ΣΥΡΙΖΑ: εάν είναι να διασπαστείτε, τουλάχιστον κάντε το σωστά

Τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να πηγαίνουν προς τη διάσπαση.

Η αντιπαράθεση για την εκλογή προέδρου ήταν ιδιαίτερα σκληρή και το κλίμα δεν ήταν συντροφικό.

Στη συνέχεια ούτε η Έφη Αχτσιόγλου ούτε όσα στελέχη δεν στήριξαν Κασσελάκη στη διαδικασία εκλογής, δήλωσαν ότι θα στηρίξουν τον νέο πρόεδρο.

Στελέχη εμβληματικά μίλησαν με βαριά λόγια για τον νέο αρχηγό. Για μίμηση του στυλ του Τραμπ μίλησε για παράδειγμα ο Νίκος Φίλης.

Η μειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας, ουσιαστικά εξέφρασε αποδοκιμασία για τις προτάσεις της ηγεσίας για τον συντονισμό της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σχολίασαν ιδιαίτερα αρνητικά τις επιλογές Κασσελάκη. Η Αννέτα Καββαδία ουσιαστικά του απέδωσε νοοτροπία… Λουδοβίκου.

Ο Νίκος Βούτσης, στέλεχος ιστορικό και πρώην πρόεδρος της Βουλής, εξέφρασε το φόβο ότι με τον Στέφανο Κασσελάκη το κόμμα στρέφεται προς τα δεξιά. Αυτή είναι από τις πιο βαριές κουβέντες που μπορούν να ακουστούν μέσα σε ένα κόμμα της Αριστεράς.

Από τη μεριά του ο νέος πρόεδρος επέλεξε να υιοθετήσει στυλ Ανδρέα Παπανδρέου από τα παλιά και να πει περίπου ότι σε «όποιον δεν αρέσει, ας κατέβει από το τρένο».

Την ίδια στιγμή ο Στέφανος Κασσελάκης επιλέγει να παρουσιάζει ως θέση του ΣΥΡΙΖΑ τη δική του ιδεολογική ατζέντα, με πιο χαρακτηριστικό ότι πήγε και είπε στη Συνέλευση του ΣΕΒ αυτά που ο ίδιος προτείνει και όχι αυτά που αποτελούν τις κεκτημένες θέσεις του κόμματος του οποίου είναι πρόεδρος.

Εάν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και το τι γράφεται από πιο μεσαία στελέχη είτε σε μέσα ενημέρωσης, είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου η σύγκρουση είναι ανοιχτή και το κλίμα μόνο συντροφικό δεν είναι, καταλαβαίνουμε πόσο συγκρουσιακά είναι τα πράγματα.

Αλλά και πιο συνολικά να δούμε την κατάσταση, όντως στον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν «δυο ξένοι».

Ο Στέφανος Κασσελάκης και τα στελέχη που τον στηρίζουν θέλουν έναν ΣΥΡΙΖΑ πιο κοντά στο «Προοδευτικό Κέντρο», χωρίς πολλές αναφορές στην Αριστερά, «που δεν θα δαιμονοποιεί τη λέξη “Κεφάλαιο”» και που θα φέρνει μια μεγαλύτερη «αμερικανοποίηση» της πολιτικής.

Η αντιπολίτευση δείχνει να επιμένει πιο κοντά στην ιδεολογική ταυτότητα που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που έχει περιγραφεί με την κάπως ασαφή έννοια «ριζοσπαστική Αριστερά», αν και για να πούμε τα πράγματα όπως έχουν, αυτή η υπεράσπιση της αριστερής ταυτότητας δεν μεταφράζεται και σε ανάλογο πρόγραμμα.

Όλα αυτά σημαίνουν ένα κόμμα όπου δύσκολα μπορεί να διαμορφωθεί μια ενότητα. Η νέα ηγετική ομάδα, δεν έχει την πλειοψηφία στα όργανα, αλλά θεωρεί ότι της αναλογεί να παίρνει τις αποφάσεις για το κόμμα.

