«Ο θάνατός μας εκκρεμεί, απλά περιμένουμε τη σειρά μας» – Ιστορίες απώλειας και θλίψης από τη Γάζα

Η Λωρίδα της Γάζας έχει υποστεί μία ατελείωτη τραγωδία, καθώς το Ισραήλ διεξάγει τον πόλεμό του για να ξεριζώσει τη Χαμάς, μετά τη σφαγή της τελευταίας στις 7 Οκτωβρίου, κατά την οποία σκοτώθηκαν 1.400 άτομα στο Ισραήλ, ενώ τουλάχιστον 3.700 Παλαιστίνιοι στη Γάζα έχουν πεθάνει από ισραηλινά αντίποινα.

Παρ’ όλη την προσοχή που δίνεται στη Γάζα τις τελευταίες δύο εβδομάδες, όμως, παραμένει δύσκολο να ακουστούν οι φωνές των Παλαιστινίων που ζουν εκεί, σημειώνει το περιοδικό TIME, που δημοσίευσε ανθρώπινες ιστορίες πολιορκημένων κατοίκων του παλαιστινιακού θύλακα.

Οι ισραηλινές αρχές έχουν διακόψει την παροχή καυσίμων και ηλεκτρικού ρεύματος στην Γάζα, καθιστώντας δύσκολο για τους κατοίκους να διατηρούν τις συσκευές τους φορτισμένες, πόσο μάλλον να επικοινωνούν με τον έξω κόσμο.

Ενώ πολλοί ξένοι δημοσιογράφοι εδρεύουν στο Ισραήλ, υπάρχει πολύ περιορισμένη παρουσία ξένων μέσων ενημέρωσης στη Γάζα. Τα ρεπορτάζ που έρχονται από τη Λωρίδα προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από Παλαιστίνιους δημοσιογράφους με έδρα τη Γάζα, όπως η Noor Harazeen, οι οποίοι καλύπτουν και ζουν ταυτόχρονα την ιστορία.

«Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο επαγγελματίας, ακριβώς για να μην μπορεί κανείς να πει ότι επειδή είμαι Παλαιστίνια δημοσιογράφος, παίρνω την παλαιστινιακή πλευρά και διαδίδω ψέματα», λέει. «Προσπαθώ όσο μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις δεν μπορώ να το κάνω αυτό».

Η εικόνα είναι ζοφερή. Το να ζει κανείς σήμερα στη Γάζα δεν σημαίνει μόνο να αντιμετωπίζει τις αεροπορικές επιδρομές, χιλιάδες από τις οποίες έχουν πραγματοποιηθεί τις τελευταίες 13 ημέρες, αλλά και την απειλή του υποσιτισμού και της αδυναμίας πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη, καθώς τα νοσοκομεία της Γάζας φτάνουν σε οριακό σημείο.

«Το σύστημα υγείας είχε 2.500 κρεβάτια όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και τώρα έχει 12.500 τραυματίες», λέει ο Ghassan Abu-Sittah, ένας Βρετανός Παλαιστίνιος γιατρός που εργάζεται στη Γάζα. Σημειώνει ότι το σύστημα υγείας ήταν ήδη «γονατισμένο» ως αποτέλεσμα ενός 16ετούς αποκλεισμού, που επιβάλλεται από το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ο οποίος έχει περιορίσει σημαντικά τη διακίνηση αγαθών και ανθρώπων μέσα και έξω από τη Λωρίδα της Γάζας, ο μισός πληθυσμός της οποίας αποτελείται από παιδιά.

Το γεγονός ότι όλα αυτά συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του κόσμου κάνει πολλούς Παλαιστίνιους στη Γάζα να αισθάνονται μόνοι – ακόμη και προδομένοι.

