Όταν χρειάζεται να ταξιδέψεις ως την Ρόδο για να ανακαλύψεις την… Αμερική

Ο Σάμιουελ Μπέκετ είπε κάποτε πως «η συνήθεια είναι ο πιο καλός σιγαστήρας». Και είναι πολύ πιθανό ο Γιώργος Μπαρτζώκας με αυτή την σκέψη να κοιμήθηκε το βράδυ της Παρασκευής πριν τον τελικό του Super Cup, με αυτή να έκλεισε τα μάτια και χθες το βράδυ έπειτα από την παράσταση του Ολυμπιακού στο πρώτο ντέρμπι αιωνίων της χρονιάς.

Δουλεύει χρόνια αυτή τη «συνήθεια» ο κορυφαίος Έλληνας τεχνικός. Και το κάνει τόσο καλά, που συνήθισε ένας ολόκληρος οργανισμός σε αυτή την κατάσταση. Η ομάδα που χθες το πρωί έστειλε γρήγορα πίσω στην Αθήνα τον Νάιτζελ Γκος, πλάι στη σύζυγο του και τη νεογέννητη κόρη τους, αφαιρώντας από τη φαρέτρα της έναν παίκτη-κλειδί. Η ίδια που μοίραζε ασίστ ως τα επινίκια, με τον Κώστα Παπανικολάου να δίνει στον προπονητή το δικαίωμα να σηκώσει πρώτος το τρόπαιο του νικητή.

Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα με αρχές μέσα και έξω από το παρκέ.

Με νοοτροπία που αρμόζει στη φανέλα του. Και μια ζηλευτή ομοιογένεια που δεν «πωλείται» άρα και δεν «αγοράζεται» στο παζάρι των μεταγραφών.

Ήταν έτσι λίγους μήνες πριν με τον Σάσα Βεζένκοφ να κυκλοφορεί στα παρκέ ως MVP της Euroleague, έχοντας πλάι του τον κορυφαίο δημιουργό Κώστα Σλούκα. Συνεχίζει έτσι γιατί αυτός ο δρόμος την οδήγησε σε πολύ μεγαλύτερες επιτυχίες από το χθεσινό +24 κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο.

Και το καταφέρνει γιατί το οικοδόμημα του μπορεί να αφορά στις ικανότητες των παικτών, αλλά δεν χαρακτηρίζεται από αυτό. Ο Μπαρτζώκας εδώ και μια τριετία ψάχνει κομμάτια σε ένα παζλ που έχει εξ αρχής στο μυαλό του. Δεν προσαρμόζει την εικόνα ανάλογα στα κομμάτια. Κάπως έτσι ο Τόμας Γουόκαπ και ο Μουσταφά Φαλ εξελίχθηκαν σε «κεφάλαια», κάπως έτσι ο Σάσα Βεζένκοφ έφτασε να είναι ο MVP της Ευρώπης και πλέον να ετοιμάζεται για την εμπειρία του ΝΒΑ. Κάπως έτσι ο Λαρεντζάκης, ο ΜακΚίσικ ή ακόμη και ο Λούντζης άλλαξαν ταχύτητα στην καριέρα τους.

Δεν είναι μόνο δύσκολο αυτό που έχει επιλέξει ο οργανισμός Ολυμπιακός. Είναι πολλές φορές και αντι-εμπορικό, καθώς όσοι για παράδειγμα περίμεναν εδώ και δύο μήνες την ρελάνς των Ερυθρόλευκων έπειτα από τα γεγονότα του Ιούλη προσπαθούν πια να κατανοήσουν γιατί ο Μπαρτζώκας επέλεξε τον Λουκ Σίκμα ή βιάστηκε για να «κλείσει» τον Ουίλιαμ Γκος σε μια συγκυρία που έπειτα από την αποχώρηση του Σλούκα δημιούργησε θέμα με τις θέσεις των ξένων. Από χθες το βράδυ όλα μοιάζουν να εξηγούνται σαφώς πιο απλοϊκά. Και αυτό είναι μάλλον μεγαλύτερο από το τρόπαιο του Super Cup έπειτα από την επίδειξη δύναμης κόντρα στον Παναθηναϊκό.

Τον Παναθηναϊκό που με τη σειρά του επέστρεψε στη βάση του με ένα καλό μάθημα στη σάκα του: Έντεκα μεταγραφές σε ένα καλοκαίρι, πρέπει κάποια στιγμή να σχηματίσουν μια ομάδα. Και έπειτα απαιτείται χρόνος ώστε να φανεί αν η ομάδα αυτή είναι ικανή ή όχι για να πετύχει τους στόχους του. Οι Πράσινοι είναι ακόμη στο «Α» και χθες βράδυ κλήθηκαν να τα βάλουν με κάποιους που πριν μερικούς μήνες έφτασαν ένα… μανταρίνι (του Σέρχι Γιούλ στο Κάουνας) μακριά από το «Ω». Τρία καλάθια σε ένα ημίχρονο, μισά ριμπάουντ (41-22) και 7 ασίστ για 17 λάθη τους υπενθύμισαν πως έχουν πολύ δρόμο να καλύψουν σε μια συγκυρία που δεν αποκλείει επ ουδενί μια ακόμη κίνηση (για εκείνους) στο μεταγραφικό παζάρι.

Κάποιοι ήδη περιμένουν με ενδιαφέρον το επόμενο ραντεβού, αυτό της Παρασκευής. Θεωρούν πως ο Εργκίν Αταμάν πολύ λογικά έπειτα από τα χθεσινά θα προχωρήσει σε μια σειρά από προσαρμογές που θα εμφανίσουν την ομάδα του με υψηλότερο δείκτη ετοιμότητας και ότι τέλος πάντων οι Πράσινοι έχοντας το πλεονέκτημα της έδρας τους σε αυτή την Euroleague θα παρουσιαστούν έτοιμοι να υπερασπιστούν τη φήμη ίσως του αυθεντικότερου ντέρμπι της μπασκετικής Ευρώπης.

Ακόμη και αυτοί όμως από χθες κατάλαβαν ότι η διαφορά ετοιμότητας είναι τόση που ακόμη δεν επιτρέπει κουβέντα για εκείνη της δυναμικότητας. Έφτασε ένα ταξίδι στην Ρόδο για την ανακάλυψη της… Αμερικής.