Ιστορίες από τη Γάζα – «Σε κανέναν δεν αξίζει να πεθαίνει με τρόπο που προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια»

Παρά την ασφυκτική πολιορκία των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στη Λωρίδα της Γάζας και τους αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς, από τους οποίους έχουν χάσει τη ζωή τους τουλάχιστον 6.600 Παλαιστίνιοι μέχρι τώρα, μεταξύ των οποίων 2.704 παιδιά, 1.584 γυναίκες και 364 ηλικιωμένοι, ανθρώπινες ιστορίες απώλειας και απόγνωσης έρχονται στο φως για τις ημέρες τρόμου και αγωνίας που βιώνουν οι αποκλεισμένοι στον θύλακα, δίνοντας αγώνα ακόμα και για να εξασφαλίσουν λίγο νερό.

Πολλοί Παλαιστίνιοι είναι πρόθυμοι να μοιραστούν τις εμπειρίες τους – αν όχι για να σώσουν τη ζωή τους, τουλάχιστον για να αποδείξουν ότι έχουν σημασία, σημειώνει το περιοδικό TIME, που δημοσιεύει προσωπικές ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι παλεύουν για τη ζωή τους καθημερινά, έχοντας χάσει τα πάντα και, πρωτίστως, αγαπημένα τους πρόσωπα.

Dr. Ghassan Abu-Sittah, 54 ετών

Ο Abu-Sittah είναι πλαστικός χειρουργός με έδρα το Λονδίνο, ο οποίος έφτασε στη Γάζα το πρωί της 9ης Οκτωβρίου για να εργαστεί εθελοντικά με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Μίλησε στο TIME στις 19 Οκτωβρίου:

Αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι στο νοσοκομείο Shifa στη μονάδα εγκαυμάτων. Κυριολεκτικά εργάζομαι όλη την ημέρα στο χειρουργείο και τη νύχτα κοιμάμαι σε ένα από τα φορεία. Το ίδιο το νοσοκομείο Shifa, το οποίο είναι το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Γάζας, έχει μετατραπεί σε καταυλισμό για τους εσωτερικά εκτοπισμένους με δεκάδες χιλιάδες οικογένειες σε κάθε συγκρότημα του νοσοκομείου, στους διαδρόμους, στις σκάλες.

Προχθές, μου είχαν ζητήσει συνάδελφοι στο νοσοκομείο al-Ahli να βοηθήσω. Πήρα λοιπόν ένα ασθενοφόρο και χειρουργούσα εκεί μέχρι τις 5:30 μ.μ., όταν συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να μείνω εκεί γιατί δεν ήταν ασφαλές να ταξιδέψω τη νύχτα και για να μπορέσω να συνεχίσω να χειρουργώ και τη νύχτα.

Αργότερα εκείνο το βράδυ, ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και ακολούθησε η έκρηξη. Όταν βγήκα από το χειρουργείο για να δω τι είχε συμβεί, είδα ότι ο προαύλιος χώρος του νοσοκομείου είχε πάρει φωτιά. Τα ασθενοφόρα είχαν πάρει φωτιά. Τα αυτοκίνητα είχαν πάρει φωτιά. Και οι φοίνικες είχαν πάρει φωτιά. Η αυλή, η οποία είχε φωτιστεί από τη φωτιά, ήταν γεμάτη πτώματα και ανθρώπινα μέλη.

Μετά την έκρηξη, άρχισαν να έρχονται οι τραυματίες και πήγα στα Επείγοντα. Υπήρχαν σκηνές απόλυτου πανδαιμονίου. Νεκρά σώματα παντού, άνθρωποι που ούρλιαζαν, άνθρωποι με ακρωτηριασμούς. Το πρώτο μου περιστατικό ήταν ένα 5χρονο κορίτσι, του οποίου η μητέρα είχε σκοτωθεί μαζί με την αδελφή του, και το οποίο είχε τεράστιο τραύμα στο δεξί της χέρι – ολόκληρο το δεξί χέρι. Αυτές οι πληγές είναι εξαιρετικά μολυσμένες. Υπάρχει χώμα και χαλίκι και κομμάτια γυαλιού και μετάλλου στην πληγή που πρέπει να καθαριστούν. Ο νεκρός ιστός πρέπει να αφαιρεθεί.

