ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ: Αφού τα βρίσκετε, ενωθείτε και μετά κάντε… rotation την αρχηγία – Ή και κλήρωση!

Στη μακρινή δεκαετία του 1980 στο Ισραήλ οι εκλογές δεν κατάφεραν να διαμορφώσουν καμία σαφή πλειοψηφία είτε κόμματος, είτε συνασπισμού κομμάτων.

Αποφασίστηκε έτσι μια κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» ανάμεσα στο Εργατικό Κόμμα και το Λικούντ.

Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα: ποιος θα ήταν ο πρωθυπουργός.

Βλέπετε τα δύο κόμματα ήταν ισοδύναμα και άρα το κριτήριο δεν μπορούσε να είναι το «πρωθυπουργός από το κόμμα με τους περισσότερους βουλευτές».

Τελικά αποφασίστηκε να γίνει εναλλαγή.

Πρώτος θα αναλάμβανε την πρωθυπουργία ο Σιμόν Πέρες από το Εργατικό Κόμμα και στα δύο χρόνια θα παραχωρούσε την πρωθυπουργία στον Γιτζάκ Σαμίρ από το Λικούντ.

Παρότι στη διετία επάνω υπήρξαν φωνές που έλεγαν ότι ήταν καλύτερα να πάνε σε εκλογές, η συμφωνία τηρήθηκε και η εναλλαγή έγινε κανονικά.

Θα μου πείτε τι έγινε και θυμήθηκα τώρα πράγματα σχεδόν σαράντα χρόνια πριν.

Η απάντηση είναι απλή: στη δημοκρατία – και ειδικά στη… σοσιαλδημοκρατία (θυμίζω ότι ο Σιμόν Πέρες ήταν για χρόνια μέλος του προεδρείου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς) αδιέξοδα δεν υπάρχουν!

Αυτό και ένα μάθημα και για το ΠΑΣΟΚ και για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δύο κόμματα που αντικειμενικά έχουν έρθει… πιο κοντά.

Πολιτικά και ιδεολογικά τουλάχιστον, ιδίως τώρα που ανέτειλε η εποχή Κασσελάκη, ο οποίος τη μείωση της απόστασης αυτής όχι μόνο δεν την βλέπει ενοχικά και δεν το φέρνει βαρέως, όπως αρκετοί στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τη θεωρεί επιβεβλημένη και εκ των ων ουκ άνευ για την επιστροφή στην εξουσία.

Γιατί αυτό που σκιαγραφεί ο Κασσελάκης ως «φυσιογνωμία της Αριστεράς», μόνο ως… ΠΑΣΟΚ μπορεί να περιγραφεί.

Γνωρίζω ότι τα δύο κόμματα αυτή τη στιγμή είναι σε ανταγωνισμό.

Συγκρούονται για το ποιο από τα δύο είναι πιο κερδισμένο από τον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών.

«Εμείς», κραυγάζουν από το ΠΑΣΟΚ, υπογραμμίζοντας ότι δικά τους στελέχη κέρδισαν κρίσιμες μάχες όπως της Αθήνας.

«Εμείς», όμως λένε και στην Κουμουνδούρου, τονίζοντας ότι εάν δεν είχαν «δώσει γραμμή» δεν θα είχαν υπάρξει οι ανατροπές.

Βεβαίως στην πραγματικότητα τίποτα από τα δύο δεν ισχύει.

Αυτό που καταγράφηκε στις εκλογές ήταν βασικά αποδοκιμασία της κυβέρνησης και των επιλογών της, αυτοδιοικητικών και μη.

Τον «απέναντι» ψήφισαν. Όχι ειδικά τον ΠΑΣΟΚο ή τον ΣΥΡΙΖΑίο. Άλλωστε, συχνά οι ψηφοφόροι τον «αντάρτη» δεξιό προτίμησαν.

Και μπορεί να είχαν υπάρξει και άλλες «ανατροπές», εάν δεν είχαν προλάβει ορισμένοι κυβερνητικοί υποψήφιοι να πιάσουν το 43% και να εκλεγούν.

Σε κάθε περίπτωση, η αποδοκιμασία του ενός, δεν σημαίνει πάντα επιδοκιμασία του άλλου.

Αυτός είναι ένας νόμος της πολιτικής που καλό είναι να μην ξεχνάμε.

Γιατί αυτή τη στιγμή τα πράγματα δείχνουν ως εξής: ο Κασσελάκης προσελκύει το ενδιαφέρον, το κοινό θέλει να μάθει για αυτόν, αλλά αυτό δεν σημαίνει απήχηση και γι’ αυτό στις δημοσκοπήσεις πατώνει.

Το ΠΑΣΟΚ ούτως ή άλλως είχε δείξει τα όρια της δυναμικής του.

Ταυτόχρονα συγκλίνουν. Ίσως μάλιστα σε λίγο να μιλάμε και για ταύτιση όσο ο ριζοσπαστισμός, οι αρχές και η ιδεολογία της Αριστεράς χάνουν έδαφος, χάνει το κόμμα τη «ΡΙΖΑ» του.

Κατά συνέπεια και δεδομένου ότι -όπως συμβαίνει σε συνθήκες μεταπολιτικής και μεταδημοκρατίας- η εξουσία μετατρέπεται σε αυτοσκοπό κα όχι μέσο για την εφαρμογή συγκεκριμένων προτάσεων, προγραμμάτων βάσει συγκεκριμένων ιδεολογικών αρχών, γιατί να μην τα βρουν τα παιδιά;

Κοινό χώρο διεκδικούν, παραπλήσιες απόψεις έχουν.

Η ισχύς εν τη ενώσει που θα έλεγαν οι παλιοί.

Και εάν είναι το μόνο θέμα που τους χωρίζει είναι ο αρχηγός, ας κάνουν… rotation.

Ή ακόμη καλύτερα κλήρωση!