Το Παλαιστινιακό παραμένει μια ανοιχτή πληγή στη Μέση Ανατολή

Όντως η ισραηλινή άμυνα δεν περίμενε μια τέτοια επίθεση, παρότι υποτίθεται ότι είναι κατεξοχήν προσανατολισμένη στο να αποκρούσει μια τέτοια επίθεση.

Και ανεξαρτήτως της κλίμακας των ισραηλινών αντιποίνων, που σίγουρα θα είναι ιδιαίτερα σκληρά, το αίσθημα «ασφάλειας» που υπόσχεται η ισραηλινή κυβέρνηση στους πολίτες της χώρας της σίγουρα δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα. Αυτό φαίνεται και στις αντιδράσεις στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης.

Όμως, αυτό που δεν συζητάμε όσο πρέπει είναι ότι όσο δεν υπάρχει καμία πρόοδος στο Παλαιστινιακό θα υπάρχει βία. Είτε ως αντίσταση είτε ως απάντηση στην αντίσταση.

Γιατί ήδη από την αυγή του αιώνα μας οι κυβερνήσεις του Ισραήλ, με αποκορύφωμα τις κυβερνήσεις Νετανιάχου, αποφάσισαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να σε μια λύση «δύο κρατών», έστω και με το πλαίσιο των συμφωνιών του Όσλο.

Αντιθέτως, οι παράνομοι εποικισμοί στη Δυτική Όχθη συνεχίστηκαν με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να είναι πλήρως κατακερματισμένη από τις εκτάσεις που κατέλαβαν οι Ισραηλινοί έποικοι και ένα πλέγμα δρόμων και υποδομών ασφαλείας, την ώρα που η Γάζα παραμένει υπό έναν διαρκή και πλήρη αποκλεισμό.

Στην πραγματικότητα το καθεστώς που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι μόνο με αυτό του απάρτχαϊντ μπορεί να συγκριθεί.

Και τα πράγματα τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει χειρότερα. Η πολιτική ζωή του Ισραήλ έχει μετατοπιστεί σημαντικά προς τα δεξιά.

Ρυθμιστές των πολιτικών πραγμάτων του Ισραήλ έχουν γίνει τα ακροδεξιά κόμματα, που είναι ταυτόχρονα και τα κόμματα που υποστηρίζουν τους εποίκους και ουσιαστικά ζητούν το Ισραήλ να προσαρτήσει και τυπικά το σύνολο της Κατεχόμενης Δυτικής Όχθης.

Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν οξυνθεί τα πράγματα και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ με ακροδεξιούς ισραηλινούς συχνά να προχωρούν σε προκλήσεις στο Τέμενος Αλ Ακσά.

Την ίδια στιγμή το τελευταίο διάστημα έχουν αυξηθεί οι επιθέσεις (και τα θύματα) των Ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας στη Δυτική Όχθη, αλλά και οι βίαιες ενέργειες εποίκων, στοιχεία που με τη σειρά τους έχουν οδηγήσει σε αύξηση του αριθμού των νεαρών Παλαιστινίων που θέλουν να πάρουν τα όπλα.

Ο πυρήνας του προβλήματος αφορά τη διαρκή και συνεχιζόμενη αδικία σε βάρος του παλαιστινιακού λαού

Όλα αυτά γίνονται στο φόντο των ευρύτερων εξελίξεων στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ ήδη από την εποχή Τραμπ επένδυσαν στην στρατηγική της «εξομάλυνσης» των σχέσεων ανάμεσα στο Ισραήλ με αραβικές χώρες. Η διαδικασία αυτή προχώρησε ως ένα βαθμό. Όμως, παρότι οι ΗΠΑ (και το Ισραήλ) θα ήθελαν αυτή η διαδικασία να σημαίνει τη διαμόρφωση ενός άξονα ενάντια στο Ιράν, την ίδια ώρα και το Ιράν προχωρά σε μια ανάλογη διαδικασία «εξομάλυνσης» με αραβικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας.

Σε όλη αυτή τη διεργασία, τόσο το Ισραήλ όσο και δυτικές κυβερνήσεις έχουν κινηθεί ως να μπορεί να «προσπεραστεί» το Παλαιστινιακό. Σε αυτό συντελεί και το γεγονός ότι η διάσπαση και κρίση του Παλαιστινιακού κινήματος μειώνει την αίγλη που έχει.

Όμως, στη συνείδηση των κοινωνιών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, το Παλαιστινιακό παραμένει ιδιαίτερα σημαντικό, η υπογράμμιση μιας διαρκούς αδικίας που δεν αφορά μόνο τους κατοίκους της Παλαιστίνης.

Αυτό εξηγεί γιατί στα μάτια αρκετών στον Αραβικό κόσμο οι επιθέσεις της Χαμάς ή και άλλων ένοπλων παλαιστινιακών οργανώσεων αποτελούν νόμιμη πράξη αντίστασης.

Όλα αυτά εξηγούν γιατί ο κύκλος της βίας δεν πρόκειται να τελειώσει. Παρά την κλιμάκωση των ισραηλινών επιθέσεων και παρά το μεγάλο μέγεθος που θα έχουν τα «αντίποινα», το πρόβλημα θα παραμείνει. Οι εξελίξεις με την επιχείρηση της Χαμάς δείχνουν ότι η επένδυση του Ισραήλ στην κλιμάκωση της ένοπλης πίεσης στους Παλαιστινίους δεν σημαίνει τέλος της βίας. Αντιθέτως, το φέρνει αντιμέτωπο με το ενδεχόμενο νέων κύκλων βίας.

Γιατί ο πυρήνας του προβλήματος αφορά τη διαρκή και συνεχιζόμενη αδικία σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Την παράνομη κατοχή και τον παράνομο εποικισμό περιοχών. Την άρνηση οποιασδήποτε πραγματικής διαπραγμάτευσης και ειρηνευτικής διαδικασίας. Την εθελοτυφλία στο ότι ο μισός πληθυσμός της συνολικής έκτασης ανάμεσα στη θάλασσα και τον ποταμό Ιορδάνη είναι Παλαιστίνιοι.

Το Παλαιστινιακό δεν είναι «παγωμένη σύγκρουση». Δεν είναι απλώς ένα «ζήτημα ασφάλειας». Δεν μπορεί να ειδωθεί με όρους μόνο «τρομοκρατίας».

Παραμένει μια ανοιχτή πληγή.