«Προσπαθώ να μην ακούσω στις ειδήσεις τα νέα για τη δολοφονία των μελών της οικογένειάς μου»

Και στη συνέχεια συνεχίσαμε να λειτουργούμε μέχρι τις 12:30 π.μ. τη νύχτα. Φρόντιζα έναν τύπο με ακρωτηριασμό στον μηρό. Χρησιμοποίησα τη ζώνη του ως αιμοστατικό επίδεσμο και τον συνέφερα. Στη συνέχεια, πήγα σε έναν άλλο που είχε θραύσματα στο λαιμό και είχε χτυπήσει ένα αιμοφόρο αγγείο.

Ήμουν ακόμα αρκετά ταραγμένος χθες. Αλλά μέχρι το μεσημέρι, αποφάσισα ότι ο μόνος τρόπος ήταν να επιστρέψω στη δουλειά.

Χθες, οι ορθοπεδικοί χειρουργοί στο Shifa είπαν ότι δεν είχαν άλλους εξωτερικούς σταθεροποιητές. Τα πράγματα καταρρέουν. Το νοσοκομείο έχει πιθανότατα διπλάσιο αριθμό τραυματιών απ’ ό,τι μπορεί να δεχτεί. Χθες, ξέμειναν από θαλάμους και διαδρόμους για στρώματα για να κρατήσουν τους τραυματίες. Η πίεση του νερού που φτάνει στο νοσοκομείο είναι πλέον τόσο χαμηλή, που δεν μπορούν να λειτουργήσουν το κεντρικό μηχάνημα αποστείρωσης. Έχουμε επιστρέψει στη χρήση του Cidex, το οποίο είναι ένα χημικό απολυμαντικό.

Το σύστημα υγείας στη Γάζα είχε 2.500 κρεβάτια όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και τώρα έχει 12.500 τραυματίες. Αλλά είχε ήδη γονατίσει ως αποτέλεσμα της 16χρονης πολιορκίας που της είχε επιβληθεί. Αισθάνομαι εξαιρετικά απαισιόδοξος. Αυτός θα είναι ένας μακρύς, παρατεταμένος πόλεμος και είμαστε μόλις στην αρχή του.

Noor Harazeen, 33 ετών

Η Harazeen είναι Παλαιστίνια δημοσιογράφος και ήταν μεταξύ των εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων που κατέφυγαν στη νότια Γάζα, μετά την εντολή εκκένωσης του Ισραήλ. Μίλησε στο TIME στις 17 Οκτωβρίου:

Το Σάββατο στις 6:30 το πρωί, αρχίσαμε να ακούμε τις ρουκέτες που εκτοξεύονταν από τη Γάζα. Σοκαριστήκαμε και είμαστε ακόμα σοκαρισμένοι. Έχουμε συνηθίσει το Ισραήλ να ξεκινάει τους πολέμους. Αλλά μόλις είδαμε τις ειδήσεις, συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό θα πάρει περισσότερο χρόνο.

Μεγάλωσα στο Ντουμπάι και επέστρεψα στην πατρίδα μου, στη Γάζα, το 2006. Ζω στο κέντρο της πόλης της Γάζας στη γειτονιά αλ Ριμάλ, η οποία έχει εκκενωθεί. Τώρα βρίσκομαι στο Ντέιρ αλ Μπαλάχ στη νότια Γάζα. Αλλά στην πραγματικότητα γίνονται βομβαρδισμοί και εδώ. Μας εκκενώνουν για την ασφάλειά μας, αλλά υπάρχουν βομβαρδισμοί στα μέρη που μας είπαν να εκκενώσουμε…

«Δεν αξίζει να πεθαίνεις με αυτό τον τρόπο που προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια»

Το ταξίδι μου στη νότια Γάζα μετά την εντολή εκκένωσης ήταν στην πραγματικότητα ευκολότερο από άλλα. Ήμουν αρκετά τυχερός που είχα ένα ταξί για να με μεταφέρει. Είχα χρήματα για να πληρώσω και να νοικιάσω ένα σπίτι στη νότια Γάζα.

