Ιστορίες με καθρέφτες

Τα νήπια, έως δυόμισι περίπου ετών, δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους όταν κοιτάζονται στον καθρέφτη. Αλλες φορές τούς τρομάζει κάπως το είδωλό τους – ο «άγνωστος»,  ο «ξένος» –, άλλες πάλι εντυπωσιάζονται από αυτό που βλέπουν. Σιγά σιγά και με την παρότρυνση των μεγάλων που τους υποδεικνύουν ότι «αυτό» που αντικρίζουν είναι, για παράδειγμα, ο Κωστάκης, εξοικειώνονται με την εικόνα τους.

Ωστόσο, το «σύνδρομο του καθρέφτη» κατατρέχει και αρκετούς ενηλίκους, όλο και περισσότερους στην εποχή μας. Δεν αναγνωρίζουν την εικόνα τους όπως αυτή καταγράφεται από την κοινωνική τους συμπεριφορά, τα λεγόμενά τους, τις απόψεις τους, τις ιδέες τους, τον τρόπο που τις προβάλλουν. Και συνήθως ό,τι «βλέπουν» είναι κάτι το εξαιρετικό.

Υπέρ αυτού συνηγορεί ο Νίκος Δήμου στο «Η δυστυχία τού να είσαι Ελληνας» με τη φράση «Ο Ελληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξαντρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη…».

Νομίζω ότι σε αυτό το σύνδρομο είναι εγκλωβισμένα – άλλα μόνιμα, άλλα προσωρινά – τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινώντας από τον αρχηγό του. Ο κύριος Κασσελάκης είδε να γίνεται πραγματικότητα όχι απλώς ο στόχος του αλλά η πιο ακραία ονειροφαντασίωσή του.

Διότι δεν πιστεύω ότι ο στόχος του ήταν να έρθει για διακοπές στην Ελλάδα και αντί για σουβενίρ μαγνητάκια ψυγείου με τσολιαδάκια, την Ακρόπολη, ίσως και κάποιο πιτόγυρο μινιατούρα, να πάρει ένα κόμμα, αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι οι συγκυρίες των γεγονότων που του έκαναν αυτό το δώρο. Διότι από μόνα τους τα γεγονότα ή από μόνες τους οι συγκυρίες δεν αρκούν για τέτοια θαύματα. Χρειάζονται και τα δύο ώστε να προκληθεί αυτό το ντόμινο που ανοίγει ρωγμές από τις οποίες μπορεί να περάσει ό,τι προλαβαίνει.

Όταν λοιπόν από συγκυριακές καραμπόλες γίνεται απολύτως εφικτό το απολύτως ανέφικτο, πώς να μην πάρουν τα μυαλά αέρα; Πώς να μην αναγνωρίζεις στον εαυτό σου συνειδησιακά προνόμια που ούτε καν ανιχνεύεις στους άλλους; Ενας αρχηγός που προέκυψε μεν από ψηφοφορία αλλά υπεράνω πολιτικών διεργασιών γιατί να τις λαμβάνει υπόψη του;

«Είπα – ξείπα, αποπατώ την παρόλα μου», που λέει κι ο σοφός λαός. Γιατί να μην ξεστομίσει το «Εγώ δεν έχω ανάγκη κανενός οργάνου για να εφαρμόσω τις αποφάσεις μου»; Τελικά, αν από κάτι κινδυνεύει ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι από έλλειψη πολιτικών θέσεων (αυτά κουκουλώνονται) αλλά από έλλειψη πολιτικής συμπεριφοράς.

Αυτό που τον κάνει μεν να βλέπει στον καθρέφτη του τον Μέγα Ναπολέοντα (ποιος δεν θα τον έβλεπε στη θέση του;) αλλά και να μην μπορεί να το κρύψει. Εξάλλου ο Μπέρναρντ Σο έχει πει ότι δύο είναι τα χειρότερα που μπορούν να συμβούν σε έναν άνθρωπο. Ή να μην εκπληρωθεί κανένα όνειρό του ή να εκπληρωθούν όλα.

Μετατραυματικές θολούρες

Από την άλλη, τα «αντικασσελακικά» στελέχη της Κουμουνδούρου (αναρωτιέμαι αν έχουν συνέλθει από το σοκ και έχουν, πλέον, περάσει στη φάση του μετατραυματικού συνδρόμου) βλέπουν στον καθρέφτη τους τον Βελουχιώτη και τον Μπελογιάννη αγκαλιά με support τον Ρίτσο.

Ενας καθρέφτης που φαίνεται ότι είχε θολώσει εντελώς, εντελώς όμως, όταν συγκυβερνούσαν επί τέσσερα και πλέον χρόνια με τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ, όταν άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες τους για να υποδεχθούν τους ανελίτες και να τους βαφτίσουν αριστερούς.

Οσο για τον παραιτηθέντα ευρωβουλευτή Σταύρο Κούλογλου, ή δεν αναγνωρίζει σε κάποιον το δικαίωμα να αλλάζει άρδην τις πολιτικές του απόψεις, οπότε δεν θα έπρεπε να το αναγνωρίσει ούτε στην προερχόμενη από τους ΑΝΕΛ συμβουλευτή του Ελενα Κουντουρά, ή το αναγνωρίζει, οπότε πρέπει να το αναγνωρίσει και στον Στέφανο Κασσελάκη. Κατά τα άλλα, καλή καρδιά.

Ωστόσο, και για τους μεν και για τους δε, ξέρω ακόμη μία ιστορία με καθρέφτες. Οταν οι αντάρτες του Πάντσο Βίλα μπήκαν στην Πόλη του Μεξικού και μπούκαραν στα αρχοντόσπιτα, ήρθαν για πρώτη φορά… αντιμέτωποι με ολόσωμους καθρέφτες. Και όταν είδαν τον εαυτό τους ολόκληρο, τρόμαξαν και άρχισαν να πυροβολούν.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»