Τρεις νέοι Παλαιστίνιοι αφηγούνται: Στη Γάζα δεν ζεις απλώς παλεύεις να επιβιώσεις

Το μόνο που έχει απομείνει σε πολλούς και πολλές Παλαιστίνιους/ες, είναι η δυστυχία και ο πόνος. Τη ζωή σαν «Ελεύθερος Πολιορκημένος» αφηγούνται τρεις Παλαιστίνιοι. Η αφήγησή τους γράφτηκε το 2022 αλλά σε συνθήκες πολέμου εδώ και πολλά χρόνια αποδεικνύεται ότι δεν έχει σημασία το πέρασμα του χρόνου.

Από το 2007, η Παλαιστίνη έχει τεθεί υπό χερσαίο, εναέριο και θαλάσσιο αποκλεισμό από το Ισραήλ. Το Ισραήλ ασκεί έλεγχο στον εναέριο χώρο και τα χωρικά ύδατα της Γάζας, καθώς και σε δύο από τα τρία συνοριακά σημεία διέλευσης- το τρίτο ελέγχεται από την Αίγυπτο. Το ισραηλινό κράτος έχει θέσει αυστηρούς περιορισμούς όχι μόνο στην κυκλοφορία των Παλαιστινίων μέσα και έξω από τη Γάζα, αλλά και στα εμπορεύματα, στο πλαίσιο ενός αποκλεισμού για τον οποίο οι αρμόδιοι έχουν από καιρό προειδοποιήσει ότι παραβιάζει το διεθνές δίκαιο.

Η ισραηλινή πολιορκία της Γάζας είχε ολέθριες επιπτώσεις στον πληθυσμό της. Περισσότεροι από τους μισούς Παλαιστίνιους στη Γάζα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το 80% βασίζεται στην ανθρωπιστική βοήθεια και το 64% υποφέρει από επισιτιστική ανασφάλεια καθώς και το 97% του νερού δεν είναι πόσιμο.

Κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να ζει έτσι

Η Rana Shubair, μητέρα τριδύμων, λέει ότι η μητρότητα στη Γάζα είναι μια δοκιμασία από μόνη της.

«Ο πόλεμος και ο θάνατος έχουν κυριεύσει το μυαλό των παιδιών μου. Από μικρή ηλικία άρχισαν να κάνουν ερωτήσεις για τα αεροπλάνα και τις εκρήξεις που άκουγαν (…) Κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να ζεί έτσι».

Τα παιδιά της πλέον είναι έφηβα και το μόνο που έχουν γνωρίσει είναι μια ζωή που χαρακτηρίζεται από βία και πόνο. «Έχουν γίνει μάρτυρες όλων των επιθέσεων, μικρών και μεγάλων. Δεν μπορώ πλέον να τους λέω ψέματα ή να τους πω πότε θα τελειώσει», λέει.

Photo: REUTERS/Mohammed Salem

Τρεις Παλαιστίνιοι αφηγούνται

YARA EID, 22, GAZA CITY 

«Πραγματικά δεν πίστευα ότι θα επιβιώσω από τον τελευταίο βομβαρδισμό. Κάθε φορά είναι πιο δύσκολη από την προηγούμενη. Μετά τους βομβαρδισμούς, πάντα αρρωσταίνω τόσο πολύ σωματικά -και ψυχικά- που το σώμα μου καταρρέει εντελώς και δεν μπορώ καν να φάω. Αυτό που είδα μετά την ισραηλινή επίθεση του 2014 εξακολουθεί να με σημαδεύει. Αυτή τη φορά, νόμιζα ότι ήρθε το τέλος μου. Φοβόμουν ότι οι κρίσεις πανικού και η μετατραυματική διαταραχή μου θα πυροδοτούνταν ξανά».

