Πώς είναι να ζεις στις πλουσιότερες και φτωχότερες γειτονιές της Αγγλίας

Clapham: «Το κρεοπωλείο που βρισκόταν εδώ για 127 χρόνια είναι τώρα ένα μαγαζί Aesop»

Το Clapham Common West, στο Battersea, στο νοτιοδυτικό Λονδίνο, ήταν κάποτε μια περιοχή της εργατικής τάξης, όπου ζούσαν οδηγοί λεωφορείων και εργάτες – σήμερα είναι ξεκάθαρα μεσοαστική, με τις τακτοποιημένες σειρές βικτοριανών σπιτιών εκατομμυρίων λιρών που κατοικούνται από εργαζόμενους του City με μερικούς από τους υψηλότερους οικογενειακούς μισθούς στη χώρα.

Ο Sebastian Vince, 53 ετών, μετακόμισε στη γειτονιά από το δυτικό Λονδίνο πριν από 27 χρόνια, πουλώντας αρχικά ciabatta και κρουασάν από έναν πάγκο ως καλοκαιρινή δουλειά σε ένα από τα πρώτα κύματα των gentrifiers. Δεν έφυγε ποτέ. «Η περιοχή ήταν σε εξέλιξη. Το αρτοποιείο Gail’s Bakery ήταν κάποτε ένα δυτικο-ινδικό μαγαζί με «σκληρό ψωμί». Η παλιά αγορά ήταν ακόμα πολύ δυναμική. Είναι η ίδια παλιά ιστορία, τα ενοίκια έδιωξαν πολλές επιχειρήσεις», λέει.

Ο ίδιος νοικιάζει στη γειτονιά και λέει ότι σε έναν δρόμο – «οι τοίχοι ήταν τόσο λεπτοί» – προσθέτοντας ότι η περιοχή «προοριζόταν για ανθρώπους της εργατικής τάξης, οδηγούς λεωφορείων, όλους εκείνους που ήρθαν τη δεκαετία του 1950 – φυσικά πούλησαν και επέστρεψαν στην Τζαμάικα και το Τρινιντάντ».

«Το Battersea ήταν πολύ εργατική τάξη, αλλά έγινε μποέμ τη δεκαετία του 1970 και του 1980, όταν όλοι οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς ήρθαν εδώ»

Έγινε μποέμ τη δεκαετία του 1970

Ωστόσο, είναι θετικός για την εξέλιξη αυτών των δρόμων ανάμεσα στο Clapham Common και το Wandsworth Common και για την επιχείρησή του, το Breadstall στην Northcote Road, που πουλάει πίτσες από ζύμη biga με αργή ζύμωση. «Το καλό με το λοκντάουν είναι ότι μετέτρεψε τη Northcote Road, τον κύριο εμπορικό δρόμο ξανά σε χωριό. Μπορούσες να πάρεις ένα Aperol spritz από το laundry της γωνίας».

«Μεγάλωσα στο Battersea», λέει ο Simon Seddon, 55 ετών, πωλητής στο κοντινό QT Toys and Games, το οποίο άνοιξε το 1983. «Το Battersea ήταν πολύ εργατική τάξη, αλλά έγινε μποέμ τη δεκαετία του 1970 και του 1980, όταν όλοι οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς ήρθαν εδώ. Αφού έκλεισε η αγορά, δεν υπήρχε κανείς – μόνο παμπ. Θυμάμαι να κατεβαίνω αυτό το κομμάτι της Northcote Road όταν ήμουν παιδί – ήταν πραγματικά τρομακτικό. Υπάρχει ακόμα ένα μείγμα κοινωνικών δημογραφικών ομάδων εδώ. Υπάρχει μια καλή ισορροπία. Ο εξευγενισμός επέτρεψε τη διατήρηση αυτής της περιοχής».

