Ο γρίφος της άμυνας, ο Μαρτίνεθ και η κουβέντα για τα στόπερ του Ολυμπιακού

Ημέρες «διακοπής» και όπως είναι λογικό όσο μπαίνουμε βαθύτερα σε αυτή, τόσο και η επικαιρότητα θα μοιάζει εκτός… εποχής. Άλλοι μιλούν για μεταγραφές λες και είναι ακόμη καλοκαίρι, άλλοι εστιάζουν σε μεταγραφές που μπορεί να γίνουν Γενάρη, κάποιοι λιγότεροι προσπαθούν να καταπιαστούν με τα ως τώρα δεδομένα με αποτέλεσμα να βασίζονται σε τουλάχιστον πρώιμα συμπεράσματα και πάλι καλά που έρχεται η σειρά της εθνικής ομάδας οπότε έστω για λίγο θα αλλάξει η ποδοσφαιρική ατζέντα…

Ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της διαχείρισης; Ο Ολυμπιακός. Βρίσκονται οι Ερυθρόλευκοι με την υποχρέωση να κουβαλήσουν το τελευταίο τους αποτέλεσμα ως ότου ανοίξει η συζήτηση για το ντέρμπι των αιωνίων (22/10).

Και μιας και η τελευταία εικόνα είναι εκείνο το γκολ της Μπάτσκα Τόπολα στο 90′ και η μάλλον σοκαριστική (ήταν 2-0 ως το 63′ το ματς στη Βοϊβοντίνα) ισοπαλία, ξαφνικά όλοι συζητούν για την άμυνα της -υπό σύσταση ακόμη- ομάδας του Ντιέγκο Μαρτίνεθ.

Αν έχει ο Ολυμπιακός τα κατάλληλα στόπερ για να υποστηρίξει το ποδόσφαιρο που θέλει ο Ισπανός. Αν είναι ευκαιρία ο Ζερόμ Μπόατενγκ που κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος στην αγορά κλπ.

Έχουν οι Ερυθρόλευκοι ως τώρα κάποιο ανασταλτικό πρόβλημα; Οι αριθμοί στις βασικές στατιστικές λένε πως «όχι»: Εννέα γκολ παθητικό έπειτα από δεκατρία επίσημα ματς δεν πατούν σίγουρα το κουμπί του πανικού. Το θέμα είναι ότι τα πέντε εξ αυτών προέκυψαν μαζεμένα στα δύο ματς του Europa League group και έχουν στοιχίσει. Με βάση την εικόνα του στις αναμετρήσεις με τη Φράιμπουργκ και τους Σέρβους ο Ολυμπιακός θα μπορούσε εύκολα να έχει έξι βαθμούς, θα μπορούσε έστω να έχει τέσσερις και τέλος πάντων σίγουρα περισσότερους από τον έναν που διαβάζεις σήμερα στον έλεγχο του.

Επιπλέον από αυτά τα πέντε γκολ τουλάχιστον τα δύο – τρία είναι από εύκολα λάθη των αμυντικών. Του Φρέιρε και του Πασχαλάκη στη φάση του 0-1 με τους Γερμανούς. Το ακατανόητο πέναλτι του Ρέτσου στο ίδιο ματς κλπ. Και όταν το λάθος προσωποποιείται αυτομάτως οδηγεί σε πιο εύκολα συμπεράσματα. Ακόμη και όταν ξέρεις ότι κουβεντιάζεις για ένα ρόστερ που ακόμη ψάχνει τον τρόπο να γίνει ομάδα…

Οι επιλογές του καλοκαιριού

Ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι είχε την ευκαιρία να ανανεώσει τον Σωκράτη. Δεν το ήθελε και έπραξε σωστά καθώς ο κύκλος του βετεράνου στο λιμάνι έκλεισε. Είχε την ευκαιρία να εμπιστευθεί και τους Σισέ και Μπα με τη μεγάλη εμπειρία σε φόντο ερυθρόλευκο. Δεν το επέλεξε.

Αντίθετα αποφάσισε να φτιάξει μια νέα σύνθεση (και) στους κεντρικούς αμυντικούς. Με τον Ρέτσο να είναι ως τώρα ο μεγάλος κερδισμένος –αλλά και ο πιο βελτιωμένος- αυτής της απόφασης. Με τον Φρέιρε να φέρνει ένα αριστερό πόδι έπειτα από χρόνια σε αυτά τα τετραγωνικά. Με τον Ντόι και τον Πορόζο σε καλές ηλικίες να σχηματίζουν το απαραίτητο rotation.

Και με μια έξτρα επιλογή, τον Ζουλιάν Μπιανκόν να γίνεται η τελευταία μεταγραφή του Σεπτέμβρη με τη σκέψη ότι μπορεί να λειτουργήσει και ως 5ος στόπερ.

Ο Αντόνιο Κορδόν ήθελε σε αυτή τη σύνθεση, να μην ξοδεύει η ομάδα θέσεις ξένων. Το πέτυχε (πέρσι ο Σισέ έμεινε σε πάρα πολλά ματς εκτός αποστολής ακριβώς για αυτόν τον λόγο). Να είναι ο μέσος όρος ηλικίας χαμηλός και το πέτυχε επίσης. Να αξιοποιήσει ο Ολυμπιακός ένα πολύ σημαντικό περιουσιακό στοιχείο όπως ο Ντόι που πέρσι ήρθε από τη… εξωτερική και έγινε asset.

