Η φρικτή ιστορία του Νουρ Αχμάντ από το Αφγανιστάν – Σκοτώθηκε όλη η οικογένειά του στους σεισμούς

Τη φρικτή ιστορία του περιγράφει ο Νουρ Αχμάντ από το Αφγανιστάν στους New York Times μετά από τον ισχυρό σεισμό που ισοπέδωσε το χωριό του και είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη σύζυγό του και τις πέντε μικρές κόρες του.

Η μόνη χαραμάδα ελπίδας του 40χρονου Νουρ Αχμάντ είναι να βρει τον 5χρονο γιο του Σαρντάρ, που, όσο και να έψαξε στις τσάντες των νεκροτομείων, δεν βρήκε πουθενά το σώμα του.

Καθισμένος σε μια αυτοσχέδια σκηνή έξω από το σημείο που ήταν το σπίτι του, βιώνει τον πόνο της απώλειας της οικογένειάς του αλλά και τη μικροσκοπική σπίθα ελπίδας ότι κάπου, με κάποιον τρόπο, ο γιος του μπορεί να ήταν ακόμα ζωντανός. «Απλώς παρακαλώ τον Θεό», λέει ο ίδιος.

Οι σεισμοί στο Αφγανιστάν σκότωσαν περίπου 1.300 ανθρώπους και τραυμάτισαν άλλους 1.700

Ο γιος του είναι ένας από τους εκατοντάδες ανθρώπους που εξακολουθούν να αγνοούνται πάνω μία εβδομάδα μετά τον πρώτο -από μια σειρά καταστροφικών σεισμών- που έπληξαν το βορειοδυτικό Αφγανιστάν

Οι σεισμοί στο Αφγανιστάν σκότωσαν περίπου 1.300 ανθρώπους και τραυμάτισαν άλλους 1.700. Πλέον, οι επιζήσαντες επιχειρούν να σκάψουν τα ερείπια ώστε να βρεθούν τυχόν αγνοούμενοι, ενώ, οι τραυματίες, μεταφέρθηκαν εσπευσμένα σε νοσοκομεία και κλινικές. Άλλοι άνθρωποι αναζήτησαν καταφύγιο σε σπίτια συγγενών εκεί κοντά.

Χρειάστηκε μεγάλο διάστημα για να ενωθούν πολλές οικογένειες. Όμως, δεκάδες άτομα, όπως ο κ. Αχμάντ, εξακολουθούν να ψάχνουν απεγνωσμένα για τους δικούς τους ανθρώπους. Φυσικά σε εκείνα τα μέρη, όπως τονίζουν οι New York Times, δεν υπάρχει τρόπος εντοπισμού με δακτυλικά αποτυπώματα και τεστ DNA ώστε να προσφερθεί βοήθεια στις οικογένειες να βρουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα που αγνοούνται. Αντίθετα, είναι σε μεγάλο βαθμό μόνοι τους σε αυτή τη δύσκολη συνθήκη.

Ο κ. Αχμάντ έχει περάσει όλη του τη ζωή στο χωριό Seya Aab. Πήγε σε δημοτικό σχολείο εκεί κοντά και μετά δούλευε στο Ιράν από όταν ήταν 16 ετών ή όπως το ανέφερε ο ίδιος, «πριν βγάλω μούσι». Σύλλεγε και στη συνέχεια πωλούσε παλιοσίδερα στα περίχωρα της Τεχεράνης, ανέφερε, προσθέτοντας πως κέρδιζε περίπου 200 δολάρια τον μήνα.

Στα 18 του παντρεύτηκε τη σύζυγό του, Φατίμα, την οποία γνώριζε από μικρός. «Όποτε δεν ένιωθα ήρεμος, ερχόταν και μου έκανε μασάζ στους ώμους», υπογράμμισε ο κ. Αχμάντ, τονίζοντας ότι «τα τελευταία 22 χρόνια, δεν παραπονέθηκε ποτέ. Ούτε μία φορά». Οι κόρες του, κάθε φορά που επέστρεφε στο σπίτι τον αντιμετώπιζαν με απόλυτη χαρά. Η Farahnaz και η Shukria πηδούσαν πάνω του, πνίγοντάς τον σε φιλιά.

