Η πολιτική καριέρα του Μπενιαμίν Νετανιάχου μετρά πάνω από τρεις δεκαετίες, έξι πρωθυπουργίες και μια εν εξελίξει δίκη για διαφθορά.

Έχει πολλές «μελανές» σελίδες, με τον ίδιο να αποτελεί διχαστική φιγούρα.

Και δη κατά την τρέχουσα πρωθυπουργική θητεία του, μέχρι πρότινος ως επικεφαλής της πιο ακροδεξιάς κυβέρνησης στα χρονικά του Ισραήλ.

Εδώ και λίγες ημέρες ηγείται κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης -χωρίς να έχουν απομακρυνθεί οι ακροδεξιοί εταίροι του- και ενός πολεμικού υπουργικού συμβουλίου για τη διαχείριση των ισραηλινών αντιποίνων στην πρωτοφανή, φρικαλέα επίθεση της Χαμάς.

Υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα για τη σοκαριστική αποτυχία του μηχανισμού ασφαλείας και των υπηρεσιών πληροφοριών του Ισραήλ, που θεωρούνται από τις καλύτερες στον κόσμο.

Ανάλογα τίθενται μάλιστα και για τους χειρισμούς της κυβέρνησης Μπάιντεν στις ΗΠΑ.

Από την πλευρά της, η κυβέρνηση Νετανιάχου χαρακτηρίζει «ανακρίβειες και ψεύδη» τις αναφορές ότι είχε λάβει επανειλημμένες σχετικές προειδοποιήσεις από την Αίγυπτο.

Όμως ήδη η δημόσια εικόνα του Ισραηλινού πρωθυπουργού ως ο «κύριος Ασφάλεια» -όπως αυτοπροβάλλεται, διεκδικώντας τον τίτλο του μοναδικού πολιτικού που μπορεί να εγγυηθεί την εθνική ασφάλεια- έχει γίνει «κομμάτια».

Το ίδιο ισχύει και με την πολιτική «διαίρει και βασίλευε» του Νετανιάχου έναντι των Παλαιστινίων, «“γονατίζοντας” τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς και κάνοντας κινήσεις που στήριξαν την τρομοκρατική ομάδα της Χαμάς», όπως γράφουν οι Times of Israel.

Πλέον «δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι ο Νετανιάχου ξέρει πραγματικά πώς να οδηγήσει τη χώρα του σε έναν πόλεμο», επισημαίνει η πολιτική αναλύτρια, Ντάλια Σάιντλιν, σε άρθρο στο περιοδικό The Statesman.

Μαζί με όλο το Ισραήλ, αυτός ο πόλεμος θα είναι το μεγαλύτερο τεστ για τον πρωθυπουργό της χώρας, παρατηρεί.

«Χτυπάμε σκληρά τη Χαμάς, αλλά είναι μόνο η αρχή», διακηρύττει ο ίδιος.

«Θα νικήσουμε», υπόσχεται, «αλλά θα χρειαστεί χρόνος»…

Κατά την πρόσφατη ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ο Νετανιάχου παρουσίασε χάρτη μιας «νέας Μέσης Ανατολής», με εξαφανισμένα τα παλαιστινιακά εδάφη

«Ασκήσεις επί χάρτου»

Ήταν μόλις τέλη Σεπτεμβρίου, όταν ο Μπενιαμίν Νετανιάχου εκφωνούσε μια γεμάτη αυτοπεποίθηση ομιλία στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, κάνοντας λόγο για «την αυγή μιας νέας εποχής στη Μέση Ανατολή».

Επικαλέστηκε τις αμερικανικής εμπνεύσεως -επί προεδρίας Τραμπ- Συμφωνίες του Αβραάμ του 2020, που έφεραν κοντά το Ισραήλ με χώρες του αραβικού κόσμου (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Σουδάν, Μαρόκο), αφήνοντας το παλαιστινιακό ζήτημα εκτός «κάδρου».

Η ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας ήταν κοντά, είπε ο Νετανιάχου, με την προωθούμενη και πάλι από τις ΗΠΑ -εν προκειμένω από την κυβέρνηση Μπάιντεν- ιστορική ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας.

Το ερώτημα δεν είναι «εάν», αλλά «το πότε», τόνισε τότε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός.

