7 «βήματα» για την επιτυχία – Πώς επιβιώνουμε σε περιβάλλοντα εντατικοποίησης της εργασίας

Χωρίς να έχουμε πάρει τα μαθήματα του 19^ου αιώνα, από τη Βιομηχανική Επανάσταση, το πώς η ένταση της εργασίας και της παραγωγής οδηγεί στην αλλοτρίωση τον εργαζόμενο, στην αποξένωση και απομάκρυνση από το ίδιο του το έργο και την ικανοποίηση που αντλεί απ’ αυτό, βρισκόμαστε σε ένα σημείο υπερ-εντατικοποίησης όλων.

Μάλιστα, για τεράστιους επιχειρηματικούς κολοσσούς αυτό αποτελεί μάστιγα, κατατρώει εκ των έσω τα… θεμέλια της επιτυχίας τους και απειλεί την παραγωγικότητα και την κυριαρχία τους, σύμφωνα με τους ειδικούς.

Και δεν βλέπουμε την έκπτωση και πιθανόν την ίδια την κάμψη της δημιουργικότητας, της ποιότητας κι εντέλει της παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητας συνολικά, όπως επισημαίνουν ήδη πολύ επιτυχημένοι  στον τομέα τους.

Ποιος είναι ο… δρόμος για την επιτυχία;

Τι είναι εκείνο που μας δίνει κίνητρο; Που μας κάνει να δίνουμε νόημα στην όποια εργασία εκτελούμε; Τι μας βάζει πραγματικά στο παιχνίδι της επιτυχίας; Τι είναι αληθινά η επιτυχία; Τι μας κάνει να συντονιζόμαστε με τις προκλήσεις, τις επιταγές και τα ουσιαστικά αιτήματα της εποχής; Τι μας βάζει στον ρυθμό του κόσμου; Πότε πιάνουμε τον παλμό;

Η συμβουλή που δίνει μιλώντας στο CNBC, η διευθύνουσα σύμβουλος της Coty, μιας αυτοκρατορίας της ομορφιάς, αξίας 9,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η Sue Nabi, είναι να μην βιάζεται κανείς, να παίρνει τον χρόνο που χρειάζεται τόσο στην καθημερινότητα της εργασίας του στην εκτέλεση των καθηκόντων του των εργασιακών όσο και μακροπρόθεσμα.

Είναι σημαντικό κανείς να δουλεύει για το μέλλον του, όχι κοντόφθαλμα και με πρόσκαιρο όφελος, αλλά με ορίζοντα μπροστά του και σχεδιασμό για το πώς να γίνεται ολοένα και καλύτερος.

Δεν γίνεται κανείς «μεγάλος» σε μια βραδιά είτε πρόκειται για προσωπική επαγγελματική επιτυχία είτε για μια επιχείρηση ή εταιρεία.

Τα «κλειδιά» που ανοίγουν τις πόρτες

Τι λέει, λοιπόν η Sue Nabi; Να υποβάλλουμε στον εαυτόν μας εφτά ερωτήσεις-κλειδιά, στην ουσία πρόκειται για εφτά βήματα-σκαλοπάτια που εάν ανταποκριθούμε σε αυτά με ειλικρίνεια και συνέπεια, τότε είναι πιο πιθανόν να βρούμε τον δρόμο μας προς αυτό που θεωρούμε εμείς οι ίδιοι «κορυφή» μέσα μας. Άλλωστε μόνο τότε αξίζει να διαθέτουμε το χρόνο και την ένεργειά μας. Πάμε να δούμε ποια είναι αυτά:

1. Σε τροφοδοτεί αυτό που πας να κάνεις με μια ιστορία; Σου δίνει μια αφήγηση; Συμβάλει στο χτίσιμο της δικής σου προσωπικής ολοκληρωμένης ιστορίας;
2. Σε αλλάζει;
3. Σου επιτρέπει να αποσυνδέεσαι ψηφιακά;
4. Σε βοηθάει να βελτιώνεις τις ανθρώπινες σχέσεις σου;
5. Σου δημιουργεί αίσθημα πρόκλησης;
6. Σου προκαλεί δέος;
7. Συμβάλλει στην καλυτέρευση της κοινωνικής σου κατάστασης;

Όπως έχουν επισημάνει κατά καιρούς σοφοί και γκουρού των επιχειρήσεων, ο ελεύθερος χρόνος δεν βελτιώνει πραγματικά την ποιότητα της ζωής σου, εάν δεν ξέρεις πώς να τον αξιοποιήσεις αποτελεσματικά προς όφελός σου.

