Μαθήματα ζωής από την έρημο – Το μεγάλο ρίσκο μιας μοναχικής περιπέτειας

Το καινούργιο βιβλίο της Ρόμπιν Ντέιβιντσον επιφυλάσσει μια γροθιά στο στομάχι για τον αναγνώστη του, ήδη από τον πρόλογο του.

Μιλά για τότε που ήταν 11 ετών και η μητέρα της Γκουέν δεν ήθελε να φορέσει χρυσά σανδάλια στο σχολείο. Η νεαρή Ρόμπιν, παρότι δεν την είχε παρακούσει ποτέ στο παρελθόν, εκείνη τη φορά αποφάσισε να κάνει το δικό της. Καθώς έφευγε από την πόρτα της κουζίνας, η μητέρα της τη ρώτησε: «Δεν θα μου πεις αντίο με ένα φιλί;». Εκείνη έτρεξε για να πάει στο σχολείο απολαμβάνοντας τον θρίαμβο της. Όταν επέστρεψε αργότερα, η μητέρα της είχε αυτοκτονήσει.

Η Ρόμπιν Ντέιβιντσον έγινε διάσημη, όταν στα 27 της χρόνια περπάτησε 2.700 χιλιόμετρα στην αυστραλιανή έρημο -από το Άλις Σπρινγκς στο Ουλουρού και από κει στον Ινδικό Ωκεανό- έχοντας ως μοναδικό σύντροφο τον σκύλο της, την Ντίτζιντι, και τέσσερις απρόβλεπτες καμήλες. Την περιπέτεια της αυτή περιέγραψε στο βιβλίο της «Tracks», που κυκλοφόρησε το 1988 και έγινε ταινία με τον ίδιο τίτλο το 2013. Πρόκειται για ένα εμβληματικό έργο της αυστραλιανής κουλτούρας, το οποίο διδάσκεται έκτοτε στα σχολεία της χώρας.

Ένα παράτολμο όνειρο που έγινε πραγματικότητα

Σήμερα, η ίδια με το έργο, «Unfinished Woman» μιλά για όλα όσα την ώθησαν να αφήσει πίσω της τη ζώνη ασφαλείας της και να ξεπεράσει όλα της τα όρια σε ένα μοναχικό ταξίδι στο όμορφο αλλά σκληρό τοπίο της ερήμου, όπου υποχρεώθηκε να κοιτάξει κατάματα το θεριό μέσα της και τα άγρια ζώα ολόγυρα της.

Το δεύτερο βιβλίο με τον παραπάνω τίτλο, που αναφέρεται τόσο στην ίδια όσο και στη μητέρα της, είναι συμπληρωματικό του πρώτου, αφού η ίδια πια στα 73 της χρόνια μπορεί να καταλάβει καλύτερα τους λόγους που την ώθησαν τότε να κυνηγήσει και να πραγματοποιήσει αυτό το παράτολμο όνειρο, γράφει ο Guardian.

The woman who walked alone across the desert: what Robyn Davidson learned by risking everything https://t.co/j7Aw567k6k

— The Guardian (@guardian) October 16, 2023

Η πραγμάτωση του ήταν για την ίδια και τον κόσμο, που το έζησε μέσα από τα γραπτά της, ένας ύμνος στη φύση, στους διαφορετικούς πολιτισμούς, που γνώρισε μέσα από τις συναντήσεις της με διάφορους ιθαγενείς, μια καθημερινή γιορτή για τη χρυσή άμμο, την εποικοδομητική μοναξιά και το χίπικο πνεύμα.

«Πυροβόλησε πρώτα και μετά σκέψου»

Παραδεχόμενη ότι έθαψε το παρελθόν της τραυματικής παιδικής της ηλικίας, που χαρακτηρίστηκε από την απόλυτη σιωπή γύρω από την αυτοκτονία της μητέρας της, αναφέρει ότι έκανε αυτό το ταξίδι, που ήταν τόσο ακατάλληλο για την ίδια, αφού ποτέ της δεν υπήρξε μεθοδική, καλά οργανωμένη και συνεπής στα λόγια και τους χρόνους της,για να βρει τη θέση της σε αυτό τον κόσμο, στον οποίο πάντα ένιωθε ξένη, να δυναμώσει, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τη κατάθλιψη που της χτύπησε δύο φορές την πόρτα την πόρτα και να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση, που χρειάζεται για να ζει κάποιος με γνώμονα το δικό του καλό.

Χρειάστηκε, εξάλλου, να σκοτώσει δύο ταύρους και να τραυματίσει έναν ακόμα, αφού προσπάθησαν να πιάσουν τις καμήλες της, λέγοντας ότι αν μια συμβουλή που της δόθηκε έπιασε τόπο ήταν αυτή που αφορούσε τους ταύρους και της συνέστησε: «πυροβόλησε πρώτα και μετά σκέψου». Όσο για το πως ένιωσε εκείνο το βράδυ, «πραγματικά απαίσια, αλλά υπό ορισμένες συνθήκες, πρέπει να κάνεις αυτό που απαιτείται για να επιβιώσεις».

Προσπερνώντας τη σύντομη σχέση της με τον φωτογράφο, που την συνόδευσε σε κάποια σημεία του ταξιδιού της, προκειμένου να μπορέσει να πουλήσει τις εμπειρίες της στο National Geographic, λέει χωρίς ταμπού ότι για εκείνη ο άνθρωπος αυτός, παρότι χαριτωμένος, χρησίμευσε μόνο για να βγάζει από μέσα της την ένταση.

Πολύτιμο σύμβολο φιλίας, αποκαλεί την σκυλίτσα της Ντίτζιτι, η Αυστραλιανή συγγραφέας

Δυσκολότερες οι ανθρώπινες σχέσεις

Η επιστροφή τη βρήκε στην Ινδία, όπου έζησε για πολλά χρόνια με έναν πρίγκιπα Ραζασθάνι, πριν επιστρέψει στο Λονδίνο και στην αφιλόξενη λογοτεχνική σκηνή του. Η Ντόρις Λέσινγκ ήταν αυτή που, όταν έμαθε τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζούσε, της παραχώρησε ένα ανεξάρτητο διαμέρισμα στο ισόγειο του σπιτιού της για να τελειώσει το Tracks.

Όσον αφορά τη σχέση της με τα ζώα, πιστεύει ότι είναι πραγματικά καλή. «Τα καταλαβαίνω τα ζώα. Υπάρχει μια ενστικτώδης κατανόηση για το πως δουλεύουν», συμπληρώνει, αποκαλύπτοντας ότι δίπλα στις καμήλες κάποιος πρέπει να είναι σε συνεχή εγρήγορση. «Είναι μεγάλα ζώα, εάν κάνεις ένα λάθος μαζί τους, μπορείς να βρεθείς νεκρός πολύ γρήγορα».

Παρόλα αυτά θεωρεί ότι οι πιο δύσκολες σχέσεις είναι αυτές μεταξύ των ανθρώπων. «Είμαστε περίεργο είδος, επειδή η γλώσσα μας επιτρέπει να είμαστε περισσότερο πονηροί. Χωρίς τη γλώσσα, όλα είναι μια ειλικρινής, άμεση, σχέση».