«Λιγότερη εγκληματικότητα»

Αυτό το gentrification δεν είναι πουθενά πιο εμφανές από ό,τι στην Thurleigh Road, έναν από τους πιο έξυπνους δρόμους που περνάει ανάμεσα στο Clapham και το Wandsworth commons, γεμάτο BMW, Porsche και Land Rover. Εδώ, θα πρέπει να δώσετε 3 εκατομμύρια λίρες για μια από τις άψογες βικτοριανές βίλες. Ο κάτοικος Marcio Da Silva, 59 ετών, διευθύνει το Steamond Travel, ένα ταξιδιωτικό γραφείο στη Fulham Road που ειδικεύεται στη Βραζιλία και τη Λατινική Αμερική. Μετακόμισε εδώ το 2020 με τη σύντροφό του από το ανατολικό Λονδίνο, αναφέροντας ως κινητήριους παράγοντες τη «λιγότερη εγκληματικότητα», «τα ωραία εστιατόρια και μπαρ» και την εγγύτητα στα πάρκα. «Κάποιος που γνωρίζουμε έμενε εδώ. Πέθανε και αγοράσαμε το σπίτι από τα παιδιά του. Δεν το μετανιώνουμε».

Η μεταμόρφωση αυτής της γειτονιάς δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, με σκαλωσιές να βρίσκονται ακόμη διάσπαρτες εδώ και εκεί, όπου οι ιδιοκτήτες σπιτιών σκάβουν υπόγεια ή μετατρέπουν σοφίτες. Ο Marc Stchedroff, διευθύνων σύμβουλος της Oxford and London Basement Company, λέει ότι «η έκρηξη των υπογείων ήταν λίγο πριν από το 2008, όταν ήταν απολύτως τρελή, στη συνέχεια καταλάγιασε πριν ανακάμψει ξανά πριν χτυπηθεί από το Brexit και την τεράστια αύξηση του κόστους των υλικών με τον πόλεμο στην Ουκρανία». Υπολογίζει ότι περίπου το 30-40% των υπογείων στην περιοχή έχουν μετατραπεί, αν και σε ορισμένους δρόμους το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 50%. Οι επιχειρήσεις τείνουν να αυξάνονται και να μειώνονται ανάλογα με τα επιτόκια και τα μπόνους του City.

Περιοχές όπως το Mayfair και το Kensington έχουν μεγαλύτερο αριθμό ηλικιωμένων συνταξιούχων κατοίκων που ζουν σε μικρότερα νοικοκυριά και μερικές φορές έχουν πολύ πιο σημαντικά περιουσιακά στοιχεία αλλά χαμηλότερα εισοδήματα.

«Υπάρχουν πολλές οικογένειες εδώ που ζητούν χρώμα»

Κοντά στο Northcote Road, καταλαβαίνετε αμέσως γιατί αυτό το τμήμα του νοτιοδυτικού Λονδίνου έχει το παρατσούκλι Nappy Valley: Οι δρόμοι σφύζουν από γυναίκες, είτε έγκυες είτε σπρώχνουν κομψά καροτσάκια, στα οποί ακουμπάνε τα flat whites τους. Ταλαιπωρημένοι γονείς με ένα νήπιο που ουρλιάζει επιλέγουν ένα παιχνιδιάρικο σχέδιο χρώματος στο κατάστημα Farrow & Ball. Η Haleema Minhas, 31 ετών, άρχισε να εργάζεται στο χρωματοπωλείο το 2016, έχοντας ξεκινήσει από το κατάστημα του Chelsea. «Υπάρχουν πολλές οικογένειες εδώ που ζητούν χρώμα», λέει. Η εταιρεία προσφέρει κατ’ οίκον συμβουλές χρώματος που ξεκινούν από 200 λίρες την ώρα.