Οι κοινωνιολόγοι αυτό το ονομάζουν προσπάθεια των μάνατζερ να φτιάξουν τους «ιδανικούς εργαζομένους».

«Πεινασμένοι» για χρόνο επιχειρηματικοί όμιλοι

Το Harvard Business Review επισημαίνει ότι οι ιστορίες εταιρικών γιγάντων που «πεινούν» για τον χρόνο των εργαζομένων τους, ξεκινούν από τη Σίλικον Βάλεϊ και τη Γουόλ Στριτ και εκτείνονται μέχρι το Χονγκ Κονγκ και το Λονδίνο.

Οι τεχνοκράτες μάνατζερ υπερφορτώνουν τους υφισταμένους τους, ροκανίζουν τον χρόνο τους και εκτός εργασίας, τους υπερ-απασχολούν και απαιτούν να βρίσκονται συνεχώς διασυνδεδεμένοι ψηφιακά, κάτι που τους στραγγίζει, τους οδηγεί στην κατάρρευση και το burn out, κάτι που στοιχίζει εντέλει τεράστια ποσά στις ίδιες τις εταιρείες, αλλά και στα συστήματα υγείας των χωρών.

Οι κοινωνιολόγοι αυτό το ονομάζουν προσπάθεια των μάνατζερ να φτιάξουν τους «ιδανικούς εργαζομένους», ένα φαινόμενο που εξαπλώνεται ραγδαία και εντοπίζεται από τεχνολογικές start-up , μέχρι επενδυτικές τράπεζες και ιατρικούς οργανισμούς.

Πώς… πολεμούν οι εργαζόμενοι

Ποιες είναι οι… στρατηγικές που υιοθετούν εντέλει οι εργαζόμενοι για να επιβιώσουν σε τέτοια υπερ-εντατικά περιβάλλοντα;

Σύμφωνα πάντα με το Harvard Business Review, οι εργαζόμενοι είτε αποδέχονται τις εταιρικές γραμμές αμέσως και συμβιβάζονται εξωτερικά και τυπικά, γίνονται δηλαδή «ιδανικοί εργαζόμενοι» αλλά την ίδια στιγμή αποζητούν και βρίσκουν τελικά τρόπους ευφάνταστους να «κοροϊδέψουν» το σύστημα που τους επιβάλλεται με τόση υπερ-εντατικοποίηση της εργασίας και έτσι μόνο «ιδανικοί» δεν αποδεικνύονται.

Είτε αποκαλύπτουν την αντίθεσή τους ευθέως, προβάλλουν τις δικές τους προσωπικές δεσμεύσεις και την απροθυμία τους να ακολουθήσουν τις παράλογες απαιτήσεις των μάνατζερ, και φυσικά εγκαταλείπουν τις επιχειρήσεις. Αυτό το διαπιστώσαμε ιδιαίτερα μετά την ψυχική πίεση που άσκησε περαιτέρω και η πανδημία στους ανθρώπους.

Υπάρχει όμως κάποιος καλύτερος τρόπος και μία μέση οδός, ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους;

Οι ειδικοί συμβουλεύουν ότι είναι σημαντικό να αναπτύξουμε και τις άλλες πτυχές της προσωπικότητάς μας εκτός εργασίας, να αντλούμε από κει ευχαρίστηση, νέα κίνητρα και ικανοποίηση και να δομήσουμε έναν πολυπαραγοντικό εαυτό που είναι πιο ανθεκτικός στις απαιτήσεις των άλλων και πιο γρήγορος και ευέλικτος στο να αντιλαμβάνεται τι είναι πραγματικά σημαντικό γι’ αυτόν, προκειμένου να το υπερασπίζεται κα κυρίως να εργάζεται γι’ αυτό συνειδητά.

Όπως συνήθιζαν να λένε και οι παλιότεροι επιτυχημένοι επαγγελματίες είναι σημαντικό να εργαζόμαστε σταθερά για την… επόμενη εργασία μας.