24 ώρες στην Αθήνα: Μάρτιν Σκορσέζε έκανες πάλι το θαύμα σου

Ήρθε εκείνο το Σάββατο, που μοιάζει περισσότερο με μελαγχολική Δευτέρα. Ξυπνάς, λίγο στραβωμένη, ψάχνοντας να βρεις τη χαμένη σου διάθεση. Έτσι όπως κάνεις δειλά, δειλά τα πρώτα σου βήματα να σηκωθείς από το κρεβάτι, το μάτι σου πέφτει πάνω σε ένα πολύ – πολύ αγαπημένο σου βιβλίο. «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» Χρόνης Μίσσιος. Ούτε ξέρεις πόσα χρόνια έχεις να το διαβάσεις. Όταν ήσουν στο λύκειο, η αγαπημένη σου καθηγήτρια έκθεσης, στο είχε κάνει δώρο.

Είχες βάλει έναν ροζ σελιδοδείκτη, στο αγαπημένο σου απόσπασμα. Το ανοίγεις ακριβώς εκεί. Τα δάκρυα της χαρμολύπης, φεύγουν σαν να μην είχε περάσει μια ημέρα. Όμως το κίνητρο σου βρέθηκε, ήταν ανάμεσα σε λέξεις που ζεσταίνουν τη ψυχή σου.

«Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;’ Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.

Τα πιο «ονειρεμένα» ερωτικά γράμματα θα κοσμήσουν το επετειακό λεύκωμα για τα δέκα χρόνια «Μικρό Παρίσι των Αθηνών»

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας…Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ»

Φοράς το πιο όμορφο χαμόγελο σου και καθώς πίνεις τον καφέ σου, για μουσικό background έχεις το αγαπημένο σου κομμάτι, «Keep Ya Head Up» | Tupac.

«Μικρό Παρίσι των Αθηνών 2023»

«Το μόνο που θα με έσωζε σήμερα, είναι μια βόλτα στις γειτονιές του Παρισιού» σκέφτεσαι. Και ξαφνικά θυμάσαι, ότι μπορεί το Παρίσι να σου πέφτει λίγο μακριά, αλλά το Φεστιβάλ «Μικρό Παρίσι των Αθηνών», είναι ένα «μετρό» πιο πέρα. Δεν το σκέφτεσαι στιγμή. Ντύνεσαι και πας Μεταξουργείο. Είχες άλλωστε ανάγκη και από τέχνη και από Παρίσι.

Ιωάννα Μπέτση | Έκθεση Ένα ερωτικό γράμμα

1η στάση: Το φεστιβάλ «Μικρό Παρίσι των Αθηνών 2023» παρουσιάζει την ομαδική έκθεση με τίτλο «Ένα ερωτικό γράμμα». Οι επισκέπτες, οι καλλιτέχνες αλλά και οι εθελοντές του φεστιβάλ, μπορούν να συμμετέχουν επώνυμα ή ανώνυμα με το δικό τους ερωτικό γράμμα.

Ο Μπρεχτ ανασυνθέτει την ιστορία μεταφέροντας τη δράση στο γκανγκστερικό περιβάλλον της Αμερικής του μεσοπολέμου σαν μια σατιρική αναπαράσταση χρησιμοποιώντας στοιχεία αλληγορικά

Highlight: Τα πιο «ονειρεμένα» ερωτικά γράμματα θα κοσμήσουν το επετειακό λεύκωμα για τα δέκα χρόνια «Μικρό Παρίσι των Αθηνών».

Χαρά Μπούκα | Έκθεση Ένα ερωτικό γράμμα

Το αιώνιο ερώτημα: Θέατρο ή Σινεμά;

Μια φίλη σου προχθές, σου έλεγε ότι άκουσε για μια πολύ ωραία παράσταση, που παίζεται και φέτος και θέλει να κλείσετε εισιτήρια, οπωσδήποτε. Θυμάσαι πλοκή, δε θυμάσαι τίτλο. Την παίρνεις τηλέφωνο, ενώ περπατάς στο κέντρο της Αθήνας. Σε ένα τοίχο βλέπεις φασιστικά συνθήματα. Σε πιάνει αηδία. «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι», του Μπέρτολτ Μπρεχτ, σου απαντάει εκείνη. «Ντύσου να πάμε» της λες εσύ. Ένιωθες πως εκτός από ανάγκη να πας, έχεις και μια υποχρέωση απέναντι σε αυτούς τους τοίχους και στους χιλιάδες σκοτωμένους.

Περί τίνος πρόκειται;

2η στάση: H «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι», σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη

«Γραμμένο το 1941, το έργο έχει χαρακτηριστεί από τον ίδιο τον Μπέρτολτ Μπρεχτ ως «ιστορική φάρσα». Με φόντο τον υπόκοσμο του Σικάγο του Μεγάλου Κραχ, τα γεγονότα αντικατοπτρίζουν την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ και του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία και σημαδεύουν τους μηχανισμούς που στηρίζουν και εκτρέφουν τον φασισμό. Ο Μπρεχτ ανασυνθέτει την ιστορία μεταφέροντας τη δράση στο γκανγκστερικό περιβάλλον της Αμερικής του μεσοπολέμου σαν μια σατιρική αναπαράσταση χρησιμοποιώντας στοιχεία αλληγορικά.

Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφίδας

«Σκορσεζικιά» φίλη

Φυσικά και θα πάτε. Φυσικά και το άλλο πρωί θα λέτε «Δεν ξαναπίνω»

Την ώρα που είστε πεπεισμένες ότι θα πάτε στη παράσταση, σε καλεί η «σκορσεζικιά» φίλη σας. «Βγήκε προχθές η νέα του Σκορσέζε «Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» Πάμε, πάμε, πάμε!», φωνάζει μέσα σε κραυγές ενθουσιασμού αλλά και «καλοπιάσματος». Της λες αρχικά να ηρεμήσει και μετέπειτα να σου πει για τη πλοκή. Συνεχίζει να ωρύεται από χαρά, οπότε την κλείνεις και ψάχνεις να βρεις τι συμβαίνει με την ταινία.

Δες το trailer

3η στάση: «Βασισμένη στο δημοφιλές ομότιτλο best-seller μυθιστόρημα του David Grann, η ταινία «Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» (“Killers Of The Flower Moon”) μας μεταφέρει στην Οκλαχόμα της δεκαετίας του 1920 όπου τα μέλη της φυλής Οσέιτζ που είχε πλουτίσει λόγω του πετρελαίου που ανακαλύφθηκε στη γη τους αρχίζουν να δολοφονούνται το ένα μετά το άλλο. Οι κτηνώδεις αυτές δολοφονίες έμειναν στην Ιστορία ως Κράτος του Τρόμου».

Δεν σε χαλάει καθόλου. Αλλά που θα πάτε τελικά;

Η φίλη σου είναι καταφερτζού, οπότε θα πάτε να δείτε τη ταινία, αλλά κλείσατε ήδη εισιτήρια για τη παράσταση, για την άλλη εβδομάδα.

4η στάση: Η ταινία τελείωσε, η φίλη σας κατενθουσιασμένη, προτείνει η νύχτα να μην τελειώσει νωρίς. Προτείνει το αγαπημένο σας μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας. Μικρό, ζεστό και ξέρετε τον μπάρμαν. Αυτό μεταφράζεται ως σφηνάκια μέχρι το πρωί.

Φυσικά και θα πάτε. Φυσικά και το άλλο πρωί θα λέτε «Δεν ξαναπίνω».