Εκμεταλλευόμενοι την ανοδική πορεία της περιοχής είναι οι παλιοί φίλοι που έγιναν συνέταιροι Will Chapman και Ed Lewis-Pratt, και οι δύο 35 ετών, οι οποίοι άνοιξαν τον περασμένο μήνα το πρώτο κατάστημα για τη μάρκα παιδικών ρούχων με θέμα τα ζώα, Roarsome, στην Northcote Road. «Νομίζω ότι υπάρχουν περισσότερα σχολεία σε ακτίνα ενός τετραγωνικού μιλίου από οπουδήποτε αλλού. Μας ήρθε η ιδέα όταν δεν είχαμε παιδιά – μιλούσαμε για το πόσο βαρετά ήταν τα παιδικά ρούχα για σκι», λέει ο Chapman. Μια μητέρα και ο γιος της, Raffi, πετάγονται για να αγοράσουν κάποιες λαστιχένιες γαλότσες δεινοσαύρων μεγέθους 13 για 30 λίρες, σταματώντας για να βγάλουν μια Polaroid στον «καθηλωτικό χώρο φωτογραφίας με θέμα τη φύση» που είναι διαμορφωμένος για το φθινόπωρο.

Νέοι εναντίον ηλικιωμένων

Ο Ed Hocken, διευθυντής πωλήσεων στο τοπικό υποκατάστημα του κτηματομεσιτικού γραφείου Kinleigh Folkard and Hayward, λέει ότι τα σχολεία – τα κρατικά σχολεία Honeywell, Belleville, Bolingbroke Academy και τα ιδιωτικά Thomas’s και Broomwood Prep – αποτελούν βασικό πόλο έλξης για τους νέους επαγγελματίες, οι οποίοι θα πληρώσουν κατά μέσο όρο 1,2 έως 1,8 εκατομμύρια λίρες για ένα βικτοριανό σπίτι με τέσσερις κρεβατοκάμαρες. Τείνουν να είναι «πλούσιοι σε μετρητά» εργαζόμενοι της πόλης και παρόλο που περιγράφει την αγορά «ως αρκετά πολυσύχναστη» σχολιάζει ότι «οι τιμές μαλακώνουν». Οι τιμές ενοικίασης στην περιοχή παραμένουν αφόρητα κοφτερές – 5.000 λίρες το μήνα για ένα σπίτι τεσσάρων υπνοδωματίων.

Παρά το γεγονός ότι δεν είναι η πλουσιότερη περιοχή του Λονδίνου, το Clapham Common West μπορεί να βρίσκεται στην κορυφή του πίνακα του ONS λόγω του μεγάλου αριθμού επαγγελματιών νέων υψηλόμισθων που ζουν μαζί σε συγκατοικήσεις εκεί. Αντίθετα, περιοχές όπως το Mayfair και το Kensington έχουν μεγαλύτερο αριθμό ηλικιωμένων συνταξιούχων κατοίκων που ζουν σε μικρότερα νοικοκυριά και μερικές φορές έχουν πολύ πιο σημαντικά περιουσιακά στοιχεία αλλά χαμηλότερα εισοδήματα.

Οι οικογενειακές επιχειρήσεις δεκαετιών

Δεν είναι όλοι ευτυχείς για την άνοδο της τύχης της περιοχής. Η SDS, ένα κατάστημα σιδηρικών και ειδών ασφαλείας στη γωνία των οδών Northcote Road και Broomwood Road, θα μετακομίσει στο Wimbledon το επόμενο έτος. «Είμαστε εδώ περίπου 60 χρόνια», εξηγεί ο Colin Randell, 65 ετών, ο διευθυντής, ο οποίος μεγάλωσε τρία τετράγωνα μακριά. «Ο πατέρας μου γεννήθηκε ένα τετράγωνο από εδώ. Είμαστε ντόπιοι. Δεν έχω την πολυτέλεια να μένω πια εδώ – μένω στο Surrey. Είναι λίγο λυπηρό που μετακομίζουμε, αλλά το 50% των εργασιών μας είναι πλέον διαδικτυακές. Αυτή η επιχείρηση είναι μια από τις παλαιότερες στην οδό Northcote. Αυτή που ήταν παλαιότερη ήταν το κρεοπωλείο Dove’s Butcher, το οποίο έκλεισε το 2017 μετά από 127 χρόνια. Αυτό είναι τώρα ένα Aesop».