«Αν πεις σε οποιονδήποτε Παλαιστίνιο ‘Πες την ιστορία σου τώρα’, ακόμα και σε μένα, θα σου πει ‘Απλά σκάσε, κανείς δεν ενδιαφέρεται’», λέει η Ghada Ageel, επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα στον Καναδά, της οποίας η οικογένεια παραμένει στη Γάζα. «Εμείς στέλνουμε τις ιστορίες. Το πρόβλημα δεν είναι η ιστορία. Το πρόβλημα είναι με τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και τους δυτικούς πολιτικούς που επέλεξαν να παραμείνουν σιωπηλοί», τονίζει.

Παρ’ όλα αυτά, πολλοί Παλαιστίνιοι επιθυμούν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους – αν όχι για να σώσουν τη ζωή τους, τουλάχιστον για να αποδείξουν ότι έχουν σημασία. «Ελπίζω ότι θα μείνουμε ζωντανοί, όχι επειδή θέλω τη ζωή, αλλά επειδή θέλω να πω τις ιστορίες μας, τις ιστορίες του λαού μας», λέει η 21χρονη Tala Herzallah, φοιτήτρια στη Γάζα.

Afaf Alnajjar, 21 ετών

Η Alnajjar είναι Παλαιστίνια φοιτήτρια που σπουδάζει αγγλική λογοτεχνία στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζας. Κατέφυγε στο Χαν Γιουνίς στα νότια με την οικογένειά της και μίλησε στο TIME στις 18 Οκτωβρίου.

Είμαι μια νέα μέλλουσα νύφη. Αρραβωνιάστηκα μόλις μια εβδομάδα πριν από την επίθεση. Το πάρτι των αρραβώνων μου θα γινόταν την περασμένη Πέμπτη, μια μέρα πριν εκκενώσουμε το ξενοδοχείο. Είχα προετοιμάσει τα πάντα. Και τότε ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή, όλα καταστράφηκαν.

Στις 7 Οκτωβρίου, η οικογένειά μου ξύπνησε από τους ήχους των ρουκετών. Αποφασίσαμε να πάμε σε ένα ξενοδοχείο που υποτίθεται ότι ήταν ασφαλές, επειδή είχε κάτι που ονομάζεται ‘άδεια του ΟΗΕ’. Μείναμε στο ξενοδοχείο για τέσσερις ή πέντε ημέρες. Τότε η κατάσταση έγινε εξαιρετικά άσχημη. Ολόκληρες γειτονιές γύρω από το ξενοδοχείο ξεκληρίστηκαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς από αεροπορικές επιδρομές».

Οι πόρτες έπεσαν, μερικά από τα παράθυρα έσπασαν, τα ταβάνια επίσης έπεσαν – εκτός από το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα και την έλλειψη τροφίμων. Υπήρχαν περίπου 350 άτομα στο ξενοδοχείο, όλοι στριμωγμένοι σε ένα μέρος, επειδή το προσωπικό μάς είπε να πάμε στους χαμηλότερους ορόφους του ξενοδοχείου για να είμαστε πιο ασφαλείς, αλλά προφανώς δεν ήμασταν.

Η Afaf Alnajjar είναι Παλαιστίνια φοιτήτρια, 21 ετών

Μας είπαν να μετακινηθούμε στο νότιο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας. Χρειάστηκαν τρεις ώρες για να βρούμε ένα ταξί που ήταν πρόθυμο να πάει στο Χαν Γιουνίς. Γνωρίζαμε ότι θα μπορούσαμε ενδεχομένως να γίνουμε στόχος αεροπορικής επιδρομής. Την ίδια μέρα που εκκενώσαμε, περισσότεροι από 70 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε αεροπορική επιδρομή που είχε στόχο τον δρόμο εκκένωσης, ο οποίος είχε χαρακτηριστεί ασφαλής από τις ισραηλινές δυνάμεις. Ευτυχώς καταφέραμε να φτάσουμε εδώ σώοι και αβλαβείς.