Έφτασε στο χωριό όταν υπήρχε πια

Είχε μια κουραστική αλλά σταθερή ζωή. Όμως, όλα άλλαξαν, μόλις πριν από μια εβδομάδα, όταν ήταν στα περίχωρα της Τεχεράνης και έλαβε μια κλήση από έναν άλλο άνδρα από τη Seya Aab που του είπε ότι ένας μεγάλος σεισμός έπληξε το χωριό. Έσπευσε να βρει ένα αυτοκίνητο για να τον γυρίσω πίσω στα σύνορα στο Αφγανιστάν. Τηλεφώνησε στη Φατίμα δεκάδες φορές. Δεν το σήκωσε.

Ο κύριος Αχμάντ έφτασε στο χωριό αργά το απόγευμα της επόμενης μέρας. Το χωριό δεν υπήρχε πια.

Άρχισε μανιωδώς να σκάβει κοντά στο σημείο που βρισκόταν το σπίτι του. Κάλεσε τους γείτονές του να πάρουν έναν εκσκαφέα για να τον βοηθήσει. Τους ρωτούσε όλους: Πού ήταν η Φατιμά; Πού ήταν τα παιδιά του; Έβλεπε μόνο κενά βλέμματα ως απάντηση. Μετά από ώρες σκαψίματος, σκέφτηκε ότι ίσως είχαν διασωθεί και ξεκίνησε για το πλησιέστερο νοσοκομείο, στην πόλη Χεράτ.

Βρήκε την οικογένειά του στο νεκροτομείο

Εκεί πήγαινε δωμάτιο με δωμάτιο, ελέγχοντας τη ΜΕΘ, τον παιδικό θάλαμο και το μαιευτήριο. Στη συνέχεια πήγε στο νεκροτομείο.

Και εκεί βρήκε τη 14χρονη Farahnaz. Το πρόσωπό της ήταν σχεδόν σαν να κοιμόταν. «Άρχισα να τη φιλάω. Σκέφτηκα, δόξα τω Θεώ, τουλάχιστον δεν υπέφερε», είπε ο κ. Αχμάντ.

Στη συνέχεια, βρήκε την 6χρονη Shukria. Μετά τη 12χρονη Σαχνάζ. Μετά τη Σαχνάζ, ήρθε η 10χρονη Ζίνα. Η γυναίκα του. Η μητέρα του. Και η μικρότερη του, η εννέα μηνών Amina, που ήταν τόσο μικρή που μόλις είχε προλάβει να γνωρίσει.

Η θλίψη ήταν κάτι παραπάνω από συντριπτική. Στεκούμενος στο νεκροτομείο, ένιωθε σαν να είχε τελειώσει ο κόσμος του.

Ακολούθως θυμήθηκε τον Σαρντάρ, τον γιο του. Το αδύνατο 5χρονο αγόρι που πάντα το λάτρευαν οι μεγαλύτερες αδερφές του. Ο κ. Αχμάντ έλεγξε ξανά τα πτώματα. Έτρεξε πίσω από το νοσοκομείο. Ζήτησε από τους επιζώντες γείτονές του να σκάψουν περισσότερο στο έδαφος όπου βρισκόταν το σπίτι του και να ελέγξουν τις κοντινές κλινικές.

«Δεν ξέρω το μέλλον μου. Δεν ξέρω τίποτα απολύτως»

Διερωτάται αν με κάποιο τρόπο έχει επιζήσει ο Σαρντάρ. Να κάθετε κάτω από τα λευκά φώτα ενός άλλου νοσοκομείου και να αναρωτιέται πού ήταν ο πατέρας του; Μήπως κάποιος πήρε το σώμα του κατά λάθος, νομίζοντας ότι ήταν το δικό του νεαρό αγόρι και τον έθαψε σε άλλο χωριό; Ή τον είχαν πετάξει κάπου σε ομαδικό τάφο;

Σχεδόν μια εβδομάδα από τότε που επισκέφτηκε για πρώτη φορά το νεκροτομείο, ο κ. Αχμάντ εξακολουθεί να ψάχνει για απαντήσεις. Μέχρι να βρει τον Σαρντάρ, λέει, θα μείνει κολλημένος σε αυτήν την κατάσταση, σαν να βρίσκεται ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς.

«Δεν ξέρω αν ο γιος μου είναι ζωντανός ή νεκρός», είπε. «Δεν ξέρω το μέλλον μου. Δεν ξέρω τίποτα απολύτως», κατέληξε.