Μπάρμπρα Στρέιζαντ: «Ο Μάρλον Μπράντο μου έκανε πρόταση με τη σύζυγό του στο δίπλα δωμάτιο»

Για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της -από τις εμφανίσεις της σε νυχτερινά κέντρα όταν ήταν 18 ετών μέχρι τις μεγάλες ταινίες της- η Μπάρμπρα Στρέιζαντ έκανε το δικό της. Στην αρχή επειδή δεν υπήρχε κανείς άλλος να το κάνει, και στη συνέχεια επειδή κανείς δεν μπορούσε να το κάνει καλύτερα. Στην αυτοβιογραφία της, My Name Is Barbra, που κυκλοφορεί στις 7 Νοεμβρίου, διηγείται την ιστορία της κινηματογραφικής της δοκιμής για το Funny Girl (Ένα αστείο κορίτσι).

Οι άνθρωποι του μακιγιάζ ήρθαν να την αναλάβουν και εκείνη σκέφτηκε: «Υπέροχα, αυτοί είναι οι ειδικοί. Ας δούμε τι μπορούν να κάνουν». Αλλά δεν της άρεσε το αποτέλεσμα. «Είπα, «σας ευχαριστώ πολύ»», γράφει η Στρέιζαντ, «αλλά μετά ρώτησα, «Θα ήταν εντάξει αν κάναμε και ένα τεστ έχοντας κάνει εγώ το μακιγιάζ μου;». Το στούντιο είπε, ‘ωραία’».

Photo: Wikimedia Commons

Άφησε τα νύχια της μακριά κι έγινε σούπερ νόβα 

Το My Name Is Barbra αποτελείται από 992 σελίδες εκπληκτικής ειλικρίνειας και αυτοκριτικής, μεγάλων παρενθέσεων (συμπεριλαμβανομένου ενός τρέχοντος αποσπάσματος για το πόσο της αρέσει να πηγαίνει στον οδοντίατρο), εγκυκλοπαιδικής ανάκλησης των ρούχων επί σκηνής και αυστηρών αναλύσεων των ταινιών της, πολλές από τις οποίες ξαναείδε για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες.

Το 1984, η Τζάκι Ωνάση, τότε εκδότρια στο Doubleday, κάλεσε την 81χρονη σήμερα Στρέιζαντ να γράψει απομνημονεύματα. Εκείνη απέρριψε την προσφορά: «Ειλικρινά, σκέφτηκα ότι στα 42 μου ήμουν πολύ νέα, με πολύ περισσότερη δουλειά ακόμα μπροστά μου». (Δεν είχε άδικο, αλλά για όσους κρατούν λογαριασμό, είχε ήδη κερδίσει ένα τιμητικό Tony, δύο Όσκαρ, ένα Emmy και επτά Grammy).

Παρόλα αυτά, άρχισε να κρατάει σημειώσεις και το 1999 άρχισε να κρατάει ημερολόγιο, χειρόγραφα. «Ποτέ δεν έμαθα να δακτυλογραφώ», λέει, μια πράξη προκλητικής συμπεριφοράς απέναντι στη μητέρα της, η οποία ήθελε να ακολουθήσει καριέρα στη σχολική διοίκηση, ώστε να έχει τα καλοκαίρια ελεύθερα. Αντ’ αυτού, η Στρέιζαντ άφησε μακριά τα νύχια της, αποκλείοντας τη γραμματειακή εργασία, και έγινε σούπερ νόβα.

«Κανείς στο γυμνάσιο δεν εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα από τη φωνή μου», γράφει, «ούτε κι εγώ».

Το My Name Is Barbra αποτελείται από 992 σελίδες.

«Λοιπόν, αυτός είναι ο Μάρλον Μπράντο»

«Η φωνή της Στρέιζαντ είναι ένα όνειρο – προφέρει με ακρίβεια αλλά ποτέ δεν ακούγεται θεατρική» γράφει η Radhika Jones στο Vanity Fair καταγράφοντας την εμπειρία της με την σταρ.

«Είμαι από το Μπρούκλιν, δεν είμαι καμία φοιτήτρια Αγγλικών» ξεκαθαρίζει η Στρέιζαντ.

