Υπάρχουν «δεύτερες ευκαιρίες» στην πολιτική; Φυσικά και υπάρχουν. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει μπροστά του μια τέτοια – μια αληθινά μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει τα δεδομένα του πολιτικού χάρτη της χώρας: τις ευρωεκλογές. Το αποτέλεσμα του ΠΑΣΟΚ σε αυτές θα είναι καθοριστικό κυρίως για τον ίδιο.

Ο Ανδρουλάκης δεν «έκαψε» την πρώτη ευκαιρία, αυτή που του έδωσε ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ χαρίζοντάς του μια αληθινά μεγάλη νίκη στις εσωκομματικές. Δεν την έκαψε γιατί και ένα πιο ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα έδωσε στο κόμμα του, και το ανανέωσε ηλικιακά με στελέχη που αρκετοί ζηλεύουν και το οδήγησε σε αύξηση των ποσοστών του στις εθνικές εκλογές και με τις επιλογές του κέρδισε τελικά το παιχνίδι των εντυπώσεων στις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Ο Ανδρουλάκης πρέπει να καταλάβει πως ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο ψηφοφόρος αναζητά άφθαρτους ανθρώπους που θα τον πείσουν ότι μπορούν να προσφέρουν. Το είδαμε και στις αυτοδιοικητικές εκλογές κι αυτό ήταν ένα από τα μηνύματά τους

Αλλά η αλήθεια είναι πως από την άλλη ο Ανδρουλάκης δεν έφερε στο ΠΑΣΟΚ τον αέρα που είναι απαραίτητος σε ένα κόμμα εξουσίας και δεν κατάφερε να γίνει ο ίδιος στο μυαλό των κεντροαριστερών ο επόμενος πρωθυπουργός – αν φάνηκε κάτι στις αυτοδιοικητικές εκλογές είναι ότι η αντοχή του brand name του ΠΑΣΟΚ είναι μεγαλύτερη από τη δική του αρχηγική γοητεία. Ο Ανδρουλάκης φανερά προτίμησε αρχικά να ασχοληθεί με το κόμμα, τους ανθρώπους και τους μηχανισμούς του παρά με το δικό του αρχηγικό προφίλ.

Ίσως και να παρασύρθηκε από την υπόθεση των υποκλοπών πιο πολύ από όσο έπρεπε και να πίστευε πως θα του δώσει πόντους σε καθαρά προσωπικό επίπεδο: ήταν πολιτικά λάθος του.

Ωστόσο δεν είναι ένα λάθος που δεν διορθώνεται, αρκεί ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να θυμηθεί και να λειτουργήσει ως αρχηγός: μέχρι τώρα ο Ανδρουλάκης κινείται σαν να είναι ένας ιδανικός Γενικός Γραμματέας, κάποιος που ξέρει να διαλέγει κομματικά στελέχη, να ελέγχει το κόμμα και να κάνει εκλογές κινητοποιώντας μηχανισμούς – ο αρχηγός είναι κάτι άλλο.

Ο Ανδρουλάκης έχει μπροστά του επτά ολόκληρους μήνες για να πείσει ότι είναι αρχηγός. Αντίθετα από αυτό που ο περισσότερος κόσμος νομίζει δεν υπάρχει ένα μόνο μοντέλο αρχηγικής συμπεριφοράς: η δημόσια εικόνα του Ανδρέα Παπανδρέου δεν είχε καμία σχέση με αυτή του Κώστα Σημίτη αλλά και οι δύο υπήρξαν εξαιρετικοί αρχηγοί – ο καθένας με τον τρόπο που η εποχή του είχε ανάγκη.

Ο Ανδρέας διαχειρίστηκε συναισθηματισμούς, ο Σημίτης ήταν τεχνοκράτης. Ο Ανδρουλάκης πρέπει να καταλάβει πως ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο ψηφοφόρος αναζητά άφθαρτους ανθρώπους που θα τον πείσουν ότι μπορούν να προσφέρουν. Το είδαμε και στις αυτοδιοικητικές εκλογές κι αυτό ήταν ένα από τα μηνύματά τους: ο κόσμος στράφηκε προς υποψήφιους που έρχονταν από το ΠΑΣΟΚ, όταν και εφόσον αυτοί τους δημιουργούσαν την ελπίδα πως μπορούν να διαχειριστούν καλά τα μοντέρνα προβλήματα των πόλεων.

Αν το ΠΑΣΟΚ εμφανιστεί στις ευρωεκλογές με ένα ψηφοδέλτιο που να μαρτυρά ότι ο αρχηγός του κατανοεί τις ανάγκες της εποχής θα σκίσει. Αλλά μόνο σε αυτή την περίπτωση.

Το πολιτικό σκηνικό μοιάζει στρωμένο για τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα τραυματισμένο κόμμα. Η ΝΔ έχει ήδη αρχίσει να δείχνει σημεία φθοράς, διότι πλέον δεν μπορεί να διαχειριστεί κρίσεις, αλλά να κυβερνήσει κι αυτό δεν είναι το φόρτε της. Δεν αρκεί όμως το σκηνικό: χρειάζεται και πρωταγωνιστής.

Διότι δεύτερες ευκαιρίες στην πολιτική υπάρχουν. Τρίτη ευκαιρία δεν είχε κανείς ποτέ.

Έντυπη έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»

Headlines