Αυξάνονται οι δημοσκοπικές και εσωκομματικές ήττες Κασσελάκη

Δύο ακόμη δημοσκοπήσεις που καταγράφουν πτώση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, κρούουν τον κώδωνα του υπαρκτού κινδύνου της διάλυσης στην Κουμουνδούρου ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε. Αυτήν την φορά, μάλιστα, η πτώση της δημοφιλίας συγκεντρώνεται προς το πρόσωπο του ίδιου του Στεφανου Κασσελάκη, περισσότερο από ό,τι στην εσωκομματική διαμάχη.

Συγκεκριμένα, στην δημοσκόπηση της GPO η πρόθεση ψήφου «ρίχνει» τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στο 12,9%, με το ΠΑΣΟΚ να βρίσκεται μόλις μία μονάδα πίσω. Ωστόσο, ο Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίζεται ως καταλληλότερος για πρωθυπουργός με 13,8% έναντι του Στέφανου Κασσελάκη που συγκεντρώνει μόλις 12,1%.

Ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης αποσπά το γιγαντιαίο 48%. Η θετική άποψη υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι στο 50,4%, ενώ ο Στέφανος Κασσελάκης είναι τέταρτος με 24,3%. Το σχέδιο του «νέου» που θα μπορούσε να κερδίσει και μάλιστα έως τι ευρωεκλογές, προς το παρόν ηττάται ακόμη και από τον Νίκο Ανδρουλάκη, που δεν είναι ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τροχιά πτώσης

Η δημοσκόπηση της Metron Analysis για το Mega δείχνει ότι η κοινωνία έχει αρνητική γνώμη για τον Στέφανο Κασσελάκη. Μόνο το 16% των ερωτηθέντων έχει θετική για το πώς ασκεί τα καθήκοντά του ως αρχηγός, ενώ το 72% έχει αρνητική γνώμη.

Η απήχηση του Κασσελάκη είναι μεγαλύτερη στις μικρότερες ηλικίες και φθίνει όσο ανεβαίνουμε την ηλικιακή ιεραρχία. Η Gen Z είναι το καλύτερο ακροατήριό του αφού εκεί οι θετικές γνώμες φτάνουν το 29%. Λίγο καλύτερα του μέσου όρου τα πηγαίνει στους Millenials (18%) και μετά σε όλες τις άλλες κατηγορίες τα πηγαίνει χειρότερα του μέσου όρου του.

Πιο δημοφιλής αναδεικνύεται ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Με 47% θετικές γνώμες και 45% αρνητικές είναι και ο μόνος που έχει θετικό ισοζύγιο.

Ακολουθεί ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με 44% και 54% αρνητικές, ο Νίκος Ανδρουλάκης με 40% θετικές και 53% αρνητικές, η Ζωή Κωνσταντοπούλου με 35% θετικές και 58% αρνητικές.

Αντιθέτως, ο Στέφανος Κασσελάκης έχει μόλις 25% θετικές και 65% αρνητικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει σημαντικές διαρροές προς ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ έχει μικρότερες προς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Η θέση του δεύτερου κόμματος «τρίζει» για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Τις πταίει;

Αδιαμφισβήτητα η εικόνα διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν είναι ελκυστική για τους ψηφοφόρους. Σίγουρα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Από τη μία οι -αξιολογημένες ως- λανθασμένες κινήσεις στελεχών, όπως ο Δημήτρης Βίτσας, από την άλλη ο μη γοητευτικός και κάπως λούμπεν τρόπος έκφρασης της ηγεσίας του κόμματος, αποθαρρύνουν ακόμη και τους επί χρόνια ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Στο κάδρο οφείλει να μπει και η κριτική προς την, ομολογουμένως, μεγάλη ιδεολογική μετατόπιση της κομματικής ηγεσίας, με πρώτο και κύριο τον ίδιο τον πρόεδρο. Πέρα από την απαξίωση της εσωκομματικής δημοκρατίας και των καταστατικών θέσεων, ο Στέφανος Κασσελάκης απαξιώνει συστηματικά και τις προγραμματικές θέσεις.