Και ίσως έτσι, υποστήριξε, θα γίνει «πιο πιθανό» οι Παλαιστίνιοι «να αποδεχθούν επιτέλους έναν δρόμο πραγματικής ειρήνης» με τη χώρα του.

Μόνο που στον χάρτη που ο Νετανιάχου παρουσίασε ως όραμα της «νέας Μέσης Ανατολής», τα παλαιστινιακά εδάφη δεν υπήρχαν καν.

Πολλώ μάλλον ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.

Ο χάρτης έμοιαζε να βγαίνει κατευθείαν από τη «μεσσιανική» ατζέντα των ακροδεξιών κυβερνητικών εταίρων του Νετανιάχου, οι οποίοι «λύνουν και δένουν» εδώ και μήνες στο Ισραήλ.

Ήταν οι πρόθυμοι σύμμαχοί του για τον σχηματισμό κυβέρνηση όχι μόνο για την επιστροφή του στην εξουσία, αλλά και για την προώθηση των αμφιλεγόμενων δικαστικών μεταρρυθμίσεων, που θα τον κρατούσαν μακριά από την καταδίκη.

Και κάπως έτσι ο «βασιλιάς Μπίμπι» -όπως πολλοί αποκαλούν τον πολιτικά εφτάψυχο Νετανιάχου- κατέληξε «γυμνός».

Η προώθηση της -καταγγελλόμενης εντός και εκτός των ισραηλινών συνόρων ως βαθιά αντιδημοκρατικής- δικαστικής μεταρρύθμισης δίχασε το Ισραήλ, πυροδοτώντας θεσμική κρίση και ογκώδεις, πολύμηνες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.

Οι αντιδράσεις επεκτάθηκαν στις τάξεις των εφέδρων -που η κυβέρνηση Νετανιάχου κινητοποιεί τώρα μαζικά- μέχρι και στις μυστικές υπηρεσίες, εγείροντας ανησυχίες για την ετοιμότητα του Ισραήλ απέναντι σε μεγάλης κλίμακας προκλήσεις ασφαλείας.

Ογκώδεις, οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις συνεχίζονταν αδιάκοπα τους τελευταίους εννέα μήνες στο Ισραήλ, μέχρι να ξεσπάσει ο πόλεμος

Σερί πολιτικών αποτυχιών

Η συνεργασία ήταν ήδη προβληματική μετά την ανάθεση από τον Νετανιάχου του νευραλγικής σημασίας υπουργείου Εθνικής Ασφάλειας στον εξτρεμιστή έποικο Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ.

Τα εμπρηστικά σχέδια για επέκταση των -παράνομων βάσει του Διεθνούς Δικαίου- εβραϊκών οικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και οι ιαχές στο ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο ακόμη και για τη συνολική προσάρτησή της πυροδότησαν γρήγορα ένα νέο κύμα βίας.

Μαζί με τις τακτικές, αιματηρές «αντιτρομοκρατικές» εφόδους σε παλαιστινιακές πόλεις της Δυτικής Όχθης, η κυβέρνηση Νετανιάχου  έριξε στρατιωτικά το βάρος της στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

Ο ισραηλινός στρατός απομάκρυνε στρατεύματα από τα σύνορα με τη Λωρίδα της Γάζας για να ενισχύσει τις θέσεις του στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και την ασφάλεια των εποίκων, ενόσω αυτοί κλιμάκωναν τις επιθέσεις κατά Παλαιστινίων.

Μέχρι η Χαμάς να εξαπολύσει την επίθεση, η επικρατούσα αντίληψη ήταν ότι η κατάσταση στη μεθόριο με τον θύλακα ήταν ελεγχόμενη και η εξτρεμιστική ισλαμιστική παλαιστινιακή οργάνωση αποδυναμωμένη από τις περιστασιακές ισραηλινές επιθέσεις αντιποίνων.

Όλες αυτές οι ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν απότομα και βίαια στο Ισραήλ την 7η Οκτωβρίου.

Με την αποτυχία των υπηρεσιών πληροφοριών και της πολιτικής ηγεσίας του Τελ Αβίβ.

