Γάζα: Δεν μπορώ να φύγω – Είναι φρικτό που πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στη ζωή μου και το σπίτι μου

Ο Mohammed Ghalayini ξύπνησε από τον ήχο των πυραύλων. Ήταν 6 το πρωί του Σαββάτου 7 Οκτωβρίου και η πρώτη του σκέψη ήταν πόσο σουρεαλιστικά ακούγονταν οι ρουκέτες στον όμορφο πρωινό ουρανό πάνω από την πόλη της Γάζας.

Σύντομα κατάλαβε ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αυτή τη φορά, όχι όπως στις προηγούμενες επιθέσεις του Ισραήλ στον παλαιστινιακό θύλακα.

«Όταν είδα βίντεο με Ισραηλινούς ομήρους να μεταφέρονται στη Γάζα και ισραηλινά στρατιωτικά οχήματα που είχαν καταληφθεί, κατάλαβα ότι επρόκειτο για κάτι μεγάλο», είπε στην Guardian, ενώ παραμένει εγκλωβισμένος.

Ο Ghalayini, η μητέρα του Mona και η αδελφή του Sondos αναρωτήθηκαν φοβισμένοι αν έπρεπε να μετακινηθούν. Καθώς σκέφτονταν τις επιλογές τους, άκουσαν έναν δυνατό κρότο και τον ήχο από γυαλιά που έσπασαν – ένα κτίριο μόλις 100 μέτρα μακριά είχε χτυπηθεί. Εκείνοι και οι γείτονές τους εγκατέλειψαν τα διαμερίσματά τους στον 10ο όροφο ενός κτιρίου στην παραλία της Γάζας, φοβούμενοι ότι ήταν πολύ εκτεθειμένοι σε αυτό που ήξεραν ότι επρόκειτο να συμβεί.

«Δύσκολο να φεύγεις από το σπίτι σου, χωρίς να ξέρεις αν θα έχεις σπίτι για να επιστρέψεις»

«Δύσκολο να φεύγεις από το σπίτι σου, χωρίς να ξέρεις αν θα έχεις σπίτι για να επιστρέψεις»

Ο θόρυβος των μη επανδρωμένων αεροσκαφών εντάθηκε από πάνω τους, καθώς γέμιζαν τις τσάντες διανυκτέρευσης με διαβατήρια, φάρμακα και όσα περισσότερα βιβλία, ρούχα, είδη υγιεινής και φορτιστές μπορούσαν να μεταφέρουν. «Είναι δύσκολο να φεύγεις από το σπίτι σου χωρίς να ξέρεις αν θα έχεις ένα σπίτι για να επιστρέψεις», είπε. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι αυτή θα ήταν η πρώτη από τις τρεις φορές που θα έφευγε μέσα σε μόλις μία εβδομάδα.

Ο Ghalayini, 44 ετών, επιστήμονας για την ποιότητα του αέρα, ο οποίος ζει στο Μάντσεστερ, είχε επιστρέψει στη γενέτειρά του, την πόλη της Γάζας, τον Σεπτέμβριο, με σκοπό να μείνει εκεί τρεις μήνες. Έκανε ένα διάλειμμα καριέρας, είπε, και ήθελε να επανασυνδεθεί με τον πατέρα και τα ετεροθαλή αδέλφια του.

Αισθάνθηκε την ευθύνη να χρησιμοποιήσει τη δουλειά του για να συνδεθεί με άλλους στη Γάζα, προσπαθώντας να βελτιώσει τον καυστικό αέρα που πλανάται πάνω από τον πυκνοκατοικημένο θύλακα των 2,3 εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι περισσότεροι είναι στριμωγμένοι σε τσιμεντένιες πολυκατοικίες, εν μέσω ενός 16ετούς αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας.

Η διαταγή εκκένωσης της Γάζας έφερε οργή και απόγνωση

Από το πρώτο βράδυ, ο Ghalayini παρατήρησε την ένταση των αεροπορικών επιδρομών γύρω του. Προσπάθησε να καταλάβει τον ρυθμό των βομβών από τα αεροσκάφη, βλέποντας τη φωτεινή λάμψη κάθε χτυπήματος και το τρέμουλο του εδάφους από κάτω, παράλληλα με τα μικρότερα χτυπήματα από τα πανταχού παρόντα μη επανδρωμένα αεροσκάφη.

