Το FBI εναντίον του Τσάρλι Τσάπλιν – Είχε πουλήσει άρματα μάχης στην Παλαιστίνη;

Ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν κάποτε το μεγαλύτερο αστέρι στον κόσμο, αγαπητός για τις κλασικές ταινίες του βωβού κινηματογράφου, στις οποίες υποδυόταν τον γλυκύτατο και επιρρεπή σε προβλήματα «Μικρό αλήτη». Αλλά στη μέση ηλικία του, η πολιτική του ευθύτητα -ιδιαίτερα οι έντονα φιλελεύθερες απόψεις του- άρχισε να προσελκύει την εχθρότητα της αμερικανικής κυβέρνησης και άλλων που έβλεπαν τον βρετανικής καταγωγής κωμικό ως έναν ανυπόληπτο παρείσακτο που δεν είχε δικαίωμα να ασκεί κριτική στην υιοθετημένη πατρίδα του.

Το νέο βιβλίο του Scott Eyman, «Charlie Chaplin vs. America», εμβαθύνει στη σύγκρουση που τελικά έστρεψε την κοινή γνώμη εναντίον του Τσάπλιν και τον οδήγησε στην εξορία από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε αυτό το απόσπασμα, ο Eyman διερευνά πώς οι κατηγορίες που διατυπώθηκαν εναντίον του από μια 23χρονη ηθοποιό ονόματι Joan Berry, η οποία τον μήνυσε για διατροφή, ισχυριζόμενη ότι το παιδί της, η Carol Ann, ήταν επίσης κόρη του, χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του από τα μέσα ενημέρωσης και την κυβέρνηση.

Μια εξέταση αίματος κατά τη διάρκεια της υπόθεσης είχε διαπιστώσει ότι ο Τσάπλιν δεν μπορούσε να είναι πατέρας του μικρού κοριτσιού, αλλά οι ένορκοι του Λος Άντζελες αγνόησαν αυτό το στοιχείο και τον έκριναν υπεύθυνο για την πατρότητά της, παρ’ όλα αυτά, λόγω της ρομαντικής του ιστορίας με τη μητέρα της.

«Στο Χόλιγουντ υπάρχει κάποια αμφιβολία για το αν ο Τσάπλιν είναι κομμουνιστής με την έννοια ότι δεν εντάχθηκε ποτέ στο κόμμα»

Ο πιο βιτριολικός αρθρογράφος της εποχής του

Ο Eyman ξεκινάει με το παράδειγμα ενός ιδιαιτέρως επιθετικού συντάκτη εφημερίδας που χρησιμοποίησε την υπόθεση για να ξεσηκώσει την οργή εναντίον του Τσάπλιν.

Κατά πάσα πιθανότητα, ο πιο βιτριολικός αρθρογράφος της εποχής του ή, για την ακρίβεια, οποιασδήποτε εποχής, ήταν ο Westbrook Pegler (Γουέστμπρουκ Πέγκλερ), ένας έμπορος του μίσους που συντηρούνταν από μια δίαιτα οργής καρυκευμένη με περιφρόνηση. Για χρόνια ο αγαπημένος του στόχος ήταν η Έλενορ Ρούσβελτ, αλλά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε φύγει από τον Λευκό Οίκο. Ο Πέγκλερ αποφάσισε να επιτεθεί σε έναν ευκολότερο στόχο.

Ο Πέγκλερ έγραψε ότι: «Στο Χόλιγουντ υπάρχει κάποια αμφιβολία για το αν ο Τσάπλιν είναι κομμουνιστής με την έννοια ότι δεν εντάχθηκε ποτέ στο κόμμα. Η εικασία μου είναι ότι δεν είναι, επειδή τα μέλη του κόμματος που είναι τόσο πλούσια όσο ο Τσάπλιν υπόκεινται σε απαιτήσεις για χρήματα και ο Τσάπλιν είναι διαβόητα τσιγκούνης, τόσο τσιγκούνης μάλιστα που μια άτυχη 23χρονη κοπέλα την οποία είχε αποπλανήσει και η οποία ήταν έγκυος, την έδιωξε από την πόλη σαν θύμα της Γκεστάπο, με λίγα μόνο δολάρια και ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή από το Μπέβερλι Χιλς».

