Παίζοντας (μπάσκετ) με τις αντοχές…

Από την περασμένη Παρασκευή, ως το απόγευμα στο «Παλέ» ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα θα έχει να το λέει πως ξεκίνησε με ένα ξεγυρισμένο 4-0 τις φετινές υποχρεώσεις του σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις. Είναι οι back to back νίκες επί του Παναθηναϊκού άλλωστε που ρίχνουν αλάτι και πιπέρι σε αυτά το πρώτα… πιάτα της σεζόν.

Το θέμα όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι οι νίκες. Είναι το «κόστος» τους μέσα από ένα «καλεντάρι» που αν μη τι άλλο κάποια στιγμή θα πρέπει να ανοίξει μια ουσιαστικά συζήτηση για την καταπόνηση των αθλητών. Δεν είναι νορμάλ τέσσερα ματς, και τα τέσσερα μακριά από το ΣΕΦ, μέσα σε δέκα βράδια.

Και δυστυχώς στην περίπτωση του Ολυμπιακού επιβεβαιώθηκε τοις μετρητοίς, μιας και στο αεροπλάνο της επιστροφής από την Θεσσαλονίκη οι Ερυθρόλευκοι έχουν δύο τραυματίες: Τον Νάιτζελ Γκος και τον Λουκ Σίκμα που αν δεν περάσουν από τις απαραίτητες απεικονιστικές εξετάσεις κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι ακριβώς υπέστησαν με διαφορά μερικών λεπτών.

Στο μεταξύ ο Ολυμπιακός αμέσως μετά το δεύτερο ματς με τον Παναθηναϊκό αντιμετώπισε πρόβλημα με τον Σακίλ ΜακΚίσικ που δεν ταξίδεψε καν για το ματς με τον Άρη. Και μετά το πρώτο ματς με τον Παναθηναϊκό έχασε και τον Μουσταφά Φαλ που επέστρεψε από το Μουντομπάσκετ και στις λίγες ημέρες προετοιμασίας με την ομάδα του άνοιξε τον χορό των τραυματισμών.

Και όταν υπάρχουν τόσοι τραυματισμοί; Αναπόφευκτα δημιουργούνται και άλλα θέματα. Διότι εκείνοι που μένουν στο παρκέ να παίξουν αναγκαστικά επιβαρύνονται περισσότερο του επιθυμητού. Ας πούμε το απόγευμα η τετράδα Μιλουτίνοφ, Κάναν, Γουόκαπ και Πίτερς έκλεισε 30+’ , ότι δηλαδή έκανε και στο παρκέ του ΟΑΚΑ το βράδυ της Παρασκευής. Τουλάχιστον 60’  ο καθένας μέσα σε σαράντα ώρες σε δύο παρτίδες που κρίθηκαν η μια στην παράταση και η άλλη στο φινάλε.

Γιατί έπαιξε ο Ολυμπιακός Κυριακή απόγευμα στη Θεσσαλονίκη, όταν δεν είχε κλείσει ούτε 48ωρο έπειτα από το προηγούμενο ματς; Διότι ο Άρης έχει ευρωπαϊκή υποχρέωση την Τρίτη στην Λιθουανία, για το EuroCup. Για μια διοργάνωση δηλαδή που είναι «ομόσταυλη» με την Euroleague. Προφανώς όμως όλοι εκείνοι οι «αξιωματούχοι» και «τεχνοκράτες» δεν ασχολούνται με αυτές τις λεπτομέρειες.

Το μπάσκετ όμως δεν είναι ποδόσφαιρο. Και οι αθλητές του τραβούν καταπόνηση που δεν εξηγείται. Ο Νικόλα Μιλουτίνοφ με ύψος 2.12μ και βάρος 116 κιλά μπήκε την περασμένη Τετάρτη σε ένα αεροπλάνο για τη Ρόδο. Έπαιξε σε ένα 24ωρο δύο ματς για το Super Cup με αντιπάλους το Περιστέρι και τον Παναθηναϊκό για να μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής .

Την Παρασκευή ελλείψει άλλου σέντερ αγωνίστηκε 35.34 στο δεύτερο ντέρμπι με τους Πράσινους, κατεβάζοντας… μονορούφι (δίχως καν μια αλλαγή) όλο το δεύτερο ημίχρονο και την παράταση. Το Σάββατο το απόγευμα ξαναμπήκε σε ένα αεροπλάνο για την Θεσσαλονίκη. Με τον Άρη χρειάστηκε να παίξει 30.56 ως ότου μπει σε ένα άλλο αεροπλάνο για την επιστροφή. Πόσο εύκολο είναι να αντέξει μια τέτοια καταπόνηση;

Από την αλλαγή του format της Euroleague και πέρα η κανονική διάρκεια περιλαμβάνει 34 αγωνιστικές ενώ με πρωτάθλημα δώδεκα ομάδων οι αγωνιστικές της κανονικής διάρκειας είναι 22. Στην πραγματικότητα όμως μέσα από τα playoffs εντός και εκτός συνόρων, το Super Cup κλπ ομάδες σαν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό περνούν τα 80 ματς τον χρόνο σε μια σεζόν που ξεκινά ουσιαστικά τέλη Σεπτέμβρη και ολοκληρώνεται στα τέλη Μάη.

Ογδόντα ματς σε οκτώ μήνες, με αμέτρητα ταξίδια, με την FIBA να ψάχνει τρόπο να ανοίξει εθνικά παράθυρα και με τους διεθνείς στο διάστημα ξεκούρασης τους να έχουν και άλλες σοβαρές υποχρεώσεις: Το επόμενο καλοκαίρι ας πούμε υπάρχουν τα προ-ολυμπιακά τουρνουά και μετά όσοι τα καταφέρουν θα βρεθούν και στους Ολυμπιακούς αγώνες.

Είναι τέτοιες οι απαιτήσεις που ουσιαστικά οι ομάδες αναζητούν, όχι αθλητές αλλά… ρομπότ. «Ναι αλλά και στο ΝΒΑ οι καλές ομάδες παίζουν περισσότερα από 100 ματς τον χρόνο» θα πει κάποιος που έχει μια εικόνα για την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Σωστό. Εκεί όμως οι ομάδες ταξιδεύουν υποχρεωτικά με ιδιωτικά, ειδικά διαμορφωμένα αεροπλάνα. Εκεί οι ομάδες στα 82 ματς της κανονικής διάρκειας δεν νιώθουν την πίεση του αποτελέσματος της Ευρώπης.

Και βέβαια, εκεί, ο οργανισμός ΝΒΑ έχει φροντίσει ώστε τα προγράμματα των franchises να διαμορφώνονται αποκλειστικά προς την εξυπηρέτηση τους.  Μια ομάδα της Ανατολής κάνει δύο φορές το χρόνο ένα μεγάλο ταξίδι στη Δύση και παίζει εκεί τα εκτός έδρας διαδοχικά ας πούμε.