Εάν υπάρχει ένα εγχειρίδιο με οδηγίες για το πώς μπορεί να διαλυθεί βήμα βήμα και να υπονομευτεί εκ των έσω, ένα κόμμα, φαίνεται πως στον ΣΥΡΙΖΑ το έχουν μελετήσει καλά.

Εάν δεν υπάρχει, τότε έχουν βαλθεί να το γράψουν!

Γιατί δεν μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά το πώς κινούνται το τελευταίο διάστημα.

Γίνεται συνεδρίαση της πολιτικής γραμματείας, καταγράφονται τα μπλοκ, βλέπουμε επιτέλους -έστω από κάποιους- μετά από αρκετό καιρό πολιτικές τοποθετήσεις, περνάει μια απόφαση, έστω και οριακά. Καλή, κακή, το βασικό ήταν ότι υπήρξε απόφαση μετά από προβλεπόμενες κομματικές διεργασίες -και η πειθαρχία και ο σεβασμός των συλλογικών αποφάσεων μην ξεχνάμε ότι είναι λέξεις με βαρύτητα στην Αριστερά.

Δύσκολη κατάσταση, αλλά στα όρια μιας πολιτικής λειτουργίας, παρότι βέβαια είχαν τα διάφορα «ενσταντανέ» τους όπως π.χ. να μην τους πηγαίνει να πουν «σύντροφο» τον νέο πρόεδρό τους, από την άλλη να μην αντέχουν να τον αποκαλέσουν και με το αξίωμά του, οπότε για πρώτη φορά σε συνεδρίαση οργάνου αριστερού -τουλάχιστον μέχρι νεοτέρας- κόμματος ακουγόταν ως προσφώνηση το «κύριε».

Όμως, τα πράγματα δυστυχώς, για τον ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά και συνολικά την πολιτική ζωή του τόπου που εκφυλίζεται, δεν έμειναν εκεί.

Την αμέσως επόμενη μέρα άρχισαν τα όργανα. Τόσο με διαρροές όσο και με κάθε λογής δηλώσεις.

Βγαίνει η εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος και αρχίζει να τα «χώνει» -η επιλογή του ρήματος όχι τυχαία, αλλά για να συνάδει με το ύφος και το επίπεδο των δηλώσεων και όσων ακολούθησαν- σε όλους τους εσωκομματικούς αντιπάλους, σχολιάζοντας από το ότι είχε υπάρξει τοποθέτηση τάσης πριν από τη συνεδρίαση (παρεμπιπτόντως κάτι πολύ συνηθισμένο από παλιά στον ΣΥΡΙΖΑ), μέχρι υποτιμητικές αναφορές σε όλους αυτούς με τους οποίους διαφωνεί.

Τα παίρνει ο Στέφανος Τζουμάκας και κάνει απαξιωτικές δηλώσεις για τον νυν πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Τις ακούει ο Κασσελάκης και αποφασίζει ότι πρέπει να δείξει ότι έχει «ηγετική πυγμή» και ως άλλος Ανδρέας Παπανδρέου του ανακοινώνει ότι «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος», παραβλέποντας -καλή τη πίστει θεωρούμε δεδομένο ότι το γνωρίζει- ότι υπάρχουν και κάποιες διαδικασίες.

Σπεύδει ο Παύλος Πολάκης να πει αμέσως «μπράβο πρόεδρε», ξεχνώντας ότι κάποτε παίχτηκε να διαγραφεί και αυτός και χρειάστηκε να υπάρξουν αντιδράσεις εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μην παρθεί αυτή η λανθασμένη απόφαση.

Αντιδρά στη διαγραφή Τζουμάκα ο Νίκος Φίλης, όπως ήταν αναμενόμενο, φεύγει αμέσως η «διαρροή» από κύκλους του κόμματος που περίπου του δείχνει την πόρτα εξόδου.

Και η κατάσταση συνεχίζεται κάπως έτσι.

«Μια ωραία ατμόσφαιρα», κατά την ατάκα από την παλιά ελληνική ταινία.

Στα social media δε γίνεται πόλεμος μεταξύ υποστηρικτών της μίας ή της άλλης πλευράς, εκπροσώπων τάσεων και υποτάσεων, δύσκολο να τον παρακολουθήσει κανείς ακόμη και αν έχει την υπομονή και την νευρολογική κατάσταση να το αντέξει. Προκαταβολικά λοιπόν ζητώ συγγνώμη αν ξεχνώ την τοποθέτηση κράξιμο ή εγκώμιο της Ιόλης από τις Πέντε Βρύσες και προχωρώ παρακάτω.