Ο Πέγκλερ μόλις είχε αρχίσει να ζεσταίνεται, αλλά έφτασε στο σημείο: «Και αν ποτέ επιχειρήσει να γίνει πολίτης για κάποιο λόγο σκοπιμότητας, καθώς η πίστη δεν τίθεται σε καμία περίπτωση, το μητρώο αυτό θα πρέπει να είναι αρκετό για να τον εμποδίσει στη διαμαρτυρία οποιουδήποτε πολίτη που σέβεται αξιοπρεπώς το προνόμιο της ιθαγένειας… Πιστεύω ότι είναι αμφίβολο αν [ο Τσάπλιν] θα εμφανιστεί σε νέα ταινία στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και, αν τον απελάσουμε για κάποιο λόγο μετά από περισσότερα από 30 χρόνια, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τους κομμουνιστές σε κάποια άλλη χώρα για ιεραποστολικές ταινίες που θα προβάλλονται στα Βαλκάνια και τη Λατινική Αμερική…. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα ζητήματα, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν απελάθηκε στην πατρίδα του, την Αγγλία, παρόλο που η Αγγλία θα μπορούσε να το θεωρήσει αυτό ως σκόπιμα μη φιλική πράξη… Σε δύο πολέμους που αφορούσαν την πατρίδα του, ο Τσάπλιν κρύφτηκε στο Χόλιγουντ, όταν εκατοντάδες άλλοι ηθοποιοί του κινηματογράφου, πολύ μεγάλοι για να πολεμήσουν, ταξίδεψαν στο εξωτερικό με παραστάσεις-περιοδείες, ο Τσάπλιν παρέμεινε στο Χόλιγουντ. Η πιο αξιοσημείωτη δημόσια δραστηριότητά του κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν η ανελέητη δίωξη μιας κοπέλας που ήταν λιγότερο από το μισό της ηλικίας του και η οποία προδόθηκε από τις ελπίδες της για καριέρα, και η επακόλουθη εμφάνισή του ως κατηγορούμενου σε μια δίκη που τον αποκάλυψε ως έναν μοχθηρό γέρο, που στα 56 του εξακολουθούσε να είναι το ίδιο κακός, όπως ήταν σε όλα τα προηγούμενα χρόνια του».

Ο φάκελος του FBI για τον Τσάπλιν περιλαμβάνει κάτι λιγότερο από δύο χιλιάδες σελίδες και είναι αξιοσημείωτος για την έλλειψη φίλτρου – τα πάντα περιλαμβάνονται, όσο γελοία και αν είναι

Ο φάκελος του FBI για τον Τσάπλιν περιλαμβάνει κάτι λιγότερο από δύο χιλιάδες σελίδες

Ο Πέγκλερ θα πνιγόταν τελικά στη χολή του, όταν επιδόθηκε σε αντισημιτισμό τόσο βαθύ που η μόνη εκδοτική διέξοδος που είχε ήταν η John Birch Society*. Μέχρι τότε, ο Τσάπλιν δεν βρισκόταν πια στην Αμερική.

(*Η John Birch Society είναι μια αμερικανική δεξιά πολιτική ομάδα υπεράσπισης. Ιδρύθηκε το 1958, είναι αντικομμουνιστική, υποστηρίζει τον κοινωνικό συντηρητισμό και συνδέεται με υπερσυντηρητικές, ριζοσπαστικές δεξιές, ακροδεξιές και ελευθεριακές ιδέες. Ο ιδρυτής της εταιρείας, ο επιχειρηματίας Robert W.)

