Εδώ και τώρα απόσυρση των ισραηλινών από τη μαρτυρική Γάζα

Η με τις ευλογίες των περισσότερων κρατών εγκατάσταση των χιλιάδων Εβραίων της διασποράς στα παλαιστινιακά εδάφη, το 1948, ανοίγει ένα κεφάλαιο αλληλοεξόντωσης των εβραίων εποίκων με τους παλαιστινίους, που κατέχουν τα σημερινά τους εδάφη, από την εποχή των φιλισταίων, οι οποίοι ήταν με επιστημονική πατέντα πρόγονοι των σημερινών παλαιστινίων. Οι φιλισταίοι ήταν επί  αιώνες εγκατεστημένοι στην Κρήτη. Από εκεί ξεκίνησαν για να εγκατασταθούν τελικά στην Παλαιστίνη.

Τον Σεπτέμβριο του 1981 είχα την τύχη μιας tête à tête γνωριμίας με τον Γιασέρ Αραφάτ στο μυστικό αρχηγείο της Αλ Φατάχ, δηλαδή του προσωπικού λαϊκοαπελευθερωτικού στρατού του Αραφάτ, στο Λίβανο. Διευκρινίζω στο σημείο αυτό, ότι η στρατιωτική οργάνωση Χαμάς, με τους Χεζμπολάχ που εδρεύουν στη λωρίδα της Γάζας, δεν είχαν άμεση συνεργασία με την Αλ Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ. Η συνεργασία τους ήταν σε καθαρά πολιτικό επίπεδο.

Η συνάντησή μου με τον Γιασέρ Αραφάτ, έγινε υπό περιπετειώδεις συνθήκες τον Σεπτέμβριο του 1981 στη Βηρυτό. Τότε ακριβώς μου διευκρίνισε ότι νοιώθει την ιδιοσυγκρασία των ελλήνων γιατί οι πρόγονοί του φιλισταίοι, παρέμειναν επί αιώνες στην Κρήτη και από εκεί μετοίκησαν στη σημερινή Παλαιστίνη.

Η πρόσκλησή μου έγινε στον τότε Λίβανο και μάλιστα στην πρωτεύουσά του, τη Βηρυτό, που ήταν μισοερειπωμένη από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς και την φονική επέλαση των ακροδεξιών φαλαγγιτών-συμμάχων του Ισραήλ.

Ακριβώς τότε η λιβανέζικη κυβέρνηση οργάνωσε ένα συνταρακτικό συνέδριο, με συμμετοχή ηγετών και δημοσιογράφων από περίπου 30 χώρες. Τίτλος του συνεδρίου «Αλληλεγγύη στους λαούς της Παλαιστίνης και του Λιβάνου». Την ελληνική δημοσιογραφική συντροφιά συνόδευε ο υπέροχος φιλέλληνας πρεσβευτής με τον πρώτο γραμματέα της πρεσβείας της Παλαιστίνης στην Αθήνα, τον Ανουάρ. Του συνεδρίου αυτού προήδρευσε η ακτιβίστρια ηθοποιός Βανέσα Ρεντγκρέϊβ.

Έκρινα σκόπιμο να σας κουράσω κάπως για τις συνθήκες δημιουργίας μιας όντως φιλικής γνωριμίας με τον Αραφάτ, που κράτησε μέχρι το θάνατό του στις 11 Νοεμβρίου 2004 στο Κλαμάρ της Γαλλίας. Τελικά ο Αραφάτ λέγεται ότι απεβίωσε όχι υπό απολύτως διευκρινισμένες αιτίες… Άλλοι, ίσως αμετροεπείς δήλωναν για τον θάνατό του: «Τον έφαγαν ύπουλα». Αλλά τίποτε περισσότερο για τη νοσηλεία του σε στρατιωτικό γερμανικό νοσοκομείο…

Υπό τις σημερινές συνθήκες, τη βαρύτερη ευθύνη για την εναλλάξ ψυχροπολεμική-θερμοπολεμική σύγκρουση της Χαμάς-Χεζμπολάχ με τον ισραηλινό στρατό την φέρνει η κυβέρνηση του ισραηλινού προέδρου Νετανιάχου, που δεν αρκείται για την ατμόσφαιρα του εκατέρωθεν μίσους παλαιστινίων-ισραηλινών.