Εν αρχή ην η ομιλία στον ΣΕΒ. Εκεί ο Στέφανος Κασσελάκης παραμέρισε τόσο τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για τη μισθωτή εργασία, τη σχέση εργαζομένου και εργοδότη, την αντίληψη περί κεφαλαίου και τις πάγιες θέσεις για το 7ωρο εργασίας, αλλά απαξίωσε και τις νίκες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στα εργασιακά.

Μάλιστα, ο Στέφανος Κασσελάκης μετακινήθηκε προς τα… «νεοφιλελεύθερα», μιλώντας για 10ωρη εργασία, αλλά με υπερωρίες που θα πληρωθούν, όπως και για stock options. Πρόκειται για θέσεις που, όπως επισημαίνουν συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και στελέχη, είναι θέσεις που έχει προτείνει ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Στη συνέχεια ήρθε ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Κατά την κριτική στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά και αριστερών ψηφοφόρων, το κόμμα εξέδωσε μία μονομερή ανακοίνωση, χωρίς την -παραδοσιακή- αναφορά στην ισραηλινή κατοχή.

Τέλος, στο επίπεδο της ιδεολογικής μετατόπισης, φαίνεται πως έχει κοστίσει και η ασάφεια που υπονοεί τεχνητή συγκόλληση με το ΠΑΣΟΚ, ειδικά μετά την εκλογική νίκη του κόμματος του Νίκου Ανδρουλάκη στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Τόσο το συγχαρητήριο μήνυμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όσο και οι μετέπειτα δηλώσεις στελεχών προσκείμενων στον πρόεδρο, που προσιδιάζουν στην κεντροαριστερά, απωθούν και τους αριστερούς, αλλά και τους κεντρώους ψηφοφόρους, εφόσον κεντρώο κόμμα υπάρχει και είναι το ΠΑΣΟΚ.

Ο αυταρχισμός

Τα παραπάνω θέματα τέθηκαν στην ΠΓ και από τους 6+6, αλλά και από την Ομπρέλα, μόνο και μόνο για να μην λάβουν απαντήσεις, αλλά επιθέσεις από την ηγετική ομάδα. Δηλαδή τον Παύλο Πολάκη, την Θεοδώρα Τζάκρη και «όλους τους ανθρώπους του προέδρου».

Ο οποίος πρόεδρος, κόντρα στις βασικές Αρχές της δημοκρατίας εντός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και με αφορμή το «ριάλιτι» που εκτυλίσσεται με μεγάλη ευθύνη στελεχών, όπως είναι ο Δημήτρης Βίτσας, ανακοίνωσε επί της ουσίας διαγραφές. Οι οποίες έγιναν δεκτές με πανηγυρισμούς από την στενή ηγετική ομάδα. Η εκπρόσωπος Τύπου, Δώρα Αυγέρη, η Θεοδώρα Τζάκρη και ο πάντοτε «αψύς» Παύλος Πολάκης είναι αυτοί που «έσυραν τον χορό» των πανηγυρισμών.

Στο δε Εκτελεστικό Γραφείο που πραγματοποιήθηκε μετά από την πολυήμερη απουσία του Στέφανου Κασσελάκη, δε σήμανε «εκεχειρία». Ο πρόεδρος εμφανίστηκε ως παντοδύναμος και αυστηρός αρχηγός που έθεσε νέους κανόνες, αλλά χωρίς την παραμικρή αυτοκριτική.

«Δεν θέλω να λογοκρίνω κανένα, αλλά την ίδια στιγμή έχουμε ένα σύστημα που μετατρέπει τον πλουραλισμό σε κακοφωνία. Αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Να δημιουργήσουμε έναν μηχανισμό έκφρασης της οποίας διαφωνίας μέσα στα όργανα, και ενιαία έκφραση έξω, στα ΜΜΕ», σημείωσε.

«Σας ενημερώνω ότι τις επόμενες δέκα ημέρες θα λειτουργήσει η νέα πλατφόρμα συλλογής βιογραφικών και δραστηριοποίησης εθελοντών», ανακοίνωσε, ενώ τόνισε πως οι εθελοντές θα μπορούν να είναι και εκλογική αντιπρόσωποι, κατά το αμερικανικό πρότυπο.

