Η δύναμη της Δεξιάς

Παρακολούθησα τις συζητήσεις το βράδυ των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών της περασμένης Κυριακής στις τηλεοράσεις. Μου προξένησε εντύπωση πως σχεδόν αποκλειστικά οι σχολιασμοί επικεντρώθηκαν στην Κεντροαριστερά και στο κομμουνιστικό κόμμα, και στις επιτυχίες που είχαν στις διάφορες αναμετρήσεις. Αν και οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν αποτελούν ασφαλές δείγμα για την αναζήτηση πολιτικών τάσεων, κάποια συμπεράσματα μπορούν να βγουν. Κι αυτά κάθε άλλο παρά υποδηλώνουν θρίαμβο ή άνοδο της Αριστεράς.

Θα προσπαθήσω να εξηγηθώ. Αρχικά καλό είναι να γίνει σαφές πως η ΝΔ δεν είχε κερδίσει το 50% των ψήφων και άνω στις εθνικές εκλογές. Μια τυχόν συσπείρωση όλων της των αντιπάλων, λόγω ίσως μεγάλης τοπικής δυσαρέσκειας, εύλογα θα αναδείκνυε νικητή τον όποιο αντίπαλο του δικού της υποψηφίου (λ.χ. Θεσσαλία). Παράλληλα η τεράστια αποχή, μέχρι 70% σημειώθηκε σε ορισμένες περιπτώσεις, λογικά θα λειτουργούσε αρνητικά για τους σίγουρους ή για τους κυβερνητικούς υποψηφίους. Υπάρχει όμως και μια διαφορετική ερμηνεία της αποχής. Δυσαρέσκεια με το πρόσωπο του υποψηφίου, που όμως δεν θα ήθελε να εκφρασθεί με ψήφο υπέρ του (πολιτικά αντίθετου) αντιπάλου του (λ.χ. ενδεχομένως η περίπτωση της Αθήνας). Δεν μπορεί δηλαδή η αποχή να προσμετρηθεί απόλυτα ως θεωρητική στήριξη κάποιου που έχασε στις εκλογές!

Εκεί όμως που το αποτέλεσμα βγάζει μάτια είναι στις περιπτώσεις των λεγομένων «ανταρτών».  Αμιγείς εκεί δυνάμεις φιλελεύθερες και συντηρητικές κατέκλυσαν το τοπίο του πρώτου γύρου των εκλογών παρουσιάζοντας στις πραγματικές τους διαστάσεις τις συνολικές αλλά περιορισμένες δυνατότητες της Αριστεράς. Ακόμα και στην Αθήνα η καταγραφή του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων στον πρώτο γύρο έδειξε τη γύμνια και το περιορισμένο βεληνεκές της Αριστεράς. Ακόμα και το ΚΚΕ, όπου αυτό ενισχύθηκε (σε περίπου 10 δήμους), δεν έδειξε θεαματική άνοδο που να προσθέτει στα εν δυνάμει εκλογικά ποσοστά του κόμματος. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα στηρίχθηκε σε επιτυχημένους τοπικούς δημοτικούς παράγοντες (λ.χ. Πάτρα).

Εχω πολλές φορές αναφερθεί στο γεγονός πως με βάση τις εκλογικές τάσεις που έχουν σημειωθεί η Αριστερά είναι πολιτικά τελειωμένη. Διότι δεν έχει κάτι νέο να πει στην ελληνική κοινωνία. Τα ΜΜΕ βέβαια λόγω κεκτημένης ταχύτητας και για την ικανοποίηση μέρους της πιο σταθερής πελατείας τους, αναλίσκονται σε άχρηστες ουσιαστικά αναλύσεις για την Αριστερά και τις προοπτικές της. Ομως εγώ επιμένω, πως οι προκλήσεις για τη ΝΔ θα προέλθουν μόνο από τα δεξιά πλέον. Και ανάλογα βέβαια με τα στελέχη που θα την εκπροσωπούν και τις πολιτικές συνθήκες. Ενα φαινόμενο δηλαδή τύπου Μπέου, με εμφανώς όμως διαφορετικά ποιοτικά στοιχεία, δεν αποκλείεται καθόλου να κάνει μία δυναμική παρουσία στο πολιτικό σκηνικό.

Οι τελευταίες πάντως δημοτικές και περιφερειακές εκλογές έδειξαν, χωρίς αμφιβολία, πως τα  οφέλη που η ΝΔ θα μπορούσε να προσδοκά από τα ανοίγματά της προς το Κέντρο και τα αριστερά έχουν πλέον εξαντληθεί. Μόνο προς τα δεξιά υπάρχουν πια δυνατότητες άντλησης νέας υποστήριξης. Με την προϋπόθεση βέβαια πως θα φροντίσει τις ανησυχίες πολλών εκλογέων για το μεταναστευτικό πρόβλημα, τις υπερβολές των δικαιωματιστών και τον καθαρό εναγκαλισμό της ελεύθερης οικονομίας και της μείωσης των δημοσίων δαπανών.