Πόλεμος στο Ισραήλ: Δύο φίλοι περιγράφουν τη διαφυγή τους από τη Χαμάς μετά την επίθεση στο φεστιβάλ Supernova

«Θα μπορούσε να ήταν μία από τις καλύτερες βραδιές της ζωής μας. Ανυπομονούσαμε για το φεστιβάλ για μήνες…  μουσική και χορός στη μέση μιας όμορφης ερήμου. Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο; Ο Guy μας τράβηξε μια φωτογραφία πριν ξεκινήσουμε: πέντε δεμένοι φίλοι, γεμάτοι ζωή, ανεβασμένη διάθεση και ευτυχία».

Αυτά είναι τα λόγια ενός νεαρού επιζώντα από το μουσικό φεστιβάλ Supernova που διεξήχθη στο νότιο Ισραήλ και αποτέλεσε στόχο των μαχητών της Χαμάς, το Σάββατο (7/10) όταν η ισλαμιστική οργάνωση εξαπέλυσε επίθεση κατά του Ισραήλ.

Οι Guy Azar, Moshe Saadyan, Ben Hasid, Raz Mordechai και Or Moshe βρέθηκαν στη μεγάλη γιορτή μουσικής. Ο Ben δολοφονήθηκε. Ο Guy εκτιμάται πως κρατείται όμηρος και ο Moshe αγνοείται ακόμη.

Μόνο ο Or και ο Raz κατάφεραν να σωθούν και να επιστρέψουν σπίτι. Λίγα 24ωρα μετά περιγράφουν τα όσα έζησαν, λεπτό προς λεπτό στην Daily Mail.

«Αρχικά υποθέσαμε ότι είναι μια επίθεση ρουτίνας»

Η παρέα των πέντε φίλων λίγη ώρα πριν το φεστιβάλ

«Γύρω στις 6μιση το πρωί η μουσική σταμάτησε απότομα και όλοι πάγωσαν. Από τα μεγάφωνα, ακούγονταν φωνές που μας έλεγαν να φύγουμε αμέσως. Αρχικά, υποθέσαμε ότι ήταν μια επίθεση ρουτίνας με ρουκέτα. Συναγερμοί σαν αυτόν είναι συνηθισμένοι στο Ισραήλ.

»Δεν είχαμε ιδέα ότι βαριά οπλισμένοι μαχητές της Χαμάς είχαν ήδη προσγειωθεί κοντά μας με τα αλεξίπτωτά τους και ορισμένοι μας είχαν περικυκλώσει με τα οχήματά τους. Στη συνέχεια, στις 7.30 το πρωί, η πραγματική φρίκη της κατάστασης άρχισε να ξετυλίγεται: οι αστυνομικοί ξαφνικά φώναζαν να σπεύσουν όλοι στα αυτοκίνητά τους. Οι πρώτοι μαχητές είχαν φανερωθεί και πλησίαζαν με όπλα προς το πλήθος.

»Την ίδια στιγμή από πάνω ακούγαμε τις ρουκέτες να σκίζουν τον γαλάζιο ουρανό. Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητό μας, συνειδητοποιήσαμε το προφανές πρόβλημα: 3.000 άνθρωποι προσπαθούσαν όλοι να φύγουν από τον ίδιο δρόμο. Η κυκλοφορία διεκόπη σχεδόν αμέσως. Οι άνθρωποι που προπορεύονταν εγκατέλειψαν τα αυτοκίνητά τους και κατευθύνθηκαν στην έρημο, κάποιοι έτρεχαν τρομαγμένοι.

«3.000 άνθρωποι προσπαθούσαν να φύγουν από τον ίδιο δρόμο»

»Μπερδεμένοι, μέσα στον πανικό αποφασίσαμε να αφήσουμε και εμείς το αυτοκίνητο. Ο ήχος από τις ρουκέτες και τους πυροβολισμούς είχε ενταθεί, αλλά κανείς δεν ήξερε πού να πάει, έτσι επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και προχωρήσαμε αργά. Αυτό μέχρι που φτάσαμε σε ένα περιπολικό που έκλεινε το δρόμο. Ο κόσμος άρχισε να ουρλιάζει. Οι πυροβολισμοί ακούστηκαν πιο δυνατά, πιο κοντά.

»Ακριβώς μπροστά και πέρα ​​από το περιπολικό της αστυνομίας, ένα μαύρο φορτηγάκι γεμάτο μαχητές άνοιξαν πυρ. Η αστυνομία αντεπιτέθηκε. Όλα έγιναν σε δευτερόλεπτα. Τρομοκρατημένοι ότι θα βρεθούμε στο επίκεντρο των πυρών, βγήκαμε από το αυτοκίνητο και τρέξαμε μακριά, μέσα σε κάτι θαμνότοπους. Φύγαμε γρήγορα μακριά από το δρόμο και μετά επιστρέψαμε ξανά, χωρίς να ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση να πάμε και χωρίς χρόνο να σκεφτούμε. Οι δυο μας καταφέραμε να μείνουμε μαζί αλλά πριν το καταλάβουμε ο Guy, ο Moshe και ο Ben δεν φαινόταν πουθενά.

«Φώναζαν εκλιπαρώντας για βοήθεια»

»Ο ήχος του κλάματος είχε γίνει σαρωτικός. Άνθρωποι φώναζαν στα κινητά τηλέφωνα εκλιπαρώντας για βοήθεια.

»Ελισσόμενοι ανάμεσα στα σταθμευμένα αυτοκίνητα, οι σφαίρες πλησίαζαν όλο και πιο κοντά, περνώντας ορμητικά από τα πόδια και τα χέρια μας. Στη συνέχεια είδαμε ένα θέαμα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ: τρομοκράτες, δεκάδες από αυτούς, να πυροβολούν και να τρέχουν καταπάνω μας. Και έτσι τρέξαμε. Τρέχαμε για τη ζωή μας. Χωρίς να κοιτάμε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Ελπίζοντας μόνο ότι δεν θα χάναμε ο ένας τον άλλον, ότι θα τα καταφέρναμε και οι δύο.

Λίγο αργότερα το χειρότερο σενάριο έγινε πραγματικότητα. Οι δύο φίλοι βρήκαν το άψυχο σώμα του Ben στη μέση της ερήμου.

Έπειτα η οικογένεια του Guy άκουσε ότι πιθανότατα κρατείται όμηρος κάπου στη Γάζα. «Την Πέμπτη τους είπαν ότι πιθανότατα και αυτός έχει δολοφονηθεί. Όσο για τον Moshe, δεν έχουμε νέα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε» λένε οι δύο φίλοι.

Όλα όσα βίωσαν εκείνη την ημέρα, μια ημέρα που έπρεπε να περιτριγυρίζεται μόνο από χαρά, οι ίδιοι το περιγράφουν ως ένα «ανείπωτο κακό».

«Και είμαστε μόνο δύο από τα εκατομμύρια Ισραηλινών που υφίστανται αυτήν την άθλια επίθεση» καταλήγουν.