Μαίρη Μαίρη

Εχω μεγαλώσει με τα «ιερά και τα όσια», τους θρύλους και τα τοτέμ της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Τη Βουγιουκλάκη και την Καρέζη, τον Δαλιανίδη και τον Δημόπουλο, τον Φλερύ που χορογραφούσε τα όνειρα των ηρώων του, τα μίνι της Λάσκαρη και τα μπικίνι της Καραγιάννη, τα τσιλιμπουρδίσματα του Βουτσά και τις κοφτές ματιές του Γεωργίτση, τη μαγκιά της Χρονοπούλου, τα μπουρδουκλώματα της Βλαχοπούλου και τις φάπες στον Τζαννετάκο.

Ονειρευόμουν πως, όταν θα μεγάλωνα, θα συμμετείχα σε συγκροτήματα όπως εκείνο στο «Κάτι να καίει», θα τραγουδούσα το «Crazy Girl», θα με ερωτευόταν κάποιος σαν τον Νέγκα ή τον Ντούζο και θα έκανα ό,τι ήθελα τον μπαμπά μου που θα ήταν όμως ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, άντε ο Ντίνος Ηλιόπουλος.

Και μετά μεγάλωσα και ουδέν από τα παραπάνω συνέβη. Εμειναν όμως οι αναφορές στο σύμπαν της Φίνος Φιλμ, του δικού μας Χόλιγουντ ή της δικής μας Marvel σε ό,τι αφορά τη δημιουργία ηρώων.

Ενα σύμπαν που έκλεισε την πόρτα του προχθές με την αποδημία της Μαίρης Χρονοπούλου (οι αγαπημένοι μας Μάρω Κοντού και Γιώργος Κωνσταντίνου ή ο Γιάννης Βογιατζής ήταν και είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί όχι όμως τόσο «ξεσηκωτικοί» όσο αυτοί που προανέφερα).

Ενα πλάσμα που δεν έμπαινε σε νόρμες, που δεν την ενδιέφερε αν και σε ποιους θα έκανε καλή εντύπωση

Ποια γυναίκα εκείνη την εποχή, θα είχε τα κότσια να τραγουδήσει «Του αγοριού απέναντι πείτε του πως πεθαίνω»

Οταν την Παρασκευή έμαθα για τον θάνατό της, αναδύθηκε από τα βάθη της μνήμης μου μια πληροφορία που δεν ξέρω πώς έχει διασωθεί εδώ και πάνω από μισό αιώνα και ύστερα από χιλιάδες delete που έχει κάνει, αυτόματα, ο εγκέφαλός μου. Ηταν η εποχή, στο Δημοτικό ακόμη, που ξεκοκκάλιζα ό,τι περιοδικό έπεφτε στα χέρια μου.

Σε κάποιο λοιπόν από τα «έντυπα πρωινάδικα» εκείνης της εποχής, διάβασα ότι η Μαίρη Χρονοπούλου είχε πάει με την παρέα της σε μια ταβέρνα κάπου στην Αττική και επειδή η σκορδαλιά που παρήγγειλαν δεν έχει μέσα κοπανισμένο καρύδι που της άρεσε, πήγε στην κουζίνα του καταστήματος, κοπάνισε η ίδια καρύδι στο γουδί και το πρόσθεσε.

Δεν ξέρω γιατί με είχε ενθουσιάσει και με είχε συνεπάρει τόσο αυτή η καθ’ όλα άχρηστη πληροφορία. Υποθέτω ωστόσο επειδή ήταν ενδεικτική της αντισυμβατικότητας της Χρονοπούλου κι ας μην ήξερα τότε τη λέξη. Αυτό το στοιχείο δηλαδή που χαρακτήριζε και τους περισσότερους ή, τέλος πάντων, τους πιο αναγνωρίσιμους ρόλους της τελευταίας σταρ του ελληνικού κινηματογράφου.

Αυτό ακριβώς έκανε η «βιομηχανία ονείρων» της Φίνος Φιλμ. Δημιουργούσε ήρωες που τα χαρακτηριστικά τους υπερέβαιναν το «πανί» της μεγάλης οθόνης. Η Χρονοπούλου ήταν το μαγκάκι, το «αντράκι» που την έπεφτε στα ωραία αγόρια (κούγκαρ θα τη λέγαμε με τη σημερινή ορολογία), η Βλαχοπούλου η καταφερτζού, η Καραγιάννη η τσαχπίνα, η Λάσκαρη η μοιραία, η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη, υπεράνω όλων, ο εαυτός τους.

Η Χρονοπούλου όμως αυτό, περίπου, ήταν και στη ζωή. Ενα πλάσμα που δεν έμπαινε σε νόρμες, που δεν την ενδιέφερε αν και σε ποιους θα έκανε καλή εντύπωση, που είχε πολλές ιστορίες να διηγηθεί και ακόμη περισσότερες συμβουλές να δώσει περί «γκομενικών».

Μια εποχή κάναμε παρέα. Θυμάμαι ένα βράδυ που μαζευτήκαμε στο σπίτι της στην Παιανία για να μας πει μία φίλη της το φλιτζάνι αλλά διαπίστωσε ότι της είχε τελειώσει ο ελληνικός και βγήκαμε στα καφενεία της περιοχής να ζητιανεύουμε λίγο καφέ για να μην πάει στράφι η βραδιά.

Επίσης, της χρωστάω μια όχι και τόσο καλή αλλά απολαυστική συνήθεια. Να κοιμάμαι με ένα βαζάκι γλυκό του κουταλιού πλάι μου, αχρείαστο να ‘ναι.

Η Μελίνα Μερκούρη επισκέπτεται τις φίλες της στα γυρίσματα στα Κόκκινα Φανάρια

Η Μαίρη και η Μελίνα

Η Χρονοπούλου υπήρξε, ως προς τη φιγούρα της, ό,τι πιο κοντινό στη Μελίνα Μερκούρη. Η θηλυκότητά της εκφραζόταν μέσα από την ανδρική της πλευρά, μπορούσε να δείχνει μεγαλοαστή αλλά να είναι, συγχρόνως, και ρεμπέτισσα, φορούσε σακάκια σε μια εποχή που δεν ήταν fashion statement, δεν την είδαμε ποτέ με μακριά μαλλιά, δεν υπήρξε και ούτε μπορούσε να παίξει καν τη «γατούλα» ή την, απλά, χαριτωμένη.

Σημειολογικά, ακόμη και το πιο διάσημο, κινηματογραφικό φουστάνι της, το μαύρο με τη λοξή «μαχαιριά», παραπέμπει στο αντίστοιχο με την ίσια «μαχαιριά» που φορούσε η Μελίνα στο «Ποτέ την Κυριακή».

Έντυπη έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»