Ναυάγιο: Ο Δημήτρης Καπουράνης είναι ο Μάκης Παπαδάκης

Χρησιμοποιεί συχνά τη φράση «δεν ξέρω», τόσο σαν Μάκης Παπαδάκης αλλά και ως Δημήτρης Καπουράνης, επιβεβαιώνοντας τη φρεσκάδα του πνεύματός του. Δεν ξέρει. Γιατί ακόμα έχει πολλά να μάθει. Να ρουφήξει από τη ζωή. Δεν ξέρει, λέει, αλλά στα 28 ο Δημήτρης Καπουράνης έχει στο ενεργητικό του, ήδη, ένα σοβαρό σερί από ρόλους σε τηλεόραση, θέατρο και κινηματογράφο.

Έχει και την μπάντα του, τους Cosmonuts, στην οποία είναι frondman. Έχει και μια ιστορία μετανάστευσης, από την Αλβανία στην Ελλάδα, που σίγουρα τον βοήθησε να γνωρίσει περισσότερα για τη ζωή.

«Οι άνθρωποι δεν έχουν ρίζες, έχουν πόδια» λέει σαν νεαρός σοφός αλλά την ίδια στιγμή αναρωτιέται αν είναι δικό του αυτό ή το άκουσε από κάπου και του ταίριαζε. «Τι σημασία έχει» διαπιστώνει, «άλλωστε, δεν υπάρχει παρθενογένεση».

Και σαν Γεράσιμος (έτσι μας συστήθηκε) Παπαδάκης, ήρωας του «Ναυαγίου» στο Mega, από την ίδια ζωηρή ανησυχία για καλλιτεχνία διακατέχεται: «Θέλω να ταξιδέψω» λέει. «Μου αρέσει να φωτογραφίζω πρόσωπα, όταν σκέφτονται, να απαθανατίζω το βλέμμα τους».

Μπήκαμε στην χρονοκάψουλα και βρεθήκαμε πίσω, στο 1966, λίγο πριν ο Μάκης επιβιβαστεί στο μοιραίο πλοίο «Φοίνιξ».

Οι γονείς μου μοιράζονται τα πάντα μαζί μου. Έχουμε μια δυνατή σχέση. Σίγουρα, όμως, νιώθω ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα θέλω να πω διακρίνω μια ανησυχία, αλλά δεν ξέρω αν είναι της παρούσης – Μάκης

Μπήκαμε στην χρονοκάψουλα και βρεθήκαμε πίσω, στο 1966.

Μάκης Παπαδάκης: Για τη σχέση του με την οικογένειά του

Μπορώ να πω πως με ζορίζει το Πολυτεχνείο, που σπουδάζω, διότι έχω την ανάγκη να κατεβαίνω πολύ συχνά στα Χανιά. Προσπαθώ να κρατήσω την επαφή με τη σχολή μου πολύ ζεστή, αλλά θέλω ταυτόχρονα να πηγαίνω και στα Χανιά. Αγαπώ τους γονείς μου πάρα πολύ.

Μάκης Παπαδάκης: Για τα όνειρά του, τις αξίες του, τον έρωτα

Δεν νιώθω ότι περιορίζομαι κάπου. Θα ήθελα ίσως να ταξιδεύω πιο πολύ. Ναι, αυτό. Αν περιορίζομαι κάπου, μάλλον εκεί είναι. Στα ταξίδια. Ιδανικά θα ήθελα, ίσως, να είναι και η οικογένειά μου στην Αθήνα, είτε να είμαι εγώ μόνιμος στα Χανιά. Μπορεί να γίνει κι αυτό κάποτε.

Το πιο σημαντικό πράγμα για μένα στη ζωή είναι να μπορείς να δίνεις και να παίρνεις αγάπη. Εξίσου εύκολα.

Μια από τις βασικές αρχές μου, την οποία δε θα παραβίαζα ποτέ για κανέναν λόγο είναι να προδώσω την οικογένειά μου και τους φίλους μου.

Πιστεύω στην αγάπη. Πιστεύω στον έρωτα.

Μάκης Παπαδάκης: Για την ταραχή στην οικογένειά του

Οι γονείς μου μοιράζονται τα πάντα μαζί μου. Έχουμε μια δυνατή σχέση. Σίγουρα, όμως, νιώθω ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα θέλω να πω διακρίνω μια ανησυχία στους γονείς μου, αλλά δεν ξέρω αν είναι της παρούσης. Ξέρετε κάτι που δεν ξέρω, που δεν γνωρίζω; Είναι θέματα της οικογένειας αυτά, δεν ξέρω κατά πόσο νιώθω άνετος να τα αναπτύξουμε τώρα.