Η μητέρα και η αδελφή του διέφυγαν από τα σύνορα της Ράφα, περνώντας στην Αίγυπτο την Κυριακή, αφού η μητέρα του εξασφάλισε την τελευταία στιγμή άδεια για να φύγει.

«Είναι φρικτό που πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στη ζωή μου και το σπίτι μου»

Τη Δευτέρα, ο Ghalayini αναζήτησε καταφύγιο με τον πατέρα του πάνω από το κέντρο υγείας στην πόλη της Γάζας. Οι δύο τους στάθμισαν το ενδεχόμενο να φύγουν για ένα ξενοδοχείο βορειότερα, ελπίζοντας ότι θα ήταν πιο ασφαλές. Ισραηλινοί αξιωματούχοι είχαν ανακοινώσει «πλήρη πολιορκία» της Λωρίδας, κόβοντας το νερό, την ενέργεια και τα καύσιμα.

Την Τετάρτη, ο μοναδικός σταθμός ηλεκτροπαραγωγής της Γάζας έκλεισε. Ο Ghalayini έλαβε ένα μήνυμα από έναν φίλο, που περιέγραφε ειδήσεις για συζητήσεις που γίνονταν σχετικά με έναν ανθρωπιστικό διάδρομο που θα επέτρεπε στους Παλαιστίνιους να βγουν από τη Γάζα.

Ήταν έξαλλος, γιατί οι συζητήσεις αφορούσαν στην έξοδο των Παλαιστινίων και όχι στο σταμάτημα των βομβών που έπεφταν βροχή στον θύλακα από τη στεριά, τη θάλασσα και τον αέρα.

«Είναι φρικτό που πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στη ζωή μου και το σπίτι μου»

Το πρωί της Παρασκευής έφερε ένα νέο σοκ: ο Ghalayini ξύπνησε με την είδηση ότι ο ισραηλινός στρατός διέταξε ολόκληρο τον πληθυσμό της βόρειας Γάζας, 1,1 εκατομμύρια ανθρώπους, να φύγουν προς τα νότια. Είπαν ότι είχαν στείλει γραπτά μηνύματα, προειδοποιώντας τον κόσμο στα αραβικά: δεν είχε λάβει κανένα, και έτσι άρχισε να ρωτάει ανθρώπους που βρίσκονταν κοντά του και να στέλνει μηνύματα σε φίλους εκτός Γάζας, για να δει αν η είδηση ήταν αληθινή.

Στο ξενοδοχείο Mashtal επικρατούσε χάος, καθώς εκατοντάδες άνθρωποι που βρίσκονταν στο λόμπι και στους διαδρόμους προσπαθούσαν απεγνωσμένα να βρουν πού είναι το πλησιέστερο ασφαλές μέρος, αν ένα κοντινό νοσοκομείο είχε κάποιο δωμάτιο ελεύθερο. Μπερδεμένη και τρομοκρατημένη, η οικογένειά του στοιβάχτηκε σε ένα αυτοκίνητο με ό,τι μπορούσε να μεταφέρει και έφυγε για το Χαν Γιουνίς στα νότια του θύλακα.

Μέχρι το Σάββατο, έφτασαν νέα ότι σε ορισμένους, συμπεριλαμβανομένων των διπλών υπηκόων όπως και εκείνος, θα μπορούσε να επιτραπεί η διέλευση στην Αίγυπτο. Παρ’ όλα αυτά, ο Ghalayini ήταν βαθιά διχασμένος. Σκέφτηκε κάποιους στίχους από ένα ποίημα: «Μου λείπει το ψωμί της μητέρας μου και ο καφές της μητέρας μου. Αν πεθάνω, θα ντρέπομαι για τα δάκρυα της μητέρας μου».

«Ο θείος μου, η θεία μου και τα ξαδέρφια μου είναι εδώ. Δεν μπορώ να τους αφήσω εδώ στη μοίρα τους», είπε στον Guardian, μέσω βίντεο. «Αισθάνομαι ότι έχω δουλειά να κάνω εδώ. Είναι φρικτό που πρέπει να κάνω μια επιλογή ανάμεσα στη ζωή μου και το σπίτι μου».