Ήταν δύσκολο για μένα να φύγω, ειδικά με τα παιδιά μου και προσπαθώντας να μαζέψω όσα περισσότερα μπορούσα, αλλά ήμουν πραγματικά τυχερή, βλέποντας τους άλλους ανθρώπους. Όταν ήμουν στο αυτοκίνητο, είδα ανθρώπους να παίρνουν αυτή τη διαδρομή με τα πόδια με τα παιδιά τους και έπαιρναν κουβέρτες και τρόφιμα. Ήταν τόσο θλιβερό αυτό που έβλεπα. Ένιωσα ότι ήμουν τόσο τυχερή.

Έχουμε και άλλες προκλήσεις. Δεν υπάρχει wifi. Δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν υπάρχουν καύσιμα. Μένω εδώ, στο νοσοκομείο Shuhada’a Al Aqsa στο Deir al-Balah, όπου βρίσκω καταφύγιο εδώ και τέσσερις ημέρες. Δεν μπορώ να μετακινηθώ, γιατί γίνονται παντού αεροπορικές επιδρομές.

Η μεγαλύτερη πρόκληση, ως δημοσιογράφος της Γάζας, είναι να παραμείνω ήρεμη και να προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο επαγγελματίας, ώστε κανείς να μην μπορεί να πει ότι επειδή είμαι Παλαιστίνια δημοσιογράφος παίρνω την παλαιστινιακή πλευρά και διαδίδω ψέματα. Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν μπορώ να το κάνω αυτό.

Πριν από δύο ημέρες, ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη στόχευσαν ταυτόχρονα δύο κτίρια στην Deir Al-Balah. Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Πολλοί από αυτούς ήταν παιδιά και είδα πράγματα που δεν έχω ξαναδεί. Μερικά από τα παιδιά μού θύμισαν τα παιδιά μου.

Έχω δύο παιδιά, είναι δίδυμα και είναι 5 ετών. Δεν καταλαβαίνουν πλήρως τι συμβαίνει. Νομίζουν ότι κάνουμε ταξίδι ή κάτι τέτοιο. Αλλά είναι δυνατά. Γι’ αυτό λοιπόν είναι πολύ προσωπικό για μένα.

Yara Eid, 23 ετών

Η Eid είναι Παλαιστίνιος δημοσιογράφος που μεγάλωσε στη Γάζα, αλλά ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία επτά χρόνια. Μίλησε στο TIME στις 18 Οκτωβρίου:

Πριν από δύο ημέρες, έμαθα ότι το σπίτι του θείου μου βομβαρδίστηκε. Ο θείος μου, η θεία μου και όλα τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους χάθηκαν. Έχασα 14 μέλη της οικογένειάς μου σε μια αεροπορική επιδρομή.

Χθες, έμαθα ότι το σπίτι της θείας μου βομβαρδίστηκε. Ακόμα δεν ξέρω πόσα μέλη έχασα από την οικογένεια της θείας μου. Μπορεί να είναι 15, μπορεί και περισσότερα. Έχασα την εξαδέλφη μου που ήταν μόλις δύο χρόνια μεγαλύτερή μου. Ήταν οδοντίατρος. Θα πήγαινε στην Αίγυπτο αυτό το μήνα για να παντρευτεί. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη για το γάμο της. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη για τη νέα της ζωή. Και σκότωσαν αυτήν και την οικογένειά της. Όλη η γειτονιά εκεί βομβαρδίστηκε και όλοι έμειναν κάτω από τα χαλάσματα.

