Ο πατριωτισμός της Αριστεράς δεν χρειάζεται υπενθύμιση, ούτε ταγκάρισμα σε ποστ

Δεν γνωρίζω ποιοι είναι και τι σχέση έχουν με την Αριστερά αυτοί που γράφουν τις ομιλίες και προετοιμάζουν τις τοποθετήσεις του Στέφανου Κασσελάκη, αδυνατώ πάντως να συλλάβω το πώς σκέφτονται.

Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω, ειλικρινά, αυτή την εμμονή ότι η νέα ηγεσία θα κάνει την Αριστερά πατριωτική ξανά.

Και αυτό γιατί μόνο όποιος αγνοεί την ιστορία και την παράδοση της Αριστεράς θα θεωρούσε ότι χρειάζεται υπενθύμιση ο πατριωτισμός της.

Σε μια χώρα όπου η Αριστερά πήρε την πρωτοβουλία για να φτιαχτεί το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στην Κατοχή, αντιστάθηκε στον «ξένο παράγοντα» μετά τον Εμφύλιο, αγωνίστηκε ενάντια σε μια Χούντα που ήταν και ξενοκίνητη, υπερασπίστηκε τον αγώνα του Κυπριακού λαού, και επέμεινε διαχρονικά ενάντια στην «προσκόλληση» στους συμμάχους, δεν χρειάζεται απόδειξη ο πατριωτισμός της Αριστεράς.

Και ακόμη και όταν η Αριστερά επέμεινε διαχρονικά ότι δεν χρειαζόμαστε πατριδοκαπηλία, είτε απέναντι στους «Τουρκοφάγους του καναπέ» είτε απέναντι στους «Μακεδονομάχους των πληκτρολογίων», και τότε πατριωτική ήταν.

Ακόμη και το να κλείσει o Αλέξης Τσίπρας, με μεγάλο κόστος, την ιστορική εκκρεμότητα με τη Βόρεια Μακεδονία, πράξη πατριωτικής ευθύνης ήταν.

Όλα αυτά είναι δεδομένα, κατά συνέπεια προς τι η «πατριωτική» ρητορική τώρα;

Που ακούγεται λες και μέχρι τώρα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ μια «μειοδοτική» δύναμη; Δηλαδή, αυτό που έλεγαν διάφορες δεξιές και ακροδεξιές φωνές.

Γιατί στην Ελλάδα σοβαρή παράδοση ενός «διεθνισμού» που να απαξιώνει τον πατριωτισμό στην Αριστερά δεν είχαμε. Υπήρχαν τέτοιες φωνές, αλλά ήταν πάντα μειοψηφικές και σε μια λογική «βρίζοντας το κοινό».

Γιατί κακά τα ψέματα, πολλά πράγματα είναι και θέματα… γεωγραφίας. Σε μια περιοχή κρίσιμο πέρασμα, διαφιλονικούμενη ανά τους αιώνες, στην κάποτε πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης και με γείτονα μια χώρα που έχει επεκτατικές βλέψεις, ουδέποτε είχε κανείς την πολυτέλεια να είναι απλώς «διεθνιστής».

Ο κόσμος της Αριστεράς κατανοούσε και κατανοεί την ανάγκη της υπεράσπισης της πατρίδας. Όμως, δεν ξεχνά ότι «εθνικό είναι το αληθές» και ξέρει να γυρίζει την πλάτη στις πατριδοκάπηλες και εθνικιστικές φωνές που στη χώρα μας πάντα οδηγούσαν σε εθνικές τραγωδίες.

Επομένως ποιος ο λόγος να κατασκευαστεί ένας «πατριώτης» Κασσελάκης; Ιδίως όταν αυτή η προσπάθεια κινδυνεύει να κάνει τον λόγο του να έχει ακόμη μικρότερη συνοχή;

Γιατί προφανώς ο λόγος δεν είναι το στραβοπάτημα με το «κρατίδιο», που έμοιαζε με ατόπημα, αν και το πραγματικό πρόβλημα δεν ήταν ότι ο τότε υποψήφιος πρόεδρος ήταν «εθνικός μειοδότης», όσο ότι φάνηκε πως δεν γνώριζε στοιχειώδη πράγματα για θέματα που απασχολούν αυτόν τον τόπο για δεκαετίες. Όμως, τώρα το «ατόπημα» ανήκει στο παρελθόν. Επομένως κάτι άλλο παίζει.