Ο φάκελος του FBI για τον Τσάπλιν περιλαμβάνει κάτι λιγότερο από δύο χιλιάδες σελίδες και είναι αξιοσημείωτος για την έλλειψη φίλτρου – τα πάντα περιλαμβάνονται, όσο γελοία και αν είναι. Υπάρχουν φήμες, άφθονα παραδείγματα ενοχής μέσω συσχέτισης. Ο φάκελος περιέχει ακόμη και επιστολές με δηλητηριώδη στυλό από εκδικητικούς πολίτες που κλείνουν με παραινέσεις όπως «Στείλτε τον πίσω, αλλά παγώστε τις περιουσίες και τα μετρητά του». Ο Τζ. Έντγκαρ Χούβερ* απαντούσε, σημειώνοντας στεγνά ότι «Αυτό το Γραφείο δεν έχει καμία δικαιοδοσία για τέτοια θέματα».

(*Ο Τζέι Έντγκαρ Χούβερ ήταν Αμερικανός αξιωματούχος των υπηρεσιών επιβολής του νόμου και ο πρώτος διευθυντής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών των Ηνωμένων Πολιτειών).

Οτιδήποτε, όσο ασήμαντο κι αν ήταν, ήταν τροφή. Ο Φρανκ Τέιλορ, ένας «πρόσφατος δραπέτης» από τις εκδοτικές επιχειρήσεις, είχε γίνει παραγωγός της MGM. Αυτός και η σύζυγός του ίδρυσαν το Westland School, ένα προοδευτικό δημοτικό σχολείο που ακολουθούσε τις θεωρίες του John Dewey*. Ο Τσάπλιν επέτρεψε στο σχολείο να προβάλει το «City Lights» ως έρανο, ο οποίος απέφερε 2.000 δολάρια. Η εφημερίδα Daily Worker δημοσίευσε ένα άρθρο σχετικά με τη φιλανθρωπική εκδήλωση, το οποίο κατέληξε στον φάκελο του FBI ως ένα ακόμη παράδειγμα των λανθασμένων κοινωνικών συμπαθειών του Τσάπλιν. Αφού ανακλήθηκε η άδεια επανεισόδου του Τσάπλιν το 1952, ο γενικός εισαγγελέας θα επικαλεστεί το άρθρο για την φιλανθρωπική εκδήλωση ως απόδειξη των αντιαμερικανικών συμπαθειών του Τσάπλιν.

(*Ο Τζον Ντιούι ήταν ένας από τους προοδευτικότερους Αμερικανούς φιλοσόφους. Γεννήθηκε στο Βερμόντ το 1859 και σπούδασε πρώτα στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του και κατόπιν στο πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς).

Παρ’ όλα αυτά, το 1948, δύο επαγγελματίες πληροφοριοδότες συμπεριέλαβαν τον Τσάπλιν στον κατάλογο των συμπαθούντων κομμουνιστών

«Ο Τσάπλιν έχει κατηγορηθεί επανειλημμένα ότι είναι μέλος του κομμουνιστικού κόμματος»

Ένας φάκελος του 1947 με την ένδειξη «Εμπιστευτικό» μπαίνει σε υποθέσεις: «Ο Τσάπλιν έχει κατηγορηθεί επανειλημμένα ότι είναι μέλος του κομμουνιστικού κόμματος. Ωστόσο, πηγή της οποίας η αξιοπιστία έχει διαπιστωθεί ως αυθεντικός πληροφοριοδότης δήλωσε ότι δεν μπόρεσε ποτέ να αναγνωρίσει τον Τσάπλιν ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος στο Χόλιγουντ. . . Ο τραπεζικός λογαριασμός του Τσάπλιν παρακολουθήθηκε.. και δεν υπάρχει καμία ένδειξη για εισφορές στο κομμουνιστικό κόμμα».