Η μητέρα μου είναι υπάλληλος του ΟΗΕ και έχει χάσει τόσους πολλούς συναδέλφους της. Βρισκόταν στο βορρά, όχι με την υπόλοιπη οικογένειά μου, και τώρα έχει φύγει μόνη της στο νότο, κοντά στο συνοριακό πέρασμα της Ράφα. Δεν μπόρεσα να της μιλήσω. Δεν έχει καθόλου πρόσβαση στο διαδίκτυο. Μερικές φορές, το τηλέφωνό της λειτουργεί και μερικές φορές όχι. Μια μέρα, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί της για περισσότερες από 17 ώρες και δεν ήξερα αν ήταν ζωντανή ή όχι.

Με τα άλλα μέλη της οικογένειάς μου, προσπάθησα να επικοινωνήσω από την πρώτη μέρα. Δεν μπόρεσα να ακούσω τις φωνές τους. Το μόνο πράγμα που κάνω είναι να κάνω ρεπορτάζ και προσπαθώ τόσο πολύ να μην ακούσω στις ειδήσεις τα νέα για τη δολοφονία των μελών της οικογένειάς μου.

Δεν θα μπορέσω ποτέ να ζήσω με τις εικόνες που είδα. Βλέπω εφιάλτες κάθε μέρα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ εξαιτίας αυτών που περνούν οι άνθρωποί μου. Αυτοί είναι πολίτες. Είναι η οικογένειά μου.

Το μόνο πράγμα που θέλω είναι να είμαι με την οικογένειά μου. Δεν μπορώ να εξηγήσω πόσο ένοχη αισθάνομαι κάθε λεπτό που βρίσκομαι στο Ηνωμένο Βασίλειο και η οικογένειά μου είναι εκεί. Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τόσο πόνο, απώλεια και θλίψη. Θα ήταν πιο εύκολο για μένα αν ήμουν με την οικογένειά μου, να βλέπω αυτό που βλέπουν.

Karim Abualroos, 27 ετών

Ο Abualroos είναι Παλαιστίνιος συγγραφέας, ερευνητής και ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα που ζει στο Βέλγιο και έχασε συγγενείς στη Γάζα από τις ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές. Μίλησε στο TIME στις 18 Οκτωβρίου:

Η Γάζα έχει μια μεγάλη θέση στην καρδιά μου. Γεννήθηκα στη Γάζα και σπούδασα εκεί. Έφυγα από τη Γάζα όπως κάνουν πολλοί νέοι άνθρωποι αναζητώντας μια νέα ζωή. Τώρα ζω στο Βέλγιο με τη σύζυγό μου Maisa Mansour, η οποία είναι επίσης συγγραφέας, και τον γιο μας Ghasan.

Η υπόλοιπη οικογένειά μου όμως εξακολουθεί να βρίσκεται στη Γάζα υπό βομβαρδισμό, όπου δεν υπάρχει ασφαλές μέρος.

Το Ισραήλ σκότωσε την αδελφή μου Hadeel Abu Alroos, δασκάλα σε δημόσιο σχολείο, τον σύζυγό της Basil Khayyat, μηχανικό δημοσίων δρόμων, τις κόρες της, Eileen και Celine, και τους γιους της, Muhammad και Mahmoud. Ήταν ασφαλείς στο σπίτι τους. Το Ισραήλ βομβάρδισε το σπίτι τους χωρίς προειδοποίηση και χωρίς ενοχή.

Από τότε που άκουσα την είδηση του θανάτου τους, έλεγξα τα βίντεο που έχω με τις κόρες της αδελφής μου. Σε όλα τα βίντεο, οι ανιψιές μου χόρευαν. Τους άρεσε να χορεύουν…

Δεν περίμενα να είναι τόσο φρικτό. Άρχισα να παρακολουθώ τις ειδήσεις από την τηλεόραση, λόγω της αδυναμίας μου να επικοινωνήσω με την οικογένειά μου στη Γάζα για να τους ελέγξω, λόγω της έλλειψης διαδικτύου και κινητής τηλεφωνίας. Αυτός ο φόβος και η αγωνία για όσους αγαπώ – τους φίλους μου, την οικογένειά μου, τους συναδέλφους μου – και όλους τους κατοίκους της Γάζας είναι το πρώτο συναίσθημα που μου έρχεται.