Δεν είχαμε καθόλου νερό στο σπίτι από την Παρασκευή το βράδυ. Δεν είχαμε καθόλου ηλεκτρικό ρεύμα. Χρησιμοποιούμε μπαταρίες αυτοκινήτου για να έχουμε το διαδίκτυο και πρέπει να παίρνουμε τα τηλέφωνά μας και να τα φορτίζουμε σε κοντινά καταστήματα ή στα σπίτια των γειτόνων μας που έχουν ηλιακή ενέργεια».

Οι επιθέσεις στη Γάζα είναι πάντα βίαιες. Ωστόσο, αυτή τη φορά είναι πολύ, πολύ χειρότερες. Μιλάμε για ολόκληρες οικογένειες που αφανίζονται – και όταν λέω ολόκληρες οικογένειες, δεν μιλάω για μια οικογένεια τεσσάρων ή πέντε ατόμων. Μιλάω για μια οικογένεια 40 και πλέον ατόμων.

Πρέπει να κοιμάμαι κάθε βράδυ με τη σκέψη ότι μπορεί να ξυπνήσω κάτω από ερείπια, αν ποτέ ξυπνήσω. Η μητέρα μου πρέπει να εξηγήσει στον 11χρονο αδελφό μου πώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση αν βρεθεί κάτω από τα ερείπια.

Βλέπω την υποστήριξη και την αγάπη εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, οι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας δεν κάνουν τίποτα για να το σταματήσουν αυτό. Όλοι κυκλοφορούν και λένε «καταδικάζουμε τα πράγματα που συμβαίνουν». Έχουμε ήδη καταδικάσει αρκετά. Ήρθε η ώρα να το σταματήσουμε αυτό. Μιλάνε για βοήθεια που έρχεται στη Λωρίδα της Γάζας. Ποιο είναι το νόημα της βοήθειας αν οι άνθρωποι συνεχίζουν να πεθαίνουν;

Έχω φτάσει σε ένα σημείο που δεν μπορώ να ονειρεύομαι τίποτα άλλο εκτός από πόλεμο και καταστροφή. Άρχισα να ακούω φωνές, άρχισα να βλέπω πράγματα. Αισθάνομαι ότι απλά περιμένουμε τη σειρά μας. Φαίνεται σαν να είμαστε νεκροί, αλλά ο θάνατός μας εκκρεμεί. Είναι σε παύση μέχρι να έρθει μια αεροπορική επιδρομή και να μας επιτεθεί.

Nihal Alami, 33 ετών

Η Alami είναι μεταφράστρια στο Παλαιστινιακό Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μίλησε στο TIME στις 18 Οκτωβρίου.

Γεννήθηκα στην πόλη της Γάζας και μεγάλωσα υπό ισραηλινό αποκλεισμό που μας στερεί όλα τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό που θέλω να γνωρίζει ο κόσμος είναι ότι τα πράγματα στη Γάζα δεν ξεκίνησαν στις 7 Οκτωβρίου και δεν πρόκειται για πόλεμο κατά της Χαμάς. Το Ισραήλ μάς τιμωρεί συλλογικά εδώ και 16 χρόνια.

Αν το Ισραήλ ξεκινάει πράγματι πόλεμο κατά της Χαμάς, τότε γιατί κλείνει όλα τα περάσματα και αρνείται την είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας και άλλων βασικών προμηθειών στον άμαχο πληθυσμό;

Την Παρασκευή, εκκενώσαμε και καταφύγαμε στο Χαν Γιουνίς στη νότια Γάζα με την οικογένειά μου. Είμαστε τώρα μαζί με άλλους 20 ανθρώπους σε ένα διαμέρισμα. Υπήρξαν πολλοί κοντινοί βομβαρδισμοί στη λεγόμενη «ασφαλή περιοχή» στο νότο.

