«Εδώ καταρρέει η Ολυμπιακή Ιστορία»

Ο κόσμος το’ χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Η εγκατάλειψη των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων μετά την «Αθήνα 2004» αποτέλεσε αγαπημένο θέμα της διεθνούς αρθρογραφίας, ήδη από το 2012 (Guardian), με αφορμή την αφή της Ολυμπιακής Φλόγας για τους Αγώνες του Λονδίνου.

Ακολούθησε καταιγισμός δημοσιευμάτων το 2014, στην επέτειο των δέκα χρόνων από τους Αγώνες της Αθήνας, με την Bild και άλλα διεθνή μέσα να δημοσιεύουν φωτογραφίες από την εγκατάλειψη υπό τον τίτλο «Εδώ καταρρέει η Ολυμπιακή Ιστορία».

Ο τρόπος που διαχειρίστηκε το ελληνικό κράτος την υλική ολυμπιακή μας κληρονομιά μετά το 2004 μετατράπηκε σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης ιστορίας της διοργάνωσης και βασικό επιχείρημα των κατοίκων των πόλεων που καταψήφισαν σε σχετικά δημοψηφίσματα τις προτάσεις για διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων.

Για να φτάσουμε στις 13 Σεπτεμβρίου 2017 όταν η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή έκανε το αδιανόητο. Ανέθεσε τη διοργάνωση του 2028 στο Λος Αντζελες χωρίς καν να μπει στη διαδικασία αναζήτησης άλλων υποψηφιοτήτων γιατί φοβήθηκε το ιστορικό φιάσκο, να μην ενδιαφερθεί ούτε μία πόλη.

Το Λος Αντζελες διεκδικούσε τη διοργάνωση του 2024 μαζί με το Παρίσι. Αρχικά στην κούρσα συμμετείχαν επίσης η Βοστόνη, η Βουδαπέστη, η Ρώμη και το Αμβούργο οι οποίες ωστόσο απέσυραν καθ’ οδόν το ενδιαφέρον τους λόγω των αντιδράσεων των πολιτών που φοβήθηκαν πως η πόλη τους μπορεί να γίνει ένα νέο Μόντρεαλ (χρεοκόπησε) ή μια νέα Αθήνα. Ετσι, η ΔΟΕ για να αποφύγει τον διασυρμό ανέθεσε ταυτόχρονα και στις δύο πόλεις τις επόμενες δύο διοργανώσεις.

Αρθρο του Sports Illustrated στις 2 Αυγούστου 2016 συμπεριέλαβε την Αθήνα στις πόλεις που διοργάνωσαν τους χειρότερους Ολυμπιακούς Αγώνες, σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως είναι πιο πιθανό στο μέλλον η ΔΟΕ να αναθέσει τη διοργάνωση στο Βιετνάμ παρά στην Ελλάδα, λόγω της οικονομικής ζημιάς που προκάλεσε στη χώρα αλλά και της εγκατάλειψης.

Παρά το τσουνάμι των αρνητικών δημοσιευμάτων το ελληνικό κράτος και οι κυβερνήσεις του όχι μόνο συνέχισαν να σφυρίζουν αδιάφορα αλλά έδειχναν να ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, με αποκορύφωμα τα σχέδια για την τουριστική του αξιοποίηση που περιλάμβαναν ακόμα και βόλτα με τρενάκι στη στέγη του Καλατράβα.

Σχεδόν κάθε επτά χρόνια οι Γάλλοι βάφουν τον Πύργο του Αϊφελ. Το βάρος του χρώματος που διαβρώνεται σ’ αυτό το διάστημα είναι 15 τόνοι, ενώ για τα 250.000 τετραγωνικά μέτρα που συντηρούνται απαιτούνται 60 τόνοι μπογιάς.

Οσοι έχουν επιφορτιστεί με τη φροντίδα του ΟΑΚΑ μετά το 2004 κανονικά θα πρέπει να γνωρίζουν αντίστοιχες λεπτομέρειες για τα μεταλλικά μέρη της κατασκευής.

Ή μήπως όχι, γιατί ποτέ κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά, παρά το γεγονός ότι η σκουριά φαίνεται από τη «Σπύρου Λούη», χρόνια τώρα.

Εκτός κι αν φταίει και γι’ αυτό η κλιματική αλλαγή.