Μάκης Παπαδάκης: Για την κοπέλα που γνώρισε στο καράβι (Λίνα)

Την φωτογράφισα γιατί με τράβηξε το βλέμμα της, δεν ξέρω, σαν να έψαχνα κάτι. Μακάρι να τη συναντήσω ξανά, πιστεύω ότι θα την συναντήσω ξανά.

Μάκης Παπαδάκης: Για την αγάπη του με τη φωτογραφία

Η αλήθεια είναι ότι την έχω δανειστεί αυτή τη φωτογραφική μηχανή, αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να αποκτήσω μία δική μου. Μου αρέσει πάρα πολύ η φωτογραφία, κοστίζει βέβαια πολύ, αλλά… Μου αρέσει να τραβάω πρόσωπα. Δεν ξέρω, ίσως αυτό ψάχνω. Μάλλον μ’ αρέσουν πολύ τα μάτια των ανθρώπων όταν σκέφτονται, το βλέμμα. Καταλαβαίνεις πράγματα μέσα απ’ αυτό. Ξέρω ότι δεν είμαι επαγγελματίας φωτογράφος. Δεν ξέρω…

Μάκης Παπαδάκης: Για την κοπέλα που «κλέψανε» με τον φίλο του

Η Κατερινιώ; Μια χαρά. Αν το ήθελε; Ναι, ναι, ναι, μια χαρά. Με τον Στρατή θα περάσουν πολύ ωραία στην Αθήνα.

Μάκης Παπαδάκης: Για την επιστροφή του στην Αθήνα

Γυρίζω το συντομότερο δυνατόν, πίσω στην Αθήνα. Δυστυχώς. Μακάρι να μπορούσα να καθίσω κι άλλο στα Χανιά, αλλά έχω πολλή δουλειά στην Αθήνα.

Σαφώς και με νοιάζει η έννοια του ανήκειν. Είναι κάτι που πραγματικά με τρώει και με προβληματίζει, διότι νιώθω ότι δεν με κρατάει τίποτα πουθενά, στην πραγματικότητα, πέρα από τους φίλους μου. Αυτό από τη μία είναι απελευθερωτικό, από την άλλη είναι πρόβλημα – Δημήτρης

«Είμαι ερωτευμένος με τη δουλειά μου».

Δημήτρης Καπουράνης: Για το Πολυτεχνείο, στο οποίο φοιτούσε

Τι έγινε με το Πολυτεχνείο και γιατί το άφησα μια ανάσα πριν το πτυχίο; Αν με ζόρισε; Όχι, δεν με ζόρισε. Ωραία περνούσα. Δηλαδή είχα βρει αρκετό ενδιαφέρον στη σχολή. Απλώς με κέρδισε αυτό που πραγματικά ήθελα, το οποίο το καθυστερούσα για αρκετούς λόγους. Το θέατρο. Για ποιο λόγο το καθυστέρησα; Υπήρχαν αρκετοί κοινωνικοί λόγοι. Νομίζω ότι μοιάζει λίγο παράλογο κάποιος να θέλει να ασχοληθεί με κάτι τόσο αβέβαιο. Αλλά όταν δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο ή να ονειρευτείς τον εαυτό σου κάπου αλλού… τότε πώς αλλιώς γίνεται; Δηλαδή σκέφτηκα ότι θα φτάσω σε μια ηλικία, θα κάνω μια δουλειά όπου εντάξει… και μετά θα υπάρχει συνέχεια η απορία πώς το κάνω αυτό; Πώς θα ήταν αν είχα κάνει το άλλο; Οπότε νομίζω ότι είχα φτάσει σε ένα τέλμα.

Δημήτρης Καπουράνης: Για την απόφαση να γίνει ηθοποιός

Συνέβη στο τέταρτο έτος, σε μια δουλειά με τον Θοδωρή Παπαδουλάκη στην τηλεόραση, όπου συναναστράφηκα με σπουδαίους ηθοποιούς, με ανθρώπους που ακόμα θαυμάζω και είδα ότι δεν είναι καθόλου ανέφικτο, δηλαδή συμβαίνει. Μπορεί να συμβεί εύκολα. Δεν χρειάζεται κάποια τρελή διαδικασία. Και κάπως έτσι, εύκολα, πήρα την απόφαση. Δηλαδή όσο δυσκολεύτηκα να μπω στη διαδικασία, να βάλω τον εαυτό μου σε θέση να καταλάβει ότι μπορεί να το κάνει, ότι δεν είναι τόσο δύσκολο, άλλο τόσο εύκολα έγινε…

Δημήτρης Καπουράνης: Για την αποφοίτηση από το Εθνικό μέσα στο πρώτο λοκντάουν

Τελείωσα το Εθνικό, μέσα στο πρώτο λοκντάουν. Ουσιαστικά το 2020. Εντάξει, είχα στεναχωρηθεί που το τελευταίο έτος δεν το βίωνα έτσι όπως το είχα φανταστεί. Είχα οραματιστεί να το περνάμε μέσα στη σχολή όλη τη χρονιά και κάπως η καραντίνα μας έκοψε. Δηλαδή φάγαμε ένα τρίμηνο από το σπίτι μας. Προσπάθησα να το δω σαν διακοπές, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτή τη στιγμή κάνουμε μάθημα. Έτσι έλεγα στον εαυτό μου τώρα αυτό είναι διακοπές και θα ξεκινήσει κάποια στιγμή η σχολή.