Πρόκειται για νέους καιρούς και νέα ήθη στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά με εκ νέου αποφάσεις από τα πάνω κι όχι από τα όργανα.

Τέτοιες πρακτικές, αυταρχικές, προκάλεσαν αλγεινές εντυπώσεις σε όλο το πολιτικό φάσμα, πλην των φασιστικών κομμάτων του κοινοβουλίου. Από τη ΝΔ μέχρι το ΚΚΕ αντιμετωπίστηκαν στην καλύτερη των περιπτώσεων με σαρκασμό, στη σοβαρότερη των περιπτώσεων με προβληματισμό για την αυταρχικοποίηση -και τη διάλυση- της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας.

Εδώ έρχεται μία σύνδεση – κλειδί, που δείχνει σαφώς κοινή γραμμή στους κόλπους της ηγεσίας. Από τον Στέφανο Κασσελάκη, που δήλωσε ότι δεν θα λάβει υπόψη του τα όργανα, ως τον Παύλο Πολάκη, που είναι επιθετικός προς κάθε αναφορά για το καταστατικό, η γραμμή είναι ενιαία: εμείς αποφασίζουμε, εσείς πανηγυρίζετε και όσοι δεν θέλουν, φεύγουν.

Η ερώτηση είναι, ποιος θα μείνει τελικά.

Ποιος θα μείνει, τελικά;

Αν σε κάτι συμφωνούν ένθεν κακείθεν στο κόμμα (;) της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι ότι το όνομα «ΣΥΡΙΖΑ» έχει τελειώσει. Η πλευρά Κασσελάκη εισηγείται τον όρο «Πατριωτική Αριστερά», και οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αναγνωρίζουν πως το όνομα, ακόμη και το ίδιο το κόμμα μετά τις ιδεολογικές και δημοκρατικές αποκλείσεις, έχει πια ευτελιστεί.

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον ο τρόπος που κινείται ο Στέφανος Κασσελάκης και θα πρέπει να του καταλογιστεί ως τεράστια επιτυχία σε προσωπικό και εσωκομματικό επίπεδο. Χωρίς να έχει προγραμματική πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα, χωρίς να απευθύνεται καν στο ίδιο του τον κόμμα, τουλάχιστον όχι όσο στα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα, καταφέρνει και να αυξάνεται η λατρεία προς το πρόσωπό του, αλλά και να του δικαιολογούνται τα πάντα. Ακόμη και οι ιδεολογικές αποκλίσεις ως αποτέλεσμα «άγνοιας», ακόμη και οι αυταρχικές πρακτικές ως ελπίδα «εκκαθάρισης», που θα οδηγήσει, μάλιστα, σε ραγδαία εκλογική αύξηση!

Κάτι που λίγους μήνες πριν τις ευρωεκλογές, δεν αποτυπώνεται. Είναι αυτή μία ήττα του Στέφανου Κασσελάκη; Είναι δική του και της ηγετικής ομάδας του. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αποπολιτικοποιείται όσο μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο, που μέχρι στιγμής δε μοιάζει αριστερό. Δε μοιάζει ούτε καν κεντροαριστερό, ούτε αριστερή σοσιαλδημοκρατία.

Και όσο αυξάνονται τα νέα μέλη, τα οποία δεν έχουν αριστερό πρόσημο -αν μπορούμε να τα κρίνουμε από την, έστω μικρή τους, τοποθέτηση στα κοινωνικά δίκτυα, τόσο αποστρατεύονται τα παλιά, αριστερά μέλη. Ο αριθμός των παραιτήσεων αυξάνεται ασταμάτητα, κάτι που (μάλλον κακώς) προσμετράται ως επιτυχία από την ηγετική ομάδα.

Κι ενώ στελέχη της Ομπρέλας επιθυμούν, όπως φαίνεται, τη δημιουργία νέου κόμματος, ο κίνδυνος είναι κυρίως η αποπολιτικοποίηση των παλιών μελών που αποστρατεύονται και των νέων που εισέρχονται.

