«Να γλυτώσω από το νοίκι κι ας πάω και στο Νότιο Πόλο» – Δείτε τη συνέχεια… όταν έφτασε

Γιατί μια νέα γυναίκα να αφήσει οικογένεια και φίλους για να πιάσει δουλειά στην Ανταρκτική; Για την Μισέλ Έντο, όλα ξεκίνησαν από τη μεγάλη της αγάπη για τα ταξίδια, συνεχίστηκαν με τη γνωριμία της με το άγνωστο, που είχε εξίσου καλές και κακές εμπειρίες, και κατέληξαν με μια αυτογνωσία που δεν περίμενε ότι θα κατακτήσει ποτέ.

Η 32χρονη Μισέλ από το Σαν Φραντσίσκο έκανε το μεγάλο ταξίδι τον περασμένο Οκτώβριο έχοντας δεχτεί να εργαστεί ως «μάνατζερ φιλοξενίας» στον ερευνητικό Σταθμό Amundsen-Scott.

Αποφασισμένη να μην ξεχάσει τίποτα από όσα θα έβλεπε και θέλοντας να μοιραστεί την μοναδική αυτή περιπέτεια με τους δικούς της ανθρώπους αλλά και τον κόσμο που θα τον ενδιέφερε να την παρακολουθήσει από κοντά έφτιαξε έναν λογαριασμό Instagram στον οποίο ήταν απόλυτα ειλικρινής για όσα της έφτιαχναν το κέφι στους -50 βαθμούς Κελσίου και όσα της προκαλούσαν απόγνωση όταν το φως του ήλιου έκανε έξι ολόκληρους μήνες να φανεί.

Κλειστό αεροδρόμιο λόγω χειμώνα για 8 μήνες

Εξωπραγματικό είναι το επίθετο που χρησιμοποιεί για το Σέλας, την πολύχρωμη κουρτίνα του ουρανού, όπως αποκαλείται, που κυριολεκτικά κόβει την ανάσα με την ομορφιά του, γράφει η Daily Mail. Το γεγονός ωστόσο ότι το αεροδρόμιο «κλείνει για τον χειμώνα» από τις 15 Φεβρουαρίου έως τις 28 Οκτωβρίου μάλλον προκαλεί κλειστοφοβία ακόμα και στους πιο δυνατούς χαρακτήρες που χειρίζονται μια τέτοια ιδιαίτερη κατάσταση με διαφορετικούς τρόπους.

Όπως αφηγείται η Μισέλ, δουλειά της οποίας είναι να φροντίζει ότι υπάρχει επάρκεια φαγητού και ποτών, που καταναλώνονται με φειδώ, αλλά και γενικότερα να εξασφαλίζει ότι όλοι νιώθουν καλά με αυτά που τους προσφέρονται, η συμβίωση με 42 ανθρώπους που δεν γνωρίζεις από πριν είναι μεγάλη πρόκληση. Ακόμη κι αν συμπαθείς τους περισσότερους από αυτούς, είναι δύσκολο να μην δείχνει τη δυσαρέσκεια σου όταν λένε κάτι που δεν σου αρέσει ή την απόγνωση σου όταν δεν καταλαβαίνουν κάποιο αστείο σου.

Αυτό αφορά εκείνους που βγαίνουν από το δωμάτιο τους, γιατί υπάρχουν και οι άλλοι που έναν ολόκληρο χρόνο, όσο συνήθως κρατούν τα συμβόλαια για τους επιστήμονες, τους ερευνητές και τους υπαλλήλους που μένουν στον Σταθμό, δεν ξεμυτίζουν από τον προσωπικό τους χώρο ούτε για να πιουν τσάι που σερβίρεται για την πλάκα του πράγματος σε αγγλικά ώρα στις 5μ.μ. ακριβώς.

View this post on Instagram

A post shared by Michelle | Work + Travel (@wandereatwrite)

Ο ήλιος είναι φάρμακο για όλα

Για έξι μήνες το χρόνο στην Ανταρκτική επικρατεί απόλυτο σκοτάδι που προκαλεί ένα σύνδρομο που αφορά την καθημερινότητα ενός ανθρώπου σε συνθήκες ψύχους για μεγάλο χρονικό διάστημα και το οποίο περιλαμβάνει κατάθλιψη, απώλεια μνήμης και δυσκολία συγκέντρωσης.

Όσον αφορά τον ήλιο όταν επιτέλους βγαίνει, ποιος θα το περίμενε ότι θα προκαλούσε τόση εφορία σε αυτή τη χούφτα ανθρώπων στο τέρμα του πουθενά που παρομοιάζεται μόνο με την απόκτηση ενός θησαυρού αμύθητης αξίας.

«Ένιωθα ότι το σώμα μου γέρασε μια ολόκληρη δεκαετία αυτόν τον χρόνο και η φθορά του που ένιωθα μέσα μου τον Σεπτέμβριο ήταν πραγματική», περιγράφει η 32χρονη Αμερικανίδα. «Μόλις όμως ο ήλιος βγήκε τα πάντα πάνω μου ζωντάνεψαν ξανά», προσθέτει.

View this post on Instagram

A post shared by Michelle | Work + Travel (@wandereatwrite)

Δοκιμάζοντας τα όρια της αντοχής

«Η ζωή στην Ανταρκτική είναι γεμάτη προκλήσεις, μονότονη στην καθημερινότητα της και πάντα κρύα», συνοψίζει η Μισέλ για να τονίσει ότι δεν μετανιώνει το τόλμημα της αυτό ούτε λεπτό.

Κι αυτό, γιατί δοκίμασε τα όρια της, έμαθε μέχρι που μπορεί να φτάσει και έγινα πραγματικά δυνατή.

«Εξάλλου μόνο 2.0000 έχουν καταφέρει να περάσουν ολόκληρο χειμώνα εδώ, ανάμεσα τους 261 γυναίκες και εγώ είμαι μία από αυτές», καταλήγει.