Ο Τσάπλιν δεν έγινε ποτέ μέλος του Σωματείου Σκηνοθετών μετά τη δημιουργία του το 1936, πιθανότατα επειδή πίστευε ότι ήταν άσχετο σε ό,τι τον αφορούσε. Είχε το δικό του στούντιο καθώς και το 25% της United Artists και λογοδοτούσε μόνο στον εαυτό του.

Ένα υπόμνημα της 24ης Αυγούστου 1947 επιβεβαιώνει ότι το Γραφείο του FBI διοχέτευε αρνητικό υλικό για τον Τσάπλιν σε συγκεκριμένους αρθρογράφους του Χόλιγουντ («Σε σχέση με το υλικό που ετοιμάστηκε για τη HeddaHopper»). Η παρουσία του Τσάπλιν σε μια συναυλία με μουσική του Ντμίτρι Σοστακόβιτς σημειώνεται δυσοίωνα. Περιστασιακά αναδύεται ο αντισημιτισμός – τα αρχεία συχνά αναφέρονται στον Τσάπλιν ως «aka Israel Thonstein». Σημειώνεται ότι ο Τσάπλιν «μιλάει με εβραϊκή προφορά» (δεν το έκανε) και «χρησιμοποιεί τα χέρια του όταν μιλάει» (το έκανε).

Το FBI δεν χρειάστηκε να διοχετεύσει τίποτα στον Billy Wilkerson, τον συντηρητικό εκδότη της εφημερίδας The Hollywood Reporter. Τον Δεκέμβριο του 1947, ο Wilkerson έγραψε άλλο ένα από τα καυστικά άρθρα του: «Το θαύμα μας είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει απαλλάξει τον κ. Τσάπλιν από το προνόμιό του να ζει σε αυτή τη χώρα, να εργάζεται ανάμεσά μας, να τραπεζώνει με δείπνα εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ, την ίδια στιγμή, γίνεται ολοφάνερο ότι δεν είναι ικανοποιημένος με τη συμπεριφορά της κυβέρνησής μας και επικρίνει συνεχώς τις ενέργειές της. Γιατί πρέπει να δίνονται σε έναν τέτοιο ταραχοποιό τα προνόμια που έχει λάβει εδώ; Γιατί θα πρέπει να επιβαρύνεται για πάντα η επιχείρηση κινηματογράφου με τις ενέργειές του; Γιατί;».

Η πιο χαρακτηριστική σκηνή του Τσάρλι Τσάπλιν από τον «Μεγάλο Δικτάτωρ»

Το «πρώτο σκυλί» επίθεσης του Wilkerson ήταν ο Mike Connolly

Ο Wilkerson ασχολήθηκε με τα κέρδη τουλάχιστον όσο και με την πολιτική. «Οι αγοραστές των εισιτηρίων μας επηρεάζονται εναντίον μας σε μια υπόθεση που αναπτύσσεται σαν τυφώνας. Αυτή η επιρροή μπορεί κάλλιστα να περιορίσει όλα όσα έκαναν τη βιομηχανία μας μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Οποιοσδήποτε άνδρας ή γυναίκα που, με το πρόσχημα της ελευθερίας του λόγου ή με τον μανδύα της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων ή με την ψευδοπροστασία του να είναι φιλελεύθερος, προκαλεί πράγματα να ειπωθούν ή που στην πραγματικότητα εμπλέκεται με πολλές από τις συνωμοσίες που έχουν πλέον μολύνει αυτή τη μεγάλη μας χώρα, δεν έχει θέση ανάμεσά μας, είτε είναι κομμουνιστής είτε όχι. Αυτός ή αυτή πρέπει να βιαστεί να φύγει από τις δουλειές μας».