Φοβάμαι ότι αυτό που συμβαίνει έχει να κάνει με τον προβληματικό τρόπο που η νέα ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ – σχηματικά αυτή που σήμερα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ανέλαβε όλα τα κρίσιμα πόστα – αντιλαμβάνεται τον «νέο» ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Κασσελάκη.

Αυτό που έχουν στον νου τους έναν ΣΥΡΙΖΑ που ταυτόχρονα θα πάρει διαζύγιο οριστικό με οτιδήποτε θα όριζε μια πραγματικά αριστερή ταυτότητα και θα υιοθετήσει μια πιο «σκληρή» αντιδεξιά ρητορική και αισθητική, συνδυασμένη με την αισθητική του νέου προέδρου και τη λογική του πολιτικού «influencer» (σύντομο απλό μήνυμα, προσεγμένη εικόνα, λόγος που να θυμίζει πολιτικό).

Μια τέτοια στροφή εύκολα μπορεί να συνδυαστεί με διάφορα στοιχεία. Ήδη είναι εμφανής ένας «αντιδεξιός λαϊκισμός» απέναντι στην κυβέρνηση, αυτός που λέει θα «κερδίσουμε τη Δεξιά» αλλά δεν εξηγεί από ποια σκοπιά και με ποιο περιεχόμενο. Ένα άλλο στοιχείο φαίνεται να είναι μια λανθασμένη ανάγνωση της ανόδου της δεξιάς και της ακροδεξιάς που θα την απέδιδε στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπερβολικά «διεθνιστής» και «άφηνε χώρο». Μόνο που αυτή η ανάγνωση παραβλέπει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε επειδή είχε ασκήσει κριτική στον «φράχτη», αλλά επειδή δεν μπόρεσε να πείσει ότι είναι όντως εναλλακτική εκδοχή διακυβέρνησης.

Το αποτέλεσμα αυτής της επιλεκτικής ανάγνωσης της πραγματικότητας είναι να θεωρούν ότι αυτό που λείπει από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο «εθνικός» τόνος και μια «πατριωτική ρητορική». Μόνο που στην προσπάθεια να διορθώσουν αυτό το πρόβλημα απλώς προσθέτουν ατάκες και φράσεις που δεν συνεισφέρουν ιδιαίτερα και μοιάζουν σαν να αμφισβητούν, αν όχι να ακυρώνουν τον υπαρκτό μέχρι τώρα πατριωτισμό της Αριστεράς.

Πιθανώς να θέλουν να αντιγράψουν το ΠΑΣΟΚ άλλων εποχών και την τότε «πατριωτική ρητορική του». Μόνο που αυτό μάλλον θα μοιάζει με πολιτικό κολλάζ στοιχείων άσχετων μεταξύ τους παρά με «διόρθωση της γραμμής». Για να μην θυμηθούμε και το πόσο στοίχισε στον ΣΥΡΙΖΑ η συμπόρευση κάποτε με τους ΑΝΕΛ και τον γιαλαντζί πατριωτισμό τους.

Η πολιτική δεν γίνεται με ατάκες ούτε και τα κόμματα χτίζονται έτσι. Όχι γιατί οι ατάκες δεν παίζουν ρόλο στην πολιτική, αλλά γιατί πρέπει να είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία.

Και τόσο ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ όσο και ο νέος του αρχηγός (και αυτοί που έχουν αναλάβει να τον «κοουτσάρουν») αυτό που χρειάζεται είναι με το πρόγραμμα, τις θέσεις και τις προτάσεις τους, να πείσουν ότι όντως αντιπροσωπεύουν μια δύναμη που μπορεί να κάνει τη χώρα πιο ισχυρή και ταυτόχρονα πιο δίκαιη, συνεκτική και συμπεριληπτική, μια χώρα που να μη διώχνει τα παιδιά της, μια χώρα που θα κινητοποιεί και δεν θα απαξιώνει τις δημιουργικές της δυνάμεις, μια χώρα που θα μπορεί να αντιμετωπίσει έναν κόσμο πιο περίπλοκο και κατακερματισμένο.

Άμα το κάνουν αυτό, κοντολογίς όταν κάνουν πολιτική που όντως να κάνει πράξη τον αδιαμφισβήτητο πατριωτισμό της Αριστεράς και αναλάβουν τον κόπο και την ευθύνη που αυτό συνεπάγεται, τότε ας μιλήσουν για «πατριωτική Αριστερά».

Διαφορετικά απλώς κάνουν τον πατριωτισμό «πουκάμισο αδειανό» και «σημαία ευκαιρίας», προσβάλλοντας την ιστορία της ίδιας τους της παράταξης.