Ένας καταστηματάρχης στο Πακιστάν συγκέντρωσε περισσότερες από 1.000 σπάνιες μουσικές κασέτες σε μια προσπάθεια να αποτρέψει τον πολιτιστικό βανδαλισμό των Ταλιμπάν.

Αφγανοί λάτρεις της μουσικής από την Καμπούλ και το Τζαλαλαμπάντ πέρασαν τα σύνορα στην πόλη Πεσαβάρ στο Πακιστάν  για να επισκεφτούν το εργαστήριο του Μοχάμεντ Χασάν Ζάμρι και να αποκτήσουν μια μόνο κασέτα.

Ο Ζάμρι, ο οποίος είναι και ο ίδιος Αφγανός πρόσφυγας, ελπίζει, να ψηφιοποιήσει τη συλλογή του που αποτελείται με περισσότερες από 1.000 σπάνιες και παλιές αφγανικές κασέτες, διαφόρων ειδών. Αυτή θεωρεί ότι θα είναι η συνεισφορά του στη διατήρηση μιας μουσικής κουλτούρας που υπήρχε για αιώνες πριν την ύπαρξη των Ταλιμπάν.

Οι Ταλιμπάν χρησιμοποιούν τη θρησκεία ως δικαιολογία

Από τότε που ανέλαβαν ξανά τον έλεγχο της χώρας το 2021, οι Ταλιμπάν έχουν ποινικοποιήσειτη τη μουσική και τις τέχνες. Τον Ιούλιο, δημοσιοποίησαν μια φωτογραφία που απεικόνιζε φλεγόμενα κατασχεθέντα «παράνομα» μουσικά όργανα, υπενθυμίζοντας στους Αφγανούς ότι η πώληση μουσικών οργάνων ήταν πράξη που τιμωρείται σκληρά.

«Οι Ταλιμπάν χρησιμοποιούν απλώς τη θρησκεία ως δικαιολογία για να απαγορεύσουν τη μουσική και ισχυρίζονται ότι απαγορεύεται γενικά στο Ισλάμ. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Η μουσική   είναι μέρος του πολιτισμού μας εδώ και αιώνες. Ουσιαστικά οι Ταλιμπάν απαγόρευσαν τη μουσική άνευ λόγου και αιτίας», λέει ο Zamri.

Σχεδόν όλος ο χώρος του μικρού του εργαστηρίο καταλαμβάνεται από στοίβες από κασέτες, τακτοποιημένες προσεκτικά σε έναν τοίχο απέναντι από την είσοδο. Η συλλογή του περιλαμβάνει κασέτες διάσημων Αφγανών μουσικών όπως οι Munawar, Nashenas, Taj Mohammad και Haikal.

Πραγματικά μου ραγίζει η καρδιά που η νέα γενιά δεν τους ακούει.

«Η αγάπη για τη μουσική υπάρχει, αλλά οι μουσικοί, η μουσική και η τέχνη είναι απαγορευμένες στο Αφγανιστάν που «βασιλεύουν» οι Ταλιμπάν. Σήμερα, έχουμε πολλούς τραγουδιστές, αλλά λόγω της απαγόρευσης, δεν μπορούν να εργαστούν. Έφυγαν από το Αφγανιστάν».

Ο Zamri αναπολεί

Ακούγοντας τις κασέτες του, ο Zamri αναπολεί την εποχή που το αφγανικό κοινό μπορούσε να απολαύσει τη μουσική και τον πολιτισμό ελεύθερα – την ισότιμη ελευθερία που παρέχεται σε μουσικούς και καλλιτέχνες, άνδρες και γυναίκες, χωρίς αποκλεισμούς.

«Αυτές ήταν οι παλιές χρυσές μέρες και η σημερινή γενιά δυστυχώς δεν έχει επαφή με εκείνες της ημέρας που η μουσική άνθιζε– και οι επόμενες γενιές δεν θα ξέρουν τίποτα».

Δυστυχώς, λέει, τα δικά του παιδιά, όπως και πολλά από τη νεότερη γενιά, ενδιαφέρονται ελάχιστα για τη μουσική.

«Οι άνθρωποι που έχουν ακούσει αυτά τα τραγούδια ή έχουν ζήσει εκείνη την εποχή είναι αυτοί που έρχονται να αγοράσουν κασέτες. Πραγματικά μου ραγίζει η καρδιά που η νέα γενιά δεν τους ακούει. Αυτά τα τραγούδια αναφέρονται στη δεινότητα του πολέμου και στη σημασία της ειρήνης».

*Με πληροφορίες από Guardian | Κεντρική φωτογραφία θέματος: REUTERS/Morteza Nikoubazl

Headlines