμένος εστιάζεις στον ηθικό άξονα της ιστορίας. Και αυτό είναι το πρόσωπο που, παρά τον αγώνα, παρά την προσωπική τραγωδία, προσπαθεί να προχωρήσει, προσπαθεί να δημιουργήσει μια ανθρώπινη σχέση και προσπαθεί να είναι πιο αισιόδοξος για το μέλλον».

*Με στοιχεία από theguardian.com