Ξεκίνησε στην SDS το 1982. «Ήταν ένα καταπληκτικό αστείο. Γύρω στο 1988, όλοι οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά το Φούλαμ μετακόμισαν εδώ. Ήταν η γενιά των γιάπηδων. Το Bolingbroke παμπ ονομαζόταν Inebriated Newt. Ο τύπος που την ξεκίνησε είχε ένα κοκτέιλ μπαρ στο πίσω μέρος και μπέργκερ και παϊδάκια μπροστά. Ήταν γεμάτο με γιάπηδες».

Η έννοια της κοινότητας

Κοντά στο Pottery Café (όπου μπορείτε να βάψετε με το χέρι πιάτα και κούπες της Emma Bridgewater) στην Northcote Road βρίσκεται ένας θησαυρός με αντίκες που αποτελείται από έναν συνεταιρισμό περισσότερων από 30 μεμονωμένων εμπόρων, μεταξύ των οποίων ο Johnny Orr, 65 ετών, ο οποίος ειδικεύεται σε γυαλί, καθρέφτες και διακοσμητικά αντικείμενα. «Όταν μετακόμισα σε αυτή την περιοχή σε ηλικία 28 ετών από το Μπέλφαστ, εδώ ερχόταν ο κόσμος για να κάνει κατάληψη. Η Northcote Road έχει αλλάξει πάρα πολύ με αυτά τα χρόνια – είναι ένας πολύ πολιτισμένος θύλακας. Αλλά έχουμε χάσει χρήσιμα καταστήματα: Το ταχυδρομείο, γωνιακά καταστήματα, καταστήματα διακόσμησης, επιδιορθωτές παπουτσιών, τράπεζες. Τα μαγαζιά που χρειάζεσαι. Τώρα είναι όλα καφετέριες, κτηματομεσιτικά γραφεία και ένας τεράστιος αριθμός οπτικών», λέει.

Η νεότερη προσθήκη στην αγορά αντικών της Northcote Road είναι η Blanche Coy, 38 ετών, γεννημένη στο νοτιοδυτικό Λονδίνο, η οποία ζει στο δρόμο εδώ και μια δεκαετία και διατηρεί έναν πάγκο με έπιπλα, είδη σπιτιού και κοσμήματα. «Ξεκίνησα εδώ τον Μάιο. Είναι ένα υπέροχο μέρος για να εργάζεσαι. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και λένε γεια. Αν πάτε διακοπές, οι γείτονές σας θα ελέγξουν το διαμέρισμά σας και θα ποτίσουν τα φυτά σας. Πριν από δέκα χρόνια, υπήρχαν πολλά ωραία ανεξάρτητα καταστήματα δώρων και ρούχων. Μου λείπει η δυνατότητα να πεταχτώ έξω και να κάνω κάποια καθημερινά ψώνια, αλλά βλέπεις πολλούς νέους να χρησιμοποιούν τη νέα βιβλιοθήκη. Φέρνει ένα άλλο στοιχείο της κοινότητας».

Grimsby: «Είμαι περήφανος που ζω εδώ, υπάρχει κοινοτικό πνεύμα»

Οι δουλειές στο κομμωτήριο σκύλων Milliebee’s στην οδό Freeman στο Grimsby είναι ζωηρές, ενώ η ιδιοκτήτρια Sophie Bemrose δεν έχει ακούσει τίποτα για ισοπέδωση. «Λυπάμαι», λέει. «Τι είναι αυτό; Δεν έχω ιδέα».

