Μιχάλης Μυτακίδης: Όποιος έχει ζήσει ως αλητάμπουρας στο Πέραμα είναι μετάλλιο που δεν το βγάζει από το λαιμό

Πρόσωπο με αιχμές. Δεν μασάει τα λόγια του, έχει την αλήθεια του εδώ και 3ο χρόνια που γράφει μουσική και στίχο, κάνει παραγωγές και αποτελεί το πιο πρωτοποριακό πρόσωπο για την λεγόμενη σκηνή του low bap.

Ο Μιχάλης Μυτακίδης ή BD Foxmoor των Active Member άμεσα συνδεδεμένος με το Πέραμα, παρότι έφυγε για περίπου 10 χρόνια και είχε εγκατασταθεί στην Ξηρονομή Βοιωτίας, έχει επιστρέψει στην γενέτειρά του, και μάλιστα είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την Δύναμη Ευθύνης του Δημήτρη Γκανά.

«Είχα πάθει αποστροφή με τους Περαμιώτες. Αυτούς που διοικούσαν, όχι τους κατοίκους» λέει εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους έφυγε, αλλά «ό,τι και να έγραψα αλλού, κάτι έλειπε […] Όταν παραδέχεσαι ότι ανήκεις κάπου, αυτό λειτουργεί βαθιά μέσα σου».

Κάνει μια νέα αρχή και πάνω σε αυτόν τον καμβά, μας υποδέχεται στο Πέραμα, στο καφέ Sailor για μια κουβέντα για την πολιτική, την τέχνη του, τον θυμό του, το Πέραμα, το Νόμπελ Λογοτεχνίας, την ποίηση, αλλά και τον φασισμό.

Εμείς οι θαλασσινοί έχουμε ένα στοιχειό, την Ανερούσα. Όλη μας η ζωή είναι αυτό το «πήγαινε έλα». Πάντα υπολογίζαμε να φέρει κάτι καλό η ζωή και να μην μας τα πάρει όλα

Ο κ. Μιχάλης Μυτακίδης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την Δύναμη Ευθύνης, με τον δημοσιογράφο του in Δημήτρη Μανιάτη

Για το Πέραμα: Όποιος έχει ζήσει ως αλητάμπουρας εδώ, είναι μετάλλιο

«Η ζωή είναι παράξενη και ενώ είχα φτιάξει την ζωή μου σε ένα χωριό παραέξω επέστρεψα. Είναι αυτά που λέγαμε παλιά: μην κάνεις διάφορες επικλήσεις και μη λες ειδικά στα τραγούδια σου κάποια πράγματα, γιατί θα σου βγούνε. Και όταν έλεγα ότι το Πέραμα είναι ο τόπος φυγής, τελικά εδώ ξαναγυρίσαμε όλοι, όπου και να πήγαμε. Εμείς δεν κάναμε γρήγορα την αποδοχή ότι ανήκουμε εδώ στο Πέραμα αλλά όταν έγινε αυτή η αποδοχή, λειτούργησε μέσα μας βαθιά.»

«Δεν ήμουνα εγώ ό, τι και να έγραψα εκεί στο χωριό, πάντα κάτι έλειπε. Έπρεπε να έρθω λίγο εδώ να λερωθώ. Είναι ένας τόπος έντονος, συγχώρεσέ μου τη δυναμική, αλλά όποιος έχει ζήσει ως αλητάμπουρας στο Πέραμα είναι μετάλλιο που δεν το βγάζει από το λαιμό του ποτέ».

Για τις αυτοδιοικητικές εκλογές: Δεν ψήφισα ποτέ και έχω το θράσος να ζητήσω τη ψήφο του άλλου

Αφοπλιστικός ο Μιχάλης Μυτακίδης περί θράσους να ζητά την ψήφο των συντοπιτών του, μιλά με θαυμασμό και πίστη για τον Δημήτρη Γκανά.

«Αποφάσισα να εμπλακώ με τα κοινά όταν είδα πως κατεβαίνει ένας εντελώς πραγματικός άνθρωπος όπως ο Γκανάς. Ποτέ δεν έχω ψηφίσει στην ζωή μου και έχω το θράσος να ζητήσω την ψήφο του άλλου. Τώρα αυτό είναι λίγο αντιφατικό και υποκριτικό, μου πήρε κάποιο διάστημα, αλλά η αγάπη για τον τόπο κυριάρχησε.»