Με την εμφανή έλλειψη ετοιμότητας του ισραηλινού στρατού, που χρειάστηκε ώρες για να φτάσει βοηθήσει τους σφαγιαζόμενους από τη Χαμάς αμάχους, στο νότο.

Για τους 1.300 νεκρούς επί του ισραηλινού εδάφους και τους 199 ομήρους -διαφόρων εθνικοτήτων- που πήραν μαζί τους οι μαχητές της Χαμάς ήταν ήδη πολύ αργά…

Χρειάστηκαν να περάσουν 36 ολόκληρες ώρες από την σοκαριστική επίθεση, μέχρι ο υπουργός Εθνικής Ασφάλειας Μπεν-Γκβιρ να εμφανιστεί δημόσια, ζητώντας την πλήρη καταστροφή της Χαμάς.

«Το κράτος του Ισραήλ βιώνει ένα από τα πιο δύσκολα γεγονότα στην ιστορία του», τόνισε.

«Δεν είναι ώρα για ερωτήσεις και έρευνες»…

Παλαιότερη προεκλογική αφίσα με τα πρόσωπα των πρώην και νυν συγκυβερνώντων Μπενιαμίν Νετανιάχου και Μπένι Γκαντζ

Εν αναμονή του απολογισμού

Καθώς το Ισραήλ εισέρχεται σε έναν άγνωστης διάρκειας πόλεμο με τη Χαμάς, η γενικότερη αίσθηση στο εσωτερικό της χώρας είναι αυτή ενός κοινού μετώπου.

Πολλά ωστόσο θα κριθούν από την έκβαση της ισραηλινής επιχείρησης και τον απολογισμό της, τους χειρισμούς στο θέμα των ομήρων, τον ορατό κίνδυνο διάχυσης της κρίσης και μιας γενικής ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή.

Αναλυτές διατυπώνουν ήδη ερωτήματα για τον άμεσο αντίκτυπο που μπορεί να έχει στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη η νέα, πλήρους κλίμακας στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας.

«Θα δυσκολευτεί να επανδρώσει τα αυξανόμενα σημεία ελέγχου στη Δυτική Όχθη, ενόσω κατακλύζει τη Λωρίδα της Γάζας με στρατιώτες», εκτιμά σε ανάλυσή του το καταριακό ειδησεογραφικό δίκτυο Al Jazeera.

Στο δε εσωτερικό του Ισραήλ, τα μέτωπα παραμένουν ανοιχτά, έστω και σε «παύση».

Το 56% των Ισραηλινών θεωρεί ότι ο πρωθυπουργός Νετανιάχου θα πρέπει να παραιτηθεί μετά το τέλος του πολέμου, καταδεικνύει δημοσκόπηση της Jerusalem Post.

«Το 86% των ερωτηθέντων, συμπεριλαμβανομένου 79% των υποστηρικτών του κυβερνητικού συνασπισμού, δήλωσε ότι η αιφνιδιαστική επίθεση από τη Γάζα είναι αποτυχία της ηγεσίας της χώρας», αναφέρει.

Υποσχόμενος τώρα την εξάλειψη της Χαμάς, ο Νετανιάχου επιχειρεί να ανακτήσει τον τίτλο του «κυρίου Ασφάλεια».

Εφόσον του το επιτρέψουν οι εξελίξεις στα πολεμικά μέτωπα, αναμένεται να επαναδιεκδικήσει αργότερα και τον τίτλο του «βασιλιά Μπίμπι».

Αρκετοί εκτιμούν ότι γι’ αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει «όχημα» η άρτι συγκροτηθείσα κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης.

Από την αντιπολίτευση εντάχθηκε σε αυτή μόνο το κεντροδεξιό μπλοκ «Εθνική Ενότητα» υπό τον πρώην επιτελάρχη -υπουργό Άμυνας και αντιπρόεδρο στην πέμπτη κυβέρνηση Νετανιάχου- Μπένι Γκαντζ, παίρνοντας προσώρας προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, στην πρόθεση ψήφου μεταπολεμικά.

Λίγοι πάντως είναι αυτοί που κρατούν ψηλά τον «πήχη» για τις μετέπειτα έρευνες στο Ισραήλ ως προς τα αίτια της χειρότερης κρίσης στη χώρα εδώ και μισό αιώνα, από τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ.

Headlines