Τίποτα δε δείχνει ότι υπάρχει όχι ελπίδα, αλλά πλέον έδαφος να συνεχιστεί η κοινή πορεία.

Διάσπαση προ των πυλών και η σιωπή Τσίπρα

Οι κομματικές αποφάσεις δείχνουν ότι το συνέδριο θα διεξαχθεί στα τέλη του Φεβρουαρίου. Θα μεσολαβήσουν, θεωρητικά, δύο συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής.

Μήλο της έριδας θα είναι, φυσικά, οι διαγραφές. Το αίτημα των Αριστερών του κόμματος είναι η άρση της απόφασης για τις διαγραφές, πατώντας στον αντικαταστατικό τους χαρακτήρα. Εξάλλου και ο πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογίας, Αντώνης Κοτσακάς, δήλωσε με μία αυστηρότητα ότι τις διαγραφές δεν τις αποφασίζει κανένας άλλος, πλην του οργάνου. Ούτε καν ο ίδιος ο πρόεδρος.

Από την πλευρά Αχτσιόγλου η αντίδραση ήταν πιο ήπια σε σχέση με εκείνη των στελεχών της Ομπρέλας, ζητώντας όμως με αυστηρότητα την τήρηση του καταστατικού, την άρση της απόφασης για την παραπομπή προς διαγραφή και την καταπάτηση της εσωκομματικής δημοκρατίας.

Αυτό που φαίνεται αναπόφευκτο, όμως, είναι ότι η προσεχής Κεντρική Επιτροπή του Νοεμβρίου θα μας δώσει μία πολύ καλύτερη εικόνα για το άμεσο μέλλον του κόμματος. Επί της ουσίας, το ερώτημα δεν είναι «αν», αλλά «μέχρι πότε». Δηλαδή μέχρι πότε θα συνεχίσει η μη αρμονική συμβίωση.

Από τα πιο ιστορικά στελέχη όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά της ανανεωτικής Αριστεράς, το διακύβευμα δεν είναι πλέον το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το μέλλον της ελληνικής Αριστεράς.

Η σιωπή του Αλέξη Τσίπρα δε φαίνεται να «σπάει» κι όσο δεν «σπάει», τόσο η ηγετική ομάδα χρησιμοποιεί την θητεία του για να παράξει, κυρίως, εσωκομματική πολιτική. Δηλαδή, μια πολιτική που οδήγησε στην απαξίωση ακόμη και του Αριστείδη Μπαλτά, ακόμη και του πρώτου εκ των πρώτον ιδρυτών του Συνασπισμού, Γιάννη Δραγασάκη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι σε ένα σημείο που διαλύεται, με πάσα βεβαιότητα. Αυτή η βεβαιότητα κινείται γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα, όχι όμως γύρω από τη συμμετοχή που (δεν) έχει στον εσωκομματικό πόλεμο. Κινείται γύρω από το αφήγημα περί υπονόμευσης. Ποιοι υπονόμευσαν τον Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή. Τον υπονόμευσε η νυν ηγετική ομάδα, με μία πάρα πολύ απότομη ανάδειξη του νέου αρχηγού ή τον υπονόμευσαν οι παλιοί του σύντροφοι, που μαζί στάθηκαν δίπλα δίπλα στις δύο κυβερνητικές θητείες; Όσο ο Αλέξης Τσίπρας απέχει, τόσο διακινδυνεύει την περαιτέρω εκμετάλλευση του ονόματός του και, εν τέλει, την υστεροφημία του.

Για την ώρα, ηττημένη είναι πράγματι η Αριστερά. Η πτώση της είναι κατακόρυφη και με προοπτική καθόδου. Αυτή η πτώση αγγίζει και την εκτός ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ευρύτερη Αριστερά. Φαίνεται ότι όντως το διακύβευμα είναι το μέλλον της εν ελλάδι και με τα νέα δεδομένα, το μέλλον προδιαγράφεται… θολό.