Η πτέρυγα ενός νοσοκομείου δεν είναι το σημείο που συνήθως ξεκινάνε ερωτικές ιστορίες, αλλά γι’ αυτό το Αραβικό Νοσοκομείο αλ Αχλί στη Λωρίδα της Γάζας (το παλαιότερο στον παλαιστινιακό θύλακα, το οποίο βομβαρδίστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τουλάχιστον 500 άμαχοι), «ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό νοσοκομείο», σημειώνει ο Χαμάμ Φαράχ.

Το νοσοκομείο που το όνομά του σημαίνει «Το Αραβικό Νοσοκομείο των Ανθρώπων» είναι το μέρος που ξεκινάει το γενεαλογικό δέντρο του Φαράχ.

Ο παππούς του, Ελίας Φαράχ, ξεκίνησε να εργάζεται στο νοσοκομείο όταν ήταν μόλις 17 ετών.

Είχε ξεκινήσει να εργάζεται ως σερβιτόρος κατά τη διάρκεια της  Βρετανικής Εντολής στην Παλαιστίνη περισσότερα από 80 χρόνια πριν και αργότερα έγινε διευθυντής προμηθειών, όντας υπεύθυνος για να αγοράζει τρόφιμα, φάρμακα και προμήθειες.

Μία ημέρα παρατήρησε μία γυναίκα, η οποία σύντομα θα γινόταν η γιαγιά του Φαράχ και ήταν γνωστή στον κόσμο ως κυρία Σούρα.

Η κυρία Σούρα ήταν υπεύθυνη στο δημοτικό σχολείο του Γραφείου Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή (UNRWA) στον προσφυγικό καταυλισμό Αλ Σάτι και επισκεπτόταν συχνά το νοσοκομείο. Εκεί ξεκίνησε κι ο έρωτάς τους.

Ο Ελίας Φαράχ με μία γιατρό από τις ΗΠΑ. Το νοσοκομείο ήταν γνωστό πως προσέλκυε επαγγελματίες από όλο τον κόσμο (Πηγή: Με την ευγενική παραχώρηση του Χαμάμ Φαράχ στο Al Jazeera)

«Το νοσοκομείο ήταν μία κοινότητα»

Πλέον το νοσοκομείο είναι καταστραμμένο και έχει μετατραπεί σε ένα μέρος μακελειού όπου έχασαν τη ζωή τους τουλάχιστον 500 άνθρωποι μετά τον βομβαρδισμό του την Τρίτη με τις ιστορίες και τις μνήμες να χάνονται στα συντρίμμια.

«Το νοσοκομείο ήταν μία κοινότητα», είπε ο Φαράχ στο Al Jazeera.

Περίπου 40 χρόνια αφότου οι παππούδες του συναντήθηκαν στους διαδρόμους του νοσοκομείου, γεννήθηκε ο Φαράχ στο ίδιο νοσοκομείο το 1983 και ακολούθως και η αδερφή του.

Παρόλο που δεν έχει επισκεφτεί τη Λωρίδα της Γάζας εδώ και 23 χρόνια, ο ψυχοθεραπευτής με έδρα το Τορόντο του Καναδά λατρεύει τις παιδικές αναμνήσεις που έχει από το νοσοκομείο.

Ο παππούς του συνήθιζε να τον παίρνει μαζί του κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων του στο νοσοκομείο.

«Υπήρχαν παιδιά που έπαιζαν, ένα τραπέζι του πινγκ πονγκ»

«Υπήρχαν παιδιά που έπαιζαν, ένα τραπέζι του πινγκ πονγκ, δειπνούσαμε, ήταν σαν ένα πολιτιστικό κέντρο», θυμήθηκε με νοσταλγία ο Φαράχ.

Μέλη της οικογένειας του Χαμάμ που έχουν συγκεντρωθεί στο νοσοκομείο. (Πηγή: Με την ευγενική παραχώρηση του Χαμάμ Φαράχ στο Al Jazeera)

Το νοσοκομείο ιδρύθηκε το 1882 και λειτουργούσε από την Αγγλικανική Επισκοπή της Ιερουσαλήμ. Επίσης, είχε μία εκκλησία, ένα γήπεδο τένις, όπου έπαιζε συχνά ο παππούς του Φαράχ και μία μεγάλη αυλή.

Πλέον νεκρά σώματα στοιβάζονται σαν σωρός και το νοσοκομείο έχει καταστραφεί.

Μόλις άκουσε τα νέα για τους βομβαρδισμούς, για τους οποίους το Ισραήλ κατηγόρησε την παλαιστινιακή οργάνωση Ισλαμική Τζιχάντ για αποτυχημένη εκτόξευση ρουκέτας, ο Φαράχ ένιωσε πανικό.

Μέλη της οικογένειάς του ζουν ακόμα στη Λωρίδα της Γάζας και συγγενείς του είχαν βρει καταφύγιο στην εκκλησία που βρίσκεται στα περίχωρα του νοσοκομείου.