Η ευθύνη αυτή βαρύνει τον Νετανιάχου για τον επιπρόσθετο λόγο ότι η λωρίδα της Γάζας αποτελεί μόνιμο στόχο ενσωμάτωσής της στα ισραηλινά εδάφη, μολονότι εδαφικά ανήκει στο παλαιστινιακό κράτος και μάλιστα με παλαιστινιακό πληθυσμό 1.800.000 πολιτών. Τι να πει έπειτα κανείς για τη μεταφορά της πρωτεύουσας του Ισραήλ από το Τελ Αβίβ, στην Ιερουσαλήμ. Η πράξη αυτή ισοδυναμεί με τον τέλειο αφελληνισμό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη από τον Ερντογάν.

Γνωστές από τα τηλεοπτικά VIDEO οι προκλητικές όχι παρελάσεις αλλά άκρως προκλητικές και καταδικαστέες προελάσεις των ισραηλινών τεθωρακισμένων με εβραίους στρατιώτες με το δάχτυλο στη σκανδάλη των πολυβόλων στη Γάζα, που δεν αρκούνται σε απλό εκφοβισμό νεαρών παλαιστινίων που πετροβολούν σαν τον Δαυίδ τον πάνοπλο Γολιάθ, αλλά στην εν ψυχρώ θανάτωση με τα πολυβόλα δεκάδων προεφήβων και εφήβων στην παλαιστινιακή επικράτεια της λωρίδας της Γάζας.

Η νεκρή μικρή παλαιστίνια στα χέρια του στρατιώτη της Χαμάς πιστεύεται ότι είναι από τα θύματα των νοσηλευομένων στο νοσοκομείο που επλήγη με ρουκέτες των ισραηλινών.

Εδώ επομένως μιλάμε για γενοκτονίες αμούστακων παλικαριών. Οι επικήδειες πομπές αυτών των αγοριών, ίσως και κοριτσιών, που γεμίζουν με χαροκαμένους γονείς τα στενά δρομάκια της Γάζας, ελάχιστα συγκινούν τον κάθε Νετανιάχου. Αυτά τα παιδιά είναι οι με τα γυμνά στήθια μαχητές της ελευθερίας και της εθνικής κυριαρχίας.

Αυτές οι καθημερινές επικήδειες πομπές πρέπει να τελειώνουν εδώ και τώρα στη μαρτυρική παλαιστινιακή Γάζα γιατί μόνον έτσι ανοίγει οριστικά ο δρόμος για μια Παλαιστίνη απολύτως κυρίαρχη και σεβαστή απ’ όλα τα όμορα κράτη, αλλά και στους εντεταλμένους διεθνείς Οργανισμούς για την προάσπιση της Ειρήνης η οποία δυστυχώς για τον ίδιο τον ΟΗΕ μοστράρει ως «όνειρο απατηλό».

Όμως όσο διαιωνίζεται ο εμπαιγμός του παλαιστινιακού έθνους, που κατέχει τα πρωτεία στις αδιαμφισβήτητες ιστορικές του παρακαταθήκες, άλλο τόσο θα θεριεύει το μίσος και η αποστροφή κατά της πειρατικής ασυδοσίας του κάθε αδίστακτου ισραηλινού στρατοκράτη. Και το μίσος αυτό μεταφράζεται σε ανελέητη αντεπίθεση των πληττομένων, για την οποία περιττεύουν τα δάκρυα και οι κατάρες σε όλους εκείνους που μετατρέπουν την άλλοτε ευδαίμονα χώρα του αραβικού έθνους σε κόλαση κρατών τρόμου και ανίερης υποδούλωσης.

Όλα αυτά, χωρίς περιστροφές και καμώματα του κάθε αριστοφανικού Στρεψιάδη πρέπει να τερματιστεί το ταχύτερο δυνατόν. Δεν αντέχουν άλλο οι ανυπεράσπιστοι λαοί στα συμφεροντολογικά παιχνίδια κάποιων ηγεσιών, που παρακάμπτοντας τα κυβερνητικά ή διεθνοπολιτικά τους καθήκοντα αυτοδιασύρονται ως εντολοδόχοι των βιομηχανιών πολέμου, άρα … ντροπαλοί υπάλληλοι της αυτοκρατορίας του μίσους και της απάτης.