Στο κεφάλαιο με τίτλο «Brando» ανακαλύπτουμε όχι μόνο ότι ο Μάρλον Μπράντο έκανε πρόταση στη Στρέιζαντ σε ένα πάρτι το 1966 (είπε: «Θα ήθελα να σε γ@μήσω», με τη σύζυγό του στο διπλανό δωμάτιο) και ότι εκείνη τον απέρριψε, αλλά έγιναν φίλοι μιας ζωής και τηλεφωνικοί φίλοι, αλλά και ότι το αγαπημένο της παγωτό είναι το McConnell’s Brazilian Coffee στη Σάντα Μπάρμπαρα, το οποίο είναι τόσο καλό που μερικές φορές αυτή και ο Jim (αυτός είναι ο James Brolin) θα οδηγήσουν μέχρι εκεί μόνο και μόνο για να το πάρουν -ω, και μπορείτε να πιστέψετε ότι αφού ο Μπράντο είδε την ταινία Funny Girl τηλεφώνησε στην Μπάρμπρα για να κάνει αυτή την κριτική: «Ήσουν πολύ καλή, αλλά τρέχεις αστεία».

«Παρατηρώ ότι αυτό είναι ένα από τα πιο άγρια κεφάλαια που έχω συναντήσει ποτέ στη λογοτεχνία, κι εκείνη λέει: «Λοιπόν, αυτός είναι ο Μάρλον Μπράντο!»» συνεχίζει η Radhika Jones.

Δείτε το βίντεο με τα φλερτ της Στρέιζαντ 

Η απώλεια και η επιμονή υπήρξαν οι δίδυμες κινητήριες δυνάμεις της καριέρας της

Ο πατέρας της πέθανε όταν εκείνη ήταν 15 μηνών. Τη μητέρα της, η οποία είχε όμορφη φωνή αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ επαγγελματικά με το τραγούδι, ήταν αδύνατο να την ευχαριστήσει κανείς. Σε ηλικία 13 ετών, η Μπάρμπαρα (θα γινόταν Μπάρμπρα πέντε χρόνια αργότερα, ως μοναδικότητα) ήξερε ότι ήθελε να γίνει διάσημη ηθοποιός.

Η μουσική δεν ήταν στο ραντάρ της: «Κανείς στο γυμνάσιο δεν εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα από τη φωνή μου», γράφει, «ούτε κι εγώ». Παρ’ όλα αυτά, καθώς έκανε δουλειές του ποδαριού (γέμιζε φακέλους, ήταν ταξιθέτρια σε θέατρα) για να χρηματοδοτήσει τις σπουδές της στην υποκριτική μετά την αποφοίτησή της, το τραγούδι ήταν αυτό που της έδωσε την πρώτη μεγάλη ευκαιρία. Συγκεκριμένα το τραγούδι «A Sleepin’ Bee», το οποίο τραγούδησε σε έναν διαγωνισμό ταλέντων. Κέρδισε, ανοίγοντας το δρόμο για την πρώτη της επαγγελματική δέσμευση, σε ηλικία 18 ετών: Ένα συμβόλαιο δύο εβδομάδων σε ένα κλαμπ στην Eighth Street που ονομαζόταν Bon Soir.

Ήταν μια άμεση επιτυχία, αλλά για τη Στρέιζαντ, η επιτυχία δεν καταγράφηκε ως τέτοια. «Δεν είχα πάει ποτέ σε νυχτερινό κέντρο μέχρι που τραγούδησα σε ένα», γράφει. «Τι κάνω εδώ; Υποτίθεται ότι έπρεπε να βρίσκομαι στη σκηνή και να παίζω την Ιουλιέτα».

«Η μόνη φορά που αναφέρεται στη δική της διασημότητα στη συζήτησή μας -την αναφέρει ως πηγή αστείρευτης χαράς, εννοώ- είναι όταν τη ρωτάω πώς έφτασε να έχει ένα τριαντάφυλλο που πήρε το όνομά της. «Επειδή είμαι διάσημη!» αναφωνεί» περιγράφει η Radhika Jones.

Μοναδική φωνή 

«Η μόνη φορά που αναφέρεται στη δική της διασημότητα στη συζήτησή μας -την αναφέρει ως πηγή αστείρευτης χαράς, εννοώ- είναι όταν τη ρωτάω πώς έφτασε να έχει ένα τριαντάφυλλο που πήρε το όνομά της. «Επειδή είμαι διάσημη!» αναφωνεί»