«Μπορούν να μυρίσουν τα καμμένα σώματα»

Ο Φαράχ όπως είπε «φρίκαρε», προσπαθώντας απελπισμένα να έρθει σε επαφή με τους συγγενείς του. Ηρέμησε μόνο όταν έμαθε ότι δεν είχαν τραυματιστεί και ήταν καλά μετά τον βομβαρδισμό.

Όντας σε κοντινή απόσταση από την καταστροφή όμως έγιναν μάρτυρες του μακελειού.

«Μπορούν να μυρίσουν τα καμμένα σώματα», είπε χαρακτηριστικά.

Η οικογένειά του στη Λωρίδα της Γάζας, οι θείοι, οι θείες, τα ξαδέρφια και άλλοι μακρινοί συγγενείς, έχουν επιβιώσει τρώγοντας κονσέρβες με τόνο, ξηρά ζυμαρικά και άλλες προμήθειες, οι οποίες όμως τελειώνουν, καθώς οι ισραηλινές δυνάμεις δεν επιτρέπουν στην ανθρωπιστική βοήθεια να μπει στη Γάζα.

«Υπήρχε θρήνος και κλάματα σαν να ήταν η τελευταία φορά που βλέπαμε ο ένας τον άλλον»

Το Αραβικό Νοσοκομείο αλ Αχλί μετά τον βομβαρδισμό

Μία μέρα πριν τον βομβαρδισμό του νοσοκομείο, η μητέρα του Φαράχ μίλησε με μία από τις θείες του. «Δεν είναι φυσιολογικά», του είπε.

Όλα τα σπίτια των συγγενών του καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια των ισραηλινών βομβαρδισμών που μαίνονται ανεξέλεγκτοι εδώ και σχεδόν δύο εβδομάδες. Πλέον ο ίδιος και η μητέρα του σκέφτονται πως θα μεταφέρουν την οικογένεια τους και εάν θα μπορέσει η τελευταία να φύγει από τη Γάζα.

Από τη στιγμή που το Ισραήλ ανταπόδωσε την επίθεση της Χαμάς, ο ίδιος δεν έχει καταφέρει να κάνει πολλά. «Τα μάτια μου είναι κολλημένα στο τηλέφωνο και στην τηλεόραση». Ο ίδιος έχει αναστείλει όλο του το πρόγραμμα καθώς περιμένει νέα από τους συγγενείς του κάθε μέρα.

«Γιαγιά είναι πιο εύκολο να σε δω στη μετά θάνατον ζωή από ότι ήταν στη Γάζα»

Ο Φαράχ βρέθηκε για τελευταία φορά τη Λωρίδα της Γάζας το 2000 χωρίς να γνωρίζει ότι θα ήταν η τελευταία του επίσκεψη. Η οικογένειά του έζησε για χρόνια στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και για πολλά χρόνια ταξίδευε στον παλαιστινιακό θύλακα κάθε καλοκαίρι.

Πάντα σάστιζε από τις αντιδράσεις των συγγενών του όταν ο ίδιος και η οικογένειά του έφευγαν στο τέλος του καλοκαιριού.

«Υπήρχε θρήνος και κλάματα σαν να ήταν η τελευταία φορά που βλέπαμε ο ένας τον άλλον», είπε ακόμα ο Φαράχ ανακαλώντας στο μυαλό του τις μνήμες.

Το 2000 ήταν μόνο 17 και πίστευε ότι θα επιστρέψει το επόμενο καλοκαίρι όπως έκανε πάντα, αλλά αυτή η στιγμή δεν ήρθε ποτέ. Ο αποκλεισμός που επέβαλλε το Ισραήλ το 2007 στη Λωρίδα της Γάζας έκανε ακόμα πιο δύσκολο να γυρίσει πίσω.

Κάθε χρόνο ήλπιζε να γυρίσει για να δει τους παππούδες του, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. «Άρχισαν να πεθαίνουν ένας, ένας», είπε.

Πλέον οι μνήμες τους έχουν αποτυπωθεί για πάντα στο μυαλό του. Η γιαγιά του η Σούρα συνεχίζει ακόμα να επηρεάζει βαθιά την παλαιστινιακή του ταυτότητα.

«Το σχολείο προσφύγων που εργαζόταν ήταν γνωστό ως το «σχολείο της κυρίας Σούρα», σημείωσε.

«Παρόλο που άλλοι πήραν τα όπλα για να αντισταθούν στην ισραηλινή κατοχή στη Γάζα μετά το 1967, η κυρία Σούρα από τη θέση της διευθύντριας, δίδαξε σε μία γενιά προσφύγων τον βασικό αυτοσεβασμό», είχε γράψει σε μία ανάρτησή του στο Instagram λίγο αφότου η γιαγιά του απεβίωσε το 2019.

Μάλιστα όπως είχε γράψει αναφερόμενος στη γιαγιά του: «Θα είναι πιο εύκολο να σε δω στη μετά θάνατον ζωή από ότι ήταν στη Γάζα».

Headlines