Στην αρχή, ήταν μια επίθεση ολοκληρωτικού πολέμου από ένα κράτος που κατά γενική εκτίμηση διέθετε έναν από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο. Και που κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να αποκρουστεί. Κανείς, εκτός από τα ίδια τα θύματά της. Σήμερα, που φτάνουμε στους 18 μήνες από τότε, η επίθεση όχι απλώς έχει αποτύχει κατά κράτος, αλλά εκείνος ο πάλαι ποτέ ολοκληρωτικός πόλεμος με σκοπό την εξαφάνιση του ουκρανικού κράτους και την προσάρτησή του στη Μόσχα έχει σχεδόν χτυπήσει την πόρτα της ίδιας της Ρωσίας.

Γιατί μπορεί στον συμβατικό πόλεμο η Ρωσία να απέτυχε παταγωδώς, όμως αυτό δεν σημαίνει και πάρα πολλά όταν μιλάμε για μία χώρα με ένα πυρηνικό οπλοστάσιο ικανό να καταστρέψει πολλές φορές ολόκληρο τον πλανήτη

Όμως, το γεγονός αυτό δεν σταματά ρώσους αξιωματούχους από την εκτόξευση αδιανόητων απειλών, όχι μόνο κατά της Ουκρανίας, αλλά εναντίον ολόκληρης της Δύσης. Το έκαναν βέβαια από την πρώτη ημέρα, όμως τότε ο ρωσικός στρατός δεν είχε ακόμα γελοιοποιηθεί στα πεδία των μαχών, κάτι που συνιστά μία από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις των τελευταίων δεκαετιών και ασφαλώς μία αποκαθήλωση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Ρωσίας των, όπως έλεγαν παλιά, «6.000 τανκς» που απειλούσαν όλη την Ευρώπη. Ομως, το να συνεχίζονται ακόμα και τώρα αυτές οι απειλές δείχνει ότι η Μόσχα βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε καθεστώς παράκρουσης – δηλαδή, το πιο επικίνδυνο δυνατό. Γιατί μπορεί στον συμβατικό πόλεμο η Ρωσία να απέτυχε παταγωδώς, όμως αυτό δεν σημαίνει και πάρα πολλά όταν μιλάμε για μία χώρα με ένα πυρηνικό οπλοστάσιο ικανό να καταστρέψει πολλές φορές ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτό ακριβώς το οπλοστάσιο είναι που της επιτρέπει ακόμα και σήμερα να εκφράζει μία επιθετικότητα απολύτως δυσανάλογη με τις έως τώρα στρατιωτικές επιδόσεις της στα ουκρανικά πεδία των μαχών. Φυσικά αυτές οι απειλές δεν είναι απλή υπόθεση, ακόμα και για το Κρεμλίνο, ακόμα και στη σημερινή του πραγματικότητα, καθώς όλοι γνωρίζουν τις συνέπειές τους: αν οι Ρώσοι εξαπολύσουν πυρηνικές επιθέσεις, και μάλιστα σαν αυτές που απειλούν, προφανώς δεν θα προλάβουν ούτε εκείνοι να δουν τα αποτελέσματά τους.

Και παρά το γεγονός ότι εκπέμπουν αυτά τα μηνύματα, δύσκολα πιστεύει κανείς ότι έχουν φτάσει στο σημείο να τους έχει όντως καταλάβει τέτοιου είδους παράκρουση. Πάντως ο πιο χαρακτηριστικός εκφραστής αυτής της κατάστασης είναι ο παλιός «μπαλαντέρ» του Πούτιν στις εναλλαγές του μεταξύ των ρόλων του πρωθυπουργού και του προέδρου για να παρακάμψει το σύνταγμα της χώρας: ο πρώην πρόεδρος Μεντβέντεφ. Ο οποίος έχει από την πρώτη ημέρα αναλάβει το χρέος να σκορπά τον τρόμο στον πλανήτη.

Ισως επειδή θέλει να είναι ο πιο αρεστός στον Πούτιν, ίσως επειδή εκεί βλέπει κάποιο μέλλον για τον ίδιο, ή απλώς επειδή μπορεί και να πιστεύει αυτά που λέει. Επίσης, κάποιος πρέπει να τονώνει και το εσωτερικό ηθικό που βρίσκεται στα τάρταρα, όπως πλέον και η αποδοχή του Πούτιν και της πολιτικής του. Ποιος ξέρει πραγματικά; Αλλά και τι σημασία έχει;

Η ουσία είναι ότι προχθές ο Μεντβέντεφ ξεπέρασε ακόμα και τον εαυτό του απειλώντας με… Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο στρέφοντας τα πυρά του κυρίως εναντίον της Βρετανίας, λέγοντας ότι αν το Λονδίνο στείλει βρετανούς στρατιώτες να εκπαιδεύσουν Ουκρανούς, αυτοί θα καταστούν νόμιμοι στόχοι της Ρωσίας.

Το ίδιο είπε και για τα όπλα που φτάνουν στην Ουκρανία, για να ολοκληρώσει το κρεσέντο της προπαγάνδας του λέγοντας ότι το ΝΑΤΟ θυμίζει πλέον τη ναζιστική Γερμανία: «Η Βορειοατλαντική Συμμαχία έχει γίνει ανοιχτά ένα φασιστικό μπλοκ όπως ο Αξονας του Χίτλερ, μόνο που είναι μεγαλύτερο».

Ο Μεντβέντεφ δεν είναι ο μόνος Ρώσος της εξουσίας που έχει ξεφύγει. Είναι απλώς ο οξύτερος. Και εκείνος που ακούγεται περισσότερο. Δύσκολα όμως μπορεί κανείς να του αποδώσει ρόλο ουσίας. Ενας ημιπαράφρων τελάλης του Τσάρου είναι που αυτά που λέει δεν είναι για πολύ τοις μετρητοίς. Ομως, αυτό δεν σημαίνει ότι στον πυρήνα τους δεν εκφράζουν κάτι. Και το σημαντικό είναι να σταθμιστεί τι ακριβώς.

Έντυπη έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ» 

Headlines