Όλα τα ονόματα στην ατζέντα της

Πράγματι, έγινε διάσημη τόσο νωρίς και παρέμεινε διάσημη τόσο πολύ, ώστε κατά τη διάρκεια των επτά δεκαετιών της στον χώρο του θεάματος, γνώρισε, συνεργάστηκε ή διασταυρώθηκε με οποιονδήποτε τρόπο με σχεδόν όλους. Πρόεδροι; Έχει τραγουδήσει για τους αρχηγούς των Δημοκρατικών μέχρι τον John F. Kennedy. Πρωθυπουργούς; Έβγαινε με τον Pierre Trudeau όταν εκείνη ήταν 27 ετών και εκείνος 50 (τον περιγράφει ως «έναν κομψό άνδρα που ήταν ακόμα αρκετά ελεύθερο πνεύμα ώστε να φοράει σανδάλια στο Κοινοβούλιο»). Ερωμένους του Χόλιγουντ; Ράιαν Ο’Νιλ και Ντον Τζόνσον. Νομπελίστες; Ο Bob Dylan της έγραψε κάποτε ένα γράμμα στο οποίο την αποκαλούσε την αγαπημένη του σταρ.

Όσον αφορά την ιστορία προέλευσης του σκηνικού της φόβου: Με τον Τσάπλιν (τον γιο του Τσάρλι), είχαν αυτό που η ίδια αναφέρει ως «φλερτ», αλλά ένιωσε ενοχές (ήταν παντρεμένη με τον Elliott Gould εκείνη την εποχή) και το σταμάτησε. Ο Τσάπλιν θύμωσε. Στη σκηνή, κάθε βράδυ, άρχισε να την βρίζει και να την κοροϊδεύει, τόσο αθόρυβα που κανείς άλλος εκτός από τη Στρέιζαντ δεν μπορούσε να τον ακούσει. Ο συμπρωταγωνιστής της είχε γίνει η νέμεσή της. Αυτό την έκανε να αρρωσταίνει σωματικά και της τάραζε την αυτοσυγκέντρωση. Συνέχισε με την υπόλοιπη παραγωγή και τήρησε τη δέσμευσή της να ανοίξει την παράσταση στο Λονδίνο. Αλλά δεν ξαναέκανε ποτέ το Μπρόντγουεϊ.

To trailer του The Way We Were 

Κεφάλαιο, Ρόμπερτ Ρέντφορντ

«Η Στρέιζαντ βγάζει από το φάκελό της ένα τυπωμένο έγγραφο, περίπου δώδεκα σελίδων – το treatment για μια μη ολοκληρωμένη συνέχεια που έγραψε για το The Way We Were (Τα καλύτερά μας χρόνια)» συνεχίζει η Radhika Jones.

Το κλασικό ρομάντζο, στο οποίο πρωταγωνιστεί με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, το 1973, θα επανακυκλοφορήσει αυτό το φθινόπωρο, με δύο σκηνές που η Στρέιζαντ αποκατέστησε, έχοντας τις διατηρήσει σε ένα προσωπικό θησαυροφυλάκιο για 50 χρόνια, επειδή είχε τόση σημασία για εκείνη. Διαβάζει δυνατά, σε ρόλο αφηγητή.

Η Στρέιζαντ σταματά. Δεν είναι ευχαριστημένη με αυτό που ακολουθεί – «Ουάου, πρέπει να το ξαναδούμε αυτό». Στην πρωτότυπη ταινία, την οποία σκηνοθέτησε ο Σίντνεϊ Πόλακ, η διάνοια νίκησε το πάθος. Στη συνέχεια, λέει η Στρέιζαντ, το πάθος έχει τη νίκη του. Οι αναταραχές του ’68 δημιουργούν μια οικογένεια από την Katie, τον Hubbell και την έφηβη κόρη που δεν είχε γνωρίσει ποτέ.

«Ο Σίντνεϊ και εγώ προσπαθούσαμε να κάνουμε τη συνέχεια για τουλάχιστον 20 χρόνια. Ο Ρέντφορντ δεν ήθελε ποτέ να κάνει τη συνέχεια», λέει. Ο Arthur Laurents και ο David Rayfiel, οι οποίοι ήταν σεναριογράφοι στο The Way We Were, έκαναν και οι δύο μια προσπάθεια. Το ίδιο έκανε και κάποιος άλλος του οποίου το όνομα δεν θυμάται. «Κανείς τους δεν ήταν καλός», μου λέει. Έτσι το έκανε μόνη της. Αλλά τώρα, φοβάται ότι είναι πολύ αργά. Δεν θα μπορούσε να αντέξει κανέναν άλλον να παίζει αυτούς τους χαρακτήρες. Έπρεπε να είναι αυτή και ο Μπομπ.

«Θα τηλεφωνήσω στον Ρέντφορντ για να δω τι σκέφτεται» καταλήγει η Στρέιζαντ.

*Με στοιχεία από vanityfair.com