Η κληρονομιά του οπορτουνισμού

Οποιος έκανε ζάπινγκ αυτές τις μέρες μπορεί να έπεσε πάνω σε ένα από εκείνα τα ριάλιτι επιβίωσης που πάνε τους παίκτες σε εξωτικά ερημικά μέρη για αθλοπαιδιές με έπαθλα μπουγάτσες και σουβλάκια.

Ανάμεσα στους παίκτες είναι και η πρώην βουλευτής Κοζάνης Ραχήλ Μακρή. Πολλοί θα θέλουν να την ξεχάσουν.

Εγινε διάσημη το 2012 με τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τα ΜΜΕ που απολάμβαναν να τη φιλοξενούν για να ανεβάζουν τα νούμερά τους, αφού ήταν βέβαιο πως κάθε εμφάνισή της θα έχει συνωμοσιολογία, επιθέσεις με λάσπη και χυδαιότητα, γενικώς ό,τι μας πλάσαραν τότε ως «αντισυστημικό» (εδώ γελάμε).

Εχοντας διακριθεί ως η πιο viral ανακάλυψη των ΑΝΕΛ, η Μακρή ανέβηκε πίστα το 2015, όταν, ανταποκρινόμενη στην πρόταση του Αλέξη Τσίπρα, πήρε μεταγραφή στην Κουμουνδούρου, παρά τις διαφωνίες της περιφερειακής επιτροπής Κοζάνης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η απόφαση του κ. Τσιπρα ήταν αυτό που στην αριστερή λανγκάζ το λένε «πολιτικός οπορτουνισμός», φαινόμενο διαχρονικό που διατρέχει το πολιτικό φάσμα. Και δικαιώθηκε. Βγήκε πρώτη σε σταυρούς και βρέθηκε στην πλειοψηφία της Βουλής μαζί με το πρώην κόμμα της, αφού ο τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, επιδεικνύοντας την ίδια άνεση, βάφτισε τους ΑΝΕΛ «κεντροδεξιούς» (εδώ κι αν γελάμε) και συγκυβέρνησαν.

Η Μακρή τους άδειασε πολύ γρήγορα, με το τρίτο μνημόνιο. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους ΑΝΕΛ αργότερα, όταν υπέγραψαν τη Συμφωνία των Πρεσπών, τη βασική πολιτική κληρονομιά (κάποιοι θα πουν τη μόνη) εκείνης της κυβέρνησης.

Γιατί να τα θυμόμαστε αυτά; Δεν τα ξεπεράσαμε πια; Σαφώς.

Αλλά ζούμε τα αποτελέσματά τους. Σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ η πλειοψηφία εξέλεξε έναν πρόεδρο που δεν τον ξέρει κανείς, μετά από καμπάνια ενός μήνα, με το επιχείρημα ότι αυτός μπορεί να μαζέψει σταυρούς εκεί που απέτυχαν οι άλλοι.

Ο κόσμος έχει συνηθίσει τον κυνισμό, τον έχει μεταβολίσει, τα ψηφοδέλτια γεμίζουν γόνους και «σελέμπριτι» για τους σταυρούς, η αποπολιτικοποίηση της πολιτικής σύγκρουσης έχει γίνει νόρμα, όλοι μπορούν να είναι με όλους και η έννοια της κομματικής συνείδησης είναι πασέ.

Η εποχή που ζητά από τον πολιτικό να είναι καλός στο TikTok, που ζητά ιστορίες και εικόνες των 30 δευτερολέπτων, ενώ ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο περίπλοκος, είναι μια εποχή επικίνδυνη. Διότι απλές απαντήσεις σε δύσκολα προβλήματα έχουν, συνήθως, τα τέρατα.