Δεν έχουμε νερό, καύσιμα, διαδίκτυο ή ηλεκτρικό ρεύμα. Εκκενώσαμε το σπίτι μας μετά από κλήση που λάβαμε τα ξημερώματα. Έτσι πήγαμε στο σπίτι του θείου μου. Υπήρχαν πολύ βαριές αεροπορικές επιδρομές στην περιοχή μου, στην πόλη της Γάζας. Η γειτονιά μου αφανίστηκε από τα πολεμικά αεροπλάνα. Το Ισραήλ εξακολουθεί να βομβαρδίζει περιοχές με άμαχο πληθυσμό σε όλη την πόλη.

Η Nihal Alami με τον σύζυγο και τον γιο της

Ο σύζυγός μου έχασε το κατάστημά του, την πηγή του εισοδήματός μας, όταν ισραηλινά αεροσκάφη βομβάρδισαν ένα εμπορικό κτίριο, το al-Watan, στην πόλη της Γάζας τις πρώτες κιόλας ημέρες των πολέμων. Έχουμε ξεμείνει από όλα τα απαραίτητα. Καταναλώνουμε πολύ λίγα για να επιβιώσουμε.

Στη Γάζα δεν σχεδιάζεις, η ισραηλινή κατοχή σχεδιάζει τα πάντα για σένα. Οι ελπίδες μας είναι να μείνουμε ζωντανοί, να μη χάσω κανένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα και να επιστρέψω στο σπίτι μου στην πόλη της Γάζας.

Νιώθουμε απογοητευμένοι από την αδράνεια και τη σιωπή του κόσμου απέναντι στα ισραηλινά εγκλήματα εναντίον μας, ξεκινώντας από το κλείσιμο των συνοριακών περασμάτων και την απαγόρευση εισόδου των αυτοκινητοπομπών ανθρωπιστικής βοήθειας. Είμαστε πολύ φοβισμένοι, νιώθουμε ότι ο θάνατος είναι πολύ κοντά και φοβόμαστε το άγνωστο.

Rawan Hassan, 23 ετών

Ο Χασάν είναι καθηγητής αγγλικών στη Ράφα. Μίλησε στο TIME στις 17 Οκτωβρίου.

Είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα στη Γάζα. Δεν μπορείς να κοιμηθείς τη νύχτα. Δεν μπορείς να φας αυτό που χρειάζεσαι. Δεν μπορείς να πιεις καθαρό νερό. Πολλά παιδιά πέθαναν. Έχουμε πολλούς νεκρούς, αλλά κανείς δεν νοιάζεται. Κανείς δεν νοιάζεται! Πού είναι η ανθρωπιά; Πού είναι η ανθρωπιά για αυτά τα παιδιά;

Νομίζω ότι η κατάσταση με το φαγητό είναι εντάξει για μένα, αλλά για τους άλλους, όχι. Έχουμε περιορισμένη ποσότητα νερού. Σε δύο μέρες, θα τελειώσουμε όλο το νερό.

Όλη την ώρα τα παιδιά κλαίνε. Ζουν με το φόβο. Ελπίζω ότι η διεθνής κοινότητα θα σταθεί στο πλευρό μας. Έχω πολλούς φίλους στην Αμερική, το Ηνωμένο Βασίλειο και τον Καναδά. Προσπαθώ να ενημερώσω τους φίλους μου εκεί για το τι συμβαίνει, γιατί είναι καθήκον μου να στηρίξω την κοινότητά μου και τον λαό μου.

Πρέπει να είμαστε δυνατοί μπροστά στα παιδιά μας. Απλά προσποιούμαι ότι όλα είναι εντάξει. Έχω την ανιψιά μου και τον ανιψιό μου. Είναι τόσο μικρά. Προσεύχομαι στον Αλλάχ όλη την ώρα. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που νιώθουν περισσότερο τον πόλεμο είναι τα παιδιά.

Σήμερα, το σπίτι των γειτόνων μας βομβαρδίστηκε από τους Ισραηλινούς. Δεν πρέπει να αισθάνεστε τίποτα. Πρέπει να είστε δυνατοί και να μην αφήσετε τίποτα να σας καταστρέψει. Είστε ακόμα ζωντανοί.