Τόσες γενιές λαχταρούν να βιώσουν τις απλές χαρές που προσφέρονται τόσο εύκολα στον έξω κόσμο – για παράδειγμα, να πάνε στο μουσείο ή να πάνε στον κινηματογράφο

«Αυτό που είναι τόσο σπαρακτικό στη Γάζα είναι ότι κυριολεκτικά ο καθένας μπορεί να σκοτωθεί ανά πάσα στιγμή. Κανείς δεν είναι ασφαλής. Δεν υπάρχουν καταφύγια, ούτε προειδοποιητικές σειρήνες, ούτε τίποτα. Σε όλη την περιοχή, το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο. Ακόμη και τώρα, καθώς κοιτάζω γύρω μου, υπάρχει παντού ένα έντονο αίσθημα θλίψης και αδυναμίας. Όλοι αναμένεται να επιστρέψουν στις κανονικές τους ζωές, αλλά για ποιες ζωές μιλάμε; Αν θέλουμε απλά να πιούμε νερό, πρέπει να ταξιδέψουμε για να πάρουμε καθαρό πόσιμο νερό από ένα πηγάδι. Και μερικές φορές αυτό δεν είναι καν εφικτό γιατί υπάρχει έλλειψη».

Photo: Reuters

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο οδυνηρή είναι η κατοχική ζωή. Ήμουν μακριά από τη Γάζα και σπούδαζα στο πλαίσιο μιας υποτροφίας όταν ξεκίνησε η επίθεση του 2021. Είχα φύγει για έξι χρόνια και δεν μπορούσα να επιστρέψω, επειδή η Γάζα βρίσκεται υπό αποκλεισμό και η μετακίνηση των ανθρώπων στην περιοχή είναι υπό περιορισμό. Η γειτονιά μου χτυπήθηκε και δεν είχα καμία επαφή με κανέναν από την οικογένειά μου για κάποιο χρονικό διάστημα. Νόμιζα ότι ήταν όλοι νεκροί. Ευτυχώς επέζησαν από εκείνο τον βομβαρδισμό, αλλά ο πατέρας μου αρρώστησε λίγο καιρό μετά και δεν μπορούσα να τον επισκεφθώ για έξι χρόνια λόγω του αποκλεισμού. Πέθανε λίγο αργότερα και κατάφερα να τον δω μόλις έξι μήνες πριν πεθάνει. Μου στέρησαν τον πατέρα μου για έξι χρόνια».

Φοβόσουν συνεχώς ότι μια από αυτές τις βόμβες θα μπορούσε να σκοτώσει κάποιον που αγαπάς και η ζωή σου γίνει ακόμα μεγαλύτερη κόλαση

ISSAM ADWAN, 29, RAFAH, SOUTHERN GAZA

«Ήταν κτηνώδες να βλέπεις τη σφαγή, να ακούς τις βόμβες να πέφτουν παντού και τα ουρλιαχτά. Φοβόσουν συνεχώς ότι μια από αυτές τις βόμβες θα μπορούσε να σκοτώσει κάποιον που αγαπάς και η ζωή σου γίνει ακόμα μεγαλύτερη κόλαση. Δεν μπορώ να εξηγήσω τον ψυχικό αντίκτυπο που προκαλεί. Πολλοί από εμάς υποφέρουν ήδη από αναδρομές και άγχος από το παρελθόν. Κάνω ψυχοθεραπεία τα τελευταία πέντε χρόνια, και ειδικά μετά τη σφαγή της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής το 2018 στα σύνορα, όπου δολοφονήθηκε ένας από τους καλύτερους μου φίλους. Είμαι βέβαιος ότι, όπως και εγώ, πάρα πολλοί από τους πολίτες της Λωρίδας της Γάζας υποφέρουν από σοβαρές καταστάσεις μετατραυματικού στρες, κατάθλιψη και αντιμετωπίζουν τάσσεις αυτοκτονίας.