Η σημερινή κατάσταση στη Γάζα είναι τρομακτική και τρομακτική. Ο λαός της Γάζας δεν το αξίζει αυτό. Η αδελφή μου και οι κόρες και οι γιοι της δεν άξιζαν να σκοτωθούν με αυτό τον τρόπο που προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αγαπούσαν τη ζωή, ονειρεύονταν να ταξιδέψουν και ονειρεύονταν να είναι σαν τα παιδιά του κόσμου.

Ghada Ageel, 52 ετών

Η Ageel είναι επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα και δεν έχει καταφέρει να επικοινωνήσει με την οικογένειά της στη Γάζα και φοβάται για το χειρότερο. Μίλησε στο TIME στις 15 Οκτωβρίου:

Η οικογένειά μου βρίσκεται στη Λωρίδα της Γάζας. Μόνο εγώ, ο σύζυγός μου και τα δύο παιδιά μου είμαστε εδώ, στον Καναδά. Τα αδέλφια μου, οι αδελφές μου, οι γείτονές μου, οι φίλοι μου, οι θείες μου – όλοι είναι εκεί. Δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω μαζί τους τις τελευταίες τρεις ημέρες. Ένας φίλος στη Βρετανία, μου τηλεφώνησε σήμερα και είπε ότι επικοινώνησε με έναν από τους αδελφούς μου. Και μου είπε ότι είναι καλά. Δεν ξέρεις αν το επόμενο πρωί θα σου φέρει φρικαλεότητα. Δεν ξέρεις.

Η ξαδέλφη μου Hebba Abu Shammala σκοτώθηκε το πρωί της Πέμπτης μαζί με τα δύο παιδιά της. Η Hebba ήταν Παλαιστίνια πρόσφυγας τέταρτης γενιάς. Παντρεύτηκε μόλις πριν από τέσσερα χρόνια. Ζούσαν στον προσφυγικό καταυλισμό Χαν Γιουνίς σε ένα πολύ ταπεινό σπίτι. Τηλεφώνησε στη μητέρα της δύο ημέρες πριν και της είπε να έρθει στο σπίτι της. Είπε επίσης ότι «αν πεθάνουμε, θα πεθάνουμε μαζί».

Γελούσε και η μητέρα της είπε «όχι, όχι, πρέπει να έρθεις και να μείνεις μαζί μας». Αλλά η Hebba πίστευε ότι θα ήταν πιο ασφαλής επειδή δεν είναι συνοριακή περιοχή. Δεν είναι δίπλα σε κυβερνητικά κτίρια που μπορεί να αποτελέσουν στόχο. Δεν υπάρχει ασφαλές μέρος στη Γάζα τώρα.

«Ο λαός της Γάζας δεν το αξίζει αυτό»

Λένε στους ανθρώπους να μετακινηθούν από το βορρά στο νότο – και τώρα ο νότος δέχεται επίθεση. Ήδη σήμερα, πιθανόν πέντε σπίτια που γνωρίζω καλά έχουν βομβαρδιστεί. Και τρελαίνομαι γιατί η αδελφή μου είναι στο βορρά και χάσαμε την επαφή μαζί της. Ξέρω ότι έφυγε. Αλλά πού πήγε; Δεν ξέρουμε.

Έχω έναν αδελφό, που είναι γιατρός στο κεντρικό νοσοκομείο του προσφυγικού καταυλισμού Χαν Γιουνίς. Δεν ξέρω αν είναι ζωντανός, αν είναι νεκρός, πώς τα πάει. Τώρα που μιλάω, δεν ξέρω την τύχη της αδελφής μου στη Γάζα. Δεν ξέρω αν τα κατάφερε ή όχι. Η αδελφή μου είναι μία από τους 2,3 εκατομμύρια ανθρώπους που δέχονται επίθεση.

Η Hebba, εγώ, η αδελφή μου – τα σπίτια μας βρίσκονται στο σημερινό Ισραήλ. Είμαστε πρόσφυγες και έχουμε δικαίωμα να επιστρέψουμε στις πατρογονικές μας εστίες. Ίσως όχι σήμερα. Αλλά αυτό είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα για όλους, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων.