Όταν βλέπεις την Αριστερά ως «διαβατήριο», τότε δεν κατανοείς τι χωρίζει τη Δεξιά με την Αριστερά

Μου κάνει εντύπωση πόσο συχνά ο Στέφανος Κασσελάκης χρησιμοποιεί τη λέξη «Αριστερά» και τα παράγωγά της.

Και μην μου πείτε ότι αυτό είναι αυτονόητο, επειδή είναι πλέον ο ηγέτης ενός κόμματος που εξακολουθεί να ονομάζεται Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Γιατί καμιά φορά και τα ακρωνύμια των κομμάτων γίνονται «κενά γράμματα».

Κυρίως μου κάνει εντύπωση γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης έρχεται από ένα περιβάλλον όπου η συζήτηση γίνεται με διαφορετικούς όρους.

Η κεντρική ιδέα, η βάση της κουβέντας, είναι ότι σήμερα δεν έχει νόημα να μιλάμε για τη διάκριση δεξιάς και αριστεράς.

Ότι αυτή είναι ξεπερασμένη και ότι χρειάζονται άλλοι όροι για να οριστεί η πολιτική αντιπαράθεση.

Οι άνθρωποι που τα λένε αυτά δεν είναι απαραίτητα «αντιδραστικοί». Ούτε έχει σχέση αυτή η τοποθέτηση με τον τρόπο που η Ακροδεξιά στην Ευρώπη προσπάθησε πολλές φορές να παρουσιαστεί ως μιας δύναμη «πέραν της Δεξιάς και της Αριστεράς».

Όμως, είναι σίγουρα άνθρωποι που δεν πιστεύουν ότι ισχύουν οι μεγάλες διαχωριστικές γραμμές της πολιτικής συζήτησης των περασμένων αιώνων.

Αυτές που βασίζονταν και σε αντίστοιχα μεγάλες και βαθιές διαχωριστικές γραμμές μέσα στην κοινωνία και στην καταλυτική παρουσία του εργατικού κινήματος.

Είναι άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι οι διαχωριστικές γραμμές αφορούν τα δικαιώματα ή τους «δημοκρατικούς θεσμούς» ή το περιβάλλον, όχι όμως, για παράδειγμα, το εάν είσαι υπέρ ή κατά του καπιταλισμού.

Ο Στέφανος Κασσελάκης αυτή την εκδοχή πολιτικής συζήτησης αντιπροσωπεύει.

Μια συζήτηση που στην Ελλάδα έφεραν κυρίως κόμματα του σύγχρονου Κέντρου (ακόμη και «ακραίου Κέντρου»). Θυμηθείτε το Ποτάμι για παράδειγμα ή ακόμη και τον χώρο της «μνημονιακής Κεντροαριστεράς» στην εποχή της «Ελιάς», ή ακόμη και τη ΔΗΜΑΡ όταν ήταν κυβερνητικός εταίρος.

Μια συζήτηση που σε μεγάλο βαθμό αντανακλάται ακόμη και στη σημερινή συγκρότηση της ΝΔ.

Πόσα κυβερνητικά στελέχη έχετε ακούσει να δηλώνουν «δεξιοί»; Οι περισσότεροι δηλώνουν ότι είναι φιλελεύθεροι ή ότι είναι με τον εκσυγχρονισμό και το να «γίνουμε Ευρώπη».

Είναι σαφές ότι όλη αυτή η συζήτηση δεν έχει σχέση και θέση στην Αριστερά, όπως ιστορικά διαμορφώθηκε στη χώρα μας, ως ρεύμα που είναι πολιτικά και ιδεολογικά διακριτό όχι μόνο από τη Δεξιά, αλλά και από την Κεντροαριστερά.

Στην «πατριωτική σύγχρονη »Αριστερά»» όμως του κ. Κασσελάκη όλα μπερδεύονται γλυκά και όλα χωράνε. Και αυτό φαίνεται και στον λόγο του ίδιου του Κασσελάκη, την προσπάθειά του να φανεί υπεράνω ιδεολογιών ή ακόμη και υπεράνω της πολιτικής, τη λογική ότι εκπροσωπεί κάτι διαφορετικό από τις παραδοσιακές διαιρέσεις, τον «προοδευτισμό» που περιορίζεται απλώς στο αίτημα να διατηρηθεί το κοινωνικό κράτος ή να λειτουργεί εύρυθμα ο κρατικός μηχανισμός. Αυτό είναι το περιεχόμενο που δίνει στο «βεβαίως και είμαι αριστερός» που επαναλαμβάνει με υπερηφάνεια.

Μόνο που κάποια στιγμή πρέπει να θυμηθούμε ότι η έννοια της Αριστεράς δεν είναι απλώς μια ταμπέλα ή ένας αυτοπροσδιορισμός, δεν εξαρτάται από την προσωπική ερμηνεία που δίνει ο καθένας.

Έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και πολιτικές απολήξεις. Που αφορούν το πώς βλέπεις την ίδια την κοινωνία και τις συγκρούσεις.

Και το κατά πόσο θέλεις να συγκρουστείς με αυτούς που έχουν την πραγματική εξουσία. Οικονομική και πολιτική. Το εάν εξακολουθείς να πιστεύεις στην αναδιανομή εισοδήματος. Στην προτεραιότητα του κράτους σε κρίσιμους τομείς. Στη επιμονή ότι ισχυρά συνδικάτα σημαίνουν κοινωνική πρόοδο. Στη λογική ότι δεν μπορεί να τα λύσει όλα η αγορά. Στην αναντίρρητη αλήθεια ότι υπάρχουν ταξικές διαφορές.

Θα μου πείτε ίσχυαν όλα αυτά για τον ΣΥΡΙΖΑ, πριν τον Κασσελάκη; Ίσως όχι.

Ίσως, όμως, ακόμη να είναι σε θέση κάποιοι να καταλάβουν ότι εξακολουθεί να υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του να κινδυνεύεις να χάσεις την ψυχή σου και του να θεωρείς ότι η ψυχή είναι τελικά μια παρωχημένη έννοια. Γιατί τότε μιλάμε για μη αναστρέψιμη μετάλλαξη.