Ένα τσιγάρο σέρτικο και ένα σακάκι στην εσχατιά του πάγκου

Η φιγούρα του «ξανθού» είναι από εκείνες που δεν κοπιάρονται όσο κι αν πασχίσει κάποιος. Πώς να το κάνουμε βρε αδερφέ, δεν είναι όλοι για να τους αντιγράψει το σύστημα για να βγάλει τον «διάδοχο».

Η μορφή του θα κυριαρχεί στο ελληνικό μπάσκετ και δεν χωρά αμφιβολία πως οι ιστορικοί του μέλλοντος θα συγγράψουν τόμους για την αφεντιά του.

Αμέτρητα κεφάλαια για επιτυχίες, για αντιδράσεις, για ατάκες που έγραψαν ιστορία. Για τους πανηγυρισμούς και για τις πίκρες.

Τα είχε όλα η ζωή του Γιάννη Ιωαννίδη στους πάγκους των ομάδων που κοουτσάρισε. Ήταν αυτή η ζωή που δεν έζησαν άλλοι.

Η δική του ζωή και όχι οι ζωές των άλλων. Γεννημένος για να φωνάζει θα μπορούσε να πει κάποιος, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο πορεύτηκε στην καριέρα του.

Φωνάζοντας, φωνάζοντας φωνάζοντας. Μέχρις εσχάτων για το δίκιο του. Δεν ήθελε ησυχία ο Γιάννης και οι φωνές του κουνούσαν συθέμελα τα γήπεδα.

Ήταν όμως και «μπουρλοτιέρης» ψυχών, δημιουργώντας μοναδική σχέση με τον κόσμο.

Αγαπήθηκε όσο λίγοι στον Άρη και στον Ολυμπιακό. Δέθηκε με τους οπαδούς των δύο ομάδων και στο πρώτο παιχνίδι των «ερυθρόλευκων» με τον «ξανθό» στον πάγκο, στο ΣΕΦ πήγε 10.000 κόσμος.

Αυτό ήταν, ξεκινούσε την κόκκινη επανάσταση. Ήταν άραγε ο μεγάλος αιρετικός του ελληνικού μπάσκετ; Μπορεί και να δικαιούται τον τίτλο αλλά αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα είναι η παρακαταθήκη που αφήνει.

Κι αυτή είναι τεράστια, κάτι που άλλωστε φάνηκε και από τον τρόπο με τον οποίο τον αποχαιρέτησαν όλοι οι μεγάλοι του ελληνικού μπάσκετ αλλά και οι ομάδες.

Μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι που δεν αποχωρίστηκε ποτέ. Οι τζούρες δυνατές, «γεμάτες» για να κατέβει ο καπνός και να πνίξει τα άδικα.

Για ένα σφύριγμα, για ένα φάουλ, για ένα ριμπάουντ ήταν ικανός να φέρει βόλτα τον κόσμο και μια και δυο φορές.

Ένσταση τώρα, όπως συνήθιζε να λέει απειλώντας και θεούς και δαίμονες. Ένσταση τώρα και όχι στο τέλος.

«Στο τέλος του αγώνα Γιάννη» του έλεγαν οι διαιτητές. «Όχι στο τέλος, τώρα» απαιτούσε ο «ξανθός».

Και στις εξέδρες να γίνεται… μπατιρντί χωρίς προηγούμενο.

Το τσιγάρο στα ακροδάχτυλα και το σακάκι πεταμένο πολλές φορές στην εσχατιά του πάγκου.

Αν έβλεπες τον Ιωαννίδη να βγάζει το σακάκι ένα πράγμα ήταν σίγουρο. Ο κόσμος έπρεπε να περιμένει μεγάλη «μάχη».

Μια «μάχη» που ο «ξανθός» θα έδινε μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος του, μια «μάχη» που λες και θα καθόριζε τη μοίρα του κόσμου.

«Έλεος Γιάννη, ένα φάουλ ήταν» τόλμησε να του πει κάποτε ένας συνεργάτης του, όταν διαμαρτυρήθηκε για απόφαση διαιτητή.

Τα όσα είπε στον συνεργάτη του ο «ξανθός» δεν μπορούμε να τα μεταφέρουμε. Για ένα φάουλ θα γύριζε τον κόσμο ανάποδα.

Έτσι όμως ήταν ο Γιάννης. Αυτός ο μεγάλος λαϊκός ήρωας των ελληνικών γηπέδων, που θαρρείς ότι πολλές φορές θα μπορούσε να βρει ρόλους σε δημιουργίες των μεγάλων τραγωδών.

Στα έργα του όμως δεν υπήρξε από μηχανής Θεός για να ξορκίσει τα φαντάσματα. Ούτε στη Γάνδη, αλλά πολύ περισσότερο ούτε στο Τελ Αβίβ αλλά και τη Σαραγόσα.

Τα μαλλιά ανακατεμένα, σηκωμένα τα μανίκια και μετά την τζούρα τα μύρια όσα… γαλλικά.

Ποτέ δεν θα βρισκες τον «ξανθό» σε κατάσταση ηρεμίας. Μια ζωή στην… πρίζα ο Γιάννης, αυτή την πρίζα που δίνει ρεύμα για να θεριέψει του καθενός το είναι.

Και το είναι του «ξανθού» γιγαντώθηκε μυριάδες φορές στα παρκέ, αναζητώντας την λύτρωση. Σαν ήρωας όπως προαναφέραμε αρχαίας τραγωδίας.

Στα τσιγάρα της οργής φαρμακώθηκαν οι πόθοι του. Όσοι τον είδαν μετά τον τελικό του Ολυμπιακού με την Μπανταλόνα στο Τελ Αβίβ, εκεί που οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, είχαν να λένε για μια εικόνα που δεν θα ξεχάσουν ποτέ.

Βυθισμένος σε σκέψεις και με τον καπνό να τυλίγει στοργικά την φιγούρα του, πραγματικά μπορούσες να μιλήσεις για άνθρωπο που πάλευε με τα θεριά μέσα του.

Δεν κατάφερε να σηκώσει την κούπα του πρωταθλητή Ευρώπης. Δεν έχει σημασία Γιάννη. Άλλοι που τα κατάφεραν δεν αγαπήθηκαν όσο εσύ.

Και ξέρεις τι λένε για τις παλιές αγάπες. Ότι αυτές είναι που πάνε στον Παράδεισο.

Ο Γιάννης χάραξε ένα δρόμο που δεν ήταν εύκολος. Υπήρξε αντισυμβατικός, πολλές φορές εκρηκτικός. Πολλές φορές; Θα γελούσε και ο Γιάννης εδώ. Πάντα λοιπόν εκρηκτικός μα το κυριότερο ασυμβίβαστος.

Έφυγε σε ηλικία 78 ετών αλλά μάλλον μιλάμε για ένα ακόμα «τάιμ άουτ», σαν κι εκείνα που προαναφέραμε και που κρατούσαν ώρες.

Που ξέρεις, ίσως και να φωνάξει στις πύλες του Παραδείσου με τη γνωστή φωνή του. «Ένσταση τώρα, όχι στο τέλος. Τώρα»….