Ο Γουές Άντερσον βρήκε τελικά τρόπο να «γυρίσει» τον Ρόαλντ Νταλ

Πριν από δεκαπέντε χρόνια, ενώ ο σκηνοθέτης Wes Anderson διασκεύαζε το «Ο Απίθανος κύριος Φοξ» του Ρόαλντ Νταλ σε ταινία κινουμένων σχεδίων stop-motion, η χήρα του συγγραφέα, η Φελίσιτι, τον ρώτησε αν έβλεπε κινηματογραφικές δυνατότητες σε κάποιο από τα άλλα παραμύθια του Νταλ. Ένα από αυτά ήρθε αμέσως στο μυαλό του Άντερσον: «The Wonderful Story of Henry Sugar» (Η υπέροχη ιστορία του Χένρι Σούγκαρ), μια μικρού μήκους ιστορία που δημοσίευσε ο Νταλ, το 1977, για έναν πλούσιο τζογαδόρο που μαθαίνει μια μυστική τεχνική διαλογισμού που του επιτρέπει να βλέπει μέσα από τα τραπουλόχαρτα.

Πολλοί κινηματογραφιστές είχαν ρωτήσει για την προσαρμογή του «Χένρι Σούγκαρ» όλα αυτά τα χρόνια, αλλά η οικογένεια του Νταλ ήταν ευτυχής που το άφησε στην άκρη για τον Άντερσον. Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα.

«Δεν ήξερα ποτέ πώς να το κάνω» είπε ο ίδιος.

Photo: YouTube

Μια ταινία μικρού μήκους, 37 λεπτών

Ο 54χρονος σκηνοθέτης συνήθως δουλεύει με εκπληκτικούς ρυθμούς, βγάζοντας χαρακτηριστικές κωμωδίες όπως το πρόσφατο «Asteroid City» και το «Η Γαλλική Αποστολή» (2021) κάθε δύο ή τρία χρόνια. Αλλά έχει περάσει σχεδόν τη μισή του καριέρα προσπαθώντας να σπάσει τον κώδικα του «Χένρι Σούγκαρ». Η επανάσταση ήρθε τελικά όταν ο Άντερσον αποφάσισε να χρησιμοποιήσει κάτι περισσότερο από τους διαλόγους και την πλοκή του Νταλ: Θα «σήκωνε» επίσης την περιγραφική πρόζα του συγγραφέα και θα την έβαζε στο στόμα των χαρακτήρων, επιτρέποντάς τους να αφηγούνται τις πράξεις τους στην κάμερα την ώρα που συμβαίνουν.

«Απλά δεν έβλεπα έναν τρόπο να το κάνω αυτό αν δεν θα ήταν με την προσωπική του φωνή», εξήγησε ο Άντερσον. «Ο τρόπος που αφηγείται την ιστορία είναι μέρος αυτού που μου αρέσει σε αυτήν».

Το αποτέλεσμα είναι μια μικρού μήκους ταινία διάρκειας 37 λεπτών με πρωταγωνιστές τους Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Ντεβ Πάτελ, Μπεν Κίνσλεϊ και Ρίτσαρντ Αγιοάντε, με μια απολαυστική βοήθεια από τον Ρέιφ Φάινς ως Ρόαλντ Νταλ. Μετά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας νωρίτερα αυτό το μήνα, το «Χένρι Σούγκαρ» θα κυκλοφορήσει στο Netflix, ακολουθούμενο από τρεις ακόμη μικρού μήκους ταινίες του Νταλ με τον Άντερσον – «The Swan», «The Rat Catcher» και «Poison» – που χρησιμοποιούν τους ίδιους ηθοποιούς και το μεταφυσικό τέχνασμα της χρήσης της πρόζας του Νταλ σε διάλογο.

Αυτή η πρόζα έχει βρεθεί στο μικροσκόπιο τον τελευταίο καιρό λόγω ενός σχεδίου του εκδότη του Νταλ να αφαιρέσει γλώσσα που θεωρήθηκε προσβλητική, μερικές από τις φράσεις οι οποίες αντανακλούσαν τις ρατσιστικές απόψεις του συγγραφέα. «Δε θα ήθελα να τροποποιηθεί το έργο του Νταλ» δήλωσε ο Άντερσον όταν ρωτήθηκε σχετικά σε συνέντευξη Τύπου στη Βενετία. «Καταλαβαίνω το κίνητρο γι’ αυτό, αλλά ανήκω στη σχολή όπου όταν το έργο έχει τελειώσει και το κοινό συμμετέχει σ’ αυτό, θεωρώ ότι ό,τι έγινε, έγινε. Και βεβαίως, κανείς άλλος εκτός από τον συγγραφέα δεν θα έπρεπε να τροποποιεί το έργο – κι αυτός είναι νεκρός».

Δείτε το τρέιλερ 

Ο Άντερσον λατρεύει τον Νταλ

«Όταν έκανα το «Fantastic Mr. Fox» και δούλευα πάνω στο σενάριο, μείναμε στο σπίτι για κάποιο χρονικό διάστημα. Εκείνη την εποχή, η καλύβα του συγγραφέα ήταν ακόμα γεμάτη με τα πράγματά του και είχε μείνει όπως την είχε αφήσει. Ο Νταλ πέθανε το 1990. Υπήρχε ένα τραπέζι με όλα αυτά τα φυλαχτά, μικρά αντικείμενα, τα οποία νομίζω ότι του άρεσε να τα έχει δίπλα του όταν έγραφε. Είχε αυτή τη μπάλα που έμοιαζε με μπάλα σφαιροβολίας, φτιαγμένη από τα περιτυλίγματα από τα σοκολατάκια που έτρωγε κάθε μέρα. Είχε κάνει αντικατάσταση ισχίου και ένα από τα φυλαχτά ήταν το αρχικό του οστό. Και υπήρχε μια τρύπα στην πλάτη της πολυθρόνας του επειδή είχε πρόβλημα με τη μέση του. Είναι περίεργο να έχεις κάποιον να γράφει με έναν τρόπο που είναι κάπως κινηματογραφικός» θα πει ο Άντερσον στους New York Times.

«Αυτή η ταινία, ο ¨Χένρι Σούγκαρ¨, είναι ενδιαφέρουσα, ακόμη και συναρπαστική, με τον τρόπο της, και ίσως κανένας άλλος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να αξιοποιήσει το υλικό τόσο καλά. Επιπλέον, κάθε νέα ταινία του Άντερσον έχει γίνει παράδοση να ανησυχούμε ότι είναι πάντα ίδια με την προηγούμενη, αλλά στη συνέχεια να αναλογιζόμαστε ότι αυτό ισχύει αναμφισβήτητα και για όλους τους άλλους κινηματογραφιστές των οποίων το στυλ δεν είναι τόσο επίμονο όσο του Άντερσον» γράφει η κριτική στην Guardian.