Ο ανεκτίμητος πίνακας του Γιάννη Ιωαννίδη

Η αλήθεια είναι πως αν δεν έζησες έστω για λίγο τα 80s και τα 90s προφανώς δεν ένιωσες την ανατριχίλα στο άκουσμα της είδησης, πως ο θρυλικός «Ξανθός» δεν μένει πια εδώ. Ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης, όχι τόσο ξαφνικά, έκλεισε τα μάτια του σε ηλικία 78 ετών…

Γιατί αν δεν έζησες τα 80s και τα 90s δεν μπορείς να ξέρεις και κάτι ακόμη: Πως τα σπορ ακόμη και εδώ στα μέρη μας κάποτε δημιουργούσαν φυσιογνωμίες, ποπ ήρωες με δημοφιλία πέρα από το κατανοητό δίχως να χρειάζονται βοήθημα τα social media. Ανθρώπους που μπορούσαν με μια κουβέντα τους να κάνουν ολόκληρη την Ελλάδα να ασχολείται μόνο μαζί τους.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Ο άνθρωπος που ταίριαξε τον Νίκο Γκάλη με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στη συνεργασία που έφερε κανονική επανάσταση και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την «έκρηξη» του 1987.

Ο δημιουργός του Άρη που κάθε Πέμπτη βράδυ έβαζε λουκέτο στα μαγαζιά της Επικράτειας και έδινε στο κρατικό κανάλι τηλεθεάσεις πέρα από τη φαντασία.

Ο ίδιος που άλλαξε την σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού ξυπνώντας έναν γίγαντα από τον τσίγκο του Παπαστράτειου.

Ένα τσιγάρο στα χείλη. Ένα σακάκι, το ίδιο, που έμπαινε και έβγαινε ως ότου μια ήττα να το στείλει στη ντουλάπα. Μια ζοχάδα λες και μόνιμα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Και ένα μυαλό τετράγωνο από εκείνα που δημιούργησαν την ίδια την ιστορία. Ο λαϊκός ήρωας της διπλανής πόρτας που ο μύθος έλεγε πως κάποτε ως φοιτητής της Γεωπονικής έπιασε κορόιδο ολόκληρη την Γυμναστική Ακαδημία και της «άρπαξε» το πρωτάθλημα μπάσκετ των Πανεπιστημίων. Τους είχε, λέει, όλη την εβδομάδα στο… trash talking: «θα σας… σκίσουμε την Κυριακή, θα σας ξεράνουμε την Κυριακή κλπ», ως ότου πήγαν αυτοί στο γήπεδο την Κυριακή, αλλά ο τελικός ήταν Σάββατο και η Γεωπονική τον πήρε στα χαρτιά!

Ιστορία μοναδική; Όχι. Μια από τις εκατοντάδες που αν κάποια στιγμή είχες το προνόμιο να τις ακούσεις από τον ίδιο ένιωσες ευλογημένος.

Στα χρόνια του Άρης-ΠΑΟΚ οι περισσότεροι θα πίστευαν ότι ο φόβος και ο τρόμος για τον Δικέφαλο ήταν ο αξεπέραστος Νίκος Γκάλης. Έστω ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Αμ δε, όλοι για τον «Ξανθό» μιλούσαν. Και όταν η κόντρα πια μεταφέρθηκε στην Αθήνα με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό να αναλαμβάνουν τα ηνία του μπάσκετ, ακριβώς το ίδιο έργο: «Ποτέ μην έρθει η στιγμή να αφήσεις το λιμάνι, θα σε αγαπάμε μια ζωή Ιωαννίδη Γιάννη» κραύγαζε το Φάληρο για χάρη του.

Αλήθεια ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνη την πρεμιέρα Ολυμπιακός-Άρης στο ΣΕΦ, Σεπτέμβρη του 1991 με 15.000-17.000 να κρέμονται σαν τα τσαμπιά στο Φαληρικό Παλέ για χάρη του Ξανθού και του Ζάρκο Πάσπαλι που μόλις είχε καταφτάσει από το Σαν Αντόνιο; Απόγευμα σημαδιακό για τον αθλητικό Τύπο της χώρας μιας και οι εφημερίδες άλλαξαν –για πάντα- τον τρόπο δουλειάς του Σαββάτου. Δεν θα μπορούσαν ποτέ ξανά να «τυπωθούν» δίχως το μπάσκετ.

Έπαιζε ο Ολυμπιακός Πέμπτη, ματς της σειράς με την Άλμπα Βερολίνου και γίνονταν το ΣΕΦ, την Τρίτη προαύλιο που χωρούσε την πιτσιρικαρία του Λεκανοπεδίου που έσπευσε να εξασφαλίσει ένα εισιτήριο. Ξεκινούσε το Πρωταθλητριών μετά τις γιορτές, 6-7-8 Γενάρη και όλοι περίμεναν να δουν αν ο Ξανθός θα νικήσει στη γιορτή του. Πήγαινε η κάμερα στον πάγκο για τα ταιμ-άουτ και ήσουν έτοιμος να δεις αλλά και να ακούσεις (λένε τώρα για τον Μπαρτζώκα, αλλά μάλλον δεν ξέρουν) το πιο απίθανο.

Και όταν το καλοκαίρι του 1996 όντως έφυγε μετά από εκείνη την ανταλλαγή επιστολών με τον Σωκράτη Κόκκαλη και το 73-38 στον τελευταίο τελικό του πρωταθλήματος με τον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό, τα έκτακτα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση και οι «ειδικές εκπομπές» για χάρη του έδιναν τόνο… πολέμου.  Ή μήπως πήγαν πίσω το καλοκαίρι του 1999 μετά την περίφημη «δεν πάω στο Παναθηναϊκό» δήλωση του στον ΑΘΗΝΑ 9.84, όταν και οι Πράσινοι αλλά και η ΑΕΚ που έριζαν για την υπογραφή του έμειναν να τον κοιτάζουν να επιστρέφει σε άσπρο άλογο;

Ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ήταν απλά μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην Ιστορία των σπορ στη χώρα μας. Ήταν ο 5os Beatle. Κάποιος που η επιρροή του στην αθλητική κουλτούρα της χώρας θα μνημονεύεται για πάντα ακόμη και από εκείνους που δεν τον συμπάθησαν. Κάποιος που απλά δεν ξέρεις τι έχασες, αν δεν τον πρόλαβες στην ακμή του. Κάποιος που δεν χωρά ούτε στους τίτλους που κατέκτησε, ούτε σε εκείνους που έχασε. Ένας αυθεντικός ροκ σταρ. Ο ίδιος που εδώ και λίγη ώρα έκανε ανθρώπους να δακρύσουν και ας μην έτυχε να συναντηθούν ποτέ τα βλέμματα τους.