Το «πρώτο σκυλί» επίθεσης του Wilkerson ήταν ο Mike Connolly, ο καθημερινός αρθρογράφος του Reporter. Ο Connolly ήταν η εκδοχή του Roy Cohn της κινηματογραφικής βιομηχανίας – ένας ομοφυλόφιλος άνδρας που υιοθέτησε την ταυτότητα ενός λυσσασμένου σκύλου επίθεσης για χρωματισμένα άρθρα. Όταν δεν έπαιρνε Benzedrine ή δεν κατέβαζε πολλαπλά Manhattans στο Musso & Frank’s, ο Connolly αναφερόταν συνήθως σε κατηγορούμενους αριστερούς ως «παράσιτα» ή «αποβράσματα». Ο Connolly έφτασε στο σημείο να δημοσιεύει νέες διευθύνσεις εργασίας για ανθρώπους που είχαν εκδιωχθεί από την κινηματογραφική βιομηχανία, με την ελπίδα να υποκινήσει πικετοφορίες, χρεοκοπία ή και τα δύο.

Δύο μήνες μετά τη στήλη του Wilkerson για τον Τσάπλιν, το γραφείο του FBI στο Λος Άντζελες ζήτησε τα αρχεία φορολογίας εισοδήματος του Τσάπλιν από το 1940 έως το 1947, προφανώς αναζητώντας είτε δωρεές προς το Κομμουνιστικό Κόμμα είτε στοιχεία φοροδιαφυγής.

Τον ίδιο μήνα, μια έκθεση της 10ης Αυγούστου ανέφερε ότι το FBI παρακολουθούσε το τηλέφωνο του Τσάπλιν και διάβαζε την αλληλογραφία του – η έκθεση σημειώνει προσκλήσεις για δείπνο στον Τσάπλιν από την Αυστριακή ηθοποιό και σεναριογράφο, Σάλκα Φίρτελ και πέντε τηλεφωνήματα από τον Γερμανοεβραίο μυθιστοριογράφο Λίον Φέουχτβανγκερ προς τον Τσάπλιν μεταξύ Αυγούστου και Οκτωβρίου του 1945.

Κάποια στιγμή, το 1948, υπήρξε μια αναφορά που κατάφερε με κάποιο τρόπο να συνδέσει τον Τσάπλιν με την πώληση τριάντα έξι τεθωρακισμένων αρμάτων μάχης στις σιωνιστικές δυνάμεις Haganah στην Παλαιστίνη

Αυτό το επίπεδο έρευνας συνεχίστηκε μέχρι το 1949

Τον Απρίλιο, ο Χούβερ ζήτησε «την τρέχουσα κατάσταση αυτής της έρευνας». Αφού διάβασε τα αποτελέσματα, ο Χούβερ έβγαλε την ετυμηγορία του: «Η επανεξέταση αυτού του φακέλου στο Γραφείο λέει ότι δεν έχουν αναπτυχθεί μέχρι σήμερα ουσιαστικές πληροφορίες που να δείχνουν ότι το υποκείμενο έχει εμπλακεί σε κατασκοπεία ή άλλες δραστηριότητες πληροφοριών». Στις 7 Οκτωβρίου, το γραφείο του Λος Άντζελες έγραψε στον Χούβερ και του ανακοίνωσε ότι «δεν έχουν αποκτηθεί νέες πληροφορίες αξίας». Είχαν να κάνουν μερικές ακόμη συνεντεύξεις, αλλά αν δεν προέκυπτε καμία σημαντική πληροφορία, το Λος Άντζελες συνέστησε να κλείσει η υπόθεση εσωτερικής ασφάλειας του Τσάπλιν.

Παρ’ όλα αυτά, το 1948, δύο επαγγελματίες πληροφοριοδότες συμπεριέλαβαν τον Τσάπλιν στον κατάλογο των συμπαθούντων κομμουνιστών. Ο Louis Budenz, πρώην διευθυντής της εφημερίδας The Daily Worker, ο οποίος έγινε πληρωμένος πληροφοριοδότης του γερουσιαστή Joseph McCarthy, κατονόμασε περίπου τετρακόσιους «κρυφούς κομμουνιστές», μεταξύ των οποίων ο Chaplin, ο James Cagney, ο Edward G. Robinson και η Vera Caspary – η συγγραφέας της Laura.