«Ο Γκανάς είναι ο πιο λαϊκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, θυμίζει τους πατεράδες μας, είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να πει για αυτόν κανένας τίποτα κακό εκτός από το ότι είναι παρορμητικός – ότι δεν χαρίζει. Περνάει σαν μπουλντόζα, είναι ένας άνθρωπος που αποφάσισε στα 70 του να κάνει μια τέτοια κίνηση, επειδή έχει απελπιστεί και έχει πει ότι θα την κάνει μια φορά και ότι αυτά που έχει στο μυαλό του να κάνει προλαβαίνουμε σε μια φορά.»

Περιγράφοντας το όραμά του και το έργο που θέλει να αφήσει, σημειώνει «ονειρεύομαι να κάνω πολιτιστικά πράγματα εδώ, όπως ένα κέντρο ελληνικής γλώσσας. Μετά, υπάρχουν 300 παιδιά από το Πέραμα που πάνε στους κοντινούς δήμους και πληρώνουνε για ωδεία και τέτοια. Ο Δημήτρης Γκανάς έχει μια άκρως κομμουνιστική θα έλεγα αντίληψη, γιατί όλα θα είναι υπό τον Δήμο, ό, τι φτιάξουμε».

Για ποίηση και Νόμπελ: Αν αυτό το δώρο ήταν από το υπουργείο θα έλεγα «βάλτε το εκεί που ξέρετε»

Εστιάζοντας στον πολιτισμό που είναι και ο τομέας που θα ασχοληθεί αν εκλεγεί ο Μιχάλης Μυτακίδης αναφέρεται στη δουλειά του και στις επιρροές του από ποιητές. «Από όλους έχω κρατήσει το απόσταγμα και προσπαθούσα πάντα γιατί είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις τα πράγματα της εποχής τους. Δηλαδή ο καθένας μεταφέρει μια εποχή: είτε θέλεις να κάνεις αποδεκτό έναν Περικλή Γιαννόπουλο, είτε έναν Άγγελο Σικελιανό… Οι διαφορές τους είναι απλά ο τρόπος.»

Τελικά πάει για Νόμπελ; «Τον φάκελο υποψηφιότητας μου, τον φτιάξανε παιδιά που μεγάλωσαν εδώ, πήγαν έξω, τώρα διαπρέπουν έξω και έχουν μεγαλώσει με τα τραγούδια μου. Και εκεί που είχα απελπιστεί ότι η ζωή δεν ανταμείβει πάντα καλά και είχα τα παράπονά μου, μου γυρίσανε αυτό το δώρο που αν γινόταν αλλιώς, αν γινόταν θεσμικά, θα το έσβηνα, δηλαδή θα έλεγα πάρτε το βραβείο, την υποψηφιότητα και βάλτε το εκεί που ξέρετε- αν δηλαδή είχε έρθει από το υπουργείο Πολιτισμού. Τώρα που ήρθε με αυτό τον τρόπο – κάποιοι γνώστες μετέφρασαν 120 τραγούδια μου. Πράγμα όχι εύκολο, γιατί η δικιά μας γλώσσα είναι ένα γλωσσικό φαινόμενο και αυτό που την κάνει να διαφέρει από τους άλλους- η κληρονομιά μας δηλαδή – είναι αυτό το όμορφο πράγμα που δεν χρειάζεται να τα πούμε όλα για να τα καταλάβεις όλα. Οι άλλοι πρέπει να τα πουν όλα για να καταλάβεις τα μισά».

Μιλάει με ευγνωμοσύνη για τα παιδιά που είναι «παιδιά μου όλα» που οργάνωσαν όλο αυτό. «Τι να πω τώρα; Σας ευχαριστώ πολύ κάντε ό, τι είναι να κάνετε, αλλά δεν με καίει κιόλας, δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Εδώ δεν το πήραν άλλοι και άλλοι, αλλά μόνο επειδή ιντριγκάρει το μυαλό σου, λες και μόνο με την υποψηφιότητα θα καταφέρουμε να περάσουμε κάποια πράγματα.»

