Γκίντεον Λεβί: «Ο πόλεμος στη Γάζα πρέπει να σταματήσει αμέσως»

Την ώρα που οι Ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις προετοιμάζονται για τη χερσαία επιχείρηση εντός της Λωρίδας της Γάζας, μια επιχείρηση που όλα δείχνουν ότι θα είναι ιδιαίτερα αιματηρή και με διάρκεια, αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι φωνές μέσα στο Ισραήλ που υποστηρίζουν ότι χρειάζεται μια διαφορετική πορεία που να μην προϋποθέτει μια τέτοια αιματοχυσία.

Μία από αυτές τις θαρραλέες φωνές είναι ο δημοσιογράφος Γκίντεον Λεβί που με άρθρο του στην εφημερίδα Haaretz ζητά να σταματήσει τώρα το λουτρό αίματος στη Γάζα. Υπογραμμίζει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τα θύματα – για τα οποία μικρή σημασία έχει η απλή απόδοση ευθυνών – ενώ σπεύδει να προειδοποιήσει ότι η συμπάθεια που μπορεί να υπάρχει για το Ισραήλ τώρα εύκολα μπορεί να μετασχηματιστεί σε κατακραυγή εάν συνεχιστεί η βαναυσότητα.

Καταλήγει μάλιστα υπενθυμίζοντας ότι μπορεί το κυρίαρχο συναίσθημα εντός του Ισραήλ να είναι το αίτημα για το τέλος της Χαμάς όμως υπάρχει ο κίνδυνος στο τέλος το ίδιο το Ισραήλ να καταλήξει κάτι ανάλογο με αυτό το οποίο θέλει να πολεμήσει

Αναλυτικά το άρθρο του Γκίντεον Λεβί έχει ως εξής

Αυτό το λουτρό αίματος πρέπει να σταματήσει αμέσως. Δεν οδηγεί σε τίποτα το καλό Οι σφαγές μπορούν να απαντηθούν με σφαγές, αλλά ακόμη και μια τρομερή σφαγή όπως αυτή που διαπράχθηκε στο νότιο Ισραήλ δεν μπορεί να δικαιολογήσει ό,τι ακολουθεί, χωρίς όρια.

Μια τρομερή σφαγή μπορεί ακόμη και να είναι σε θέση να δικαιολογήσει μια άλλη τρομερή σφαγή, αν έχει έναν στόχο διαφορετικό από την τιμωρία και την εκδίκηση, και αν αυτός ο στόχος είναι και νόμιμος και εφικτός. Αλλά αυτό δεν ισχύει για τον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας, ο οποίος δεν έχει σαφή, ρεαλιστικό σκοπό και σίγουρα δεν έχει απάντηση στο ερώτημα τι θα συμβεί την επόμενη μέρα.

Αλλά ακόμη και αν είχε σαφή σκοπό, ακόμη και τότε θα έπρεπε να υπάρχουν όρια στην καταστροφή. Το λουτρό αίματος που λαμβάνει χώρα τώρα στη Γάζα, το οποίο μόλις άρχισε, δείχνει ότι δεν υπάρχουν όρια. Και μπροστά σε αυτό, είναι αδύνατο να παραμείνουμε σιωπηλοί. Αυτό δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.

Είναι αδύνατο να σιωπήσουμε μπροστά στις τρομερές εικόνες από το νοσοκομείο αλ Αχλί στην πόλη της Γάζας – δεκάδες πτώματα παραταγμένα το ένα μετά το άλλο, πολλά από αυτά παιδιά με βαθιές πληγές και χαμένα άκρα – όπως είναι αδύνατο να σιωπήσουμε μπροστά στις εικόνες θανάτου και καταστροφής που συνέβησαν εδώ. Εκατοντάδες απελπισμένοι Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν τη Δευτέρα αφού προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο στον ανοιχτό χώρο κοντά στο νοσοκομείο, με την ψευδή πεποίθηση ότι εκεί θα ήταν ασφαλείς ακόμη και κατά τη διάρκεια αυτού του καταραμένου πολέμου.

Δεν είναι ακόμη δυνατό να προσδιοριστεί ποιος ευθύνεται για αυτή την καταστροφή, αλλά για τα θύματα δεν έχει πλέον σημασία. Ούτε η ταυτότητα του ενόχου πρέπει να αλλάξει το τι θα συμβεί στη συνέχεια της εκστρατείας – πρέπει να σταματήσει αμέσως. Η καταστροφή του νοσοκομείου πρέπει να γίνει το σημείο καμπής του πολέμου, όπως ακριβώς η καταστροφή στο Καφρ Κάνα κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «Σταφύλια της οργής» στο Λίβανο το 1996 έγινε το σημείο καμπής που έφερε το τέλος της επιχείρησης αυτής.

