Όταν σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας, οι άνθρωποι στη Θεσσαλία τι θα απογίνουν;

Ο Άντι Γουόρχολ είχε πει κάποτε ότι ο καθένας δικαιούται τα 15 λεπτά δημοσιότητάς του.

Φοβάμαι ότι οι κάτοικοι της Θεσσαλίας, αλλά και του Έβρου και όλων των περιοχών που υπέστησαν καταστροφές, αρχίζουν και αισθάνονται ότι τελειώνουν τα δικά τους δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας.

Που εάν δεν ήταν και οι αυτοδιοικητικές εκλογές το πιθανότερο είναι να ήταν και λιγότερα. Μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν αποδεικνύει του λόγου το αληθές, με ανθρώπους που καταστράφηκαν και ακόμη περιμένουν αποζημιώσεις, με οικογένειες που ξεκληρίστηκαν και τα «άτυχα» μέλη τους, γιατί έμειναν να ζουν και να θυμούνται τον εφιάλτη, ακόμη περιμένουν απαντήσεις και δικαίωση.

Σε μια χώρα που, παρά τα μεγάλα λόγια και τις διαβεβαιώσεις, οι κάτοικοι έχουν αρχίσει να μην πολυπιστεύουν ότι «το κράτος θα είναι εκεί για αυτούς». Ότι θα λειτουργήσουν οι υπηρεσίες. Ότι θα έρθει βοήθεια. Κυρίως ότι θα υπάρξει μέριμνα και αρωγή μέχρι το πρόβλημα να αποκατασταθεί και όχι μέχρι απλώς να πάψει να απασχολεί την κοινή γνώμη και να αποτελεί ερώτηση στις δημοσκοπήσεις.

Ενδεικτικό ότι ορισμένες φορές είναι πιο πιθανό να έρθει ο… Ρουβίκωνας να σε βοηθήσει παρά το κράτος.

Εκτός και εάν το κράτος και η κρατική βοήθεια έχει πλέον περιοριστεί και ταυτιστεί με το… 112, που -σημειωτέον- αρχίζει στα μάτια αρκετών να έχει το νόημα «βρείτε τρόπο να προστατευτείτε, γιατί από εμάς προστασία μην περιμένετε».

Γι’ αυτούς τους λόγους το ζήτημα δεν είναι πώς θα κινητοποιηθεί ο κρατικός μηχανισμός, τώρα που ακόμη οι «επίσημοι» πηγαίνουν στις πληγείσες περιοχές και δίνουν υποσχέσεις και αναλαμβάνουν δεσμεύσεις και αναγγέλλουν χρονοδιαγράμματα έργων, που στην επόμενη «θεομηνία» θα διαπιστώσουμε -από ότι αποδείχθηκε καμία εγγύηση δεν υπάρχει- είτε ότι καθυστέρησαν είτε ότι ήταν ανεπαρκή.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν θα είναι εκεί ο κρατικός μηχανισμός και την επόμενη μέρα.

Όταν θα σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας. Όταν σταματήσουν τα live στα μέσα ενημέρωσης. Όταν δεν υπάρχουν πια «έκτακτα δελτία». Όταν δεν θα νιώθουν οι «υπεύθυνοι» την υποχρέωση να αποδεικνύουν ευαισθησία, υψηλό αίσθημα ευθύνης, να δίνουν συνεντεύξεις για να δείξουν πόσο νοιάζονται.

Ζητούμενο παραμένει εάν χιλιάδες άνθρωποι δεν αφεθούν να αναμετρηθούν μόνοι τους με τις επιπτώσεις μιας τεράστιας καταστροφής.

Εάν θα υπάρξει όχι μόνο «αποκατάσταση των ζημιών» αλλά και επιτέλους πραγματοποίηση όλων εκείνων των έργων που όντως θα αποτρέψουν μία επόμενη καταστροφή.

Εάν θα στελεχωθούν οι υπηρεσίες και οι μηχανισμοί πολιτικής προστασίας με το αναγκαίο προσωπικό (και τον αναγκαίο εξοπλισμό) αντί να κοιτάμε πώς απλώς θα ανακατανείμουμε το υπάρχον προσωπικό ή τις υπάρχουσες υπηρεσίες.

Και ας είμαστε ξεκάθαροι: αυτό δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, αφορά και την αντιπολίτευση. Αφορά το σύνολο του πολιτικού συστήματος.

Γιατί το ίδιο ερώτημα, εάν δηλαδή θα ασχοληθεί με τη Θεσσαλία, ισχύει και για την αντιπολίτευση, που προς το παρόν περιορίζεται σε σόου με συγκινητικά πλάνα και καταγγελτικές ανακοινώσεις. Εάν θα επιμείνει να κρατά το θέμα στο προσκήνιο, ακόμη και όταν σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας. Εάν θα πιέσει την κυβέρνηση. Εάν θα συνδράμει στη διερεύνηση των αιτιών για το μέγεθος της καταστροφής και στην αντιμετώπισή τους. Εάν θα παραμείνει δίπλα στις τοπικές κοινωνίες και θα μεταφέρει τα αιτήματά τους.

Με μία έννοια το ερώτημα μας αφορά όλους. Σαν κοινωνία. Δείξαμε αρκετή αλληλεγγύη τις πρώτες μέρες. Δεν αδιαφορήσαμε.

Τώρα είναι η ώρα να ενώσουμε τις φωνές μας με αυτές των κατοίκων που διαμαρτύρονται και απαιτούν. Να γίνουμε και εμείς η φωνή τους. Να απαιτήσουμε να μην ξεχαστούν, μέχρι να ξαναπατήσουν στα πόδια τους.

Όμως, δυστυχώς, έχουμε ως λαός την συνήθεια να ξεχνάμε και επιμένουμε παρά το ότι έχουμε πληρώσει ακριβά και θα έπρεπε να έχουμε εμπεδώσει το ότι όποιος ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.

Θα κριθούμε, λοιπόν, και ως λαός από το εάν θα ξεχάσουμε όλους αυτούς που αναμετριούνται με την καταστροφή.

Σε τελική ανάλυση, θα είμαστε με κάποιο τρόπο συνένοχοι εάν κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον βρεθούμε εμείς ή ο διπλανός μας στη θέση τους.