Να συμφωνήσουμε στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, έπειτα από πέντε χρόνια, να ξοδέψουμε και να διακινήσουμε λιγότερα φυλλάδια ιλουστρασιόν; Είναι και περιβαλλοντικό πια το θέμα συν τοις άλλοις.

Να αποστείλουμε λιγότερα αυτοματοποιημένα μηνύματα ή μέιλ για συγκεντρώσεις ή για ψήφο και λιγότερα τηλεφωνήματα από εκλογικά κέντρα – και δη σε δημότες άλλων πόλεων;

Να συμφωνήσουμε πως οι αυτοδιοικητικές κάλπες δεν είναι μικρογραφία ή προσομοίωση των εθνικών εκλογών και πως ο δημοτικός ή ο περιφερειακός σύμβουλος δεν είναι μέλος ενός δικτύου εξυπηρετήσεων αλλά αιρετός και μάλιστα ελεγχόμενος για τις ημέρες του;

Μάλλον δύσκολα όλα αυτά και δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό, τα βιώσαμε και σε τούτη την κάλπη που ανοίγει την Κυριακή και που σε πολλές περιπτώσεις θα έχει και δεύτερο γύρο.

Αποτυχημένοι των εθνικών εκλογών μοστράρισαν ως υποψήφιοι για δήμους ή περιφέρειες. Μαζί τους και ένα εσμός διαφόρων pop star που εισέβαλαν στα ψηφοδέλτια συχνά με ελατήρια μη ταπεινά. Δίπλα τους και διάφοροι που έχουν κάνει επάγγελμα τα δημοτικά συμβούλια και μέσα στα χρόνια έχουν αναπτύξει το δικό τους μικροδίκτυο με πολίτες που συχνά το ντιλάρουν στα κόμματα όλων των λογιών.

Παραμένει προβληματική

Η αντίληψη για την Τοπική Αυτοδιοίκηση παραμένει προβληματική παρά τις εξαιρέσεις καλών και αποτελεσματικών δημάρχων. Πελατειακή, ρουσφετολογική, πολλές φορές και βατήρας για την κεντρική πολιτική σκηνή. Συχνά δε δήμαρχοι χωρίς σχέδιο, απλώς αποποιούνται τις ευθύνες τους – με το επιχείρημα της ελλιπούς χρηματοδότησης.

Κι όμως σήμερα όσο ποτέ θέλουμε δήμους και περιφέρειες αντίστοιχα των μεγάλων προκλήσεων. Η Πολιτική Προστασία πρέπει να έχει και αποκεντρωμένο χαρακτήρα, κάθε δήμος να προβλέπει τη δική του με απόλυτη συνέργεια με την κεντρική. Κάθε δήμος, πόλη δε οφείλει να έχει δημόσιο χώρο για τους πολίτες του. Να αναχαιτίσει τα τραπεζοκαθίσματα και να διαμορφώσει δρόμους που θα σέβονται τον κόσμο – και κυρίως τα ΑμεΑ.

Αυτά δεν είναι πολυτέλεια, ο δημόσιος χώρος είναι στοιχείο της Δημοκρατίας. Κάθε πόλη, πρέπει επίσης να έχει τη ματιά της στα ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού. Ο δήμαρχος δεν είναι ιμάντας παραπόνων στην ΚΕΔΕ ή στον κάθε φορά υπουργό Εσωτερικών αλλά εκφραστής και πρεσβευτής των πολιτών του και με μόνιμη έγνοια την καλύτερη καθημερινότητά τους.

Ολα αυτά βέβαια προϋποθέτουν και μια άλλη αντίληψη για την Τοπική Αυτοδιοίκηση από τον ίδιο τον κόσμο. Συνελεύσεις, παρακολούθηση των δημοτικών συμβουλίων, πιο ενεργή συμμετοχή στα διαμερισματικά συμβούλια στις μεγάλες πόλεις ή στις κοινότητες στους πιο μικρούς δήμους. Λογοδοσία του δημάρχου και της αρχής με συχνότητα και διαύγεια. Η ανάθεση έβλαψε κάθε έννοια Τοπικής Αυτοδιοίκησης, επιμόλυνε την ίδια τη σχέση αιρετού και ψηφοφόρου και πολίτη.

Οι δήμοι είναι κύτταρα άσκησης πολιτικών. Δοκιμάζεται ένα μέρος της Δημοκρατίας και των διεκδικήσεων. Αλλά και η σχέση με την εκάστοτε κυβέρνηση. Στους δήμους μπορούν να εκπαιδευτούν οι νέοι άνθρωποι σε μια σύγχρονη ματιά στην Πολιτική. Να επανακτήσουν δικαιώματα, να είναι οι δήμοι πολυδύναμοι φορείς εκπαίδευσης και Πολιτισμού, όχι ντίλερ συναυλιών και θεατρικών σχημάτων ή ρουσφετολογικοί θάλαμοι.

Ας ευχηθούμε να πάψει εκείνο το κλασικό «τα παράπονά σας στον κύριο δήμαρχο» ή το έτερο «τι κάνατε όλη την τετραετία;». Και τα δύο ήταν επιβεβαιωτικές ρήσεις μιας κακής ανάγνωσης για την Τοπική Αυτοδιοίκηση αρχών και πολιτών.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΑ ΝΕΑ

Headlines