Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ: «Ασφάλεια για τους Ισραηλινούς, ελπίδα για τους Παλαιστίνιους»

«Θα παραδοθούμε σε αυτή την τρομακτική βία και θα επιτρέψουμε να πεθάνει οριστικά η αναζήτησή μας για ειρήνη ή θα συνεχίσουμε να επιμένουμε ότι μπορεί και πρέπει να υπάρξει ειρήνη;».

Αυτό το ερώτημα θέτει, με παρέμβασή του στην ισπανική «El Pais» ο παγκοσμίου φήμης συνθέτης και μαέστρος Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη ημέρα.

Κάθε πλευρά οφείλει να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της ως ανθρώπινα όντα, λέει ο παγκοσμίου φήμης συνθέτης και μαέστρος

Ξεκαθαρίζοντας εξαρχής ότι «δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τις βάρβαρες τρομοκρατικές πράξεις της Χαμάς εναντίον πολιτών, συμπεριλαμβανομένων παιδιών και βρεφών», διαμηνύοντας παράλληλα ότι «ο πόνος αθώων ανθρώπων και στις δύο πλευρές είναι απολύτως ανυπόφορος», επιχειρεί να επικεντρώσει στη μεγάλη εικόνα, τα αίτια και τις εναλλακτικές που υπάρχουν.

Οπως τονίζει δε, όλα όσα συμβαίνουν «ενισχύουν την εκτίμησή μου ότι μπορεί να υπάρξει μόνο μία λύση σε αυτή τη διαμάχη: Στη βάση του ουμανισμού, της δικαιοσύνης και της ισότητας, χωρίς ένοπλη βία και κατοχή. Οφείλουμε να προσφέρουμε άλλες προοπτικές σε εκείνους οι οποίοι ελκύονται από τον εξτρεμισμό. Σε τελική ανάλυση, πρόκειται κυρίως για ανθρώπους χωρίς προοπτική και απεγνωσμένους, οι οποίοι παραδίδονται σε εξτρεμιστικές ή εγκληματικές ιδεολογίες στην προσπάθειά τους να βρουν μια στέγη» προσθέτει ο ίδιος.

Αμέσως μετά, δε, επιχειρεί να θέσει τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων, περιγράφοντας τη ρίζα του προβλήματος.

Μια χώρα χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς χώρα

«Ο εβραϊκός λαός είχε ένα όνειρο: να αποκτήσει μια δική του πατρίδα, μια πατρίδα για όλους τους Εβραίους, εκεί όπου βρίσκεται σήμερα η Παλαιστίνη. Ομως, από αυτό το όνειρο προέκυψε μια βαθιά προβληματική και θεμελιωδώς λανθασμένη παραδοχή: μια χώρα χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς χώρα» γράφει και συνεχίζει:

«Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο εβραϊκός πληθυσμός της Παλαιστίνης στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου αντιπροσώπευε μόλις το 9% (…) και οι Παλαιστίνιοι δεν έβλεπαν τον λόγο να παραδώσουν τη γη τους».

Ετσι, αφού πρώτα διαπιστώνει πως «η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη και, από τότε που ξεκίνησε, τα μέτωπα σκληραίνουν από γενιά σε γενιά», καταλήγει στο συμπέρασμα και την πρότασή του: «Είναι πεπεισμένος ότι οι Ισραηλινοί θα αισθανθούν ασφάλεια μόνο όταν οι Παλαιστίνιοι αισθανθούν ελπίδα, δηλαδή δικαιοσύνη. Κάθε πλευρά οφείλει να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της ως ανθρώπινα όντα και να δώσει έμφαση στη δική τους οπτική, τον πόνο και τις αγωνίες τους. Οι Ισραηλινοί οφείλουν επίσης να αποδεχθούν πως η κατοχή της Παλαιστίνης δεν συνάδει με κάτι τέτοιο».

Τέλος, αφού αναγνωρίζει ως «κλειδί» για τις απόψεις που σταδιακά διαμόρφωσε τη φιλία του με τον Εντουαρντ Σαΐντ, καταλήγει πως «όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν αφελή, όμως δεν είναι, καθώς αυτή ακριβώς η κατανόηση είναι που έχει χαθεί σήμερα και στις δύο πλευρές».

Έντυπη έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»