Από τη χημεία στη μελωδία

Βρέθηκε από το Τρίκερι της Μαγνησίας στον Βόλο όταν ήταν πολύ μικρός (Δ’ Δημοτικού) και παρέμεινε εκεί ως τα φοιτητικά του χρόνια, χημικός μηχανικός στη Θεσσαλονίκη (πτυχιούχος). Αλλά από πολύ νωρίς, το τραγούδι ήταν εκείνο που τον ενδιέφερε, το όνειρο του Λεμονή Σκοπελίτη ήταν να γίνει τραγουδιστής. Και το έκανε, ως φοιτητής πια, στην αρχή με τη βοήθεια του Βασίλη Καρρά, αργότερα μόνος.

Εξακολουθεί να το κάνει, αν και εδώ και περίπου δέκα χρόνια, όταν ο Σκοπελίτης κατάλαβε ότι εκτός από τη φωνή, «σε έναν χώρο δύσκολο όπως αυτός του τραγουδιού, πρέπει να έχεις και κάποιο ακόμα όπλο για να αναδειχθείς», αποφάσισε να καλλιεργήσει περισσότερο την κλίση που είχε προς τη στιχουργική, όπως και τη μουσική στην οποία είναι αυτοδίδακτος με ειδικότητα το μπουζούκι. Έγραφε στίχους ως φοιτητής (σήμερα έχει σαρανταρίσει) αλλά δεν τους παρουσίαζε πουθενά. Δεν είχε κάποιο πρότυπο, πέρα ίσως από τον Αντώνη Βαρδή, ούτε και ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στην ιστορία της ελληνικής στιχουργικής (παρότι θαυμάζει πολλούς νέους και ακόμα περισσότερους παλιούς).

Οπότε κάποια στιγμή ο Λεμονής Σκοπελίτης αποφάσισε να διοχετεύει αλλού τα τραγούδια του με στόχο, αν ήταν γραφτό, να αξιοποιηθούν. «Οταν ανακάλυψα ότι μπορούσα να κάνω και αυτό, γιατί μου αρέσει να εκφράζομαι και έτσι, είπα να το συνεχίσω. Γράφεις τα τραγούδια, τα δοκιμάζεις ο ίδιος για να δεις αν είναι ωραία, αλλά αν δεις ότι δεν έχεις τη δυνατότητα να τα πεις εσύ, τα δίνεις σε άλλους. Στην ουσία είναι το ίδιο πράγμα. Το θέμα είναι να φτάσει το τραγούδι στον αγωγό και να περάσει στον κόσμο».

«Σε έναν χώρο δύσκολο όπως αυτός του τραγουδιού, πρέπει να έχεις κάποιο ακόμα όπλο για να αναδειχθείς»

Το πρώτο του τραγούδι που κατάφερε να φτάσει στον κόσμο ήταν το «Τι θυμάσαι» σε στίχους Φώτου Θεοδώρου, στο οποίο ο Σκοπελίτης είχε γράψει μόνο τη μουσική. Χωρίς να γνωρίζει κανέναν, έστειλε το κομμάτι στον μουσικό επιχειρηματία Θανάση Παπαγεωργίου, το κομμάτι άρεσε και το τραγούδησε ο Νίκος Οικονομόπουλος. Ακολούθησε ο Γιάννης Πλούταρχος με τραγούδια όπως «Ο άνθρωπός σου», «Γιατί έχω εσένα» και «Ψυχή μου πονάς» οπότε η πορεία του Σκοπελίτη στο  ελληνικό τραγούδι βρέθηκε ξαφνικά σε μια άλλη διάσταση.

Με περίπου 20 τραγούδια στην κυκλοφορία σήμερα, ο Λεμονής Σκοπελίτης βρίσκεται σε μια «αρκετά δημιουργική φάση», ιδιαίτερα μετά την καλή πορεία του τραγουδιού «Ελπίδα» σε μουσική και στίχους δικούς του, το οποίο τραγούδησε ο Κωνσταντίνος Αργυρός.

Το ίδιο συνέβη και με τα δύο ζεϊμπέκικα που τραγούδησε ο Πλούταρχος, το «Πάψε επιτέλους» και το «Λάθος ήταν που σ’ αγάπησα». Στις τελευταίες δουλειές του ανήκει το «Για πάντα» από τον Πέτρο Ιακωβίδη, ενώ το τραγούδι του «Μη σε ξαναδώ μπροστά μου» θα κυκλοφορήσει σύντομα στον νέο δίσκο της Λένας Ζευγαρά στον οποίο θα συμμετέχει ο ίδιος ο Σκοπελίτης με δύο τραγούδια.

Αν και το σαράκι της σκηνής δεν έχει τον έχει εγκαταλείψει (εξακολουθεί να μιλά με επιχειρηματίες για εμφανίσεις), τελικά ο Λ. Σκοπελίτης έχει φτάσει στο σημείο να μη διαχωρίζει την εκτέλεση από τη δημιουργία διότι και τα δύο τον εκφράζουν ακόμα. «Είναι λίγο σαν συγκοινωνούντα δοχεία» λέει. «Παίρνεις ενέργεια από το ένα και τροφοδοτείς το άλλο. Γιατί δουλεύοντας ως τραγουδιστής, δέχεσαι την ενέργεια του κόσμου και σου προσφέρονται ερεθίσματα για να δημιουργήσεις εικόνες και να γράψεις. Ή τουλάχιστον, έτσι λειτουργώ εγώ».

Μια από τις τελευταίες επιτυχίες του Λ. Σκοπελίτη είναι το τραγούδι «Ολα λάθος» και με αυτή την αφορμή τον ρωτώ αν σκέφτηκε ποτέ ότι ήταν λάθος του που δεν ακολούθησε τελικά τον δρόμο της ασφάλειας, των σπουδών του, παρά προτίμησε τον δύσκολο και «εύθραυστο» χώρο του τραγουδιού, που ποτέ δεν ξέρεις πού θα οδηγήσει.

«Ανέκαθεν θεωρούσα ότι οι σπουδές μου ήταν κυρίως ένα εφόδιο», είπε, «για διάφορους λόγους. Το πανεπιστήμιο με έμαθε να ζω μόνος μου, με έμαθε να μη στηρίζομαι στα χρήματα των γονιών μου, με έμαθε να αντιμετωπίζω τη ζωή. Αλλά με έμαθε επίσης ότι οφείλω να κάνω αυτό που πραγματικά μου αρέσει. Μου αρέσει η χημεία αλλά η χημεία με τον κόσμο με ενδιαφέρει περισσότερο».

Έντυπη έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»