Ούτως ή άλλως, ο ΣΥΡΙΖΑ – εδώ η ευθύνη είναι κοινή σε όλες τις τάσεις – πήρε την προβληματική απόφαση πρώτα να εκλέξει πρόεδρο και μετά να κάνει συνέδριο, ενώ η κοινή λογική και οι παραδόσεις της Αριστεράς επέμεναν στο αντίθετο: πρώτα το κόμμα να συζητήσει, να κάνει αποτίμηση, να αποφασίσει ποιες είναι οι θέσεις και η πολιτική γραμμή και σε αυτή τη βάση να κρίνει και ποιος αρχηγός θα υπηρετήσει καλύτερα αυτή την πολιτική κατεύθυνση.

Όλα αυτά είναι στοιχεία που κατατείνουν προς τη διάσπαση. Και μάλιστα, ο πολιτικός χρόνος για μια διάσπαση έχει συγκεκριμένους περιορισμούς. Η διαμόρφωση ενός νέου σχηματισμού από τη σημερινή μειοψηφία θα πρέπει να γίνει έγκαιρα, ώστε να μπορεί με αξιώσεις να διεκδικήσει την παρουσία στο ευρωκοινοβούλιο στις επερχόμενες ευρωεκλογές του Ιουνίου.

Βεβαίως, υπάρχουν και όλα τα αντεπιχειρήματα για τη διάσπαση και το κυριότερο πως είναι προφανές ότι κανένα από τα δύο κομμάτια που θα δημιουργηθούν, ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Στέφανο Κασσελάκη και ένας νέος σχηματισμός δεν θα μπορούν, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, να έχουν την απήχηση που είχε ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό έχει και μια συνολικότερη διάσταση: τυχόν διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ πρακτικά θα σημαίνει το τέλος του κύκλου για τον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα το τέλος της ιστορικής περιόδου όπου ήταν είτε αξιωματική αντιπολίτευση είτε κυβερνών κόμμα. Θα ανοίγει μια νέα περίοδος όπου πιθανώς αρχικά το ΠΑΣΟΚ να έχει μεγαλύτερο ποσοστό και τα χαρτιά στον χώρο της «κεντροαριστεράς» να ξαναμοιραστούν.

Αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά είναι και οι λόγοι που αρκετές και αρκετοί ταλαντεύονται για τη διάσπαση, θεωρώντας ότι το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι μια τέτοια διαδικασία θα φέρει σε μια ιδιαίτερα δύσκολη θέση τον Αλέξη Τσίπρα, που θα κληθεί να διαλέξει.

Όμως, όλα αυτά όση σημασία και εάν έχουν, δεν αποτελούν την πιο σημαντική πλευρά.

Και αυτή είναι ότι οι διασπάσεις δεν είναι πάντα καταστροφικές, όμως γίνονται σίγουρα καταστροφικές όταν δεν αφορούν πρώτα και κύρια πολιτικές θέσεις.

Δηλαδή, διασπάσεις δεν γίνονται για τα πρόσωπα των τομεαρχών. Ούτε επειδή ο Παύλος Πολάκής γεννά αντιπάθειες. Ούτε μόνο γιατί δεν ακολουθήθηκε η ορθή διαδικασία στα όργανα.

Αυτά απλώς μεγαλώνουν την απογοήτευση του κόσμου.

Οι διασπάσεις πρέπει να γίνονται μόνο στη βάση θέσεων και προγραμμάτων και αφού έχει εξαντληθεί κάθε περιθώριο να υπάρξει σύνθεση.

Ακόμη περισσότερο μόνο η ουσιαστική συζήτηση θέσεων μπορεί να φέρει σύνθεση και ενότητα και όχι τα κυνικά «κομπρεμί» κορυφής.

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια ιστορική τομή.

Για να μην αποτελειώσει την Αριστερά και για να αποτελέσει πραγματικά νέο ξεκίνημα, θα πρέπει να γίνει στη βάση του διαλόγου και όχι προσπερνώντας τον.

Διαφορετικά απλώς όλοι θα παραμένουν μέρος του προβλήματος και το αίτημα μιας σύγχρονης αριστερής προοδευτικής παράταξης θα παραμένει ανεκπλήρωτο.