Και το όνομα αυτού ΠΑΡΙΖΑ! (ΠΑ)ΣΟΚ – ΣΥ(ΡΙΖΑ)

Παρατηρώ από διάφορες πλευρές κάποιους να οραματίζονται την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς. Αν και μάλλον βιάζονται γιατί όσο πιο πυκνός είναι ο πολιτικός χρόνος τόσο πιο δύσκολη η αποκωδικοποίηση των μηνυμάτων, τόσο πιο επισφαλή τα γρήγορα συμπεράσματα.

Ελπίζουν ότι ο συνδυασμός της κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ και της στασιμότητας του ΠΑΣΟΚ διαμορφώνει έδαφος για να φτιαχτεί ένας νέος σχηματισμός της κεντροαριστεράς.

Η… ΠΑΡΙΖΑ (ΠΑ)ΣΟΚ – ΣΥ(ΡΙΖΑ)

Παραπλεύρως της αριστεράς, σάντουιτς ιδεολογιών και πολιτικών προγραμμάτων χωρίς καμία εγγύηση γεύσης και ουσίας, με παρήχηση του «πα» η κατάντια και η έλλειψη βάθους στην πολιτική, πιθανοί συνειρμοί πίσω από το όνομα.

Μόνο που όλα αυτά είναι όνειρα… φθινοπωρινής νυκτός.

Όχι γιατί αυτοί που το σκέφτονται, από διαφορετικές αφετηρίες αλλά παράλληλες στοχεύσεις, δεν το πιστεύουν πραγματικά ή γιατί δεν τους φαίνεται ένα πραγματικά βιώσιμο σχέδιο ή γιατί δεν είναι έτοιμοι να το οργανώσουν κινητοποιώντας τους κατάλληλους μηχανισμούς.

Αλλά γιατί πολύ απλά δεν φτιάχνονται έτσι κόμματα και δη τα κόμματα του αριστερού προοδευτικού χώρου. Δεν αρκεί να βρεις τι θα γράψεις στη μαρκίζα και ποια δυνατά ονόματα θα είναι στο σχήμα. Για την ακρίβεια αυτό είναι μάλλον το τελευταίο.

Για να το πω απλά: η σκέψη όσων οραματίζονται τη δημιουργία νέου κεντροαριστερού κόμματος είναι ότι εάν φτιάξεις το κόμμα τότε θα έρθει και ο κόσμος.

Μόνο που η ιστορία της Αριστεράς στον τόπο μας δείχνει ότι κόμματα που διαρκούν φτιάχνονται μόνο όταν η ανάγκη προκύπτει «από τα κάτω», όταν τα ζητά ο κόσμος, όταν υπάρχουν κοινωνικές δυναμικές που τα καθιστούν αναγκαία και όχι το αντίστροφο.

Αντιθέτως, όποτε θεωρήθηκε ότι πρώτα θα φτιαχνόταν το κόμμα, ακόμη και με ονόματα «βαριά» και με ιστορία, αλλά δεν υπήρχε η πραγματική απαίτηση της κοινωνίας, τότε τα σχήματα ήταν θνησιγενή.

Αυτό σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή όλα τα «σχέδια επί χάρτου» είναι καταδικασμένα σε αποτυχία και αυτοί που τα οραματίζονται σε διάψευση, τουλάχιστον ως προς την απήχηση που μπορεί να προσδοκούν ότι θα έχουν.

Σημαίνει αυτό ότι το μόνο που μένει είναι μοιρολατρικά απλώς να παρακολουθούμε τη σημερινή κατάσταση;

Μια κατάσταση όπου πολύ σύντομα το πιο δημοφιλές κόμμα στην Ελλάδα θα είναι ο σχηματισμός του «Κανένα».

Μία συνθήκη, όπου μια κυβέρνηση με φθορά και παρά τη μεγάλη κοινωνική δυσαρέσκεια φαντάζει απόλυτα κυρίαρχη απλώς και μόνο επειδή δεν υπάρχει κανείς να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση, σαν αυτή που απαιτείται για την εξασφάλιση της λειτουργίας της Δημοκρατίας. Ελέγχοντας την κυβέρνηση, αναδεικνύοντας και στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα και πείθοντας με τις προτάσεις της τους πολίτες ότι μπορεί να κυβερνήσει τον τόπο με καλύτερο τρόπο. Μια υπεύθυνη αντιπολίτευση ικανή να αποτελέσει τον αντίθετο πόλο, που θα κόψει μαχαίρι στην εκάστοτε κυβέρνηση την όποια αίσθηση παντοδυναμίας και αλαζονείας.

Μια πραγματικότητα, όπου η κοινωνική απογοήτευση αυξάνεται χωρίς να μπορεί να βρει πολιτική έκφραση και η κοινωνία γίνεται επικινδύνως ατομοκεντρική.

Ούτε η μοιρολατρία, ούτε η έλλειψη τόλμης για ανάληψη δράσης ενδείκνυνται, αλλά πρωτίστως χρειάζεται η επίγνωση ότι το «κάνουμε κάτι» οφείλει να σημαίνει «κάνουμε κάτι που διαλέγεται πραγματικά με την κοινωνία και προϋποθέτει να ακουστεί αυτή».

Και αυτό σημαίνει επίσης να δει κανείς προς τα που πάνε τα πράγματα στην κοινωνία, και να είναι έτοιμος να προσφέρει εναλλακτικές πειστικές λύσεις για να ανακόψει την καταστροφική πορεία. Μόνο με ευφάνταστα τσιτάτα και φτιασιδωμένες παραλλαγές των ήδη εφαρμοζόμενων πολιτικών δεν θα πάει μακριά.

Που με τη σειρά του προϋποθέτει ότι και η ίδια η κοινωνία θα έχει συνειδητοποιήσει που πάνε τα πράγματα.

Όχι μόνο στο πολιτικό επίπεδο, αλλά και στην καθημερινότητά της.

Θα μιλάμε με άλλους όρους αν η τωρινή οικονομική ανασφάλεια αγγίξει τα όρια της απελπισίας όταν μπούμε για τα καλά στον χειμώνα και έρθει η ώρα του… λογαριασμού.

Επίσης θα έχει ξεδιαλύνει το τοπίο όταν «κατέβει» η… παράσταση επιπέδου μπουλουκιού που σήμερα προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πρέπει δηλαδή να έχουν κατασταλάξει τα πράγματα, να έχουν φανεί τα πραγματικά προβλήματα και να μπορούν να τεθούν τα κρίσιμα διλήμματα.

Τότε θα είναι η κοινωνία που θα απαιτήσει και να υπάρξει σχήμα που να εκπροσωπεί τη δυσαρέσκεια (και την ελπίδα) της και να έχει την ηγεσία που αναλογεί σε αυτό.

PS: Μηδένα προ του τέλους μακάριζε η συμβουλή στην αριστοκρατία, τους ελιτιστές του καναπέ, που σπεύδουν να μιλήσουν για το τέλος της ιδεολογίας, Αριστεράς και Δεξιάς. Την προηγούμενη δεκαετία οι ιδέες τους ανέμιζαν βρωμερές και ηττημένες στις πλατείες. Τώρα σήκωσαν παντιέρα και πέφτουν στα ίδια λάθη. Η περίοδος των παχέων αγελάδων και τα πάρτι για το milenium κατέληξαν σε μνημόνια και σε πλατείες γεμάτες… Τα υπόλοιπα γνωστά. Οι έσχατοι έσονται πρώτοι