Σαράντα χρόνια το Ράλλυ Ακρόπολις είναι το άπιαστο όνειρο για τους περισσοτέρους. Εμείς οι πρώτοι αγωνιζόμενοι της ΕΛΠΑ του 1950, και μέχρι το 1960 ακόμη, είχαμε λόγους να ελπίζουμε στη νίκη. Τρία μερόνυχτα χωρίς σταμάτημα το ράλλυ, γυρνούσε σχεδόν όλη την Ελλάδα· ούτε εθνικές οδοί υπήρχαν, ούτε αυτοκινητόδρομοι. Υπήρχε η στενή άσφαλτος που ξεκινούσε από την Αθήνα, ανέβαινε τον Μπράλο και, μετά τον Δομοκό, έφτανε στη Λάρισα, ξανανέβαινε το Σαραντάπορο, πέρναγε πάνω από την Κοζάνη και κάποια ώρα έφτανε στη Θεσσαλονίκη. Από κει και πέρα το χάος: χωματόδρομοι, βουνά, λαγκάδια και ποτάμια με τις περίφημες «μπαίλεϋ μπριτζ», τις μικρές, δηλαδή, σιδερένιες στενές γέφυρες που είχαν βάλει σε όλα τα ποτάμια οι Εγγλέζοι, αντικαθιστώντας —σαν γρήγορη λύση— όλες τις γέφυρες που ανατίναξαν οι Γερμανοί φεύγοντας.


«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 30.5.1991, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Σε μια τέτοια γέφυρα κάποια νύχτα του Μαΐου του 1952 έτρεχε ο γράφων με μια διθέσια Άλφα Ρομέο, πολύ γρήγορη για την εποχή της. Με 130 χιλιόμετρα την ώρα, «μπήκε» στη γέφυρα. Κάποιος άλλος που δεν είχε καμιά σχέση με τα ράλλυ, βοσκός το επάγγελμα, πέρναγε το κοπάδι του για να το πάει στο λιβάδι να βοσκήσει. Όσο δυνατό κι αν ήταν το φρενάρισμα όταν αντελήφθην το κοπάδι, τα 130 χιλιόμετρα έγιναν 60 ή 70. Με αυτά λοιπόν τα 70 χιλιόμετρα μπήκα μέσα στο κοπάδι και σφήνωσα, εγώ, το κοπάδι και η Άλφα Ρομέο, πάνω στη γέφυρα. Έξαλλος, κραδαίνων την γκλίτσα του, καταφθάνει ο κύριος ποιμήν, ο οποίος, κατ’ εμέ, δεν μίλαγε ελληνικά.


Ο Ζάχος Χατζηφωτίου με την καταπληκτική Άλφα Ρομέο Pininfarina στην εκκίνηση του 1ου Ράλλυ Ακρόπολις

«Μου σκότωσες, άτιμε, τα πρόβατα» ωρύετο.

«Πόσα;» τον ρωτώ με αγωνία και βιασύνη, για να πάρει το κοπάδι του και να ανοίξει τον δρόμο να φύγω.

«Το κοπάδι!» μου λέει.

«Ε, όχι και όλο το κοπάδι…»


Η Austin-Healey του Ζάχου Χατζηφωτίου στο σιρκουί του Τατοΐου στο Ράλλυ Ακρόπολις του 1958

Τελικά τα πτώματα ήσαν δύο, ενώ τα άλλα πρόβατα, τρομαγμένα, έφυγαν και άνοιξε η γέφυρα.

«Πόσα θες», του λέω, «γιατί βιάζομαι».

«Δεν θέλω λεφτά», μου λέει, «θέλω να μου τ’ αντικαταστήσεις».

Αν είναι δυνατόν! Και πού να πάω να βρω να του αντικαταστήσω τα νεκρά πρόβατα με ίδια ζωντανά.

«Χριστιανέ μου», του λέω, «πού θες να βρω πρόβατα τέτοια ώρα; Πες μου πόσα λεφτά θες να σου τα δώσω να φύγω. Είμαι οδηγός του ράλλυ, δεν το καταλαβαίνεις; Και βιάζομαι».

Απάντησις: «Δεν πα να ’σαι και οδηγός του υπουργού του Ράλλη, εγώ θέλω τα πρόβατά μου».


Στο Ράλλυ Ακρόπολις του 1958, κατά τη διάρκεια ειδικής διαδρομής, η Άλφα Ρομέο περνά μπροστά από την αραγμένη στη Βουλιαγμένη «Κρεολή» του Νιάρχου 

Τελικά κάπου συμβιβαστήκαμε, έριξα στο πορτ-μπαγκάζ τα δύο σκοτωμένα πρόβατα, μια και τα πλήρωσα χρυσάφι, κι έφυγα. Δεν νομίζω να το κέρδισα εκείνο το ράλλυ, πάντως όταν γύρισα στην Αθήνα πήγα τα δυο αρνιά σπίτι και τα έδωσα στη μητέρα μου.

Η αείμνηστος όμως μητέρα, που είχε ένα ευφυέστατο χιούμορ, μου είπε: «Εσύ, παιδί μου, δεν πήγες στο ράλλυ… Σαφάρι πήγες, παιδί μου».

*Το ανωτέρω κείμενο, το οποίο δημοσιεύεται εις μνήμην του Ζάχου Χατζηφωτίου, προέρχεται από τον «Ταχυδρόμο» που είχε κυκλοφορήσει στις 30 Μαΐου 1991.


Ο Ζάχος Χατζηφωτίου, διάσημος δημοσιογράφος και κοσμικογράφος, γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1923 και απεβίωσε —σχεδόν εκατοντούτης— στις 30 Σεπτεμβρίου 2022.


Στην κεντρική φωτογραφία του παρόντος άρθρου, ο Ζάχος Χατζηφωτίου στην εκκίνηση του 1ου Ράλλυ Ακρόπολις.

Headlines