Το Ισραήλ οδηγείται σήμερα από μια δικαιολογημένη και κατανοητή θύελλα συναισθημάτων και ενθαρρύνεται από τη συμπάθεια του κόσμου. Αλλά η τελευταία θα αντικατασταθεί γρήγορα από την απαίτηση να σταματήσουν τα πυρά, δεδομένων των καταστροφών που προκάλεσε ο πόλεμος. Η τραγωδία στο νοσοκομείο έχει ήδη αλλάξει τη διάθεση μεταξύ ορισμένων μελών της μεγάλης ομάδας των χειροκροτητών του Ισραήλ.

Ακόμη και πριν από αυτή την καταστροφή, οι αναφορές από τη Γάζα, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν φτάνει ποτέ στους Ισραηλινούς, απειλούσαν να γείρουν τον κόσμο εναντίον της συνέχισης του πολέμου. Περίπου 1.000 νεκρά παιδιά –ακόμη και πριν υπολογιστούν τα νεκρά παιδιά από το νοσοκομείο– αυτό είναι ένα στατιστικό στοιχείο που είναι αδύνατο να αγνοηθεί, και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να δικαιολογηθεί. Μια ολοκληρωτική πολιορκία 2 εκατομμυρίων ανθρώπων και η εκκένωση 1 εκατομμυρίου από τα σπίτια τους μέσα σε μια μέρα είναι επίσης απαράδεκτη υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Αυτή την εβδομάδα, επισκέφθηκα το κατεστραμμένο Κιμπούτς Μπέερι και θα επαναλάβω αυτό που είπα τότε: δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου τόσο δύσκολες εικόνες. Είναι αδύνατο να τις αφήσουμε να περάσουν χωρίς να ξεκαθαρίσουμε λογαριασμούς με όλους τους υπεύθυνους. Καμία χώρα δεν θα απέφευγε να το κάνει. Αλλά υπάρχει μια τεράστια μέση απόσταση μεταξύ του να μην κάνουμε τίποτα και της μαζικής αιματοχυσίας που δεν έχει νόημα ή σκοπό.

Οι εικόνες από τη Γάζα είναι συγκλονιστικές και θα έπρεπε να ραγίσουν την καρδιά όλων: μια ατελείωτη φάλαγγα ασθενοφόρων με σειρήνες να ουρλιάζουν και τρομοκρατημένους γονείς να μεταφέρουν τα τραυματισμένα παιδιά τους. Πατέρες που κλαίνε πάνω από τα σώματα των παιδιών τους, τα οποία τοποθετήθηκαν στο πάτωμα του νοσοκομείου λόγω έλλειψης κρεβατιών. Είδα επίσης πέντε τραυματισμένα παιδιά σε ένα κρεβάτι και ασθενείς που βογκούσαν χωρίς κανέναν να τους περιθάλψει.

Η δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων, ο ακρωτηριασμός δεκάδων χιλιάδων και η εγκατάλειψή τους χωρίς τίποτα δεν θα προωθήσει κανένα ισραηλινό συμφέρον, ακόμη και αν παραμερίσουμε ζητήματα δικαίου και ηθικής. Θα γεννήσει μόνο μίσος και εκδίκηση ενός είδους που ούτε ο Σατανάς δεν θα μπορούσε να εφεύρει, με τη Χαμάς ή χωρίς αυτήν.

Ενώ τα παιδιά της Γάζας σκοτώνονται, οι Ισραηλινοί παραπονιούνται ότι ο στρατός «καθυστερεί». Το κυρίαρχο ισραηλινό συναίσθημα θέλει μια χερσαία επιχείρηση και το τέλος της Χαμάς. Το αίτημα αυτό είναι δικαιολογημένο, αλλά μάλλον μη ρεαλιστικό. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να έρθει οποιοδήποτε κόστος, συμπεριλαμβανομένου αυτού της καταστροφής της Λωρίδας.

Αυτό που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου συγκλόνισε το Ισραήλ στον μέγιστο βαθμό, ιδιαίτερα την αριστερά και το κέντρο. Αλλά ακόμη και μέσα στη φλόγα του θυμού και της απογοήτευσής μας, δεν πρέπει να χάσουμε ό,τι έχει απομείνει από τη συνείδησή μας και την ηθική μας πυξίδα. Δεν πρέπει να αφήσουμε όλο το Ισραήλ να γίνει Χαμάς.