«Ο ψυχολόγος μου, μου είπε ότι υποτροπιάζω ψυχικά και ότι το τραύμα παίζει καθοριστικό ρόλο. Παρόλο που εργάζομαι ως δημοσιογράφος στην περιοχή για περισσότερα από 10 χρόνια και έχω εκτεθεί σε τόσα πολλά, εξακολουθώ να μην μπορώ να επεξεργαστώ το γεγονός ότι κάθε φορά βλέπω τόσες πολλές γυναίκες και παιδιά να δολοφονούνται με αυτόν τον τρόπο».

Όταν βρίσκεσαι στη Γάζα δεν ζεις, επιβιώνεις μόνο και έχω συνειδητοποιήσει ότι η διεθνής κοινότητα έχει κανονικοποιήσει τα δεινά μας

MALA MATAR, 22, AL-RIMAL, GAZA CITY

«Ήμουν σχεδόν σε κατάσταση άρνησης κατά τη διάρκεια του τελευταίου πολέμου, επειδή δεν ήθελα να είναι αλήθεια. Ο περσινός θάνατος και η καταστροφή της Γάζας μου έχει μείνει ακόμα στο μυαλό. Η σκέψη ότι όλα αυτά θα επαναληφθούν είναι εξουθενωτική και αποθαρρυντική. Κάθε φορά που ένας νέος κύκλος επιθετικότητας έρχεται, οι άνθρωποι δεν έχουν ανακάμψει ακόμα από την προηγούμενη φορά. Μια στενή μου φίλη βρισκόταν μπροστά από ένα κτίριο που καταστράφηκε ολοσχερώς από μια βόμβα και αυτή και ο σύζυγός της τραυματίστηκαν σοβαρά. Κάθε άτομο στη Γάζα έχει μια τέτοια ιστορία.

«Δεν είναι κάτι που μπορείς να ξεπεράσεις. Όλοι μας αποκαλούν μαχητές ή ήρωες, αλλά εμείς δεν θέλουμε αυτές τις ταμπέλες. Θέλουμε απλώς μια φυσιολογική ζωή χωρίς να έχουμε συνεχώς τα τραύματα του πολέμου και του αποκλεισμού να πλανώνται πάνω μας. Η Γάζα είναι εντελώς αποκομμένη από άλλους ανθρώπους, άλλους πολιτισμούς και άλλες γλώσσες και κανείς δεν έχει ιδέα πόσο μοναχικό είναι ή πόσο σκληρό είναι να ξέρεις ότι σου έχουν στερήσει την ελευθερία σου. Τόσες γενιές λαχταρούν να βιώσουν τις απλές χαρές που προσφέρονται τόσο εύκολα στον έξω κόσμο – για παράδειγμα, να πάνε στο μουσείο ή να πάνε στον κινηματογράφο.

Όταν βρίσκεσαι στη Γάζα δεν ζεις, επιβιώνεις μόνο, και έχω συνειδητοποιήσει ότι η διεθνής κοινότητα έχει κανονικοποιήσει τα δεινά μας. Θεωρείται κάτι συνηθισμένο να μας δολοφονούν και να χύνεται παλαιστινιακό αίμα. Αλλά δεν έχω την αντοχή να συνεχίσω να ζω άλλο με τέτοιο τρόπο. Χρειάζομαι μια ακόμη καρδιά για να μπορέσω να αντέξω αυτόν τον πόνο.

«Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο άρχισα να ζωγραφίζω. Μου επιτρέπει να εκφράζομαι αθόρυβα, χωρίς να έχω ανάγκη λέξεις και προτάσεις, γιατί κάποια πράγματα απλώς δεν μπορούν να ερμηνευτούν. Αυτό είναι η Γάζα- μια κατάσταση που δεν μπορεί να ερμηνευτεί».

*Με πληροφορίες από: dazeddigital | Κεντρική φωτογραφία θέματος: REUTERS/Mohamad Torokman | Η αφήγηση των τριών Παλαιστινίων γράφτηκε τον Αύγουστο του 2022