Η 32χρονη Bemrose, η οποία συνδυάζει την περιποίηση των cockapoo και cavapoo της πόλης (πλήρης περιποίηση από 38 λίρες) με μια δουλειά μερικής απασχόλησης στο Tesco, θα μπορούσε να συγχωρεθεί επειδή άφησε να περάσει απαρατήρητη μια από τις εμβληματικές ιδέες της κυβέρνησης για την αναγέννηση.

Έξω, καθώς το απογευματινό φως σβήνει και οι έμποροι της αγοράς Freeman Street Market, συμπεριλαμβανομένου του κρεοπώλη Gary Burke, κατεβάζουν τα ρολά, τα παιδιά επιστρέφουν από το σχολείο. Ένας νεαρός πατέρας με φούτερ Stone Island περνάει από μπροστά, ισορροπώντας ένα μπουκάλι Sol lager σε ένα καροτσάκι, καθώς δύο μικρά κορίτσια κρατιούνται από το χερούλι σαν να πρόκειται για τη ζωή τους.

Έτσι και στο Grimsby. Αυτή η πόλη στο βορειοανατολικό Lincolnshire, στην όχθη των εκβολών του Humber, με πληθυσμό λίγο κάτω από 90.000 κατοίκους, ήταν κάποτε ένα από τα μεγαλύτερα αλιευτικά λιμάνια του κόσμου. Όμως η βιομηχανία της αποδεκατίστηκε από τους «πολέμους του μπακαλιάρου» μεταξύ της Βρετανίας και της Ισλανδίας για τα αλιευτικά δικαιώματα μεταξύ των δεκαετιών 1950 και 1970, που οδήγησαν σε μαζικές απολύσεις ψαράδων και παροπλισμό των μηχανότρατων.

Η ανεργία, η φτώχεια και η κακή υγεία των κατοίκων

Η επεξεργασία ψαριών, με κυρίαρχη την Young’s Seafood, με το κύριο εργοστάσιό της στη μέση ενός οικισμού στην οδό Humberstone, είναι σήμερα η μεγαλύτερη βιομηχανία της πόλης, απασχολώντας περίπου 1.700 άτομα.

Όμως, παρόλο που οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τα υπεράκτια αιολικά πάρκα συχνά χαιρετίζονται ως το μέλλον από τους πολιτικούς, η πραγματικότητα είναι συχνά η εξοντωτική φτώχεια – και μια ξεκάθαρη αίσθηση ότι μια κοινότητα έχει μείνει πίσω.

Αυτή την εβδομάδα, τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας έδειξαν ότι η γειτονιά του Grimsby East Marsh & Port έχει το χαμηλότερο μέσο ετήσιο εισόδημα των νοικοκυριών στην Αγγλία και την Ουαλία, μόλις 22.200 λίρες – πάνω από 10.000 λίρες κάτω από τον εθνικό μέσο όρο και σχεδόν 86.000 λίρες λιγότερο από το μέσο εισόδημα των νοικοκυριών στο Clapham Common West, στο νότιο Λονδίνο.

Τα τελευταία 40 χρόνια, τα χρόνια κοινωνικά προβλήματα, η ανεργία, η φτώχεια και η κακή υγεία των κατοίκων – ένα σημαντικό ποσοστό των οποίων έχει μεγαλώσει σε οικογένειες δεύτερης ή τρίτης γενιάς ανέργων ή στο σύστημα φροντίδας – έχουν αμαυρώσει τη ζωή σε αυτούς τους άλλοτε περήφανους δρόμους, όπου οι ετοιμόρροπες βικτοριανές βίλες παραπέμπουν σε προηγούμενη ευημερία.

Τεράστια βιομηχανικά μνημεία από κόκκινα τούβλα, όπως ο πύργος Grimsby Dock Tower σε βενετσιάνικο στιλ και οι αλευρόμυλοι Victoria Flour Mills, στέκονται ακόμα περήφανα. Αλλά το 2018 τουλάχιστον 33 πρώην εργοστάσια, αποθήκες, σχολεία και άλλα κτίρια σε όλο το βορειοανατολικό Λίνκολνσαϊρ κινδύνευαν σοβαρά να καταρρεύσουν, σύμφωνα με την τοπική ομάδα εκστρατείας Stop the Rot.