Εντάξει, ήταν ζόρικα φαντάζομαι για όλους, αλλά υπήρχαν και ωραίες στιγμές, βγαίναμε πολύ έξω, είχαμε δραστηριότητες που προφανώς δεν θα είχαμε τον χρόνο να τις κάνουμε εκτός καραντίνας. Πηγαίναμε πολύ για τρέξιμο, καθόμασταν σε πολλές ταράτσες, πολύ συχνά. Τότε έμενα στην Κυψέλη. Μέσα στη δυσκολία και μέσα στον εγκλεισμό υπήρχαν στιγμές πολύ όμορφες.

Δημήτρης Καπουράνης: Για την τηλεόραση και το θέατρο αμέσως μετά τη σχολή

Έπαιξα για τρία χρόνια στη σήριαλ της ΕΡΤ, «Τα καλύτερά μας χρόνια». Ήταν μια πολύ όμορφη συγκυρία. Φέτος, είμαι σε δύο παραστάσεις, στο «Μια άλλη Θήβα» στο θέατρο του Νέου Κόσμου και στον «Βέρθερος ή έκανα ότι καλύτερο μπορούσα», στο θέατρο Σφενδόνη με την ομάδα μας, 400 lbs. Είναι διαφορετικοί αυτοί οι ρόλοι μεταξύ τους, σίγουρα διαπραγματεύονται άλλα πράγματα.

Στο «Μια Άλλη Θήβα» ο προβληματισμός είναι γύρω από την ταυτότητα του άντρα στη σημερινή κοινωνία Δηλαδή η ανδρική φύση είναι κύριο θέμα της παράστασης και οι σχέσεις πατέρα γιου. Κάτι που διαπραγματεύομαι και στο «Ναυάγιο».

Είναι ένα θέμα που προφανώς και με ενδιαφέρει. Νομίζω ότι θα τρωγόμαστε συνέχεια γύρω από αυτό το θέμα.

Δημήτρης Καπουράνης: Για τις πρώτες αναμνήσεις από την Αλβανία

Γεννήθηκα στην Αλβανία, οι γονείς μου ήρθαν στην Ελλάδα και εγώ μεγάλωσα κάποια χρόνια με τους παππούδες μου. Και κάποια στιγμή, στη συνέχεια, με φέρανε στα Χανιά.

Η πρώτη εικόνα που έχω από την Αλβανία, όσο ανατρέχω πίσω στο μνημονικό μου, θυμάμαι τότε που είχαν ξεσπάσει τα εμφύλια επεισόδια, τα επεισόδια με τις πυραμίδες και το σκάνδαλο στην Αλβανία. Θυμάμαι δηλαδή από το χωριό μου να ακούω πυροβολισμούς να πέφτουν.

Μπάικα (Baikaj) λέγεται το χωριό μου. Είναι κοντά στους Αγίους Σαράντα, ανάμεσα στο Δέλβινο, τους Αγίους Σαράντα. Αργότερα, μετεγκαταστάθηκε το χωριό για πρακτικούς λόγους φαντάζομαι δεν ξέρω…

Δημήτρης Καπουράνης: Για την έννοια του ανήκειν

Ναι, όντως είχα πει σε μια παλαιότερη συνέντευξή μου ότι «οι άνθρωποι δεν έχουν ρίζες, έχουν πόδια». Ναι, δεν ξέρω τώρα αυτό το άκουσα κάπου, αλλά θα μου πεις παρθενογένεση δεν υπάρχει.

Νομίζω ότι είναι ελπιδοφόρα αυτή η σκέψη. Μ’ αρέσει να το σκέφτομαι έτσι. Μου δίνει ελευθερία.

Γιατί είναι αλήθεια, ότι έχουμε τα ποδαράκια μας, έχουμε την καρδούλα μας, αυτά που θέλουμε. Μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε, όποτε θέλουμε.