Δυστυχώς, σήμερα στη Γάζα τα παιδιά σκοτώνονται από την ισραηλινή κατοχή. Πού είναι τα δικαιώματά τους; Αυτό είναι το ερώτημα. Θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να προσεύχονται, να ταξιδεύουν, να σπουδάζουν. Δεν έχουν κανένα από αυτά τα δικαιώματα.

Tala Herzallah, 21 ετών

Η Herzallah είναι φοιτήτρια στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζας και καθηγήτρια αγγλικών σε κέντρο ξένων γλωσσών στην πόλη της Γάζας. Μίλησε στο TIME στις 17 Οκτωβρίου.

Το πανεπιστήμιό μου έχει πλέον καταστραφεί ολοσχερώς. Ο χώρος εργασίας μου έχει καταστραφεί ολοσχερώς. Και τώρα έχω κολλήσει στο κέντρο της πόλης της Γάζας με τον αδελφό μου, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τη μητέρα μου και τον πατέρα μου.

Καμία λέξη δεν μπορεί να περιγράψει την κατάσταση στην οποία ζούμε αυτή τη στιγμή. Υπάρχει αίμα παντού. Κακά νέα παντού. Απλά μετράμε τις μέρες μας, ας μην πω μέρες, αλλά λεπτά, μέχρι το θάνατο. Γιατί κάθε λεπτό μπορεί να πεθάνουμε, μπορεί να σκοτωθούμε. Έχασα την ξαδέλφη μου και τα παιδιά της. Έχασα τη φίλη μου. Χάνω τους αγαπημένους μου.

Η Tala Herzallah είναι φοιτήτρια πανεπιστημίου στη Γάζα και καθηγήτρια αγγλικών

«Είσαι ασφαλής;» Είναι πλέον μια γελοία ερώτηση, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ασφάλεια στη Γάζα. Πουθενά, κυριολεκτικά πουθενά, δεν υπάρχει ασφάλεια. Είπαν στους ανθρώπους να πάνε στο νότο και βομβάρδισαν το νότο. Είπαν στον κόσμο να φύγει από τον βορρά και βομβάρδισαν τον βορρά.

Τα πάντα είναι σπάνια. Το νερό είναι εμπόδιο. Ο ηλεκτρισμός είναι εμπόδιο. Το φυσικό αέριο, τα τρόφιμα, οι προμήθειες. Αν θέλουμε ψωμί, ο αδελφός μου και ο πατέρας μου πρέπει να μπουν στην ουρά για μια ώρα ή και περισσότερο. Ο φούρνος μπορεί να ανοίξει τη μια μέρα και να κλείσει την άλλη. Μας τελειώνουν τα πάντα.

Ακόμα κι αν είμαστε τώρα ζωντανοί, ακόμα κι αν οι κάτοικοι της Γάζας είναι ζωντανοί, είμαστε νεκροί μέσα μας. Κανείς δεν μπορεί να γελάσει, κανείς δεν μπορεί να τραγουδήσει, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει. Δεν έχουμε την ικανότητα ή την ενέργεια να κάνουμε τίποτα στη ζωή μας. Απλά περιμένουμε να πεθάνουμε.

Δεν έχουμε σχέδιο Β. Απλά δεν θέλουμε να χάσουμε περισσότερους ανθρώπους, περισσότερα σπίτια, περισσότερες αγορές. Ελπίζω ότι θα μείνουμε ζωντανοί, όχι επειδή θέλω τη ζωή, αλλά επειδή θέλω να πω τις ιστορίες μας. Τις ιστορίες των ανθρώπων μας.

Ο κόσμος πρέπει να μάθει περισσότερα για την παλαιστινιακή ιστορία και τα δεινά μας. Υποφέρουμε από το 1948. Το μόνο που θέλουμε να κάνουμε είναι να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και τη γη μας.