Εννέα γκολ παθητικό έπειτα από δεκατρία επίσημα ματς δεν πατούν σίγουρα το κουμπί του πανικού. Το θέμα είναι ότι τα πέντε εξ αυτών προέκυψαν μαζεμένα στα δύο ματς του Europa League group και έχουν στοιχίσει

Και να μην «δεσμευτεί» και μπάτζετ: Με δεδομένο ότι ο Φρέιρε και ο Πορόζο μάλιστα είναι δανεικοί οι Πειραιώτες δεν δεσμεύτηκαν με συμβόλαια που μπορεί μετά από έναν χρόνο να ήταν βραχνάς. Αν θα δικαιωθεί από τις επιλογές του; Θα εξαρτηθεί από πολλά όπως πάντα συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Κυρίως όμως από την διαχείριση του Ντιέγκο Μαρτίνεθ.

Ο Ισπανός τεχνικός ως εδώ δείχνει να προσαρμόζει την κεντρική ιδέα του σε μια διάταξη 4-4-2 με πολύ έντονο το επιθετικό στοιχείο.

Με wingers σαν τον Ποντένσε και τον Φορτούνη. Με μπακ σαν τον Ροντινέι και τον Ορτέγκα που το καλό κομμάτι του παιχνιδιού τους είναι πάνω από τη μεσαία γραμμή. Και με δύο κεντρικά χαφ όπως ο Έσε και ο Καμαρά που πρέπει να απορροφούν όλους τους κραδασμούς που προκύπτουν στις πτέρυγες. Αυτό το στιλ έχει γρήγορα δημιουργήσει την εικόνα ενός συνόλου που αξίζει να πληρώσεις εισιτήριο για να το παρακολουθήσεις.

Με ταλέντο, τις γραμμές ψηλά, πολλά γκολ κλπ. Δημιουργεί όμως την ίδια στιγμή και μια ελεγχόμενη ανισορροπία στην ανασταλτική λειτουργία.

Το κακό timing

Στη Σερβία όλοι στάθηκαν στο κακό timing της αλλαγής του Ποντένσε ακριβώς πριν το 1-2 (63΄). Λιγότεροι είδαν ότι σε εκείνο ακριβώς το σημείο ο Μαρτίνεθ απέσυρε και τον Μασούρα που είναι ένας από τους λίγους που έχουν αυτή τη χαρακτηριστική συνέπεια στο ανασταλτικό κομμάτι του ρόλου τους.

Ήταν ήδη αρκετά ταλαιπωρημένο στο φινάλε αυτού του ανήφορου και ο Έσε με τον Καμαρά και από ήρθαν τα πάνω-κάτω σε ένα ματς που βεβαίως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως επί της ουσίας κρίθηκε από ένα σημαντικό διαιτητικό λάθος, διότι η αποβολή του Ντόι (71΄) ήταν γκάφα του Μπενουά Μπαστιάν και του VAR.

Ο Ολυμπιακός σε αυτό το πολύ ποιοτικό φετινό ρόστερ, δεν έχει έναν στόπερ σαν τον Ρούμπεν Σεμέδο (που δύσκολα θα ξαναδούμε στα μέρη μας) που αυτομάτως αλλάζει τις δυνατότητες. Δεν έχει στη διάθεση του κάποιον πολύ έμπειρο που θα μπορεί να καθοδηγήσει τα νιάτα των άλλων.

Τα δύο αυτά σημεία οδηγούν εύκολα στο συμπέρασμα ότι η επόμενη μεταγραφή θα πρέπει να είναι ένας «κάνω τη διαφορά» κεντρικός αμυντικός. Την διαφορά στην ανασταλτική λειτουργία όμως δεν την κάνει ένας παίκτης αλλά ο τρόπος που συνολικά αμύνεται μια ομάδα.

Αν εκείνες οι αλλαγές του Μαρτίνεθ στη Σερβία ας πούμε, δεν ήταν Σολμπάκεν και Γιόβετιτς για Μασούρα και Ποντένσε αλλά περνούσε στο παιχνίδι ο Αλεξανδρόπουλος θα μπορούσε ο σχηματισμός να αλλάξει σε 4-3-3, να προστεθεί ένας κεντρικός χαφ για να βοηθήσει ανασταλτικά, να φέρει τις γραμμές πιο κοντά κλπ.

Ίσως σήμερα να συζητούσαμε υπό το πρίσμα ενός άλλου αποτελέσματος. Μαθαίνει όμως ακόμη ο προπονητής τους ποδοσφαιριστές του. Μαθαίνουν και εκείνοι τον προπονητή τους. Και κάποια πράγματα προκύπτουν αναπόφευκτα…

Για την ιστορία; Με ένα παρόμοιο 4-4-2 ξεκίνησε και η εποχή Μαρτίνς στον Ολυμπιακό. Με τον Φορτούνη πίσω από τον Γκερέρο, τον Ποντένσε στη μια πλευρά και έναν winger ακόμη ως ότου τον Γενάρη του 2019 να εμφανιστεί ο Μασούρας.

Σύντομα ο Πορτογάλος άρχισε να σκέφτεται κάποιες νύχτες και την προσαρμογή στο 4-3-3 με τον Μπουχαλάκη, τον Καμαρά και τον Γκιγιέρμε να σχηματίζουν μια γραμμή που για καιρό έγινε σημείο αναφοράς.

Στην καλή ομάδα που έφτιαξε ο Μαρτίνς (αλλά τα έχασε όλα την πρώτη σεζόν) το καλοκαίρι προστέθηκε ο Σεμέδο, ο Βαλμπουενά και ο Ελ Αραμπί. Και τα υπόλοιπα είναι μια άκρως διδακτική ιστορία. Όχι για το ποδόσφαιρο. Για την υπομονή…