Σαφώς και με νοιάζει η έννοια του ανήκειν. Είναι κάτι που πραγματικά με τρώει και με προβληματίζει, διότι νιώθω ότι δεν με κρατάει τίποτα πουθενά, στην πραγματικότητα, πέρα από τους φίλους μου. Αυτό από τη μία είναι απελευθερωτικό, από την άλλη είναι πρόβλημα.

Θέλω να πω ότι δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει το ότι δεν με κρατάει τίποτα. Τίποτα πουθενά, δηλαδή. Δεν μου είναι τίποτα να φύγω από δω. Δεν μου ήταν τίποτα, πραγματικά, να φύγω από τα Χανιά, δεν ξέρω. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι απελευθερωτικό. Εν τέλει φανταζόμουν τον εαυτό μου κάποια στιγμή να επιστρέφω στα Χανιά κάποιους μήνες, ας πούμε να βρω εκεί μια ηρεμία. Σίγουρα, θα ήθελα να είμαι λίγο πιο έξω από την πόλη.

Πολλή δουλειά, πολλή δουλειά. Το ταλέντο αυτό δεν είναι, άλλωστε; Πολλή δουλειά και επιμονή σε αυτό που θες και σε αυτό που είσαι – Δημήτρης

Δημήτρης Καπουράνης: Για την πρώτη του επαφή με τον κινηματογράφο

Αυτό ήταν και το θέμα της ταινίας «Pendulus» του Δημήτρη Γκότση, στην οποία πρωταγωνίστησα, το 2022. Ήταν ακριβώς αυτό το θέμα της διπλής ταυτότητας. Αυτού του μετεωρισμού, ας το πούμε πιο σωστά.

Αν ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή; Τον καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω το χαρακτήρα. Καταλαβαίνω αυτήν την όχι ακριβώς διττή ταυτότητα –έτσι συνήθως το διαβάζουμε, αλλά είναι κάτι άλλο.. Η φύση μου, η οικογένειά μου, μου λέει ότι εγώ ανήκω κάπου, αλλά το σώμα μου και οι φίλοι μου αντιστέκονται σε αυτό.

Δηλαδή, όλη η οικογένεια σου μαρτυρά ότι εσύ είσαι αυτό, αλλά εσύ δε το θέλεις αυτό… Οι άνθρωποι μπορούμε να επιλέγουμε την ταυτότητά μας και πρέπει να την επιλέγουμε. Και προφανώς υπάρχει σύγκρουση.

Αν μπορούμε να γίνουμε ότι θέλουμε ή όλα είναι τυχαία, τελικά; Δεν ξέρω… Εδώ τώρα κοντράρονται δύο ρεύματα. Νομίζω ότι μπορούμε να γίνουμε ότι θέλουμε.

Δημήτρης Καπουράνης: Για την τρέλα της δημιουργίας

Με το χέρι στην καρδιά τι θα διάλεγα; Θέατρο, τηλεόραση, σινεμά, μουσική; Όλα μαζί. Μου αρέσει πάρα πολύ δουλειά μου. Είμαι ερωτευμένος με τη δουλειά μου. Είμαι ερωτευμένος με το θέατρο, με το σινεμά. Με τη μουσική.

Δημήτρης Καπουράνης: Για την εποχή της κατακερματισμένης πληροφόρησης

Πόσο εύκολο είναι κάποιος πραγματικά να ξεχωρίσει και να διαπρέψει την εποχή της κατακερματισμένης πληροφορίας, της υστερικής πληροφόρησης; Δεν ξέρω… Θέλω να πω πάντα έτσι δεν ήταν; Πόσο εύκολο ήταν κάποιος να ξεχωρίσει; Πάντα αυτό δεν ήταν το πρόβλημα;

Έχουμε όλα τα εργαλεία να εκφραστούμε με τον τρόπο που θέλουμε και να υπάρχουμε και σε αυτόν τον κόσμο, των σόσιαλ μίντια, με τον τρόπο που θέλουμε. Δηλαδή, νομίζω ότι υπάρχει ο τρόπος και υπάρχει και ο χώρος να φτιάξεις την περσόνα που θες, να φτιάξεις τον κόσμο που θες.

Δημήτρης Καπουράνης: Για τη γενιά του

Αν είναι μια τυχερή γενιά; Δεν ξέρω αλήθεια δεν ξέρω. Δηλαδή θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό σε κάποια θέματα, αλλά για ολόκληρη τη γενιά μου…

Δημήτρης Καπουράνης: Για το ταλέντο εναντίον της πολλής δουλειάς  

Πολλή δουλειά, πολλή δουλειά. Το ταλέντο αυτό δεν είναι, άλλωστε; Πολλή δουλειά και επιμονή σε αυτό που θες και σε αυτό που είσαι.

*Ευχαριστούμε το Yayu Coffee –Εμμανουήλ Μπενάκη 40, Αθήνα