Αγγλικό «Stop» 850 εκατ. ευρώ για το “Prestige”

Τα βρετανικά δικαστήρια κατέστησαν για άλλη μια φορά σαφές στην Ισπανία ότι, τουλάχιστον σε εμπορικά θέματα, λειτουργούν με τους δικούς τους κανόνες.

Tα ισπανικά ΜΜΕ ήταν έξω φρενών και τίτλοι όπως «Η βρετανική δικαιοσύνη εμποδίζει την Ισπανία να διεκδικήσει αποζημίωση άνω των 850 εκατομμυρίων από την ασφαλιστική εταιρεία του Prestige» κυριάρχησαν στη χώρα της ιβηρικής.

Ο δικαστής Christopher Butcher, επικεφαλής ενός από τα τμήματα εμπορικού και περιουσιακού δικαίου του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Αγγλίας και της Ουαλίας, απέρριψε τον ισχυρισμό της ισπανικής κυβέρνησης να μπορέσει να εισπράξει από τον ασφαλιστή του Prestige, το πετρελαιοφόρο που βυθίστηκε το 2002 στα ανοιχτά της Γαλικίας και κάλυψε χιλιάδες χιλιόμετρα με καύσιμα, τα περισσότερα από 850 εκατομμύρια ευρώ που τον καταδίκασε ο Άρειος Πάγος, ως άμεσα πολιτικός υπεύθυνος για τις ζημιές που προκλήθηκαν στις ισπανικές ακτές από την τραγική διαρροή.

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Αγγλίας και της Ουαλίας αποφαίνεται ότι η αποζημίωση που προτείνει το ισπανικό σύστημα δικαιοσύνης κατά της ασφαλιστικής κοινοπραξίας Prestige είναι ασυμβίβαστη με τη βρετανική διαιτησία και την εμποδίζει να εκτελέσει το πρόστιμο εκατομμυρίων δολαρίων.

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Αγγλίας δίνει ισχύ δεδικασμένου στη διαιτησία που υποστήριξε τα επιχειρήματα του UK P&I Club κατά της καταδίκης του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Ο δικαστής υποστήριξε την ασφαλιστική εταιρεία London Steam-Ship Owners Mutual Insurance Association Limited, γνωστή στον εμπορικό κόσμο ως UK P&I Club, στη διαμάχη της με το Ισπανικό Δημόσιο, σε μια απόφαση που ανέφερε πρώτη η El Confidencial.

Η Εισαγγελία χρησιμοποίησε το άρθρο 117 του Ποινικού Κώδικα για να διεκδικήσει χρηματική ευθύνη από τον ασφαλιστή, αφού κατέθεσε τις αντίστοιχες καταγγελίες κατά της ναυτιλιακής εταιρείας και του καπετάνιου του Prestige, που έπλεε υπό τη σημαία των νησιών Μπαχάμες.

Από την αρχή της διαδικασίας, το UK P&I Club τόνισε ότι τήρησε ό,τι θεσπίστηκε στους δικούς του κανονισμούς, οι οποίοι λειτουργούσαν ως έγκυρη συμβατική ρήτρα. Ο κανόνας 40C ορίζει ότι οποιαδήποτε αξίωση πρέπει πάντα να υποβάλλεται στα Διαιτητικά Δικαστήρια του Λονδίνου και οποιεσδήποτε διαδικασίες σχετικά με αυτό θα διεξαχθούν σύμφωνα με τον αγγλικό νόμο περί διαιτησίας του 1996. Οι κανόνες της ασφαλιστικής εταιρείας αποτρέπουν επίσης οποιαδήποτε αξίωση εναντίον της, ενώ ο ιδιοκτήτης του Prestige δεν θα έχει εκπληρώσει νωρίτερα τις χρηματικές της ευθύνες. Τέλος, το ποσό που θα καταβληθεί από το UK P&I Club δεν θα ξεπερνούσε ποτέ το ένα δισεκατομμύριο δολάρια.

Δηλαδή περισσότερα από 850 εκατ. ευρώ που καταρχάς επέβαλε στον ασφαλιστή το Επαρχιακό Δικαστήριο της A Coruña και αργότερα το Ανώτατο Δικαστήριο κατά την επικύρωση των ποινών. Το ισπανικό κράτος αποφάσισε αρχικά να μην συμμετάσχει στη διαιτησία που κίνησε ο ασφαλιστής στο έδαφος του Λονδίνου και προτίμησε να ζητήσει προστασία στο Δικαστήριο της ΕΕ, τη στιγμή που το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είχε ακόμη εφαρμόσει πλήρως τις συνέπειες του Brexit. και, θεωρητικά, παρέμεινε συνδεδεμένο με τις αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ε.Ε.

Στη συνέχεια, ένα βρετανικό εμπορικό δικαστήριο διόρισε τον δικηγόρο Alistair Schaff ως διαιτητή και το ψήφισμά του, γνωστό ως διαιτησία Schaff, έκρινε υπέρ του ασφαλιστή στα περισσότερα από τα επιχειρήματα. «Η ισπανική απόφαση (του Ανώτατου Δικαστηρίου) είναι ασυμβίβαστη με το άρθρο 66 του Αγγλικού νόμου περί διαιτησίας και η αναγνώρισή της θα ήταν αντίθετη με τις αρχές του αγγλικού δημοσίου δικαίου σχετικά με το «res judicata», σε σχέση με τη διαιτησία Schaaf », το οποίο επικυρώθηκε από τα βρετανικά δικαστήρια. Δηλαδή, αυτό που έχει ήδη κριθεί δεν μπορεί να ξαναδικαστεί, λέει ο δικαστής Μπάτσερ για να αρνηθεί τους ισχυρισμούς της Ισπανίας.

Η απόφαση παρέχει εκ των προτέρων τη δυνατότητα να ασκήσει έφεση σε μέρος των επιχειρημάτων της, αλλά δυσκολεύει τα πράγματα για το ισπανικό κράτος. Προστίθεται επίσης σε προηγούμενες αποφάσεις στις οποίες τα βρετανικά δικαστήρια έχουν καταστήσει τις διαιτητικές αποφάσεις να υπερισχύουν των νομικών αξιώσεων της Ισπανίας, όπως συνέβη όταν αποφάνθηκαν υπέρ ορισμένων κεφαλαίων στη διαμάχη τους σχετικά με τα ασφάλιστρα για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.