Η επεξεργασία ψαριών, με κυρίαρχη την Young’s Seafood, με το κύριο εργοστάσιό της στη μέση ενός οικισμού στην οδό Humberstone, είναι σήμερα η μεγαλύτερη βιομηχανία της πόλης, απασχολώντας περίπου 1.700 άτομα.

Τρελές ανισότητες

Εκτός από την εξοντωτική φτώχεια σε τμήματα της πόλης, ο κοινωνικός διχασμός είναι έντονα εμφανής. Οι μέσες τιμές των πωληθέντων κατοικιών στο Γκρίμσμπι ήταν 145.585 λίρες το περασμένο έτος, σύμφωνα με το Rightmove- αλλά υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των αξιών σε ορισμένα από τα πιο υποβαθμισμένα τμήματα του κέντρου της πόλης και σε απομακρυσμένα χωριά, όπως το Σκάρτχο, όπου μπορεί να βρεθούν σπίτια που διαφημίζονται έως και 800.000 λίρες. Ο εθνικός μέσος όρος του Ηνωμένου Βασιλείου είναι 290.000 λίρες.

Οι περισσότερες πωλήσεις σε όλο το Γκρίμσμπι είναι σειρές κατοικιών, με μέσο όρο μόλις 100.934 λίρες, αν και υπάρχουν διαμερίσματα δύο υπνοδωματίων στην οδό Grafton Street στο East Marsh – που είναι επισήμως η φτωχότερη γειτονιά στην Αγγλία και την Ουαλία – που δημοπρατούνται στην εκπληκτική τιμή των 10.000 λιρών, υποσχόμενα στους επενδυτές έσοδα από ενοίκια ύψους 3.380 λιρών ετησίως. Είναι ενδεικτικό ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμες εσωτερικές εικόνες για τα ακίνητα αυτά, τα οποία για τους περισσότερους ανθρώπους επιφέρουν τιμές που ξυπνούν μνήμες μιας εποχής πολύ παλιάς.

Και όμως, παρά τη φήμη της πόλης – η οποία δεν βοηθήθηκε από την απεικόνισή της στον δεύτερο κύκλο της σειράς Skint του Channel 4 το 2014, που περιγράφει τις ζωές εγκληματιών και τοξικομανών, η οποία καταδικάστηκε ως εκμεταλλευτική «πορνογραφία της φτώχειας» – οι τίτλοι της κατήφειας και της καταστροφής δεν λένε όλη την ιστορία.

«Είναι τόσο λυπηρό, αυτό το συναίσθημα ότι το ένα πράγμα χτίζεται πάνω στο άλλο. Πήγα πρόσφατα για ψώνια στο κέντρο του Γκρίμσμπι και ένιωσα άβολα»

«Δεν θα ήθελα να ζήσω πουθενά αλλού»

«Είμαι περήφανη που είμαι από το Γκρίμσμπι», λέει η ανθοπώλης Andrea Griffiths, 57 ετών, ιδιοκτήτρια του Fleurtations, με την πολύχρωμη βιτρίνα του να ξεχωρίζει σαν φάρος ελπίδας ανάμεσα στα καταστήματα στιγμιαίας εξαργύρωσης και τα takeaways της Freeman Street. «Έχουμε τέτοιο κοινοτικό πνεύμα, οι άνθρωποι συσπειρώνονται, και είμαστε στη μέση μιας όμορφης εξοχής με την παραλία επίσης. Έχω ζήσει σε πολλές χώρες και πραγματικά δεν θα ήθελα να ζήσω πουθενά αλλού».