Ο φασισμός φυσικά και είναι εδώ με όλες του τις δυνατότητες οπλισμένος και περιμένει

Για το «Σκιάχτρο» και την κόντρα με τον Γραμμένο: Όλη μου τη ζωή μανουριάζω

Αναφερόμενος στο επεισόδιο με τον Σπύρο Γραμμένο που τραγούδησε το «Σκιάχτρο» ο Μυτακίδης εξηγεί την οπτική από την οποία εξετάζει τα πράγματα. «Εγώ δεν έχω παίξει με την ψυχή κανενός, το μόνο πράγμα που έχω μελοποιήσει με βαριά καρδιά και ντρέπομαι να το λέω είναι η Καμπάνα του Κώστα Βάρναλη. Δεν έχω κάνει τίποτα άλλο, δεν λέω κανενός άλλου τραγούδια ούτε για πλάκα.»

«Οι τέσσερις μεγάλοι για μένα είναι: Ο Θεοδωράκης που ήτανε ο πατέρας όλου του τόπου, μετά ο Ξαρχάκος που ήταν η Ελλάδα μας, ο Σπανός που ήτανε η Ευρώπη μας και ο Χατζιδάκις που ήταν η ψυχούλα μας, η γλύκα μας. Εχει δικαίωμα να πει ό,τι θέλει ο καθένας, αλλά να με ενημερώσει για το σοκ γιατί ήταν μεγάλο το σοκ αυτό. Εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον είχα συνηθίσει αλλιώς. Δεν με πειράζει τι κάνει ο καθένας αλλά το «σαλτιμπάγκος» ήταν ο κατάλληλος χαρακτηρισμός, που μπορούσα να δώσω. Μόνο βαριά πράγματα λέω εγώ. Δεν τα ξέρω τα μεσοβέζικα. Εσείς που είστε ολογράμματα – του λέω- αφήστε χώρο για τους πραγματικούς για να τους ξαναβρείτε μπροστά σας. Δεν έχουν τελειώσει οι πραγματικοί».

Για τον φασισμό: Φυσικά και είναι εδώ, οπλισμένος και περιμένει

«Γεννάει το φίδι αυγά ακόμα» είχε γράψει στο «Καλά Κρασιά» ήδη το 2001 ο Μιχάλης Μυτακίδης και «μου λέγανε τότε που τους θυμήθηκες αυτούς, αυτοί έχουν τελειώσει».

Σήμερα 10 χρόνια από τη δολοφονία Φύσσα από τον χρυσαυγίτη, τονίζει «ο φασισμός φυσικά και είναι εδώ με όλες του τις δυνατότητες οπλισμένος και περιμένει. Το βασικό στοιχείο που οδηγεί τον άλλον να είναι φασίστας είναι τα λάθη των άλλων. Ο πατέρας του φασισμού, ο Μαρινέττι, ένας άνθρωπος παγκόσμιας αποδοχής, κατάφερε να πιάσει 3 – 4 χαζούς ανθρώπους, όπως ο Μουσολίνι που τότε ήταν στην φυλακή, και να τους πείσει ότι το θέμα στην αφήγηση είναι ότι δεν βάζετε πουθενά την πατρίδα. Βάλτε την πατρίδα και όλα θα πάνε μια χαρά. Βέβαια βάλανε και το γενετικό στοιχείο και αυτό τους έκανε να μην είναι πια σοσιαλιστές. Υπήρχαν άρρωστοι μέσα».

Για την συναυλία του στο Δίστομο: Ένιωσα κάτι συγκλονιστικό, έγραψα κείμενα εκδικητικά

«Είμαι βαθιά εναντίον του φασισμού. Με ένοιαζε πολύ ποιος φταίει για τον φασισμό», λέει ο Μιχάλης Μυτακίδης και με αυτή τη φόρτιση αναφέρεται και στη συναυλία στο Δίστομο.

«Θα σου πω κάτι, αυτά τα κείμενα που έγραψα για αυτό το αφιέρωμα στο Δίστομο, έχω στρίψει το κεφάλι μου για ό, τι καλύτερο μπορώ να κάνω εκεί και ήταν άκρως εκδικητικά. Εκεί ένιωσα ένα συγκλονιστικό πράγμα που δεν έχω νιώσει ποτέ από κανέναν ζωντανό και είδα πώς λειτουργούν τα φασματικά πεδία. Το μέρος είναι φορτισμένο και δεν απομαγεύεται με τίποτε. Πιστεύω ότι αυτά υπάρχουν αν πας στο Άουσβιτς, αν πας σε μαρτυρικά σημεία, όπως στα Καλάβρυτα ή και στα σύγχρονα, όπως τα Τέμπη».