Η μαρτυρία του Budenz βοήθησε να επικεντρωθεί εκ νέου το ενδιαφέρον του FBI για τον Τσάπλιν. Οι νέες προσπάθειές τους επικεντρώθηκαν στο να βοηθήσουν το INS να αποδείξει ότι ήταν «ανατρεπτικός» προκειμένου να δικαιολογήσει την απέλαση. Ο Budenz είπε σε έναν πράκτορα του FBI στη Νέα Υόρκη ότι το 1936 ο Chaplin ήταν «το ισοδύναμο ενός μέλους του κόμματος». Ο Budenz ισχυρίστηκε ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1940 το κόμμα είχε αποθαρρύνει τον Chaplin να υποβάλει αίτηση για την αμερικανική υπηκοότητα, διότι «θα έθετε το όλο ζήτημα ότι ήταν αλλοδαπός, μια επίθεση στην προσωπική του ζωή και όλα τα είδη των πραγμάτων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην απέλασή του».

«Πιστεύω ότι σε μια δημοκρατία έχω το δικαίωμα να δηλώνω ότι είμαι διεθνιστής – τις ιδέες μου αυτές εξέφρασα στον Μεγάλο Δικτάτορα»

«Ένα μεγάλο μέλος του κομμουνιστικού κόμματος.. οξύθυμος αλλά πιστός»

Ο άλλος πληροφοριοδότης ήταν ο Paul Crouch, μέλος του κόμματος από το 1925 έως το 1942, ο οποίος είπε στους αξιωματούχους του INS ότι ο Chaplin ήταν «ένα μεγάλο μέλος του κομμουνιστικού κόμματος… οξύθυμος αλλά πιστός» στο κόμμα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Crouch, για να προστατεύσουν τον Chaplin οι αξιωματούχοι είχαν αποφασίσει ότι δεν έπρεπε να συνδεθεί με κανέναν από τους πυρήνες του κόμματος στο Λος Άντζελες. Αυτές οι δύο μαρτυρίες ήταν τα μόνα στοιχεία που αποκάλυψε ποτέ το FBI σχετικά με τις σχέσεις του Τσάπλιν, και υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι ο Χούβερ παρέμεινε πεπεισμένος ότι ο Τσάπλιν ήταν κομμουνιστής.

Κάποια στιγμή, το 1948, υπήρξε μια αναφορά που κατάφερε με κάποιο τρόπο να συνδέσει τον Τσάπλιν με την πώληση τριάντα έξι τεθωρακισμένων αρμάτων μάχης στις σιωνιστικές δυνάμεις Haganah στην Παλαιστίνη. Το όνομα του Τσάπλιν αναφέρθηκε ως κάποιος που «έπρεπε να συμβουλευτεί τόσο για την οικονομική πτυχή όσο και για τη γενική σκοπιμότητα της προτεινόμενης απόκτησης» των αρμάτων από μια αποθήκη στο Μπάρστοου της Καλιφόρνια.

«Οι δικηγόροι μου προσπάθησαν να εισαγάγουν το γεγονός ότι πολύ πριν γνωρίσω την Joan Berry, ήταν ερωμένη πολλών ανδρών και πολύ πριν τη γνωρίσω (άγνωστο σε μένα) είχε ποινικό μητρώο για κλοπές σε καταστήματα στο Λος Άντζελες»

«Σε μια δημοκρατία έχω το δικαίωμα να δηλώνω ότι είμαι διεθνιστής»

Το κυνήγι της άγριας χήνας συνεχίστηκε για χρόνια, με αποκορύφωμα την εισαγωγή ψηφίσματος από τον γερουσιαστή William Langer, με το οποίο ζητούσε από τον γενικό εισαγγελέα να αποφασίσει αν ο Chaplin έπρεπε να απελαθεί. Αυτό οδήγησε τον Τσάπλιν να προβεί στο εξαιρετικά ασυνήθιστο βήμα της απάντησης:

«Επιθυμώ να δηλώσω ότι η ενέργεια αυτή αποτελεί μέρος μιας πολιτικής δίωξης. Συνεχίζεται εδώ και χρόνια, από τότε που γύρισα μια αντιναζιστική ταινία, τον Μεγάλο Δικτάτορα, στην οποία εξέφραζα φιλελεύθερες ιδέες. Εξαιτίας αυτής της ταινίας κλήθηκα στην Ουάσιγκτον για ανάκριση ως «πολεμοκάπηλος» από τους γερουσιαστές Κλαρκ και Νάι. Η έρευνα αυτή έπεσε στο κενό μετά το Περλ Χάρμπορ. Οι διώξεις, ωστόσο, αυξήθηκαν, αφού «τόλμησα» να μιλήσω εκ μέρους της Ρωσίας, προτρέποντας τους Συμμάχους να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο. Γι’ αυτό δέχθηκα σφοδρή επίθεση από αντιδραστικούς αρθρογράφους, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο για να με δυσφημίσουν στο κοινό. Με αποκάλεσαν «κομμουνιστή», «αχάριστο». Με κατηγόρησαν ότι «έβγαλα χρήματα σε αυτή τη χώρα χωρίς να γίνω πολίτης».

»Πιστεύω ότι σε μια δημοκρατία έχω το δικαίωμα να δηλώνω ότι είμαι διεθνιστής – τις ιδέες μου αυτές εξέφρασα στον Μεγάλο Δικτάτορα. Αλλά τα φιλοναζιστικά αντιδραστικά στοιχεία συνέχισαν την επίθεσή τους. Φτιασιδωμένες κατηγορίες ήταν το αποτέλεσμα όλων αυτών, εμπνευσμένες από μοχθηρά ψέματα που γράφτηκαν από ορισμένες αδελφές του «λυγμού», χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τους την Joan Berry, η οποία παρουσιάστηκε ως ένα «αθώο κορίτσι που παρασύρθηκε σε ανήθικες σχέσεις». Το σημείο αυτό τονίστηκε ιδιαίτερα στη δίκη του νόμου Mann Act.

»Παρόλο που οι δικηγόροι μου προσπάθησαν να εισαγάγουν το γεγονός ότι πολύ πριν γνωρίσω την Joan Berry, ήταν ερωμένη πολλών ανδρών και πολύ πριν τη γνωρίσω (άγνωστο σε μένα) είχε ποινικό μητρώο για κλοπές σε καταστήματα στο Λος Άντζελες -αυτά τα γεγονότα και πολλά άλλα, για τα οποία ο δικηγόρος μου έχει αποδείξεις- δεν επιτράπηκαν σύμφωνα με τους κανόνες των αποδεικτικών στοιχείων. Ωστόσο, με βάση τον λόγο της ίδιας γυναίκας, και με βάση τις κατηγορίες της, η ελευθερία μου τέθηκε σε κίνδυνο. Μου απαγγέλθηκαν κατηγορίες και υποχρεώθηκα να δικαστώ. Αργότερα με κατηγόρησε ότι είμαι ο πατέρας του παιδιού της. Αλλά το γεγονός παραμένει, αθωώθηκα από την κατηγορία του νόμου Mann Act και η ιατρική επιστήμη απέδειξε ότι ΔΕΝ είμαι ο πατέρας του παιδιού της Joan Berry.

»Ωστόσο, η δίωξη συνεχίζεται, η υπόθεση Berry χρησιμοποιείται για να επιτεθεί στον χαρακτήρα μου, να με δυσφημίσει στο κοινό και να με εξορίσει από τη χώρα».

*Απόσπασμα από το βιβλίο Charlie Chaplin vs. America: Charlie Chaplin vs: When Art, Sex, and Politics Collided (Όταν η τέχνη, το σεξ και η πολιτική συγκρούστηκαν) του Scott Eyman.

*Με στοιχεία από vanityfair.com