Η αναγέννηση είναι επίσης καθ’ οδόν. Η κυβέρνηση έχει διοχετεύσει εκατομμύρια στο Γκρίμσμπι, συμπεριλαμβανομένων 20 εκατομμυρίων λιρών για τα επόμενα δέκα χρόνια για τη βελτίωση του κέντρου της πόλης, που χορηγήθηκαν αυτόν τον μήνα στο πλαίσιο του προγράμματος «παραγνωρισμένες πόλεις». Υποσχέθηκαν επίσης μετρητά από το Ταμείο Μελλοντικών Υψηλών Δρόμων και, μάλιστα, από το Ταμείο Εξισορρόπησης. Ο Φίλιπ Τζάκσον, επικεφαλής του συμβουλίου του βορειοανατολικού Λινκολνσάιρ, λέει ότι αυτή η τελευταία επένδυση «θα βασιστεί στην καλή δουλειά που ήδη γίνεται για τη βελτίωση των αστικών περιοχών της καρδιάς μας».

Ωστόσο, η Pamela Hodge, ιδρύτρια του Rock Foundation, μιας τοπικής φιλανθρωπικής οργάνωσης που ιδρύθηκε το 2008 και υποστηρίζει νέους και ενήλικες με μαθησιακές δυσκολίες και μειονεκτούντες κατοίκους της περιοχής, είναι επιφυλακτική απέναντι σε αυτό που αποκαλεί «βραχυπρόθεσμο χαρακτήρα».

«Δώστε στα φιλανθρωπικά ιδρύματα τα χρήματα, αφήστε μας να τα ξοδέψουμε εκεί όπου μπορούν πραγματικά να κάνουν τη διαφορά», λέει. «Τα κυβερνητικά χρήματα έρχονται, ένα πρόγραμμα τίθεται σε εφαρμογή, και αφού τελειώσει, τίποτα».

«Το αγροτικό έγκλημα είναι τεράστιο»

Εκτός από δραστηριότητες όπως θεατρικές ομάδες και εργαστήρια ξυλουργικής – χειροποίητα αντικείμενα όπως παγκάκια κήπου πωλούνται για να συγκεντρωθούν χρήματα – στο κέντρο της πόλης, το Rock Foundation λειτουργεί τακτικά τράπεζα τροφίμων, την οποία χρησιμοποιούν έως και 700 άτομα την εβδομάδα, λέει η Hodge, η οποία είναι εξηντάχρονη.

Υπάρχει επίσης ένας χώρος υποστηριζόμενης διαβίωσης του Ιδρύματος Rock Foundation για έως και 12 κατοίκους με μαθησιακές δυσκολίες στη μικρή πόλη Caistor, 12 μίλια από το Grimsby, με ένα καφέ ανοιχτό στο κοινό και ένα περιβόλι σε δέκα στρέμματα γης – αλλά ένα τρακτέρ και εξοπλισμός αξίας χιλιάδων λιρών εκλάπησαν πρόσφατα.

«Το αγροτικό έγκλημα είναι τεράστιο» λέει ο διευθυντής του χώρου, ο Stephen Small, 62 ετών, ο οποίος εργαζόταν στο παρελθόν στο Grimsby και ζει στο κοντινό παραθαλάσσιο θέρετρο Cleethorpes. «Είναι τόσο λυπηρό, αυτό το συναίσθημα ότι το ένα πράγμα χτίζεται πάνω στο άλλο. Πήγα πρόσφατα για ψώνια στο κέντρο του Γκρίμσμπι και ένιωσα άβολα. Υπήρχαν ομάδες εφήβων που τριγυρνούσαν βαριεστημένα. Αλλά ξαφνικά άρχισαν να τραγουδούν και να κάνουν παρκούρ και έπρεπε να χαμογελάσω, πραγματικά».

Παρά αυτό το αμείωτο πνεύμα, η πόλη παραμένει μια ισχυρή υπενθύμιση ότι η βιομηχανική παρακμή έχει αφήσει πίσω της ολόκληρες περιοχές της χώρας.

*Με στοιχεία από thetimes.co.uk