Και οι ηγέτες χρειάζεται να… κάτσουν στα θρανία

Σε γενικές γραμμές μπορούμε να συμφωνήσουμε πως όταν κανείς εκλέγεται στην ηγεσία ενός κόμματος, καλό είναι να γνωρίζει το πώς λειτουργεί αυτό το κόμμα.

Δεν τολμώ να αναφερθώ σε ιδεολογίες και αξίες, όπως εάν είναι αριστερό ή κεντροδεξιό. Αυτά άλλωστε στο νέο ήθος πολιτικής που τείνει να επικρατήσει θεωρούνται ως και ξεπερασμένα, ως αγκυλώσεις του παρελθόντος. Δεν έχει άλλωστε διακηρυχθεί τόσες φορές το «τέλος των ιδεολογιών»;

Αναφέρομαι, κυρίως, σε θέματα όπως το… καταστατικό τους. Αυτό που υποτίθεται ότι κάθε μέλος οφείλει να γνωρίζει. Ακόμη και αν έγινε μέλος όταν αποφάσισε να γίνει και αρχηγός.

Μιλάω, δηλαδή, για απλά και πρακτικά ζητήματα. Όπως το τι είναι η Πολιτική Γραμματεία ενός κόμματος, από ποιους απαρτίζεται και ποιες αρμοδιότητες έχει.

Ή για το ποιο όργανο αποφασίζει για τη στελέχωση θέσεων, όπως ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος ή ο διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Ή για το ότι ακόμη και όταν αποφασίζουμε να τοποθετήσουμε κάποιον άλλο σε ένα πόστο, συνήθως κάνουμε και ένα τηλεφώνημα στον προηγούμενο, τον ευχαριστούμε και του ανακοινώνουμε την απόφασή μας, για να γλυτώσουν και οι άνθρωποι την… κρυάδα  να μάθουν την αποπομπή τους από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Προφανώς και κανείς δεν περιμένει από έναν νέο ηγέτη να τα ξέρει όλα, αν και αποτελεί έκπληξη να μην ξέρει ούτε τα βασικά, το πόσο έχει κατέβει ο πήχης αν μη τι άλλο -πρέπει να- προβληματίζει.

Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν πράγματα που οφείλει να τα μάθει.

Και για το κόμμα του και για το πώς λειτουργεί το πολιτικό σύστημα, το κοινοβούλιο, η πολιτική αντιπαράθεση και προφανώς σταδιακά για τα πραγματικά προβλήματα της χώρας πάνω στα οποία πρέπει να τοποθετηθεί.

Γιατί, εντάξει, είπαμε ότι ζούμε στην εποχή της εικόνας, αποδεικνύεται περίτρανα πια.

Αλλά και η εικόνα θα πρέπει να είναι… ομιλούσα εικόνα. Δεν μπορεί κανείς να στηρίζεται μόνο στο να έχει μια ωραία και ευχάριστη εικόνα, πρέπει να μπορεί και να μιλήσει και να πει κάτι (γιατί άλλο μιλάω και άλλο λέω κάτι), να σκεφτεί, να πάρει αποφάσεις, να εκπροσωπήσει όσους του ανέθεσαν αυτόν τον ρόλο.

Για να προλάβω αντιδράσεις, ναι, είναι γεγονός ότι κάθε ηγεσία είναι στην πραγματικότητα «συλλογική» και ότι ο «ηγέτης» ή θα στηρίζεται σε μια ισχυρή και ικανή ομάδα -την οποία παρεμπιπτόντως πρέπει να έχει τα κριτήρια για να επιλέξει- ή δεν θα είναι στην πραγματικότητα ηγέτης.

Όμως, θα πρέπει να αφήνει και το δικό του στίγμα.

Γιατί δεν είναι καλό σημάδι – γενικά μιλώντας… – να πάμε στην αντίληψη ότι οι ηγέτες είναι απλά avatar και ότι όλη τη δουλειά την κάνουν κάποιοι άλλοι από πίσω.

Δεν είναι θέαμα η πολιτική, για να είναι απλώς… καλοσκηνοθετημένη, ακόμη και εάν έχει πολλά κοινά με το θέατρο.

Γι’ αυτό ας ξεκινήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τα εντατικά… φροντιστήρια.

Γιατί μπορεί στα ΜΜΕ να θεωρούμε τροφή τα κάθε λογής «στραβοπατήματα», όπως και τα αφηγήματα για «γκρίζες εξοχότητες» και «ανθρώπους του παρασκηνίου» που κινούν τα νήματα, όμως η δημοκρατία χρειάζεται κόμματα που να λειτουργούν όντως, στη βάση αρχών και ιδεολογιών και ηγεσίες που να ηγούνται πραγματικά.