Μέσα σε αυτή την αλυσίδα δηλώσεων -δεν αδικώ όσους μίλησαν για νούμερα πολιτικής επιθεώρησης- ξεχνιούνται όλα τα ουσιαστικά, που διαφοροποιούν μια πολιτική συζήτηση από ένα καυγά στη γειτονιά.

Ότι υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στη σκληρή κριτική και το δημόσιο ξεκατίνιασμα.

Ότι κάποια στιγμή χρειάζεται μια διάκριση του τι μπορεί να ειπωθεί «εντός οργάνων» και τι αφορά τη «δημοσιότητα».

Ότι υπάρχουν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ και ακόμη περισσότεροι που αναφέρονται ευρύτερα στην Αριστερά που μόνο απογοήτευση αισθάνονται, μιλώντας για κατάντια και για κατάσταση που δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές,  την κουλτούρα και το πολιτικό ήθος της Αριστεράς, που ξεχωρίζει και αποδεικνύεται ακριβώς σε περιόδους κρίσεις. Και τα σκάγια τους παίρνουν όλους ακόμη και όσους παρεκτρέπονται για να σώσουν τη «ΡΙΖΑ» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ότι μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου να έκανε… διαγραφές αεροδρομίου, αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος ανακοινώνει διαγραφές αβέρτα κουβέρτα γίνεται και Ανδρέας Παπανδρέου.

Ότι είναι πολύ προβληματικό ότι άνθρωποι με την εμπειρία του Πολάκη ξεχνούν ότι στις εσωκομματικές διεργασίες και συγκρούσεις δεν χρειάζονται μόνο τα «σκυλιά του – εσωκομματικού – πολέμου» χρειάζονται και οι άνθρωποι με την ψύχραιμη και νηφάλια ματιά που μπορούν να κρίνουν πότε πρέπει να δοθεί γραμμή για «κατέβασμα των τόνων» προς όφελος του κόμματος και της Αριστεράς στο σύνολό της.

Ότι είναι ένα πράγμα να παλεύεις για να ηγεμονεύσει μια φυσιογνωμία που θεωρείς αναγκαία και είναι άλλο να ξεχνάς ότι δεν είσαι σε αλάνα και κοντράρεις για το ποιος είναι ο μάγκας της γειτονιάς, αλλά συμμετέχεις στην λειτουργία ενός κόμματος που εξακολουθεί να εκπροσωπεί ένα σημαντικό μέρος της κοινωνία στο οποίο και λογοδοτείς.

Με αποτέλεσμα την ώρα που η κυβέρνηση έχει φάει με τον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών ένα μεγάλο πολιτικό χαστούκι και ταλαντεύεται για το πώς δεν θα έχει μεγαλύτερη πολιτική φθορά, και ανοίγει, έστω και στρεβλά μια κουβέντα για τη σημασία ανασυγκρότησης του αριστερού προοδευτικού χώρου, τελικά το κέντρο της πολιτικής συζήτησης να μετατοπίζεται ξανά στους εσωκομματικούς καυγάδες του ΣΥΡΙΖΑ.

Και το ζήτημα πια δεν είναι εάν θα υπάρξει «ενότητα» ή «διάσπαση», αλλά στο πώς θα υπάρξει η μία ή άλλη διέξοδος και στο εάν θα γίνει με τους σημερινούς όρους, που διαρκώς υπονομεύουν τη δυνατότητα αυτού του κόμματος να διατηρήσει δεσμούς με την κοινωνία και άρα να κάνει πολιτική.

Και σε αυτή τη διάλυση οι ευθύνες μοιράζονται σε όλους, «οριζόντια» και κάποια στιγμή θα εκφραστούν όλα αυτά και εκλογικά. Ως καταβαράθρωση εκλογική που θα διαμορφώσει ένα ακόμη πιο αδιέξοδο πολιτικό τοπίο.

Μόνο που τότε στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχουν πια το δικαίωμα να λένε «τι μας έτυχε». Γιατί δεν έτυχε, αλλά πέτυχε, ως νομοτελειακή απόληξη του πώς συμπεριφέρονται στην πράξη αυτή τη κρίσιμη στιγμή.

Headlines